ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ - ตอนที่ 7.3 คืนฝนตกกับรุ่นพี่คาบูรากิ

[ ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับ… ]

[ ค่า! ]

ไม่คิดเลยว่าผมจะได้อาบน้ำที่บ้านของรุ่นพี่

ตอนแรกว่าจะไม่อาบ แต่เธอก็พูดอย่างมีเหตุผลว่า

[เธอทำความสะอาดจนเหงื่อออก ไม่อาบน้ำไม่ได้นะ]

ผมเลยไม่มีทางปฏิเสธ

แล้วเธอก็ให้ผมยืมชุดวอร์มที่เห็นได้ชัดว่าเป็นของผู้ชาย พร้อมกับพูดว่า

[ ใส่ชุดนักเรียนนอนคงไม่สบาย ]

[ ว้าว! เหมาะมาก! ]

รุ่นพี่ยิ้มเมื่อเห็นผมใส่ชุดวอร์มตัวใหญ่ๆ

[ ขอบคุณสำหรับชุดนะครับ ]

[ อืม ดีนะฉันมีชุดนี้ อ๊ะ อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันซื้อมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ]

[ การนี้? หมายถึง…? ]

[ ชุดของแฟนไง? แบบเสื้อเชิ้ตของแฟน แต่เป็นชุดวอร์ม ]

[ …อ๋อ ]

ผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ตอบตกลง

[ ถ้ารู้แบบนี้ ฉันน่าจะซื้อชุดชั้นในมาตุนไว้ด้วย ]

[ มะ… ไม่เป็นไรครับ ]

ผมไม่ได้สนใจชุดชั้นในพวกนั้น

[ อ๊ะ ของฉัน? มีแบบน่ารักๆ ด้วยนะ ]

[ ไม่เอาครับ! ]

ไม่ว่าเธอจะพูดจริงหรือพูดเล่น ผมก็ปฏิเสธ

แบบนั้นมันดูโรคจิตเกินไป ต่อให้เป็นแฟนของรุ่นพี่ก็ต้องปฏิเสธ… ใช่ไหม?

[ งั้นฉันไปอาบน้ำบ้าง! ]

[ รุ่นพี่เอาชุดไปด้วยยังครับ? ]

[ เอามาแล้ว! ]

รุ่นพี่ดูร่าเริง เหมือนลืมเรื่องเศร้าๆ ไปแล้ว เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ไม่สิ… เธอดูเหมือนเด็กมากขึ้น ผมรู้สึกเหนื่อย เหมือนกำลังดูแลเด็กที่เอาแต่ใจ

ผมถามเรื่องชุด เผื่อว่าเธอจะลืม แล้วก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียว ผมเหนื่อยเกินกว่าจะรับมือเรื่องแบบนั้น เอาไว้คราวหน้าดีกว่า

[ …คราวหน้าคือคราวหน้าไหนกันนะ? ]

ผมบ่นกับตัวเอง แล้วก็เดินไปที่โซฟาเพื่อพักผ่อน

โซฟาที่บ้านของรุ่นพี่นุ่มมาก ดูแพง ผมติดใจมันมาก

[หืม?]

มีกระดาษแปะอยู่บนโซฟาที่เมื่อกี้ไม่มี

ข้อความบนกระดาษคือ… [ห้ามใช้]

[ …ทำไมล่ะ? ]

โซฟาไม่ได้พัง เมื่อกี้เธอก็นั่งอยู่

หรือว่าจะมีกฎห้ามใช้โซฟาหลังตี 1?

แต่ถึงจะมี มันก็แปลก แต่… รุ่นพี่เป็นคนแปะไว้แน่ๆ

[ เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ] คนโบราณว่าไว้ ถ้าเจ้าของบ้านห้าม ผมก็ต้องทำตาม ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ

ผมเลยไปนั่งที่เก้าอี้กินข้าวแทน แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที

ถ้าเป็นโซฟา ผมคงเผลอหลับ แต่การที่ผมหลับตอนที่เจ้าของบ้านไม่อยู่มันก็เสียมารยาท ผมว่าดีแล้วที่โซฟาห้ามใช้

[ งั้น… เรานอนด้วยกัน! ]

[ ทำไมล่ะครับ!? ]

รุ่นพี่พูดขึ้นทันทีที่เธอออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดนอน

[ คือ… ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถุงนอนมันใช้ไม่ได้แล้ว ]

[ แต่ตอนที่ผมเห็นมันก็ดูใช้ได้นี่ครับ… ]

[ ไม่ๆ ฉันเคยเอาไปใช้หลายครั้ง แล้วก็ไม่ได้ซักเลย มีแต่เหงื่อกับน้ำมันเต็มไปหมด แล้วมันก็คงจะหมักหมมอยู่แบบนั้น เป็นเดือนๆ… กรี๊ด! ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ใช้ถุงนอนแบบนั้นได้ยังไงกัน! ]

[ รุ่นพี่ น้ำเสียงดูแข็งๆ นะครับ ]

[ ไม่น่ามั้ง… เอ่อ… ]

[ ยอมรับแล้ว… ]

[ แหม เขินก็บอกมาเถอะ! ]

รุ่นพี่ ตบบ่าผมเบาๆ ด้วยสีหน้าร่าเริง

ก็… ถ้ามีเหงื่อกับน้ำมันติดอยู่ ผมก็คงใช้ไม่ได้เหมือนกัน ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ

[แล้วผมจะนอนตรงไหน…ครับ?]

[ นั่นสินะ ฉันกะว่าจะให้เธอนอนในถุงนอน แต่โซฟาก็ห้ามใช้ ]

เธอแกล้งผมอีกแล้ว… แล้วก็พูดถึงโซฟาที่ห้ามใช้ด้วย บังเอิญเหรอ?

[ แบบนี้ก็มีทางเดียว… เรามานอนด้วยกัน! ]

[ หา!?]

เธอตอกย้ำอีกครั้ง ผมไม่มีทางปฏิเสธ

[ นอนกันเถอะ! บนเตียงเดียวกัน! ]

[ แล้ว ‘สาวน้อยขี้อาย’ เมื่อกี้ หายไปไหนแล้วครับ? ]

[ ไม่ต้องห่วง! เตียงฉันใหญ่ นอนสองคนสบายๆ! ]

[ ผมไม่ได้กังวลเรื่องนั้นสักหน่อย! ]

ผมรู้ว่าเตียงของเธอใหญ่ ผมทำความสะอาดห้องนอนให้เธอแล้ว

แต่… ทำไมเธอถึงวางแผนเรื่องโซฟาที่ห้ามใช้…?

[ ดีจังที่เตียงฉันใหญ่ ฉันปล่อยให้เธอนอนบนพื้นไม่ได้หรอก นี่เป็นเหตุสุดวิสัย ]

[ รุ่นพี่ดูดีใจนะครับ ]

[ ต้องสนุกกับปัญหาสิ! “เรือที่ไม่มีสัมภาระจะโคลงเคลง ไม่สามารถแล่นไปข้างหน้าได้ ความกังวล ความทุกข์ ความยากลำบาก เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ” โชเพนเฮาเออร์กล่าวไว้ ]

รุ่นพี่พูดคำคมของคนดัง แล้วก็จับมือผมแน่นมาก

[ นี่ๆ โทโมกิคุงก็คงเหนื่อยแล้ว ไปนอนกันเถอะ! ]

ถึงผมจะเหนื่อย แต่หัวใจของผมไม่แข็งแรงพอจะนอนเตียงเดียวกับรุ่นพี่

[ จริงๆ แล้วฉันเรียนคาราเต้ ยูโด ไอคิโดมาหมดแล้ว ]

[ เรื่องที่ผมไม่อยากรู้ที่สุดมาแล้ว! ]

[ ปู่บอกว่า “มิฮารุน่ารักแล้วก็เก่ง อาจจะมีคนไม่ดีมาทำร้ายก็ได้” ]

[ ปู่หลงหลานเกินไปแล้ว! ]

ผมเผลอพูดไม่ดีกับปู่ของรุ่นพี่ที่ผมไม่เคยเจอ เพราะตกใจ

แต่รุ่นพี่กลับไม่โกรธ เธอยังหัวเราะ [ ถึงจะโดนปู่โอ๋ แต่เธอก็คงไม่ชอบใจ ]

[ งั้น… ฉันปิดไฟนะ ]

[ คะ… ครับ… ]

[ อเล็กซ์ ปิดไฟหน่อย ]

รุ่นพี่พูดกับลำโพงอัจฉริยะ

นี่สินะ’สมาร์ทโฮม’ เจ๋งชะมัด… แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจหรอก หัวใจมันเต้นโครมคราม แทบจะระเบิดอยู่แล้ว

[ ฮึๆๆ มืดสนิทเลย ]

[ เอ่อ… หรือว่า… ผมควรหันไปทางอื่น… ]

[ ไม่ได้นะ แบบนั้นฉันจะมองไม่เห็นหน้าเธอ ]

ตอนนี้ ผมนอนอยู่บนเตียงควีนไซส์ของรุ่นพี่ หันหน้าเข้าหาเธอ

รุ่นพี่ร่ายมนต์ ปิดไฟในห้อง แต่ผมก็ยังเห็นหน้าเธอรางๆ เราอยู่ใกล้กันแค่นี้

ผมประหม่า จนหายใจไม่ออก ผมรู้สึกเหมือนว่า ถ้าเผลอสูดหายใจเข้าไป ผมจะเสียสติ…

แต่รุ่นพี่กลับดูสบายๆ

[ เธอบอกให้ฉันทำตัวตามสบายไม่ใช่เหรอ? ]

[ ผม… พูดประมาณนั้นแหละครับ… ]

[ งั้น ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆ ได้ไหม? ]

[ อุ… มะ… ไม่ได้ครับ ]

[ ขี้งก ]

รุ่นพี่เบะปาก

ถึงจะเป็นท่าทางแบบเด็กๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ มันดูยั่วยวนมาก

[ ว่าแต่ ฉันพึ่งนึกขึ้นได้! ]

[ …อะไรเหรอครับ? ]

[ การที่เรานอนเตียงเดียวกันแบบนี้… ก็เหมือนแต่งงานกันแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ]

[ ผะ… ผมว่าไม่ใช่นะครับ ]

[ อ๊ะ จริงสิ เราแต่งงานกันแล้วนี่ ]

[ ยังนะครับ! ]

ถึงผมจะเซ็นใบทะเบียนสมรสแล้วก็เถอะ! แต่ผมก็โดนบังคับ!

[ ทำไมต้องปฏิเสธแรงๆด้วย … โทโมกิคุง เธอไม่อยากให้ฉันเป็นภรรยาเหรอ? ]

[ อึก… มะ… ไม่ใช่ว่าไม่อยาก… ]

[ หมายความว่าไง? ]

[ อุ… อืม… ]

รุ่นพี่จ้องมองผม

เธอยื่นมือมาจับมือผม

เธอดูเซ็กซี่มาก ผม… ใจสั่น

[ แต่… ผมว่า… เราควรจะ… ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ ]

ผมพยายามอย่างมาก ที่จะควบคุมตัวเอง

ถึงในหัวผมจะมีแต่เสียงตะโกนว่า [โทโมกิ! จัดไป!] แต่มันก็ไม่ได้

ผมรู้สึกว่า การที่รุ่นพี่พยายามยั่วยวนผมแบบนี้ เป็นเพราะเธอเชื่อว่าผมจะไม่ทำอะไร

[ ฮิฮิ จริงด้วย เริ่มจากความสัมพันธ์แบบใสๆ ก่อนก็ดีนะ ]

…เกือบไปแล้ว

ดีนะที่ผมไม่ใจอ่อน ถ้าสบตาเธออีก 5 วินาที ผมคงหลวมตัว

[ อีกอย่าง ฉันว่าการที่เธอเรียกฉันว่า ‘รุ่นพี่คาบูรากิ’ มันเหมาะกับเธอมากกว่าเรียก ‘มิฮารุ’ ]

รุ่นพี่พูดพลางจับมือผม แล้วสอดนิ้วเข้ามาในช่องว่างระหว่างนิ้วของผม

ที่เขาเรียกว่า [ จับมือแบบคนรัก ]

นิ้วมือของเธอนุ่มลื่น ผมใจเต้นแรงอีกแล้ว

ผมกังวลเรื่องเหงื่อที่มือ แต่มือของเธออุ่นมาก ผมไม่ไหวแล้ว

[ อ๊ะ จริงสิ ]

[ คะ…ครับ? ]

[ ฉันควรจะเรียกเธอว่า ‘รุ่นน้องฮิโนมิยะ ‘ รึเปล่า? ]

[ เอ๋? ]

[ ให้เข้ากับ ‘รุ่นพี่คาบูรากิ’ ]

[ แล้วแต่รุ่นพี่เลยครับ… แต่ไม่ค่อยมีใครเรียกรุ่นน้องว่ารุ่นน้องหรอกครับ ]

[ จริงด้วย รุ่นน้องฮิโนมิยะ ฮิโนมิยะ โคไฮ… อืม… ฟังดูแปลกๆ ]

[ งั้นก็เรียกเหมือนเดิมก็ได้นี่ครับ ]

[ ฮิฮิ จริงด้วย! ]

รุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง

ผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

ผมนอนเตียงเดียวกับรุ่นพี่ มันทำให้ผมประหม่า แต่ความเหนื่อยล้าก็ทำให้ผมง่วงจนลืมความประหม่า

[ นี่ โทโมกิคุง ]

[…ครับ?]

[ ต่อจากนี้ไป เธอจะอยู่กับฉันใช่ไหม? ]

 

รุ่นพี่ยิ้มในความมืด

[ อนาคตมันไม่เหมือนกับที่ฉันรู้จัก ฉันกังวล… แต่ถ้ามีเธออยู่ด้วย ความกังวลก็กลายเป็นความหวัง เธอทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น ]

ไม่ใช่ผมในครั้งแรก แต่เป็นผมในครั้งที่สอง

รุ่นพี่มองผมด้วยความมั่นใจ

[ ฉันเคยพูดเท่ห์ๆ ว่าไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิต แต่…การที่ฉันได้เจอเธอ มันคือพรหมลิขิตสำหรับฉันนะ ]

น้ำเสียงที่อบอุ่น อ่อนโยน

เหมือนเพลงกล่อมเด็กที่ทำให้ผมง่วงนอน

ผมอยากตอบเธอ แต่เปลือกตาผมหนักอึ้ง

[ฮิฮิ ไม่เป็นไร นอนพักเถอะ ไม่ต้องตอบก็ได้ ]

ผมทนไม่ไหวแล้ว หลับตาลง

แล้วก็รู้สึกถึงสัมผัสที่อบอุ่นและนุ่มนิ่มกว่ามือของเธอโอบกอดผม

[ฝันดีนะ โทโมกิคุง]

รุ่นพี่กระซิบข้างหูผม

ผมปล่อยให้เปลือกตาปิดลงตามแรงกอดของรุ่นพี่

ผมหลับไปอย่างสงบ ไม่เคยหลับสนิทแบบนี้มาก่อน

[ไม่ว่าจะเมื่อก่อน ตอนนี้ หรือ ต่อไป… ฉันก็รักเธอเสมอนะ]

ผมรู้สึกเหมือนได้ยินประโยคนั้นแว่วมาไกลๆ

{ จบตอนที่่ 7 }