ชีวิตชิวชิวในต่างโลกกับอดีตผู้สมัครเป็นผู้กล้าที่หลังจากเลเวล 2 ก็กลายเป็นโกง - ตอนที่ 29

◇◇ปราสาทอาณาจักรไคน์โรจน์・ห้องบัลลังก์

 

 

"……ก-……เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเหรอ……"

　เมื่อเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งได้ฟังรายงานจากจอมเวทย์  เธอก็ลุกจากบัลลังก์แล้วลงมานั่งเอามือกุมหัว

 

 

　หลังจากที่ดามาเรียสถูกจัดการ เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งได้คิดและถามหาวิธีกับเหล่าบุคลากรเพื่อเรียกร้องฟุริโอ้ที่อยู่เมืองโฮทาโร่ให้รับการแต่งตั้งเป็นผู้กล้าที่แท้จริง

　แต่ในจังหวะนั้น จอมเวทย์ได้มากระซิบรายงานที่ข้างหูของเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่ง เธอก็หน้าซีดขึ้นสีในทันที

 

 

　สิ่งที่จอมเวทย์ได้รายงาน คือ

　ฟุริโอ้ที่พวกเขารู้จัก เป็นหนึ่งในคนที่ถูกอัญเชิญมา นามว่า บานาซ่า บุคคลที่ไม่มีสิทธิและถูกขับไล่ออกจากปราสาทไปในครั้งนั้น

　แล้วก็ยังถูกส่งให้ไปใช้ชีวิตในป่าที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์  พร้อมกับติดตั้งเวทมนตร์ดึงดูดเหล่ามอนสเตอร์และปีศาจให้เข้ามาโจมตีเขา

　นั่นน่ะ เป็นคำสั่งลับของกษัตริย์ที่ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ และนั่นบ่งบอกได้ว่ามีแค่กษัตริย์กับจอมเวทย์ที่สนิทสนมบางคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

 

 

"……ซ่อนเวทย์พวกนั้น……ถ้าท่านฟุริโอ้อยากรู้เรื่องพวกนั้นละก็……แน่นอนว่าจะไม่ปิดบัง……"

　แบบนั้น ที่พวกเราไปขอให้เขามาเป็นผู้กล้าตัวจริง ที่เขาไม่ยอมรับข้อเสนอ……

　ฟุริโอ้คนนั้นน่ะ เจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งได้เข้าใจแล้วว่า เรื่องอะไรที่ทำให้เขาไม่ยอมรับเรื่องการเป็นผู้กล้าตัวจริง และเธอก็ทำได้แค่เพียงตกตะลึงเท่านั้น

 

 

 

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

 

 

 

◇◇ภายในห้องของปราสาทจอมมาร

 

 

"ไอพี่ใหญ่ สมองเป็นไดโนเสาร์ไปแล้วสินะ？"

　พร้อมกับที่ออกแรงเตะใส่ผนังห้อง น้องชายต่างมารดาของจอมมารกูล  ยุยการ์ด「ユイガード」สบถคำหยาบออกมา

"ท่านยุยการ์ด ที่นี่อยู่ในปราสาทนะคะ……พวกเรายังไม่รู้ว่ายูริมินัสตนนั้นจะได้ยินเมื่อไหร่ โปรดอยู่ในความสงบด้วยค่ะ……"

　ผู้ที่ได้ติดตามยุยการ์ดมาด้วย ซัคคิวบัส ฟุยุน「フフン」พยายามปลอบให้ยุยการ์ดสงบใจลงด้วยการเข้าไปจับที่แขน

　แต่ทว่า ยุยการ์ดกลับปัดมือของเธอออกไป

『จะไปทนได้ยังไงกัน！

　ไอพี่ใหญ่คนนั้น มาบอกว่าไม่ได้หลบหนีออกจากปราสาท แต่ออกไปพบกับมนุษย์ที่สร้างสัมพันธ์อันดีงามไว้เนี่ยนะ！ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด！』

　เขาระเบิดความโกรธออกมา พร้อมกับกำลังเดินไปที่ประตู

"……หน่วยข่าวกรองของดิฉันบอกมาว่า ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นผู้กล้าตัวจริง……ท่านจอมมารจึงพยายามหลีกเลี่ยงการต่อสู้ และคิดว่าการสร้างสัมพันธ์ที่ดีไว้ จะเป็นการดีที่สุดค่ะ"

『เพราะงั้นข้าถึงได้บอกว่า นั่นมันความคิดของไอพวกสมองไดโนเสาร์ไง！』

　ยุยการ์ดถีบไปที่กำแพงอีกครั้ง

　ด้วยการที่อัดพลังลงไปมาก กำแพงถึงกับทรุดลงและเกิดเป็นรูใหญ่ขึ้น

『ถ้ามันเป็นผู้กล้าก็ฆ่าแม่*เลยสิ！จะไปสานสัมพันธ์หาพระแส*อะไรกัน？

　ไอมนุษย์โลกชั้นต่ำพรรค์นั้น！ทำไมถึงต้องไปหวาดระแวงกับมันขนาดนั้นด้วย！

　ต้องบุกเข้าไป！ต้องทำลายทุกอย่างให้สูญสิ้น！ไม่ใช่หรอกเรอะ？』

"ทุกคำที่ท่านยุยการ์ดได้กล่าวออกมาก   ไม่มีสิ่งไหนผิดเพี้ยนเลยค่ะ"

　พูดมาแบบนั้น ฟุยุนก็ก้มหัวลงพยักหน้า

"เหมาะเจาะมาก เวลาที่ข้าผู้นี้จะชิงบัลลังก์จอมมารมาจากพี่ใหญ่ได้มาถึงแล้ว ปีศาจที่แท้จริงจะต้องสยบเหล่ามนุษย์ทุกตัวบนโลก"

"โปรดรอสักครู่ ท่านยุยการ์ด ถ้าเกิดจู่ ๆ นายท่านทำแบบนั้นละก็ อาจจะเกิดการต่อต้านจากเหล่าบุคลากรก็เป็นได้……แบบนั้น……"

　ฟุยุนขยับปากเข้าไปใกล้หูยุยการ์ด แล้วก็เริ่มพูดบางอย่าง

　ขณะที่ฟังได้สักพัก ยุยการ์ดก็ทำสีหน้าชั่วร้ายพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา

"ดีมาก！ถ้างั้นข้าจะปล่อยให้แกจัดการเรื่องทั้งหมดเอง！ทำให้ดี ตามที่เจ้าต้องการ！"

"รับทราบคำสั่งค่ะ ท่านยุยการ์ด"

　หลังจากที่เอ่ยรับคำของยุยการ์ด ฟุยุนก็เทเลพอร์ตหายไปจากจุดนั้น ไปที่ไหนสักที่

　เหลือเพียงคนหนึ่งคนในห้อง  ยุยการ์ดก็เริ่มหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งออกมา

 

 

◇◇◇◇◇◇◇◇

 

 

◇◇เมืองโฮทาโร่

 

 

"งั้นเหรอ  ท่าน（殿-dono）วาลิซซ่า สนใจศิลปะการต่อสู้แบบนั้นสินะ"

　จุดที่คล้ายมุม มุมหนึ่งของตัวเมือง จอมมารกูลที่ตอนนี้อยู่ในร่างโกซารุนั้นนั่งทอดสายตามองวาลิซซ่าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

　ฟุมุ  หลังจากที่ดื่มชาลงไป เขาก็พยักหน้าและเป่าลมปากออกมาแบบนั้น

"อ……เอ่อ คือว่า ต้องการจะพูดอะไรงั้นเหรอคะ……มีอะไรก็พูดมาได้เลยนะคะ……"

　ในฝั่งตรงกันข้าม วาลิซซ่าที่นั่งอยู่พร้อมกับรอยยิ้มเหยเกบนใบหน้า

 

 

　แต่เพราะรู้ว่าโกซารุนั้นเป็นใคร เธอจึงยังไม่เลิกคิด ที่ว่าเขามาเพื่อที่ต้องการจะกำจัดเธอ เธอไม่สามารถซ่อนความกลัวนี้เอาไว้ได้ แก้วน้ำที่อยู่ในมือก็เริ่มสั่นและน้ำเริ่มกระเซ็นออกมา

 

 

　ทว่า จังหวะที่แก้วสั่นน่ะ

 

 

　……โฮ่ ท่าทางแบบนั้นมัน หรือว่าท่านวาลิซซ่าต้องการประมือกับเรากัน  ถึงได้เอามือไปจับไว้ที่ดาบแบบนั้น……สมกับเป็นท่านวาลิซซ่า

 

 

　นั่นคือสิ่งที่โกซารุเข้าใจ

 

 

"มันอาจจะไม่เป็นประโยชน์สำหรับการต่อสู้จริง อาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก  แต่ว่านักดาบผู้นี้（วาลิซซ่า）ก็มีฝีมือที่น่าประทับใจอยู่เหมือนกันนะครับ"

　แล้วฟุริโอ้ก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม เพื่อช่วยให้บทสนทนาเป็นไปอย่างราบลื่น  พร้อมกับหัวเราะให้แก่สองคนนั้น （อิโอ้มาเป็นพ่อสื่อให้จอมมาร?? ）

 

 

　โกซารุที่ไม่ได้เจอหน้าวาลิซซ่ามาเป็นเวลานาน ได้ส่งบรรยากาศออกมาประมาณว่า 「อยากคุยด้วยมากกว่านี้」 ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ไม่กล้าจะบอกกับวาลิซซ่า แล้วก็อยู่นิ่ง ๆ ไปซะแบบนั้น

　ยาเระ ยาเระ（ไม่ไหว ไม่ไหว） พอฟุริโอ้ได้เห็นแบบนั้น ก็ได้จัดปาร์ตี้น้ำชานี้ขึ้นเพื่อพวกเขาสองคน

 

 

　ภายในใจโกซารุรู้สึกปลื้มปิติ

　ภายในใจวาลิซซ่ารู้สึกกังวล

 

 

"……บรรยากาศบนโต๊ะต่างกันมาก……สุดยอดเลยนะคะ"

"อะหวาหวาหวา……เป็นอย่างงั้นจริง ๆ สินะคะ"

　ลิซกับบิลลี่นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไป  พร้อมกับร้อยยิ้มบอกบุญไม่รับเมื่อมองไปตรงนั้น

 

 

　ในหมู่มารด้วยกัน ลิซรู้ดีว่าจอมมารนั้นเป็นคนยังไง

　จอมมารคนนั้นน่ะ เพียงเพื่อพบกันมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง（ไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมา）เพื่อรอเวลาที่จะได้บอกความรู้สึกไป

　ถึงกับมีความสุขกับการสนทนาแค่นี้  ไม่เชื่อไม่ฝันเลยว่าจะได้เป็นพยานของเหตุการณ์แบบนี้  ถึงงั้นก็เถอะ ก็ได้แต่เพียง ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาเท่านั้น

 

 

　ในจังหวะนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

　ผู้หญิงที่มีออร่าเหมือนปีศาจ แสดงบรรยากาศไม่เป็นมิตรให้กับฟุริโอ้แต่ก็ทำทีท่าไม่สนใจลิซ แล้วรีบเร่งไปทางโกซารุ

"……ท่านกูล ต้องขออภัยที่มาขัดจังหวะการพูดคุยของท่านค่ะ"

"ตอนนี้เป็นโกซารุ"

"……ข- ขอประทานโทษด้วยค่ะ ท่านโกซารุ……มีรายงานมาจากท่านยูริมินัสค่ะ……"

"อะไรล่ะ？ว่ามาสิ"

"……ท่านยุยการ์ด ก่อกบฏแล้วค่ะ……พร้อมกับที่ประกาศตนว่าตัวเองคือเทพมาร（邪神）ค่ะ"

　จากที่ผู้หญิงเผ่าปีศาจพูดออกมาแบบนั้น โกซารุก็ได้หรี่ตาและขมวดคิ้วของเขา

"เทพมาร？" (เทพมารทีเรีย??)

　

　

　

　

　

　

　

　

　

　

　

◇◇◇NOTE  ประจำตอน

 

– ユイガード  yui ga do     Yuiguard / ยุยการ์ด

– フフン  fu fun     Fufun ฟุยุน (ฟูฟุน  – ที่ใช้ฟุยุนเพราะชื่อน่ารักกว่า 😛 )

– 殿  dono     ท่าน  (ตอนที่แล้วอ่านผิดไป  จอมมารกูลเรียกฟุริโอ้ว่า dono ซึ่งใช้เรียกวาลิซซ่าด้วย และวาลิซซ่าก็เรียกจอมมารกูลว่า dono เช่นกัน   แต่ว่า ฟุริโอ้เรียกจอมมารกูลว่า  さん –san คุณ   นะเออ)

– 邪神  ja shin     Evil God/Evil Spirit    เทพมาร (ทั่น emowindy ช่วยคิด)

– สมองไดโนเสาร์?     ก็ที่รั-บา-ไ-ยเป็นอยู่นี่ไง  ไม่เข้าใจเหรอ?   ความคิดซ้ำซากของคนแก่คนชราไง