ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 17 ความรู้สึก
(เอ๊ะ? ทำไมเราถึงได้คิดอะไรแบบนั้นกันล่ะ?)
เมื่อผมรู้สึกตัวก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่พักสายตาอยู่ และอุเอโนะฮาระซังก็เหมือนจะพึ่งรู้สึกตัวด้วยเหมือนกัน
“อะ… ขอโทษที่จ้องนะ รีบๆกินข้าวกันเถอะ”
“อะ อืม”
หลังจากจ้องกันอยู่ครู่นึงเมื่อกี้นี้หลังจากที่รู้สึกตัวว่าเผลอจ้องเธอนานไปผมก็ทำตัวไม่ถูก
(ทั้งเชิญผู้หญิงที่พึ่งจะรู้จักเข้ามาในห้อง ทั้งยังให้เธอทำอาหารให้กินอีก)
แล้วเรากลับไปจ้องเธอแบบไม่วางตาเพียงเพราะรอยยิ้มที่เธอแสดงออกมางั้นหรอ?
(สรุปแล้วความรู้สึกของเรามันเป็นยังไงกันแน่?)
ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองอีกครั้ง ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองว่าเป็นอย่างไง ทั้งๆที่เพิ่งจะผ่านมาได้แค่สามปีเองแท้ๆจากเมื่อตอนนั้นสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ตอนม.ต้นแผลทางใจที่ผมยังรักษาไม่หาย…
(แล้วความรู้สึกของเราที่มีต่อรุ่นพี่ชิอินะล่ะมันเป็นยังไง? เราชอบรุ่นพี่เขาไม่ใช่หรอ?)
นั่นสินะ ผมชอบรุ่นพี่ชิอินะอยู่นี่นา อย่าพึ่งไปคิดเรื่องเก่าๆแบบนั้นจะดีกว่า
พอคิดได้เช่นนั้นผมก็กลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน ผมชำเลืองมองอุเอโนะฮาระซังที่กำลังกินข้าวอยู่ตรงข้ามโต๊ะและสังเกตว่าบรรยากาศรอบๆตัวเธอเริ่มคลายตัวลงแล้ว
“เอ่อคือ… อุเอโนะฮาระซังหลังจากนี้จะทำอะไรต่อหรอครับ?”
ผมถามออกไปหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วและกำลังเก็บกวาดโต๊ะกันอยู่
“อืมม… ก็ไม่มีอะไรให้ทำมากน่ะ อาจจะไปเดินเล่นข้างนอกไม่ก็อยู่ในบ้านหาอะไรทำแก้เบื่อ”
“งั้นหรอครับ”
“แต่เดี๋ยวตนอเย็นฉันจะมาทำอาหารให้นายกินอีกแล้วกันนะ”
ดูเหมือนอุเอโนะฮาระซังจะยังคงมาทำอาหารเย็นให้ผมกินอีกสินะ
“ขอบคุณนะครับที่ยังอุตส่าห์มาทำอาหารเย็นให้ผมกินอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกยังไงฉันก็สมัครใจทำอยู่แล้ว”
“งั้นก็ไว้เจอกันอีกทีตอนเย็นนะครับ”
“อืม ไว้เจอกัน”
จากนั้นอุเอโนะฮาระซังก็ออกจากห้องของผมไป ผมกลับมาที่โซฟาของตัวเองพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
(พอเข้าวันหยุดแบบนี้ทีไรก็ไม่มีอะไรให้ทำเลยแฮะ)
นับตั้งแต่มาอยู่คนเดียวแบบนี้พอเข้าวันหยุดทีไรผมก็ไม่มีอะไรให้ทำทุกที จะนอนตลอดทั้งวันมันก็พอได้อยู่หรอกแต่แบบนั้นมันจะเสียสุขภาพเอา หรือจะเล่นเกมดีนะ? แต่เกมที่ผมรู้จักมันก็ไม่ค่อยมีมากขนาดนั้นดด้วยสิ ทบทวนบทเรียน? อืมมม… ไม่ดีกว่าถ้าฝืนทำไปอาจจะจำเนื้อหาไม่ได้ด้วยซ้ำ
“เฮ้ออ… ไม่มีอะไรให้ทำเลยแหะ”
ผมเดินไปหยิบรีโมทเปิดทีวีแล้วกลับมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง จากนั้นก็เปิดหารายการโทรทัศน์หาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็เปิดไปเจอช่องช่องนึงที่น่าสนใจเข้า เป็นรายการตอบคำถามเกี่ยวกับชีวิตประจำวันตามปกติของคนที่เข้าร่วม
“คุณ***เคยมีประสบการณ์***มาก่อนรึเปล่าครับ!”
“ไม่เคย***ครับ แต่***ก่อนนะครับ”
ผมได้ยินเสียงของคนในรายการไม่ค่อยชัดเท่าไหร่สงสัยคงเป็นเพราะผมพึ่งจะกินข้าวเช้าไปหลังจากตื่นนอนขึ้นมา ทำให้ความง่วงกลับเข้ามาอีกครั้ง
“***ต่อไปนะครับ ***รึเปล่าครับ!”
“นั่นสินะครับ***ครับ *** *** ครับ”
“งั้นหรอ*** *** ต่อ *** ***”
“ครับ *** *** *** ***”
และแล้วความง่วงนอนก็เข้าครอบงำผมจนผมหลับไปที่โซฟาทั้งๆอย่างนั้น
***************************
ผมตื่นขึ้นมาเพราะมีเสียงกริ่งเรียกดังมาจากประตูหน้า เมื่อมองดูที่นาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเกือบๆจะหกโมงเย็นแล้ว ผมหลับไปตอนประมาณเกือบจะเที่ยงสินะ
(หลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ยตัวเรา)
ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็เดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน เพราะรู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนที่กดกริ่งรอผมอยู่
“ครับๆ มาแล้วครับ”
เมื่อเปิดประตูออกไปผมก็เจออุเอโนะฮาระซังยืนอยู่พร้อมถุงพลาสติกในมือ(อีกแล้ว)
“ฉันกดกริ่งเรียกนายมาสักพักแล้วนะ นายทำอะไรอยู่ถึงไม่มาเปิดประตูให้ฉันสักทีล่ะเนี่ย”
อุเอโนะฮาระซังยืนเท้าเอวแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่ผม
“ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมหลับอยู่น่ะ”
“หรอ? งั้นก็แล้วไปนะ”
“แล้ว ทำไมอุเอโนะฮาระซังถึงมายืนอยู่ที่หน้าบ้านของผมหรอครับ?”
“ก็ฉันจะมาทำอาหารเย็นให้นายกินไง?”
“ในบ้านของผมน่ะหรอครับ?”
“ใช่”
เอ๊ะ อีกแล้วหรอ? ในบ้านผมอีกแล้วเนี่ยนะ ทั้งๆที่ห้องของเธอก็อยู่ข้างๆเองไม่ใช่หรอ?
“ทำไมถึงไม่ทำที่บ้านของตัวเองล่ะครับ”
“ก็เพราะขี้เกียจเดินไปเดินมาไง สู้ฉันทำที่บ้านนายแล้วก็กินที่นั่นไปเลยจะดีกว่า แถมฉันยังได้ประโยชน์อะไรหลายๆอย่างอีก”
“หลายๆอย่าง?”
“อืม หลายๆอย่าง ถึงนายจะไม่รู้ก็เถอะ”
เธอหมายถึงอะไรกันน่ะ ที่ว่าอะไรหลายๆอย่างนั่น… หมายถึงอะไรกัน?
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนที่จะปรับอารมณ์ของตัวเองและเชิญให้อุเอโนะฮาระซังเข้ามาในห้อง
“ช่างเรื่องนั้นไว้ก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้ก็เข้ามาในห้องผมก่อน อากาศข้างนอกเริ่มเย็นตัวลงแล้วด้วย”
“อืม เข้าใจแล้ว”
และอุเอโนะฮาระซังก็เข้ามาในห้องของผมเพื่อทำอาหารเย็นให้ หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จเธอก็กลับไปที่ห้องของเธอตามปกติ
***************************
ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย+ติดแข่งครับ
ตอนต่อไปจะมาพรุ่งนี้นะครับ และก็ผมจะพยายามเขียนตอนใหม่ออกมาเรื่อยๆครับ
ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] Keiken Zumi na Kimi to, Keiken Zerona Ore ga, Otsukiai Suru Hanashi.](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/10/9454_cover-75x106.jpg)
