ชีวิตชิวชิวในต่างโลกกับอดีตผู้สมัครเป็นผู้กล้าที่หลังจากเลเวล 2 ก็กลายเป็นโกง - ตอนที่ 32
“กลับมาแล้วค่า！วันนี้ล่าได้ค่อนข้างเยอะเลยล่ะค่ะ！”
วาลิซซ่ากลับมาจากการล่าสัตว์ พร้อมสายตามีความสุขกับกระต่ายเขาเดียวซาแบร์
“โฮ่ นั่นยอดไปเลยนะครับ”
เบื้องหน้าของเธอ มีคนที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาคือ อดีตจอมมาร กลู
－ซึ่งใช้ชื่อปลอมในโลกมนุษย์ว่าโกซารุ－ ส่งเสียงขึ้นต้อนรับเธอแบบนั้น
และ
ในจังหวะที่วาลิซซ่าได้ยินเสียงนั้นเข้า ก็หันหลังกลับไปที่ประตูแล้วเผ่นออกไปด้วยความเร็วสูง
“ทะ-..ทำไมในบ้านถึง….มี…จอมมารอยู่ล่ะ？”
วาลิซซ่าที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ ยืนตัวแข็งทื่อ และสั่นในเวลาต่อมาพร้อมกับเหงื่อไหลอยู่หน้าประตูบ้าน
สิ่งที่คนในห้องนั่งเล่นคนนั้นกำลังคิดอยู่ ก็คือ
..ฟุมุ ยังขยับร่างกายเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเช่นเคย… สมแล้วจริง ๆ …
โกซารุชื่นชมต่อฝีเท้าการเคลื่อนไหวที่ว่องไวของวาลิซซ่า
ขณะที่ยังมองแบบเข้าใจผิดแบบนั้นต่อไป
จอมมารโกซารุ ผู้ออกจากปราสาทมา เดินตามถนนหลวง จนมาหยุดอยู่ที่เมืองโฮทาโร่
“คิดว่าจะพยายามใช้ชีวิตสนุก ๆ แบบคนธรรมดาเสียหน่อย แต่ก็ไม่ค่อยราบลื่นเท่าไหร่เลยน้า”
โกซารุไม่คิดจะใช้เวทย์เทเลพอร์ตและเลือกเดินไปยังเมืองโฮทาโร่แทน เขาหลงทางหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่พบผู้คนก็ถามทางมา จนสุดท้ายก็มาถึงเมืองนี้ได้
แล้วหลังจากที่ได้มายินว่า คนปกติต้องใช้เวลาเดินทางถึง 1 ปี เพื่อให้มาถึงเมืองนี้ แต่เขากลับใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ทำให้รู้สึกประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้ และได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ออกมาเท่านั้น
ไม่นานหลังจากนั้น โกซารุก็กินมื้อเย็นในบ้านของฟุริโอ้ และ..
“ข้าไม่ค่อยคุ้นชินกับมนุษย์โลกคนอื่นเสียเท่าไหร่ นอกจากท่านฟุริโอ้และครอบครัวท่านแล้ว…แม้ว่าอาจจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่ขอให้ข้าอาศัยอยู่ที่นี่สักระยะได้รึไม่？”
พูดแบบนั้น ก็โค้งคำนับลงเล็กน้อย
ทางวาลิซซ่าเหมือนจะปฏิเสธแบบ ไม่เอาเด็ดขาด เพราะใบหน้าเธอดูเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุก ๆ ที
“คุณคะ เราไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธคำขอของคุณโกซารุกันเลยนี่คะ？”
ด้วยคำพูดของลิซ ทำให้วาลิซซ่าได้แต่กล้ำกลืนความคิดนั้นลงหัวไป
◇◇◇◇◇◇◇◇
..ในที่สุด…ก็ถึงสักทีเนี๊ยว
ขณะที่ซ่อนตัวแถวร่มเงาต้นไม้ใกล้ ๆ บ้านของฟุริโอ้ ผู้ที่เคยเป็นเพียงทหารในทัพจอมมาร แต่ก็ไต่เต้าขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยข่าวกรอง
พร้อมกับที่เป็นผู้ช่วยของ จอมมารกูล・แมวนรกยูริมินัส ทอดถอนหายใจออกมาให้กับคน คนหนึ่ง
ให้ตายสิ ท่านอดีตจอมมารนี่เป็นคนหลงทิศจริง ๆ เลยเนี๊ยว … ทั้งที่ฉันกำลังมุ่งหน้าทางไปเมืองโฮทาโร่… กลับเดินไปทางทิศตรงข้ามซะงั้น…หลงทางได้โหดร้ายมากเนี๊ยว
บางทีคงต้องสอนสามัญสำนึกของคนธรรมให้แล้วละมั้งเนี๊ยว
หลังจากยืนยันว่าโกซารุไปถึงบ้านฟุริโอ้ ด้วยเวทมนตร์ดักฟังของตัวยูริมินัสเองแล้ว..
“เอาล่ะ ฉันคงต้องไปหาที่พักก่อนล่ะเนี๊ยว”
พุดมาแบบนั้น แล้วเธอก็ลุกขึ้น
แต่ว่า
“อาา~ ยูริมินัส มาทำอะไรตรงนี้เหรอ”
ที่ด้านหลังของเธอ โกซารุปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับที่คว้าคอของเธอเอาไว้
“อุ…อุเนี๊ยว！？ท่านกลู！？”
สถานการณ์มันฉุกละหุกเกินไปจนเธอไม่เข้าใจ ยูริมินัสดิ้นรนขณะที่ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย
“ตอนนี้เป็นโกซารุ ข้ามาเพราะจับสัมผัสได้…แกน่ะ..มาทำอะไรในที่แบบนี้กัน？”
“น.. ไม่มีอะเนี๊ยว ทั้งเนี๊ยว เนี๊ยว！？ก็แค่เรื่องบังเอิญเนี๊ยว！！บังเอิญเนี๊ยว！！แค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นเนี๊ยว！！”
“ม่า เรื่องนั้นจะยังไงก็มิสำคัญหรอก ตอนนี้มันก็เริ่มจะค่ำแล้ว วันนี้เจ้ามาค้างที่บ้านท่านฟุริโอ้กับข้าซะ แน่นอนว่าได้รับอนุญาตแล้วด้วยนะ”
“อุเนี๊ยว！？อะ-อะ-อะ ข้าอยู่ข้างนอกนี้ได้เนี๊ยว ไม่ต้องใส่ใจเนี๊ยว หรอกนะ”
ยูริมินัสแสดงการต่อต้าน ที่โกซารุยกเธอขึ้นไปทางบ้านของฟุริโอ้
ท้ายที่สุด ยูริมินัสก็ถูกบังคับให้ค้างคืนที่บ้านฟุริโอ้จนได้
ในฐานะที่เป็นเพื่อนเก่ากับลิซตั้งแต่ตอนอยู่กองทัพจอมมาร จึงไปนอนด้วยกันกับเธอทั้งแบบนั้น
“..เน่~ ยูริมินัส ยังตื่นอยู่มั้ย？”
“..โม่ หลับอยู่เนี๊ยว..”
“หลับแล้วเหรอ ม่า~ไม่เป็นไร…ถ้างั้น ถือว่าฉันพูดคนเดียวแล้วกัน
ยูริมินัส เมื่อนานมาแล้วเธอเคยชอบโกซารุใช่มั้ย？ตอนนี้ยังรักเขาอยู่มั้ย？”
“…ลืมไปแล้วเนี๊ยว..”
“ตอนที่โกซารุหลงทาง..เธอก็ช่วยเชาใช่มั้ย？”
“..ไม่รู้เรื่องเนี๊ยว..”
“ที่เธอมาจนถึงที่นี่ ไม่ใช่เพราะโกซารุหรอกเหรอ？”
“..ไม่เห็นรู้เลยว่าพูดถึงเรื่องอะไรกันเนี๊ยว..”
“…ถ้างั้น เรื่องที่โกซารุสนใจในตัววาลิซซ่าล่ะ？”
“ฉันไม่ปล่อยให้มนุษย์งี่เง่าคนไหนมาพรากเขาไปหรอกเนี๊-..ยว…”
ยูริมินัสลุกขึ้นและเตะฟูก ลิซที่มองด้วยความขี้แกล้ง ส่งรอยยิ้มให้ยูริมินัส
ยูริมินัสที่รู้ว่าโดนแกล้งเข้าให้แล้ว หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“…ฉันจะนอนแล้วเนี๊ยว… อย่ามาแกล้งกันมากสิเนี๊ยว..”
เธอที่เผลอพูดไปแบบนั้น ก็เอาฟูกมาคลุมหัวเพื่อปฏิเสธตัวจากโลกภายนอก
ลิซที่เห็นแบบนั้นก็ ฟุฟุ~ พร้อมกับอมยิ้มที่น่าเอ็นดูให้เธอ
ยูริมินิสที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองแสดงท่าทางอะไรออกไปนั้น ก็แก้มแดงด้วยความเขินอาย
"..นอนอยู่เนี๊ยว..อย่าไปใส่ใจเลยเนี๊ยว.."
ในขณะที่พูดแบบนั้น เธอก็ห่อตัวด้วยฟูก แม้ว่าจะถูกลิซแกล้งทั้งคืนจนถึงเช้า
◇◇ไม่กี่วันต่อมา
ยูริมินัสเปิดร้านขายของจิปาถะเล็ก ๆ แถวชานเมืองโฮทาโร่
“…ในครั้งนี้ ต้องขอบคุณมากจริง ๆ เนี๊ยว”
ยูริมินัสพูดขอบคุณฟุริโอ้ที่ให้ยืมเงินในการเปิดร้าน อย่างไม่เต็มใจ แต่ในใจจริงนั้นรู้สึกขอบคุณเขามาก
พวกซึนเดเระนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ
ร้านเล็ก ๆ นี่น่ะ หน่วยข่าวกรองที่กระจายอยู่ทั่วอาณาจักร ก็ได้มารวมตัวกันอยู่ที่ร้านนี้เพราะอดีตหัวหน้ายูริมินัส
ด้วยเงินที่ฟุริโอ้ให้ยืมเพื่อก้าวแรกของธุรกิจ สมาชิกหน่วยข่าวกรองก็ได้นำสิ่งของต่าง ๆ จากทั่วอาณาจักรมาขาย
ถึงแม้ว่าเพิ่งเริ่มขาย แต่เพราะด้วยทางร้านมีของหายากมากมาย ทำให้ธุรกิจเปิดตัวประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดี
“ตอนนี้โกซารุว่าง ๆ อยู่ใช่มั้ยล่ะ ผมว่าหาประสบการณ์จากการทำงานที่นี่ก็ดีนะ？”
ฟุริโอ้แนะนำให้โกซารุ ควรที่จะเริ่มฝึกทำงานครั้งแรกในร้านแห่งนี้
“ท- ท่านฟุริโอ้ บ-บะ บุคลากรที่ไร้ประโยชน์คนนี้ เกรงใจจังเลย.. ข-..ขอ..ขอบคุณมากเนี๊ยว….”
ยูริมินัสพูดขอบคุณฟุริโอ้ ขณะที่หันหน้าหนีไปด้วย
พวกซึนเดเระเนี่ย น่ารำคาญจริง ๆ เลยน้า
แต่
“ข้ายังไม่คุ้นเคยกับโลกมนุษย์นัก เพราะงั้นข้าก็อยากได้คนมาช่วยอีกแรงนะ"
ด้วยข้อเสนอของโกซารุ..
“ป-.. เป็นฉันเนี่ย..จะดีเหรอ..โปรดทบทวน..อีกครั้งเถอะ….”
พอยูริมินัสรู้ว่าวาลิซซ่าจะมาทำงานในร้านด้วย ก็อารมณ์เสียขึ้นมาในทันที
และแล้ว
อดีตจอมมาร และเหล่าลูกน้อง ก็กลายเป็นพลเมืองของเมืองโฮทาโร่ไปซะแล้ว
◇◇◇◇◇◇◇◇
◇◇ในขณะเดียวกันที่ปราสาทจอมมาร
“เอ๋~！นี่ยังหาที่อยู่ของเจ้ามนุษย์คนนั้นไม่ได้อีกงั้นรึ！ห๋า！ฟุยุน！”
“ข-..ขอประทานอภัยด้วยค่ะ…ท่านยุยการ์ด…”
จอมมารยุยการ์ดเตะไปที่บัลลังก์อย่างรุนแรง เพราะยังไม่อาจหาเบาะแสของชายชื่อฟุริโอ้ได้
ในขณะที่จัตุรัสเทพสงครามทั้งสาม เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่นั้น
“…น่าจะถึงเวลาอันควรแล้วนะ…”
“..น่าจะถึงเวลาแล้วสินะ..”
""..ถึงเวลาอันควรแล้ว..""
ในขณะที่รอการกลับมาทวงบัลลังก์ของจอมมารกูล กว่าพวกเขาจะรู้ตัว มันก็สายไปเสียแล้ว
◇◇◇◇NOTE ประจำตอนวันนี้ไม่มี มีแต่คำคมประจำตอนนะเออ~
– めんどくさいツンデレである mendokusai tsunderedearu พวกซึนเดเระนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ
YOU MAY ALSO LIKE
