หลังจากนั้นวันอาทิตย์ก็ไม่มีอะไรแลปกไปจากเมื่อวันเสาร์มากนัก อุเอโนะฮาระซังก็มาทำอาหารอาหารให้ผมเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปก็คือนอกจากอาหารเช้ากับอาหารเย็นแล้วเธอยังทำอาหารกลางวันให้ผมเพิ่มด้วย แน่นอนว่าผมจ่ายเงินเป็นค่าจ้างให้เธอไปแล้ว ถึงเธอจะบอกว่าไม่อยากได้ก็เถอะ

 

                    //ตี๊ดๆๆๆๆ//

 

               วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์อันสดใส แสงจากพระอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านทอแสงลงบนที่นอนของผม ผมลุกขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาที่ดังก้องในห้อง

 

               “อือออ~~”

 

               ผมบิดขี้เกียจแล้วยกตัวเองขึ้นจากที่นอนไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จผมก็เช็ดหน้าของตัวเองและไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

               ผมเช็คภายในห้องของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะล็อคประตู และผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมาจากข้างๆห้องตัวเองเหมือนเดิม

 

               “อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง”

 

               “อืม อรุณสวัสดิ์”

 

               ผมทักทายเธอตามปกติ

 

               “อุเอโนะฮาระซังรู้แล้วสินะครับว่าสัปดาห์นี้มีสอบเก็บคะแนนตอนวันพุธน่ะ”

 

               “อืม รู้แล้วล่ะ”

 

               เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆตามปกติของเธอ ถึงพวกผมจะพึ่งรู้จักกันได้แค่ 2 สัปดาห์เองก็เถอะแต่ผมคิดว่าพวกเราน่าจะสนิทกันพอสมควรเลยล่ะนะ

 

               “งั้นพวกเราก็ไปโรงเรียนกันเถอะครับ เดี๋ยวผมจะนำไปก่อนเอง”

 

               ด้วยความที่ห้องอพาร์ทเม้นท์ที่ผมกับเธออาศัยอยู่อยู่ข้างๆกันทำให้พวกเราไม่สามารถไปโรงเรียนด้วยกันได้ เพื่อป้องกันไปม่ให้เกิดเรื่องแปลกๆล่ะนะ

 

               “แล้วทำไมนายไม่ไปพร้อมกันกับฉันไปเลยล่ะ?”

 

               อุเอโนะฮาระซังถามขึ้นมาก่อนจะเดินไปพร้อมกับผม

 

               “ก็เพราะฉันไม่อยากเป็นที่จับตามองไงล่ะ”

 

               “นายกกังวลกำเรื่องแค่นี้อ่ะนะ?”

 

               “ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่เหมือนเหมือนเธอสักหน่อย”

 

               “อืม นายไม่เหมือนฉัน แต่พวกเราเป็นประเภทเดียวกัน”

 

               “พูดแบบนี้อีกแล้ว…”

 

               ถึงยังไงผมก็ไม่เข้าใจที่เธอพูดเลยสักนิดว่าเธออยากจะสื่อถึงอะไร ยังไงก็เถอะ ไม่ใช่ว่าอุเอโนะฮาระซังเดินอยู่ข้างๆผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วไม่ใช่หรอ?

 

               “ทำไมเธอถึงมาเดินอยู่ข้างๆฉันล่ะ”

 

               “ก็นี่มันทางไปโรงเรียนไง”

 

               “ก็จริงของเธอ…”

 

               เมื่อพวกผมเดินมาถึงเขตโรงเรียน นักเรียนรอบๆตัวผมก็เพิ่มมากขึ้น ผมพยายามเดินเข้าไปในตัวอาคารให้เร็วที่สุดโดยไม่สนเสียงรอบข้าง

 

               “นี่ๆ ทำไมสองคนนั้นเดินมาด้วยกันล่ะ”

 

               “ไม่รู้สิ ถึงมัตสึบาระซังจะบอกว่าไม่ได้คบกันก็เถอะแต่เดินมาโรงเรียนด้วยกันนี่มันยังไงกันนะ?”

 

               “อาจจะแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆก็ได้มั้ง?”

 

               ผมได้ยินเสียงพูดคุยกันเรื่องของผมอยู่ไกลๆ

               ในที่สุดผมก็เดินมาถึงล็อคเกอร์ของตัวเองสักที ผมถอดรองเท้าของตัวเองออกใส่ไว้ในล็อคเกอร์และเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะสำหรับเดินในอาคาร ผมแยกกับอุเอโนะฮาระซังและเดินไปที่ห้องของตัวเอง

 

               “ไง มาซาโตะ วันหยุดเป็นยังไงบ้างล่ะ”

 

               “ก็ปกติดี ไม่มีอะไรเปลี่ยน”

 

               “เห~~~”

 

               เจ้ามาซาโอะมันเดินเข้ามาคุยกับผมแถมยังทำหน้ากวนโอ๊ยอีก ผมมองกลับไปด้วยสายตารำคาญ

 

               “เอาน่าๆ อย่ามองฉันด้วยสายตาตัวเองแบบนั้นสิ”

 

               “ก็ดูนายทำตัวสิ”

 

               “สรุปคือไม่มีอะไรจริงๆหรอ?”

 

               “ก็ไม่มีอะไรไง”

 

               “แล้วทำไมนายถึงเดินมาโรงเรียนกับเธอล่ะ”

 

               “ก็เธอตามฉันมาเองนินา แถมทางไปโรงเรียนก็ยังทางเดียวกันอีก”

 

               ผมกับมาซาโอะคุยกันเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งที่ของตัวเองก่อนที่คุณครูจะเข้ามา

 

               “งั้นไว้คุยกันตอนเที่ยงนะ มาซาโอะ”

 

               “โอ้!”

 

               และแล้วเวลาพักกลางวันก็มาถึง ตอนนี้ผมกับมาซาโอะกำลังจะเดินไปโรงอาหารกันและจู่ๆก็มีคนมาจับไหล่ของผมและตามมาด้วยเสียงของผู้หญิงที่ช่วงนี้ผมได้ยินอยู่บ่อยๆ

 

               “นี่ พวกนายกำลังจะเดินไปไหนกันน่ะ?”

 

               อยู่ๆอุเอโนะฮาระซังก็เดินเข้ามาคุยกับพวกผม ตามมาด้วยผู้หญิงอีกคนนึงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

 

               “ยะโฮ~ เจอกันอีกแล้วนะ~”

 

               “มาทำอะไรกันหรอครับฮายาชิซัง”

 

               “ถามแปลกๆก็ต้องมากินข้าวอยู่แล้วน่ะสิ แค่เห็นพวกนายกำลังเดินอยู่ข้างหน้าก็เลยเข้ามาทักไง?”

 

               “งั้นพวกเราไปโรงอาหารด้วยกันเลยเป็นไง?”

 

               “เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”

 

               จากนั้นผมและมาซาโอะก็ไปโรงอาหารด้วยกันกับอุเอโนะฮาระซังแล้วก็ฮายาชิซัง

               พอมาถึงโรงอาหารก็พบเข้ากับสายตาส่วนใหญ่ที่จ้องเข้ามาทางพวกผม ผมกับมาซาโอะแยกตัวออกมาสั่งอาหารกันก่อนและให้ฮายาชิซังไปหาที่นั่งให้ เมื่อสั่งอาหารเสร็จ พวกกผมก็เดินไปที่โต๊ะที่ฮายาชิซังกำลังนั่งและกวักมือมาทางนี้อยู่

 

               “พวกนาย! ทางนี้ๆ!”

 

               ผมรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองและนั่งลงตรงมุมข้างนึงของโต๊ะ และเจ้ามาซาโตะก็ไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับผม จากนั้นอุเอฮาระซังก็เดินถือถาดอาหารมาสองถาด คาดว่าอันนึงน่าจะเป็นของตัวเองและอีกอันนึงเป็นของฮายาชิซัง

 

               “ให้ผมช่วยถือให้ไหมครับ?”

 

               “ไม่จำเป็นหรอก”

 

               เธอปฏิเสธออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบสงบและก็ย้ายตัวเองลงมานั่งข้างๆผม ทั้งๆที่ก็มีที่นั่งเหลืออยู่แท้ๆแต่ทำไมถึงต้องมานั่งข้างๆผมด้วยล่ะเนี่ย! 

               โต๊ะนี้เป็นโต๊ะติดกับกำแพงเหมือนรอบก่อนแล้วก็มีสี่ที่นั่ง เป็นโต๊ะที่มีไว้สำหรับหลบสายตารอบข้างโดยเฉพาะ

 

               “งั้นพวกเราก็เริ่มมากินข้าวเที่ยงกันเถอะ”

 

***************************

 

ผมยังรอดอยู่นะครับ ถึงจะยังไม่หายสนิทแต่ก็พอจะได้อยู่
จากนี้ผมจะพยายามเขียนตอนใหม่ออกมาเรื่อยๆนะครับ ขอโทษที่หายไปสักพักเลย

 

ฝากเพจน้อยๆของผมด้วยนะครับ : 
 

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921