“ช้าไป 15 นาทีจากเวลาเดิม ทำไมนายถึงกลับบ้านช้าแบบนี้ล่ะ? หืม?”

 

               “ขะ ขอโทษด้วยครับ…”

 

               ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนผมจะถูกอุเอโนะฮาระซังดุอยู่ที่หน้าประตูบ้านของตัวเอง

 

               “ฉันอุตส่าห์ทำอาหารให้แล้วมายืนรอนายอยู่ตั้งนาน แต่นายก็ไม่มาสักที ติดต่ออะไรก็ไม่ได้”

 

               “ขอโทษด้วยนะครับ อุตส่าห์ทำให้ผมกินแท้ๆ ผมดันกลับมาช้าซะได้”

 

               “ใช่แล้วเพราะฉะนั้นเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้นายก็ควรจะบอกฉันก่อนว่าจะกลับบ้านช้าหรือติดธุระ ดังนั้นเรามาแลกช่องทางติดต่อกันเถอะ ได้ใช่ไหม?”

 

               “ดะ ได้ครับ…”

 

               แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองออกมาเพื่อแลกช่องทางติดต่อกับอุเอโนะฮาระซัง

 

                “นายเล่น Fine Face ด้วยใช่ไหม?”

 

               “ใช่ครับ”

 

               “งั้นเอาไอดีของนายมานี่”

 

               อธิบายนิดนึงแอพที่ชื่อว่า Fine Face เป็นแอพสำหรับการติดต่อสื่อสารไม่ก็สำหรับไว้ลงรูป,เช็คอินสถานที่,ฯลฯ [มันก็คือ Line ผสมกับ Facebook นั่นแหละเอาง่ายๆ] ซึ่งผมก็ลงทะเบียนในแอพนี้เพื่อไว้ใช้ติดตามข่าวสารบ้างนิดหน่อย ผมก็ใช้ไม่ค่อยเป็นมากนักหรอกนะเพราะผมแทบจะไม่คุยกับใครนอกจากครอบครัวของตัวเองเลย ส่วนใหญ่เวลาผมจะติดต่อใครผมจะโทรศัพท์ไปมากกว่าการส่งข้อความ ส่วนพวกข่าวสารต่างๆก็ดูเอาจากโทรทัศน์แทน พวกเกมก็ได้รับการแนะนำมาจากเจ้ามาซาโอะ
 

               ผมยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้อุเอโนะฮาระซัง เมื่อเธอรับไปแล้วก็กดตรงโน้นตรงนี้บนหน้าจอแล้วก็ส่งคืนให้ผม

 

               “ฉันเพิ่มเพื่อนไปแล้วล่ะ กดรับเพื่อนให้ด้วยนะ”

 

               “รับทราบครับ”

 

               “แล้วก็ นายลองหัดใช้ของพวกนี้ให้คล่องบ้างนะ เท่าที่ดูเมื่อกี้นายมีเพื่อนยังไม่ถึง 10 คนเลยนิ”

 

               “ก็เป็นเพราะผมแทบจะไม่ได้คุยกับใครนอกจากครอบครัวล่ะนะ”

 

               “นายนี่สุดยอดมากเลยนะเนี่ย… ใช้ชีวิตมายังไงล่ะนั่น”

 

               “ผมก็ใช้ชีวิตมาแบบปกตินั่นแหละ แค่ไม่ได้ยุ่งกับพวกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มากนัก”

 

               “พวกโบราณสินะนายน่ะ”

 

               “หยาบคาย ผมก็ยังอยู่ในยุคปัจจุบันนะ”

 

               ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการใช้ชีวิตของวัยรุ่นสมัยนี้เท่าไหร่ส่วนนึงก็เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อนล่ะนะ เหตุผลที่ว่าทำไมพวกเพื่อนร่วมชั้นของผมถึงเอาแต่เล่นโทรศัพท์กันแทบจะตลอดนั้นผมไม่รู้เลย และก็การตั้งโทรศัพท์ไว้เพื่อถ่ายคลิปเต้นอะไรสักอย่างของพวกผู้หญิงผมก็ไม่รู้เลยว่าทำไปทำไม

 

               (หรือว่าจริงๆแล้วผมไม่ใช่คนในยุคสมัยนี้กันนะ…)

 

               ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอุเอโนะฮาระซังก็ยื่นกล่องข้าวมาใส่มือผม

 

               “มัวแต่เหม่ออีกแล้วนะนายน่ะ เอ้า เอานี่ไปกินซะนะ”

 

               แล้วผมก็หลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเอง และมองลงไปที่กล่องข้าวในมือ เป็นกล่องพลาสติกใสเหมือนครั้งที่แล้วแต่ครั้งนี้จะเป็นข้าวห่อไข่แทนเขียนหน้าด้วยซอสสีแดงสดแต้มรอบๆด้วยผักใบเขียวเล็กน้อย

 

               “ดูน่าอร่อยอีกแล้วนะครับเนี่ย”

 

               “ขอบคุณที่ชม”

 

               “ส่วนกล่องนี่ก็ให้ผมเก็บไว้เหมือนเดิมสินะครับ”

 

               “แน่นอน ฉันไม่อยากซื้อใหม่น่ะ เพราะอาจจะมีโอกาสได้ใช้กล่องพวกนี้อีก”

 

               อย่างนี้นี่เอง อาจจะมีโอกาสได้ใช้อีกสินะ ว่าแต่ทำไมต้องให้ผมเก็บไว้ด้วยกันล่ะ?

 

               “ทำไมไม่ให้ผมคืนให้ไปเลยล่ะ?”

 

               “เพราะฉันไม่มีที่จะเก็บน่ะ”

 

               “งี้นี้เอง”

 

               งั้นหรอ เข้าใจแล้ว เพราะไม่มีที่เก็บนี่เอง… สรุปก็คือจะใช้ห้องผมเป็นห้องเก็บของสินะ

 

               “ถ้าอย่างนั้นผมขอกลับเข้าไปในห้องเลยแล้วกันนะครับ เดี๋ยวข้าวมันจะเย็นหมด”

 

               “เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้ถามเลยนะว่านายไปไหนมา”

 

               ขณะที่ผมกำลังจะรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง อุเอโนะฮาระซังก็ยื่นมือมาจับไหล่ของผมจากข้างหลัง

 

               “ผมก็แค่เดินเล่นไปเรื่อยน่ะครับ แหะๆ”

 

               “เดินเล่น? ในเวลาใกล้จะมืดแบบนี้น่ะหรอ?”

 

               “ครับ…”

 

               “งั้นก็แล้วไปแล้วกันนะ ฉันนึกว่านายจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารข้างทางซะอีก”

 

               เอาจริงๆผมก็เกือบจะเข้าไปแล้วล่ะครับถ้าไม่นึกได้ซะก่อนว่าอุเอโนะฮาระซังทำอาหารรออยู่

 

               “งั้นไว้เจอกันนะครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ”

 

               “ไว้พรุ่งนี้ฉันจะทำอาหารให้นายกินก็แล้วกัน”

 

               “ขอบคุณมากนะครับ”

 

               “ไม่เป็นไรหรอก ราตรีสวัสดิ์นะ”

 

               แล้วพวกเราก็แยกกันกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
 

               ผมวางกล่องข้าวไว้บนโต๊ะแล้วไปหยิบตะเกียบมาจากในครัว

 

               “จะกินแล้วนะครับ”

 

               ผมใช้ตะเกียบแหวกตรงกลางออกเผยให้เห็นภายในข้าวห่อไข่และซอสสีแดงเข้มข้นไหลเข้าไปข้างใน ผมตัดคีบส่วนปลายเข้าไปในปาก รสชาติของไข่กระจายไปทั่วปากของผม

 

               “อร่อย!”

 

               อร่อยมาก! อร่อยกว่าในร้านอาหารซะอีก! 

 

               “เห็นทีว่าผมคงต้องให้เธอช่วยเรื่องอาหารการกินของผมไปอีกสักพักเลยล่ะ”

 

               พอกินเสร็จผมก็เก็บกวาดโต๊ะและล้างข้าวของให้เรียบร้อย ผมก็ไปอาบน้ำ
 

               หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เปลี่ยนชุดแล้วมานั่งทบทวนบทเรียนสักพัก

 

               “อีกไม่นานก็จะมีสอบเก็บคะแนนอีกแล้ว…”

 

               สัปดาห์หน้าจะมีการสอบเก็บคะแนนกัน ซึ่งผมก็ต้องทำคะแนนให้ดี เพราะคะแนนมันส่งผลต่อการอยู่คนเดียวของผมด้วยล่ะนะ
 

               ผ่านไปสักพักผมก็เก็บของแล้วเปิดทีวีเพื่อดูรายการข่าวช่วงดึกเสร็จแล้วก็ไปเข้านอน

 

               เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาเวลาประมาณเก้าโมงเช้าซึ่งถือเป็นเวลาปกติสำหรับคนหลับลึกแบบผม อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวออกไปหาอะไรทานข้างนอกบ้าน และพอกำลังจะเดินไปที่ประตูผมก็ได้ยินเสียงกดกริ่งมาจากด้านหน้า

 

               “สวัสดีตอนเช้า ฉันว่าจะมาทำอาหารเช้าให้นายน่ะ”

 

               และเมื่อผมเปิดประตูออกผมก็เจออุเอโนะฮาระซังที่ถือถุงวัตถุดิบสำหรับทำอาหารอยู่

 

***************************

 

ผมขอตัวไปหาอะไรกินก่อนครับ หิว ส่วนตอนใหม่จะมาวันอังคารครับ 

ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921