ชีวิตบัดซบเพราะถูกส่งมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้สุดโหดไปตบเกรีย - ตอนที่ 218 สาวน้อยธรรมดา?ไม่อยากอดกลั้นอีกแล้ว ตอนต้น (Rin and Alice have a Date)

 

————ทางบ้านของครอบครัวกร

          หลังอรุณเบิกฟ้าจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงวัน เหล่าภรรยาของกรเกือบทุกคนและลูกสาวยังคงใช้เวลาไปกับการพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน

          เสียงหัวเราะและพูดคุยโหวกเหวกไม่เคยพร่องไปจากห้องนี้ ทั้งจากการเล่นเกมกระดาน ดูทีวีและคุยเล่นหยอกล้อ เป็นบรรยากาศอันสนุกสนานและเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกที

          นั่นเป็นกิจวัตรที่ถือได้ว่าเป็นปกติสำหรับบ้านนี้ จะมีข้อยกเว้นก็แต่คนที่ติดธุระหรือมีกำหนดการไปข้างนอกจึงไม่ได้ร่วมวง

 

          ไม่สิ… ต่อให้มีธุระ แต่อย่างไรทุกคนก็ใช้เวลาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นจนกว่าจะถึงเวลาเตรียมตัวอยู่ดี

          ดังเช่นรินและอลิซที่กำลังเดินขึ้นบันไดกลับห้องด้วยกัน

 

          เบื้องหน้าของรินมีหน้าต่างใสลอยอยู่เบื้องหน้า ซึ่งไม่ใช่หน้าต่างสเตตัสแต่เป็นโฮโลแกรมที่ฉายมาจากแหวนอันเป็นส่วนนึงของ Unity Gear

          ว่าไปแล้ว… พอไม่ได้ใช้มันในฐานะเครื่องมือสำหรับสู้รบ มันก็กลายเป็นเครื่องมืออำนวยความสะดวกในชีวิตประจำวันไปโดยปริยาย

          เหมือนอย่างตอนนี้ ที่รินใช้เป็นอุปกรณ์สื่อสารรับข้อความจากชาลอตเหมือนหน้าต่างแชทพร้อมรูปการ์ตูนแทนเจ้าตัว โดยชาลอตเขียนส่งมาว่า

           ‘กำลังคุยเล่นกับกรอยู่ค่ะ คิดว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงบ้าน รินกับอลิซเตรียมตัวเลยก็ดีนะคะ’

 

“เอาใจใส่น่าดูเลยนะเนี่ยชาลอต”

          รินอ่านไปอมยิ้มไปพร้อมส่งข้อความกลับไปว่า ‘ขอบคุณจ่ะ เดี๋ยวเตรียมตัวรอนะ’

          ชาลอตอุตส่าห์ใช้เวลาระหว่างเดทมาคิดถึงเรื่องของตนกับอลิซ พอคิดแล้วก็อดดีใจไม่ได้ทุกที

 

“นั่นซี่ เรานี่ทำบุญมาเยอะเหลือเกินนะถึงมีครอบครัวดี ๆ แบบนี้เนี่ย” อลิซพลอยยิ้มแฉ่งตาม เดินไปเอามือผสานหลังหัวสบายใจเฉิบ รินเองก็เห็นด้วย

“ก็จริงแหละนะ ทำเอาคิดเลยว่าหลังจากนี้จะเจอเรื่องร้าย ๆ รึเปล่า”

“อุหว่ะ! อย่าพูดเรื่องน่ากลัวอย่างนั้นสิรินอ่ะ!”

“ฮุฮุ ขอโทษ ๆ”

          เห็นอลิซหน้าเหวอขนาดนั้นทำเอารินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเอ็นดู

 

ฮึ่ย ทำเหมือนฉันเป็นเด็กอีกละ!

          อลิซเลยพองลมแก้มป่องเข้าให้ (ซึ่งยิ่งดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่)

 

          …แต่จะโทษรินคนเดียวก็ไม่ได้ เพราะคนที่คิดว่าอลิซเหมือนเด็กมันก็ทุกคนในบ้านนั่นแล

          โดยเฉพาะจุดที่โกรธง่ายหายเร็ว

 

“ว่าไปแล้วก็น่าสนุกดีเหมือนกันน้า ไปทะเลกับกรเนี่ย!” อลิซเปลี่ยนกลับไปคุยเรื่องเที่ยวทะเล รินก็พยักหน้าตามในทันที

“นั่นสิ นึกถึงตอนไปทัศนศึกษาตอน ม.ต้น เลยเนอะ”

“ใช่ม้า!”

          อลิซกลับมาดี๊ด๊าอย่างรวดเร็ว หากไม่ใช่เพราะรินเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เธอคงตามการเปลี่ยนอารมณ์นี้ไม่ทัน

 

“หรือจะเปลี่ยนไปทะเลแทนไหมนะเรา!”

“เดี๋ยวสิอลิซ คู่นั้นเค้าเตรียมชุดว่ายน้ำก่อนเดทหลายวันเลยนะ ถ้าจะไปจริง ๆ ก็ต้องหาชุดดี ๆ ก่อนสิ”

“โห่ ไม่ใจเลยรินอ่ะ!”

“จะให้เดทออกมาดีก็ต้องเตรียมตัวนี่นา จะหุนหันพลันแล่นไม่ได้นะ”

“มูวววว”

          สองสาวเดินคุยเล่นไปจนถึงห้องของริน

          ภายในห้องของเธอตกแต่งแบบมินิมอลดูสะอาดตา แต่ก็ยังแซมด้วยของประดับลายดอกไม้และตุ๊กตาสมเป็นเด็กผู้หญิง ถึงแบบนั้นของทุกอย่างในห้องก็ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งก็สมกับบุคลิกกุลสตรีของเธอดี

          พออลิซเดินเข้าห้อง เธอก็ทำจมูกฟุดฟิดยังกับหมาน้อย

 

“เข้ามากี่ทีกลิ่นก็หอมจังเลยน้าห้องของรินเนี่ย”

“ไหงพูดเหมือนตาแก่ลามกแบบนั้นล่ะ”

          เห็นอลิซทำหน้ายิ้มเยิ้มทำเอารินยิ้มแห้ง ถ้าไม่ได้สนิทกันคงทำเอารินขนลุกน่าดู

          ไม่สิ… อันที่จริงเธอก็ขนลุกอยู่ แค่ไม่ได้รังเกียจก็เท่านั้น

          ในทางกลับกัน…

 

“อุ๊ยตาย เดี๋ยวกรได้ยินเข้าก็น้อยใจหรอก”

          อลิซดันหันมายิ้มแฉ่งใส่ แถมดูเจ้าเล่ห์อีก 

 

เอ๊ะ? แล้วทำไมกรจะโกรธล่ะ?

          รินเอียงคอสงสัย เพราะจะบอกว่าแซวอลิซแรงเกินจนกรไม่ชอบก็ไม่ใช่ และเดิมทีกรจะโกรธแทนแฟนสาวก็ต่อเมื่อถูกคนภายนอกว่าร้าย เรื่องคนภายในแซวกันมันไม่ใช่เรื่องจริงจังซึ่งเป็นอันรู้กันอยู่

          หรือต่อให้เป็นแบบนั้นจริง ก็ควรจะโกรธดังว่าไม่ใช่น้อยใจ

 

ไม่สิ… งั้นแสดงว่า

“…หรือว่านั่น กรเป็นคนพูดเหรอ?”

          แก้มรินฉาบเป็นสีแดงทันทีที่ได้คำตอบ ทุกอย่างสมเหตุสมผลไปพร้อมกับรอยยิ้มขี้แกล้งของอลิซ

 

“คิคิ! แต่ไม่ต้องห่วงน้า หมอนั่นบอกว่ากลิ่นของรินหอมกว่าอีก”

“…ตาคนลามก”

“แหม! แต่ก็เพราะยอมเขาเองไม่ใช่เหรอ?”

          อลิซหัวเราะเจ้าเล่ห์ เพราะกรจะรู้เรื่องนั้นได้ก็มีแต่การสมยอมของริน

          แน่นอนว่ารินเองนั่นแหละรู้ดีที่สุด เพราะทุกครั้งที่กรเข้ามาสกินชิพ เขาก็มักจะกลืนกินเธอด้วยสายตา จมูกและสัมผัสกาย ราวกับต้องการเสพทุกอย่างของเธอ

          …แต่ก็ใช่ว่ารินจะไม่เข้าใจความรู้สึกของกร เพราะเธอเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน

          นั่นแหละคือจุดที่ทั้งน่าหงุดหงิดและน่าอายจนเถียงไม่ออก

 

“ระ รีบเตรียมตัวดีกว่านะฉันว่า”

“เอาคืนสำเร็จ เย้!”

          อลิซกำมือยิ้มรับชัยชนะ ทำเอารินยิ้มแห้งถอนหายใจให้กับเด็กน้อยคนนี้

 

ว่าแต่… กรชอบกลิ่นของเราขนาดนั้นเลยจริงเหรอ?

เราเองก็ไม่กล้าถามด้วยสิ แต่เราเองก็ชอบกลิ่นของกรเหมือนกัน! เพราะงั้นคงไม่แปลกหรอก

 

อืออออ แต่รู้แล้วมันก็ดีใจจังอ่ะ!

ทำไมน่ารักอย่างงี้ ถ้าชอบก็บอกกันตรง ๆ สิ!

 

งั้นรอบหน้าถามความเห็นกรตรง ๆ ดีกว่า! กรจะได้ไม่ต้องอดกลั้นด้วย

อา… แล้วฉันก็จะขอสูดกลิ่นของกรทั้งคืนด้วยเหมือนกัน!

 

“จินตนาการอะไรอยู่เนี่ยริน?”

“เหวอ!?”

          โดนอลิซทักเข้ารินก็ถึงกับสะดุ้งตื่นจากความฝันและแผนการอันแยบยล

 

ไม่ได้ไม่ได้! เรื่องนั้นไว้ก่อน ตอนนี้ต้องแต่งตัวก่อนสิเนอะริน!

“งะ งั้นเรารีบไปแต่งตัวดีกว่านะ” รินกระแอมตั้งสติตัวเองใหม่ก่อนจะเตลิดไปไกลกว่านี้

“…แปลกคนอ่ะ”

“อะฮะฮะ”

          รินได้แต่หัวเราะแห้งไร้ข้อแก้ตัว พอเป็นเรื่องของกรทีไรเธอเก็บอารมณ์ไม่อยู่ทุกที ยิ่งหลังจากคบกันอารมณ์ก็ยิ่งพลุ่งพล่านกว่าเดิมอีก (ถึงกรเองจะเหมือนกันก็เถอะ)

 

          ทั้งสองคนเดินไปส่องกระจกบานใหญ่แบบตั้งพื้นในห้องของริน

          พวกเธอแต่งหน้าแบบบาง ๆ เตรียมไว้อยู่แล้ว ที่เหลือมีเพียงการตรวจสอบความเรียบร้อยเท่านั้น ซึ่งรินที่ระเบียบจัดไม่มีทางพลาดได้เลย

 

          ทางรินสวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ตัวเก่ง เป็นชุดเดียวกับที่เคยสวมไปเที่ยวกับพวกกรมาตั้งแต่โลกเดิม แต่วันนี้เธอเปลี่ยนเป็นแบบแขนกุดเผยผิวตัวเองมากขึ้น

          แค่นั้นไม่พอ รินยังปรับกระโปรงที่เคยคลุมเข่าให้สั้นลงจนเผยต้นขาบางแต่ดูนุ่มนิ่ม เพื่อให้กรได้เชยชมตอนที่อยากอีกด้วย

 

เยี่ยมเลย! สมบูรณ์แบบ!

          รินตาเป็นประกาย มั่นใจว่ากรจะต้องชอบแน่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปสังเกตอลิซด้วยความเป็นห่วง

          วันนี้เธอสวมเสื้อสีขาวติดระบายแบบเปิดไหล่แถมยังเอวลอย ส่วนท่อนล่างเธอสวมกระโปรงแทนที่จะเป็นกางเกงขาสั้นตามปกติ

 

จะว่าไป… ตอนอยู่กับทุกคนที่ห้องนั่งเล่น เมอร์ลินบอกอลิซว่า

“ใส่กางเกงโชว์ขาอ่อนมันไม่น่าตื่นเต้นหรอกน่า ใส่กระโปรงให้มีโอกาสเซอร์วิสน่ะเร้าใจกว่าเยอะ” อะไรทำนองนั้นด้วย

 

เห็นตอนแรกบ่นว่าจะไม่เอา แต่สุดท้ายก็ใส่สินะ

ทะเลาะกันประจำแต่ก็รักกันดีจริงน้าคู่นี้

 

แต่ว่า…

          รินมองอลิซโพสท่าโน้นท่านี้ใส่กระจก โอ้อวดรูปร่างตัวเองในชุดออกเดทอย่างมั่นอกมั่นใจ แต่ผมเผ้าดันไม่เรียบร้อยเลยสักนิด

          ในหัวอลิซคงกำลังนึกสนุกเรื่องเดทไม่ทิ้งห่างจากเธอ เพราะเป็นเพื่อนกันเลยคิดเหมือนกัน

          แต่จุดที่น่าห่วงคืออลิซไม่ค่อยรอบคอบนี่แหละ

 

“อลิซนั่งตรงนี้แปปนะ เดี๋ยวฉันหวีผมให้”

“เอ๋! แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก!”

“เธอเนี่ยน้า ไม่กลัวกรมองเป็นเพื่อนผู้ชายรึไง”

“โหใจร้าย! พูดแบบนี้ก็ต้องยอมป่ะเนี่ย!”

          โดนแทงใจดำอลิซเลยได้แต่ทำหน้ามุ่ย เพราะนั่นเป็นหนึ่งในเรื่องที่เธอกลัวที่สุด

 

          แม้ในบรรดาครอบครัวของเราจะมีหญิงสาวที่มีความแก่นแก้วหลายคน ซึ่งก็ได้แก่คาเรน ยูมิน่า ฟลอร่า และตัวอลิซเอง

          แต่ถ้าพูดถึงคนที่มีโอกาสถูกมองเป็นเพื่อนสนิทนั้นไม่ใช่ทุกคน

          คาเรนนั้นวางตัวเป็นเหมือนน้องสาวของบ้านผู้น่ารักน่าหยอกและน่าถูกเธอหยอก ไม่อยู่ในจุดที่จะมองเป็นเพื่อนซี้ได้

          ฟลอร่านั้นใกล้เคียงเพราะตีซี้ได้ทุกคน แต่เธอมีลูกล่อลูกชนจึงรู้จังหวะที่จะแสดงบทบาทของแฟนสาวได้ถูกที่ถูกเวลา กรเลยไม่มีโอกาสมองเป็นเพื่อนสนิทได้

          คนที่เสี่ยงที่สุดน่าจะเป็นยูมิน่าที่มีความห้าวเหมือนผู้ชาย …แต่นั่นคือก่อนเธอจะคบกับกรต่างหาก ส่วนยูมิน่าในปัจจุบันนั้นสาวแตกจนจำภาพเดิมไม่ได้ แถมพออยู่ต่อหน้ากรก็ช่างขี้อ้อนซะไม่มีอีก

          แม้ตอนอยู่ข้างนอกจะมีนิสัยเดิมอยู่บ้าง แต่ในเมื่อเธอไม่ทำแบบนั้นกับกร เขาย่อมมองเธอเป็นเพื่อนผู้ชายไม่ได้

          คนที่เสี่ยงที่สุดที่จะถูกมองเป็นเพื่อนเพราะเป็นเพื่อนสนิทมาตลอด จึงกลายเป็นอลิซไปโดยปริยาย

 

อันที่จริงกรเค้าคงไม่มองเรากลับเป็นเหมือนเพื่อนหรอกมั้ง

ก็เราข้ามเส้นกันไปหลายครั้งแล้วนะ! เหลือแค่แต่งงานแล้วนะเนี่ย! เค้าจะมองเราเป็นเพื่อนได้ไงอ่ะ!

 

ไม่สิ… ก่อนหน้านี้ก็เคยคบกันแล้วกลับไปเป็นเพื่อนนี่นา?

แต่ไม่สิ! นั่นมันแค่สถานะต่างหาก! ยังไงความรู้สึกของเรามันก็เป็นแบบคู่รักอยู่แล้วป่ะ!

 

โอ๊ย! ปวดหัวง่า!!!

          อลิซหัวหมุนคิดไม่ตก แม้จะพอรู้อยู่แก่ใจว่ากรรักเธอ มองเธอในฐานะผู้หญิงแค่ไหน แต่ความกังวลก็ไม่ยอมหายไปอยู่ดี

          นี่แลความยุ่งยากของจิตใจหญิงสาวจนตัวเองยังรับมือไม่ได้ คิดแบบนั้นตัวเลือกเลยเหลือแค่อย่างเดียว

 

“…กะดะ” ด้วยเหตุนั้น อลิซเลยจำยอมนั่งเก้าอี้แต่งหน้าให้รินยืนหวีผมข้างหลังเธอแต่โดยดี

“ดีมากค่ะ”

          รินพยักหน้ายิ้มโล่งใจแล้วเริ่มหวีผมให้อลิซ เห็นความใสซื่อของเพื่อนซี้สาวคนนี้แล้วอดเอ็นดูไม่ได้ทุกที

          รินยิ้มไปมองกระจกไป รู้สึกอิ่มเอมใจกับการได้ใช้เวลาร่วมกับเพื่อนสนิทซึ่งตอนนี้กลายเป็นครอบครัวคนสำคัญ

 

“!?”

          …แต่ในจังหวะนึง นั่นกลับทำให้รินนึกถึงเรื่องสมัยเด็กที่เคยหวีผมให้อลิซมาก่อน ภาพสะท้อนในกระจกสะท้อนตัวรินวัยเด็กกำลังหวีผมให้อลิซในวัยเดียวกัน

          แน่นอนว่ามันเป็นแค่มโนภาพ แต่มันก็ทำให้รินฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

 

“มีอะไรเหรอริน?” อลิซเห็นรินหยุดมือ น้ำเสียงเธอเป็นห่วง แม้แต่หางตายังตกลงด้วย

          ความคิดเพลินของรินยังไม่หยุดลง แต่ความรู้สึกในอกนี้ไม่ใช่ความรู้สึกด้านลบ

 

“!?”

          รินก้มลงไปสวมกอดคออลิซจากด้านหลัง ความกะทันหันทำอลิซแปลกใจค่อนไปทางเป็นห่วง แต่รอยยิ้มสงบของรินทำให้อลิซสบายใจขึ้น

 

“เปล่าหรอก… แค่พอมานึกดู ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเราสามคนจะได้กลายเป็นครอบครัวเดียวกันน่ะ”

“ว่าไปแล้วก็จริงแฮะ”

          อลิซพยักหน้างก ๆ แต่ก็ยังมีรอยยิ้ม เธอยกมือขึ้นกอดแขนของรินกลับมายิ่งทำให้รินใจฟู

          และยิ่งทำให้รินดีใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

“ถ้าใครสักคนได้คบกับกรแค่คนเดียว ไม่รู้เราจะมองหน้ากันติดรึเปล่าเนาะ”

“อูย… รู้สึกผิดเลยอ่ะ”

          อลิซยิ้มแหย ๆ เพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเคยแอบคบกับกรลับหลังรินมาก่อน เธอเลยเข้าใจความรู้สึกผิดนั้นโดยไม่ต้องจินตนาการ

 

“แต่ก็นั่นสิ… ถ้าไม่ใช่เพราะกรคบกับทุกคนอยู่แล้ว รักสามเศร้าเรานี่เอาไปทำหนังได้เลยมั้งเนี่ย”

“…ก็จริงแหละนะ”

          รินรับรู้ความหนักหน่วงของผลลัพธ์นั้น เพราะอลิซเองก็พูดติดตลกได้ไม่เต็มปาก แววตารินเองก็หมองลงเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้นทั้งที่ไม่มีโอกาสเกิดขึ้นอีกแล้ว

 

          เพราะผู้คนเอาแต่จินตนาการตัวเองตอนที่สมหวัง หากแต่ไม่ได้จินตนาการตัวเองตอนผิดหวัง รินและอลิซถึงได้ทรมานจนเจ็บเจียนตายในตอนที่รู้ว่ากรคบกับทุกคนไปก่อนตัวเอง

          ความคิดในตอนนั้นมันมีแต่คำว่า ‘ทำไมถึงไม่ใช่ตัวเองที่ได้อยู่ตรงนั้น’

          พอมานึกดูมันก็เป็นเรื่องปกติ… ใครเสียของรักไปย่อมต้องรู้สึกถวิลหาเช่นนั้นเป็นธรรมดา

          แต่พอผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วคิดอย่างใจเย็น ทั้งรินและอลิซต่างก็เห็นข้อบกพร่องของตัวเองจนอดหงุดหงิดไม่ได้

 

          ‘อยู่กับกรมานานกว่าใครแท้ ๆ แล้วทำไมถึงไม่รีบคบกับกร’ หรือ

          ‘ได้คบกับกรก่อนใครแท้ ๆ แล้วทำไมถึงไม่ยืดหยัดในความสัมพันธ์ให้มากกว่านี้’

 

          พอตระหนักแบบนั้น… เหตุผลที่ทำไมถึงไม่ใช่ตัวเองถึงได้กระจ่างชัด

          ได้รู้แบบนั้น ต่อให้ไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอม

          ไม่สิ… ถ้าไม่ยอมก็จะผิดพลาดซ้ำสอง เพราะงั้นถึงต้องยอมรับ

 

          ว่าสุดท้ายคนที่ทำพลาดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน …แต่เป็นตัวเอง

 

“คงเป็นบทเรียนจากความเห็นแก่ตัวของฉันเองแหละมั้ง”

“…ความเห็นแก่ตัว เหรอ?”

          อลิซหันกลับไปมองริน คำพูดเธอน่าเป็นห่วงเพราะเหมือนก่นด่าตัวเอง

          ไม่สิ… ลึก ๆ เธอพอจะเข้าใจสิ่งที่รินคิด ถึงพลอยรู้สึกเศร้าตามไปด้วย

 

          แต่… รินที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอกลับไม่ได้ตีหน้าหมอง

          บนใบหน้าของรินขมวดคิ้ว แต่สีหน้ากลับดูแน่วแน่อย่างน่าประหลาด

 

“ก็คิดถึงแต่ตัวเองนี่นา ถ้าไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวแล้วจะเรียกว่าอะไร”

“…เหรอ แต่ถ้าหมายถึงที่เคยทำกับกร ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ”

          คำพูดรินสื่อมาถึงอลิซ ตระหนักถึงความรู้สึกลึก ๆ ในใจเป็นไปในทางเดียวกันทั้งคู่

 

          ทางรินมองว่าตัวเองกลัวเกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ เธอจึงพลาดโอกาสที่จะใกล้ชิดและดูแลกรให้มากกว่าที่เพื่อนจะทำได้

          เผลอ ๆ เธออาจกลายเป็นคนที่ช่วยให้กรกลับมายืนหยัดอีกครั้งก็เป็นได้ด้วยซ้ำ

 

          หรือทางอลิซที่เผลอไปมัดมือชกขอให้กรคบกับตนเข้า …แม้จะไม่ตั้งใจ แต่มันก็ทำให้กรเจ็บปวดอยู่ดีในตอนท้าย

          แต่หากเธอยืนหยัดอยู่เคียงข้างกรต่อไป ไม่สนใจว่าตนอยู่ในสถานะไหน ไม่สนใจเรื่องที่กรขาดความมั่นใจในตัวเองหรือกลัวจะไม่คู่ควรกับเธอ

          หากเธอยืนยันจะขอดูแลเขาเสมือนเป็นคนรักต่อไปแม้สถานะจะไม่ใช่ เธอก็อาจกลายเป็นคนที่ทำให้ความมั่นใจในตัวเองของกรกลับมาได้เหมือนกัน

 

          แต่พวกเธอกลับไม่ได้ทำ ไม่สิ… เพราะมองผลลบของผลลัพธ์มากกว่าจึงกลัวเกินกว่าจะทำต่างหาก

          พอมาคิดดู… ที่กรไปคบกับคนอื่นก่อนมันอาจสมควรแล้วก็ได้

 

“แต่แบบนี้แหละดีแล้ว”

“แต่แบบนี้แหละดีแล้ว”

 

“อ๊ะ”

“โอ๊ะ”

          รินกับอลิซสะดุ้งยกมือป้องปาก ความโบ๊ะบ๊ะทำเอาบรรยากาศจริงจังหายไปเลย

          ไม่สิ… เพราะไม่ได้คิดด้วยความตึงเครียดหรือหดหู่อยู่แล้วต่างหาก การยอมรับความจริงจึงทำได้ง่ายนัก

 

“ใจตรงกันเฉยเลยอ่ะ พวกเราสุดยอด”

“นั่นสิเนอะ”

          รินกับอลิซกลับมายิ้มให้กันอีกครั้ง

          พวกเธอเห็นตรงกันว่าความผิดพลาดที่เคยทำไม่ได้เป็นตัวฉุดรั้งอีกต่อไป แล้วการไม่ได้ปล่อยวางมันก็ไม่ได้ทำให้เป็นทุกข์ด้วย

          กลับกัน… การมีมันอยู่นี่แหละคือก้าวแรกของการเติบโต

 

ปิ๊งป่อง!

          เสียงกริ่งทำรินและอลิซต้องดึงสติ พอรู้สึกตัวอีกทีสิ่งที่ต้องทำก็มาอยู่ตรงหน้าพวกเธอแล้ว

 

          แต่ไม่มีอะไรต้องกลัว รินกับอลิซมองหน้าและพยักหน้าให้กันอย่างแน่วแน่

          เพราะนี่ไม่ใช่แค่การเดท แต่เป็นการเตรียมใจละทิ้งความผิดพลาดในอดีต และใช้มันเป็นเครื่องมือในการแก้ไขไม่ให้พลาดซ้ำ

          ดังนั้น ในอีกนัยนึง… มันคือการเปลี่ยนแปลงตัวเองของพวกเธอต่างหาก

 

❖❖❖❖❖

 

“ฟู่! อยู่บ้านแล้วมันเย็นสดชื่นต่างกันเลยนะเนี่ย” กรถอนหายใจสบายอกในทันทีที่เข้าบ้าน

 

ถึงจะเพราะมีแอร์ด้วยก็เถอะ

แต่ที่เย็นใจสุด ยังไงก็คงเพราะเป็น ‘บ้าน’ นี่แหละน้า!

 

“เห… ที่ร้อนเกินไป คงไม่ใช่เพราะอยู่กับพวกดิฉันหรอกเหรอคะ?”

“โห พูดแบบนั้นจะแก้ตัวยังไงเนี่ย”

          กรยิ้มแหยทำตัวไม่ถูกกับรอยยิ้มหยอกของชาลอต

          ที่จริงก็เพราะโดนพวกเธอแกล้งตอนเดทนั่นแหละเขาเลยร้อนในหลาย ๆ ความหมาย

          ตอนนี้ชาลอตกับซาช่ายังกอดควงแขนเขาอยู่เลย นั่นยิ่งทำให้ร้อนเข้าไปอีก

 

“ตะ แต่ว่า… ก็ชอบใช่ไหมคะนายท่าน”

          ซาช่ายังคงถามแบบเกรง ๆ ดูจะไม่เคยมีความมั่นใจในตัวเองตามเคย

          กรเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะแกล้งทุกที

 

“ไม่ชอบหรอก”

“เอ๋…” ซาช่าหน้าถอดสีในบัดดล

“รักเลยต่างหาก”

“……งืออออ”

          โดนกรแกล้งก็ไม่ยักจะโกรธ แถมซาช่ายิ่งเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงแขนกรแล้วถูไถยังกับเป็นหมอนข้างเข้าไปอีก ดูทรงแล้วคงจะมันเขี้ยวเขาไม่ใช่น้อย

          กรกับชาลอตมองหน้ากัน แอบหัวเราะให้ซาช่าอย่างเอ็นดู

 

          ในจังหวะนั้นรินกับอลิซก็เดินลงมาจากบันไดพอดี นั่นคือสัญญาณการเปลี่ยนผลัด

 

          ชาลอตกับซาช่าเลยจำยอมเลิกควงแขน

          สำหรับพวกเธอแล้ว การให้เกียรติกับเวลาของภรรยาคนอื่นถือเป็นเรื่องสำคัญ

          ชาลอตเดินเข้าไปกุมมือรินที่เดินลงมาถึงพื้นชั้นหนึ่ง

 

“พากรมาส่งแล้วค่ะ”

“ขอบใจนะชาลอต” รินกุมมือกลับยิ้มขอบคุณสดใส

          อลิซเองก็เดินเข้ามาเกาะไหล่ซาช่าอย่างสนิทสนม

 

“ซาช่าเองก็พยายามเต็มที่เลยใช่ป่ะ! คงไม่โดนกรแกล้งใช่ป่าว”

“เดี๋ยวเหอะ!”

“นายท่านไม่แกล้งหรอกค่า แหะ ๆ” ซาช่าอมยิ้ม เพราะความจริงมันเป็นตรงข้าม

          แต่ได้เห็นกรลุกลี้ลุกลน ทุกคนยิ่งเอ็นดูจนหัวเราะลั่น

 

ให้ตายสิ… เหมือนถูกมองเป็นเด็กเลยแฮะ

แต่อืม… ถูกพวกเธอมองแบบนั้นก็ไม่เลวแฮะ

          กรคิดไปคิดมาก็ไม่รู้จะมีอะไรให้หงุดหงิด เพราะยังไงที่พวกเธอยิ้มก็เพราะรักและชอบเขาที่เป็นแบบนั้น

 

“งั้น… พวกเรารบกวนเวลาเท่านี้ก็แล้วกันนะคะ ริน อลิซ”

          ชาลอตให้เกียรติรินและอลิซอีกครั้ง ซาช่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยตาม แล้วโบกมือเดินเข้าห้องนั่งเล่นไป

 

“ชาลอต ซาช่า” แต่สำหรับกร… นั่นยังไม่ใช่ท้ายสุดของเดทที่อยากให้เป็น

“ขอบคุณสำหรับเดทด้วยนะ ฉันสนุกมากเลยล่ะ”

          กรยิ้มให้สองสาวทิ้งท้ายก่อนโบกมือให้

          รอยยิ้มสดใสราวเทพบุตรนั้นน่าหลงไหลจนชาลอตกับซาช่าน้ำลายสอ ถ้าไม่ตั้งสติไว้ดี ๆ คงได้พุ่งเข้าไปกอดเขาอีกรอบแน่

 

ร้ายกาจจนถึงที่สุดเลยนะคะนายท่าน

          ชาลอตแอบคิดในใจ ซาช่าที่อยู่ข้าง ๆ ก็ครางเสียงในลำคอเสียดาย

 

“…ขอบคุณค่ะ ดิฉันก็สนุกเหมือนกัน”

“ขอบคุณเหมือนกันนะคะนายท่าน”

          ทั้งสองตอบกลับก่อนเข้าห้องนั่งเล่น พยายามกลั้นใจไม่ให้อ้อนกรเต็มที่ ไม่งั้นรินกับอลิซคงเสียเวลาไปกว่านี้

 

          รินกับอลิซเห็นแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มส่งท้าย รู้สึกเอ็นดูเพราะเข้าใจความรู้สึกนั้นดี

          ไม่สิ… คิดว่าภรรยาของกรทุกคนคงเข้าใจหมดนั่นแหละ เจอรอยยิ้มแบบนั้นเข้าใครไหนเล่าจะทนไม่เข้าไปฟัดได้

 

          การเดทของชาลอตกับซาช่าจึงจบลงเช่นนั้น

 

          ทำให้ตอนนี้เหลือแค่กร รินและอลิซสามคนยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งกลางบ้าน

          พออยู่กันสามคนและเป็นเวลาของพวกเธอโดยเฉพาะ กรจึงสังเกตได้อย่างเต็มที่

 

“ทำเอานึกถึงเมื่อก่อนเลยนะเนี่ย… รินกับอลิซนี่สวยวันสวยคืนจริง ๆ นะ”

          กรมองทั้งสองคนในชุดเดทสลับไปมาจนตาเยิ้ม ดวงตาของเขามองพวกเธอพร้อมกันและไม่มีวี่แววจะหันหนีไปไหนเลย

          รินกับอลิซที่มองตากรย่อมรู้ได้ ว่าเขาหลงใหลตนถึงเพียงนั้น

 

“ชมเกินไปแล้ว …แต่ก็ขอบคุณนะ”

          รินขยับผมทัดหูแก้ประหม่า ขืนมองตากรต่อเธอรู้สึกว่าหัวใจอาจจะวายได้

 

“ชะ ชมเก่งเหลือเกินนะคะเนี่ย ไม่ไหว ๆ” อลิซเองก็ทำทีเป็นสะบัดมือไปมา กรเห็นแล้วยิ่งอยากแกล้ง

“ไม่ไหวเรื่องอะไรเหรอ?”

          กรยิ้มจนถึงหูขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ทำอลิซสะดุ้งเขินหนักเป็นแมวตกใจ

          เธอเกร็งจนต้องเอามือมายันอกกรไว้ แต่แรงต้านนี่เบายังกับฟองน้ำ ใบหน้าเธอก็ประหม่าหนักจนเหยเกไปแล้ว

 

“ฉะ ฉันเนี่ยแหละจะไม่ไหว …เลิกหยอกซะทีได้ไหมคะพ่อรูปหล่อ”

“อะฮะฮะ ซื่อตรงดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย”

          กรพลอยเขินจนหน้าแดงไปด้วย ไม่คิดว่าจะโดนหมัดตรงสวนคืนแบบนี้

 

ให้ตายสิ… ทางรินพอเขินก็ทำตัวไม่ถูก เวลาเธอบิดตัวไปมานี่มันน่าหยอกจริง ๆ

อีกคนพอเขินก็พูดสิ่งที่คิดออกมาหมด …แต่ไม่สิ ยัยอลิซพูดสิ่งที่คิดออกมาตลอดอยู่แล้วนี่นา

 

แต่ยังไงก็…

 

“ให้ตายสิ จะน่ารักเกินไปแล้ว!”

“ “!!!?” ”

          กรทนไม่ไหวจนพุ่งเข้าไปกอดรินกับอลิซ ทำสองสาวไหล่สั่นเทิม

 

“นะ นี่”

“เอ่อ”

          รินกับอลิซได้แต่ทำปากพะงาบ

          ไม่ว่าจะถูกกรโอบกอดกี่ครั้ง ไม่ว่าจะถูกสัมผัสในแง่ไหน แต่กระแสไฟฟ้าก็ยังไหลผ่านจากก้านสมองไปทั่วทั้งตัวจนขนลุกทุกครั้งไม่เปลี่ยน

          และแน่นอนว่ากรเองก็เหมือนกัน

 

อูย… ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวไม่ได้เดทเอา

          แต่กระนั้น กรก็รีบตั้งสติแล้วผละตัวเองออกมา เขารู้ตัวเองดีว่าทนสัมผัสความอบอุ่นนี้ได้ไม่นานแน่

 

“โทษที ลืมตัวน่ะ———!!!?”

          แต่กรคิดผิดไปหน่อย… เขาผละออกมาไม่ได้เพราะโดนดึงตัวไว้

          โดยรินกับอลิซ ที่ไม่ยอมเลิกกอดเขาสักที

 

“เอ่อ… อะไรเหรอ?”

          กรมองตารินกับอลิซแล้วเสียวสันหลังวาบ (ในหลาย ๆ ความหมาย)

          ที่น่ากลัวกว่า… คือแววตาหิวกระหายของสาวเรียบร้อยอย่างริน กับแววตาปรารถนาของสาวใสซื่ออย่างอลิซ

 

“อลิซ… ล็อคกรไว้นะ”

“อุ๊ยตาย คิดเหมือนกันเลย”

          รินกับอลิซวางแผนกันต่อหน้าต่อตา ที่น่ากลัวคูณสองคือพวกเธอไม่เลื่อนสายตาหนีไปจากกรเลย

          ถ้าจะมีใครเข้าใจความรู้สึกหนูตอนถูกงูจ้องกิน ก็คงเป็นกรนี่แหละ

 

          ไม่ทันไรอสรพิษสาวทั้งสองก็เริ่มเคลื่อนไหว

          อลิซขยับไปด้านหลังแล้วล็อคแขนกร รินก็ขยับเข้ามากอดคอกรแล้วจุมพิตกร เธอยังแทรกลิ้นเข้ามาแล้วพยายามกวาดลิ้นกลืนกินทุกอย่างของเขาอีก

 

อึก! เข้าขากันจริง ๆ เลยสองคนนี้

รินจูบได้รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? แล้วไหนจะหน้าอกของยัยอลิซที่กดหลังอยู่อีก

 

คอมโบเพื่อนสมัยเด็กจะรุนแรงเกินไปไหม!

          ความหนักหน่วงมากเกินห้ามใจ กรได้แต่ตามน้ำริน ไม่สิ… กรเองก็อยากเหมือนกันถึงได้กอดเอวรินไปด้วยแล้วแอบผสมโรงไปเนียน ๆ ตาม

          ผ่านไปเกือบนาทีจนรินพอใจ เธอจึงได้ผละออกมา

          น้ำลายที่ติดริมฝีปากรินก็ยังเลียเก็บกลืนจนหมด ทำเอาลืมภาพจำที่เป็นสาวเรียบร้อยไปเสียสนิท

 

          แต่นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด เพราะอลิซได้เดินเข้ามาแทนที่รินอยู่ตรงหน้ากร

          รินเองก็ขยับไปด้านหลังแทนแล้วกอดกรไว้แน่นทั้งที่รู้ว่ากรไม่คิดจะหนี เธอกดหน้าอกขนาดพอเหมาะใส่แผ่นหลังของเขาทำเอาตื่นเต้นไปอีก

          อลิซอาศัยจังหวะนั้นจับแก้มกรไว้

 

“จูบสาวสวยไปด้วยไม่พอ ยังมีแอร์แบคนุ่ม ๆ อีก ฟินอ่ะจี้”

“ใช่น่ะสิ จะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย ขอกราบทีได้ป่ะ”

“มะงุ้ย พูดถูกใจมั่กค่ะ …แบบนี้ต้องได้รางวัลเนอะ”

          อลิซไม่พูดพร่ำทำเพลงไปมากกว่านี้แล้วจับกรจูบ เธอเองก็พยายามแทรกลิ้นเข้ามาแล้วดูดกลืนกินราวกับยังไม่ดื่มน้ำมาแต่เช้า

          อลิซไม่ปล่อยให้มือตัวเองว่าง จึงแอบลูบไล้แผ่นอกอันสมชายของกรยังกับอดอยาก กะรับสัมผัสจากกรทุกอย่างที่รับได้

          พอถอนจูบ อลิซยังเลียริมฝีปากกรราวกับลูกแมวน้อยอีก

          แต่พอเห็นเธอกลืนน้ำลายลงคอ กรก็ต้องเปลี่ยนไปมองเธอเป็นแม่เสือสาวแทน 

 

ทั้งรินทั้งอลิซเลย… ไม่สิ ถ้านับเมื่อเช้าก็ชาลอตกับซาช่าเองก็ด้วย

ดูเหมือนช่วงหลังนี่แฟนฉันทุกคนจะหิว ‘น้ำ’ จากฉันมากเลยนะเนี่ย

 

ก็… ไม่ได้หมายถึงแค่น้ำลายหรอกนะ แต่อีกอันขอละไว้ในฐานที่เข้าใจละกันนะ

(ถึงน้ำลายจะสุดติ่งเหมือนกันก็เถอะ)

 

พอมานึกดูก็ตั้งแต่ช่วงหลังจากเคลียร์มหาดันเจี้ยนมาเลยล่ะมั้ง พวกเธอหิวกันบ่อยขึ้นจริง ๆ นะเนี่ย

แล้วไม่มีท่าทีรังเกียจด้วยนะ น่าดีใจจริง ๆ นั่นแหละ

 

แต่ไอ้ความรู้สึกที่เหมือนจะโดนจับกินตลอดเวลาแบบนี้นี่ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ

ไม่สิ! รักเลยต่างหาก จะจับผมกินตอนไหนก็เอาโล้ด!

          กรนึกย้อนดูแล้วก็รู้สึกแปลกใจแต่แน่นอนว่าดีใจมากกว่า เพราะยังไงนั่นก็เป็นหลักฐานว่าเหล่าภรรยารักเขาในระดับที่เรียกว่าคลั่งไคล้ถึงเพียงนั้น

          ในฐานะแฟนหนุ่มแล้ว ไม่ดีใจต่างหากถึงจะแปลก

 

เรื่องนั้นก็ว่าไปอย่าง… แต่ชุดเดทวันนี้เปิดเนื้อหนังเยอะกว่าปกติจริงแฮะ

 

ไม่เคยเห็นรินใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ไปข้างนอกมาก่อนเลย

แถมอลิซก็ชอบใส่กางเกงมากกว่าด้วย ก็เพราะมันคล่องตัวสมเป็นสาวกีฬาล่ะนะ

          กรกลับมาสังเกตชุดของรินกับอลิซ ขณะที่พวกเธอเดินมาอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

          เห็นการเปิดเผยผิวกายของชุดพวกเธอแล้ว กรรู้สึกต่างไปจากทุกทีจริง ๆ

 

“วันนี้… รุกหนักกันจังเลยนะ” กรยิ้มแห้งมองสองสาวสลับไปมา

“…ไม่ใช่หรอก ที่ผ่านมาน้อยไปต่างหากล่ะ”

“พูดอีกก็ถูกอีกนั่นล่ะ”

          อลิซพยักหน้าเห็นด้วยกับริน ท่าทางแข็งขันไม่ลดน้อยลงไปเลยแม้จะเพิ่งกินกรไป แถมสายตากับรอยยิ้มก็ช่างดูร้อยเล่ห์ รินกับอลิซดูท่าจะไม่อิ่มกันเลย

 

          รับรู้ความต้องการของแฟนสาวที่พุ่งเข้าหาแทบจะทำเอากรตบะแตก เขารู้ตัวว่าหากมีระลอกต่อไปเขาจะต้องทนไม่ไหวแน่ กรถึงได้เม้มตาแน่นเหมือนกล้ำกลืนฝืนทนอารมณ์ตัวเอง

 

“งะ งั้นเราไปเดทกันดีกว่าไหมนะ?” กรยิ้มถามแบบเกร็ง ๆ 

          …เพราะถ้าคำตอบคือไม่ ช่วงบ่ายนี้ทั้งสามคนคงไม่ได้เดท และน่าจะได้ขลุกอยู่แต่บนที่นอน (และแน่นอนว่าคงไม่ได้นอน)

 

          รินกับอลิซมองหน้ากันยิ้มพอใจ เห็นกรลุกลี้ลุกลนช่างเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกเอ็นดูจนหลงรักได้ง่าย ๆ

 

“ตามที่กรว่าละกันนะ ไปเดทกันเถอะ”

“น่าเสียดาย ๆ เดี๋ยวค่อยกลับมาต่อแล้วกันเนาะตะเอง”

          รินกับอลิซเข้ามาควงแขนกรคนละข้าง อย่างน้อยพวกเธอก็ยอมทำตามคำแนะนำของกร

          เพราะแม้จะอยาก ‘กิน’ กรจริง ๆ ก็ตาม แต่เดทนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่พวกเธอรอคอยเหมือนกัน

 

“ให้ตายสิ… ฝากไว้ก่อนเถอะนะพวกเธอ”

          กรสัมผัสบรรยากาศรอบตัวทั้งสองคนได้ รู้ว่าทั้งขึ้นทั้งล่องตนต้องโดนเล่นแน่ แถมรินกับอลิซก็ยังแลบลิ้นหยอกกลับมาอีก

 

          …และแน่นอน แววตาอสรพิษจ้องจับเหยื่อของพวกเธอยังคมกริบไม่เปลี่ยน

          กรเห็นแล้วก็ทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น แต่ความคาดหวังก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัวเพราะสองสาวไม่เคยรุกขนาดนี้มาก่อน

 

หรือว่าเดทช่วงบ่ายนี้… เราจะโดนหนักกว่าตอนเช้าอีกมั้งเนี่ย?

 

❖❖❖❖❖