ชีวิตรอบที่ 2 ของรุ่นพี่คาบูรากิ - ตอนที่ 6.2 ที่อยู่ของรุ่นพี่คาบูรากิ

[ไม่หรอก โอบายาชิคนน่ารักคนนี้แค่ปลอบใจนายเฉยๆ ชอบฉันก็ได้นะ! แต่ถ้าสารภาพรักฉันจะปฏิเสธ!]

โอบายาชิพูดพลางยืดอก

เธอเป็นห่วงผม…

ผมขอโทษที่สงสัยเธอ

[ขอบคุณนะที่เป็นห่วงโคบายาชิ]

[ฉันไม่ใช่โคบายาชิ!]

[จริงสิ เคียวบายาชิ]

[อย่าคิดว่าฉันจะยอมรับชื่อเคียวบายาชินะ]

[แต่… ฉันไม่เข้าใจเรื่องปลาไหลของเธอ]

[จริงเหรอ? นั่นเป็นเรื่องเดียวที่ฉันนึกออกแล้วนะ]

เรื่องในหัวเธอมีแค่นั้นเหรอ?

ถึงจะพอโยงเข้ากันได้ แต่… ผมก็ยังไม่เข้าใจ

[ช่างเถอะ งั้นฉันจะให้คำใบ้ข้อต่อไป]

โอบายาชิหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา เขียนตัวเลข แล้วก็ฉีกให้ผม

[นี่]

[อะไรเนี่ย…? รหัสผ่านโทรศัพท์?]

[ไม่ใช่ หมายเลขห้องของ ‘คนนั้น’ ต่างหาก]

[เอ๋!?]

ผมกับอากิระที่ยืนดูเฉยๆ ต่างก็ตกใจ

ทำไมโอบายาชิถึงรู้หมายเลขห้องของรุ่นพี่คาบูรากิ?

[ฉันทำงานนั้นไง?]

[เด็กส่งยา?]

[บ้าเหรอ! ฉันก็ส่งอาหารไง ‘Moo & Raccoon’]

เธอออกเสียงเหมือนเจ้าของภาษา

[วันหยุดที่ผ่านมา ฉันไปส่งแถวๆ สถานี แล้วก็บังเอิญได้ไปส่งที่ห้องรุ่นพี่ ฉันเลยจำหมายเลขห้องไว้ เผื่อไว้ก่อน!]

[เจ๋งไปเลย เคียวบะ! แต่การเอาข้อมูลของลูกค้ามาบอกคนอื่น มันไม่ดีรึเปล่า?]

[ก็รู้จักกันไม่เห็นเป็นไร นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน]

[แต่…]

[รุ่นพี่ก็รู้เบอร์มังกิจิเหมือนกัน หายกันๆ]

[เเต่มันคนละเรื่องกันนะ]

[มังกิจิ นายลังเลแต่ก็เป็นห่วงรุ่นพี่ใช่ไหม?]

อึก…

[ถ้างั้นจะรออะไรล่ะ?]

[ใช่ โทโมกิ]

โอบายาชิยิ้ม อากิระก็ด้วย

พวกเขายืน ดูเหมือนกำลังสนุกกับเรื่องนี้

พวกเขาอยากรู้ว่าผมจะทำยังไงที่ห้องของคาบูรากิ มิฮารุ

[…ก็ได้]

เอาสิ ถึงจะโดนหัวเราะเยาะก็ช่างเถอะ

ทุกอย่างมันลงตัวขนาดนี้ ผมก็รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ผมไม่มีทางยอมแพ้

หรอก

[งั้นฉันไปเยี่ยมรุ่นพี่ก่อนนะ]

[ฝากรายงานผลด้วยล่ะ]

[รู้แล้วขอบคุณนะโคบะ…เอ่อ]

ผมเกือบจะเรียกเธอด้วยชื่อเล่นแต่ก็หยุดไว้

ตอนนี้ผมมีคำที่เหมาะสมกว่าจะเรียกเธอ

[ขอบคุณนะ…ซารุบายาชิ]

[หาาาา? น่าจะเรียก โอบายาชิเเบบเสียงหวาน มากกว่านะ! ทำไมต้องลิง

ด้วย?]

[ก็เธอดูเหงาๆ ที่ไม่ได้ชื่อลิงเหมือนคนอื่น]

[ฉันไม่ได้เหงาสักหน่อย!]

[แต่ชื่อนี้มันก็ใกล้เคียงกับโอบายาชินะ?]

[ก็แค่จำนวนตัวอักษรเหมือนกัน! ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบสักหน่อย!]

[ฮ่าๆๆ เหมาะดีนะ ซารุบายาชิ]

[ชื่อซารุบายาชิมันตรงไปรึเปล่า? มันเหมือนกับป่าที่มีลิงอยู่เลย!]

[ก็มังกี้กับนิกโก้ใช้ไปแล้วนี่]

[ไม่มีคำอื่นที่เกี่ยวกับลิงแล้วเหรอ? ไม่มีแล้วใช่ไหม?]

[อย่าถามฉัน นายเป็นคนเริ่มเรื่องนี้เอง]

บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้หายไป กลายเป็นบรรยากาศสบายๆ แบบ 3 คนเหมือนเดิม

[ว่าแต่นิกโก้มันคืออะไร? มีแค่นายที่ไม่ได้ชื่อลิง อย่าโกงสิ!]

[ก็เธอนั่นแหละเป็นคนตั้งชื่อนั้น]

[แต่ฉันเห็นด้วยนะ]

[โทโมกิ!]

[มังกิจิเห็นด้วย! งั้นชื่อใหม่ของนายคือ… อุกิจิ!]

[มาจากเสียงร้องของลิงเหรอเนี่ย?]

จริงด้วย ลิงร้องอุกี้

ผมคิดว่าไม่มีคำไหนเกี่ยวกับลิงแล้ว แต่ก็ยังมีอีก

สมเป็นโคบะ… ไม่สิ ซารุบายาชิ

[หรืออุกิระก็ได้!]

[อย่าตั้งเองมั่วๆ สิ!]

[ยอมแพ้เถอะอากิระ…ไม่สิ อุกิระเมะโร อุกิระ] (Note: 諦めろ (อากิระเมะโร=ย้อมเเพ้เถอะ) เเล้วเล่นคำเป็นウキらめろ (อุกิระเมะโร) ผสมเสียงร้องของลิงลงไปเเทน)

[ทำไม [ยอมแพ้] ถึงกลายเป็นลิงไปด้วยล่ะเนี่ย?]

พวกเราคุยกันเสียงดังจนหมดเวลาพักเที่ยง

ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ จะได้ยินบทสนทนา (เรื่องลิง) ของพวกเรา พวกเราเลยได้ฉายาประจำห้องว่า [มังกิจิคุง] [อุกิระคุง] [ซารุซัง] แก๊งค์ 3 ลิง

ก็พวกเราเสียงดังขนาดนั้น คนอื่นก็ต้องได้ยินเป็นธรรมดา แต่เรื่องของรุ่นพี่ พวกเราคุยกันเสียงเบาๆ คงไม่มีใครได้ยิน โชคดีไป…

[แต่…ฉันกลายเป็นลิงเฉยเลย]

 

 อ่านตอนใหม่ๆก่อนได้ที่่เพจ Suraの夜   -เร็วๆนี้จะเปิดโหวตเรื่องใหม่อีก1 ทางเพจผู้เเปลเข้าไปติดตามรอร่วมโหวตกันได้นะครับ –