ชีวิตวัยรุ่นแสนยุ่งวุ่นวายของมาซาโตะ! - ตอนที่ 1 นักเรียนย้ายใหม่และการพบกันโดยบังเอิญ
วันนี้เป็นเช้าวันที่ 3 ของปีการศึกษาใหม่ สายลมของฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านร่างกายผมไป ทำให้ผมรู้สึกดีเล็กน้อย ปีนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิปีที่ 2 ของผมในรั้วม.ปลาย ชื่อของผมคือ มัตสึบาระ มาซาโตะ สังกัดชมรมการแสดง หน้าพอไปวัดไปวา ไว้ผมบังตาเล็กน้อย
วันนี้เป็นเช้าวันใหม่ที่รู้สึกดีกว่าเมื่อวานมากเลยล่ะ
( เพราะเมื่อวานโดนผู้หญิงเย็นชาใส่ล่ะนะ… )
ใช่แล้วล่ะ! เพราะฉะนั้นมาทำวันนี้ให้เป็นวันที่ดีที่สุดอีกวันกันเถอะ!
จากนั้นผมก็มุ่งหน้าออกจากอพาร์ทเม้นท์ของตัวเองไปโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ เนื่องจากผมมักจะถูกพ่อแม่โอ๋และบอกให้ทำตามที่บอกอยู่ตลอด ผมจึงขอทางบ้านย้ายออกมาอยู่คนเดียว นานพอสมควรเลยกว่าจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาได้น่ะ ผมแลกด้วยการต้องกลับไปที่บ้านปีละ 3 ครั้ง หรือให้พวกเขามาหา
จากนั้นผมก็เดินมาจนถึง ‘โรงเรียนมัธยมปลายฮารุคาเซะ’ โรงเรียนมัธยมทั่วไปของรัฐที่ไม่มีอะไรพิเศษ พอเข้าตัวโรงเรียนจนไปถึงชั้นวางรองเท้า ผมถอดรองเท้าของผมใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของตัวเองและเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับเดินข้างในตึกออกมาเปลี่ยน จากนั้นจึงเดินต่อไปที่ห้องเรียนของตัวเอง
( ห้อง 2-D สินะ )
( ดูเหมือนผมจะไม่ค่อยชินกับห้องเรียนใหม่เท่าไหร่แฮะ )
หลังจากเข้าไปในห้องและวางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะแล้ว ก็มีผู้ชายคนนีงเดินเข้ามาคุยกับผม
“ ไง มาซาโตะ วันนี้มาช้าจังนะ ”
“ อืม ก็แค่ตื่นสายนิดหน่อยน่ะ มาซาโอะ ”
เจ้าหมอนี่ที่เข้ามาคุยกับผมชื่อ อากิมาโนมิ มาซาโอะ อยู่ชมรมการแสดงเหมือนกับผมและเป็นเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนของผม ผมกับเจ้านี่มักจะโดนพูดชื่อผิดเพราะชื่อออกเสียงคล้ายๆ กันบ่อยๆ เลยล่ะนะ
“ ว่าแต่รู้ข่าวรึยัง ที่ว่ามีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ที่ห้อง 2-A เมื่อตอนเปิดเทอมน่ะ ”
“ ยังเลย ฉันก็พึ่งได้ยินนี่แหละ ”
“ นั่นสินะ ก็นายไม่มีเพื่อนนี่นา ”
“ เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นสิ ”
ผมมองด้วยสายตาเย็นชา 0 องศาสัมบูรณ์ไปที่มาซาโอะ
“ น่าๆ ก็นายไม่มีเพื่อนจริงๆนี่นา และก็หยุดมองฉันด้วยสายเย็นชาได้แล้วน่า เพราะงี้ไงนายเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขา ”
“ ฉันจะมีเพื่อนเยอะหรือน้อยมันก็เรื่องของฉันนิ… ว่าแต่นักเรียนใหม่ที่นายพูดถึงนี่เป็นยังไงหรอ? ”
“ อ่าา… เรื่องนั้นน่ะเหรอ คือ เธอก็หน้าตาดีอยู่แหละแต่เย็นชาไปหน่อยน่ะ แบบว่า… บรรยากาศรอบตัวมันแบบ เข้าถึงยากอะไรงี้? ”
“ เหรอ? ไม่น่าเชื่อว่าไอ้หน้าหล่อแบบนายจะโดนกีดกันนะเนี่ย ”
“ เฮ้ยๆ ฉันว่าหน้าตานายก็ดูดีเหมือนกันนะถ้าไปตัดผมที่บังตานายออกน่ะ ”
“ แล้ว นักเรียนย้ายใหม่อะไรนั่นน่ะชื่ออะไรหรอ? ”
“ เฮ้อออ… ถึงบอกนายไปเดี๋ยวนายก็ลืมนี่นาก็เลยไม่บอก ”
“ หาาาา… พูดว่าไงนะ แค่ชื่อคนเองฉันจำได้อยู่แล้วน่า ”
“ แต่นายลืมชื่อฉันตอนเราเจอกันครั้งแรกนะ แถมลืมตั้ง 2 ครั้งเลยด้วย ”
จะว่าไปผมก็ดันไปลืมชื่อไอ้หมอนี่ตอนเราพึ่งรู้จักกันใหม่ๆเหมือนกันนี่หว่า ช่วยไม่ได้นิก็ชื่อคนมันจำยากนิ แถมยิ่งพวกชื่อยาวๆยิ่งแล้วใหญ่เลยด้วย
“ ฉันบอกก็ได้ นักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่น่ะนะ เธอชื่อ อุเอโนะฮาระ อายาโนะ ”
“ หะ เดี๋ยวนะ อุเอโนะฮาระ อายาโนะหรอ!? ”
“ หืม? นี่นายรู้จักเธอด้วยงั้นหรอ? ”
“ บังเอิญเจอเธอเข้าเมื่อวานตอนกลับบ้านน่ะ ”
“ เหรอ? แปลกเหมือนกันนะที่นายจำชื่อเธอได้น่ะ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างล่ะ ได้ลองคุยอะไรกับเธอบ้างไหม? ”
“ ก็ไม่อะไรมากหรอกแค่ช่วยอะไรเธอไปเล็กน้อย พร้อมกับโดยสายตาเย็นชาใส่น่ะ ”
“ อะไรกัน นายก็โดนเหมือนกันสินะ คนอื่นๆที่พยายามคุยกับเธอก็เป็นแบบนี้หมดเลย สงสัยเจ้าหล่อนคงจะไม่อยากมีเพื่อนล่ะมั้ง? ”
“ ครูจะมาแล้วนะนายกลับที่นั่งตัวเองไปเหอะ ”
“ อืม ไว้คุยกันอีกทีที่ชมรมนะ ”
และผมก็จบบทสนทนากันไว้แค่นั้นก่อนที่ครูจะเข้ามา แล้วภาพก็ตัดไปที่เวลาหลังเลิกเรียนผมกับมาซาโอะก็ซ้อมการแสดงกันปกติ โดยที่มีรุ่นพี่ชิอินะคอยแอบดูการแสดงของพวกผมอยู่
( วันนี้รุ่นพี่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้าา~ )
****************************************************************************
บนทางกลับบ้านที่พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ผมก็ดันไปบังเอิญเจอกับเข้ากับอุเอโนะฮาระซังที่กำลังซื้อของอยู่พอดี
สำหรับนักเรียนมัธยมปลายแบบผมที่ทำอาหารไม่เป็นแล้วต้องมาอยู่คนเดียวน่ะ การเข้าร้านอาหารหรือการเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อข้าวน่ะถือเป็นเรื่องปกติเลยล่ะ แต่ดูเหมือนอุเอโนะฮาระซังจะไม่ได้มาซื้อข้าวกินแต่เป็นมาซื้อของไว้ทำกับข้าวกินเองสินะ
( สุดยอดเลย เหมือนว่าจะทำอาหารเป็นด้วย )
ระหว่างที่ผมเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าเพื่อหาร้านสำหรับกินอาหารเย็นอยู่นั้นผมก็มองไปที่เธอสักพัก และเหมือนเธอจะรู้ตัวก็เลยหันมามองทางผมด้วย
“ อะไร? นายมีธุระอะไรถึงมองมาที่ฉันแบบนั้น? ”
“ ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกแค่คิดว่าเธอทำอาหารเป็นด้วยสินะ? น่ะ ”
“ เหรอ งั้นก็หยุดมองฉันได้แล้ว มัตสึบาระซัง ”
“ จำชื่อผมได้ด้วยสินะ… ”
“ แน่นอนสิ เพราะฉันเป็นพวกความจำดีน่ะ ”
“ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ไหนๆเราก็อาศัยอยู่ข้างๆกันนี่เอง ”
“ ไม่ล่ะไม่เป็นไร นายจะมาหาข้าวเย็นกินไม่ใช่หรอ? ไปซะสิ ”
จากนั้นเธอก็ไล่ผมออกมา และผมก็ไปที่ร้านอาหารเพื่อกินข้าวเย็น หลังกินข้าวเย็นเสร็จผมก็เดินกลับอพาร์ทเม้นท์โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้นเลย
( เห้อออ… ผมคงโดนเธอเกลียดเข้าให้แล้วล่ะมั้ง? )
****************************************************************************
ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์
สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่
: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8
: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ
YOU MAY ALSO LIKE
