นี่หล่อนทำถูกหรือเปล่านะที่ตัดสินใจทำแบบนี้…

หญิงสาวย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง และดึงร่างเล็กของเด็กชายเข้ามากอด ก่อนจะเอ่ยถาม

“ฮัสซันรักน้ามะลิมากไหมจ๊ะ”

เด็กชายตัวน้อยพยักหน้ารับ ดวงตาที่มองหล่อนมานั้นเต็มไปด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ

“ผมรักน้ามะลิครับ”

หยาดน้ำตาของมะลิไหลรินออกมาโดยอัตโนมัติ มือเล็กๆ ของฮัสซันยกขึ้นเช็ดให้อย่างไร้เดียงสา

“น้ามะลิร้องไห้ทำไมครับ”

มะลิฝืนยิ้มออกมา และก็ดึงมือของฮัสซันไปจูบอย่างแสนรัก

นี่หล่อนทำแบบนี้ได้ยังไงกันนะ จะพาฮัสซันซึ่งมีสายเลือดสีน้ำเงินไปลำบากด้วยได้ยังไง หล่อนควรจะปล่อยให้ฮัสซันไปมีอนาคตที่ดี อยู่ในที่ที่สมควรอยู่ที่สุด

“น้าขอโทษ… ฮัสซัน”

“น้ามะลิขอโทษผมทำไมครับ”

มะลิลุกขึ้นยืน และจูงมือของฮัสซันให้เดินออกจากสถานีขนส่ง หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะพาฮัสซันกลับไปที่บ้าน และส่งเด็กน้อยให้กับเจ้าชายทะเลทรายคนนั้น

หล่อนยอมเจ็บปวดที่ต้องถูกพลัดพรากจากฮัสซัน ดีกว่าจะยอมให้ฮัสซันต้องมาตกระกำลำบากกับคนที่ไม่มีอะไรเลยเช่นหล่อน เพื่ออนาคตของฮัสซัน หล่อนจะไม่ต่อสู้อีกแล้ว…

มะลิยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่กำลังจะพรากฮัสซันจากไป

“เราไม่ไปขึ้นรถทัวร์กันแล้วเหรอครับน้ามะลิ”

“ไม่จ้ะ เราจะกลับบ้านกัน”

เด็กน้อยทำหน้าไม่เข้าใจ แต่หล่อนก็ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไรออกไป ตำรวจจำนวนเกือบสิบนายก็วิ่งกรูกันเข้ามาล้อมหล่อนกับฮัสซันเอาไว้เสียก่อน

“คุณคือคุณมะลิ กรองอักษรใช่ไหมครับ”

“ใช่… ค่ะ…”

“งั้นเชิญตัวไปที่โรงพักด้วยครับ”

“นี่มันอะไรกันคะ”

“ทำตามที่ฉันสั่ง”

เซรีมเค้นเสียงกระด้างรดหน้าของหล่อน แต่หล่อนก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่ดี

“ฉันไม่เข้าใจคำสั่งของคุณค่ะ”

เจ้าชายหนุ่มหันไปสั่งให้องครักษ์ของตัวเองพาฮัสซันไปขึ้นรถ ในขณะที่เขายืนกอดอกจ้องหน้าของมะลิเขม็ง

“สมองของเธอคงไม่ได้ใหญ่โตเท่าหน้าอกสินะ ถึงได้โง่เขลาฟังคำสั่งของฉันไม่ออกแบบนี้น่ะ”

คำตำหนิของเขาทำให้หล่อนหน้าแดงก่ำ ความอับอายวิ่งพล่านไปทั้งร่าง

“ก็เพราะคุณออกคำสั่งกลับไปกลับมายังไงล่ะ ฉันถึงไม่เข้าใจ อ้อ แล้วสมองฉันก็ไม่ได้เล็กกว่าหน้าอก จำเอาไว้ด้วย”

หล่อนถลึงตาใส่คนหยาบคาย ที่กล้าเอาขนาดเต้านมของหล่อนขึ้นมาเป็นประเด็นได้อย่างโมโหสุดขีด

เซรีมขบกรามแน่นจนเนื้อข้างแก้มที่มีไรหนวดขึ้นพองามกระตุกเป็นริ้วๆ เลยทีเดียว

“อย่าบังอาจมาโต้แย้งฉัน หน้าที่ของเธอตอนนี้ก็คือตามฉันไปขึ้นรถ”

“ทำไมฉันต้องไปขึ้นรถของคุณด้วย”

หล่อนยังคงเชิดหน้า และโต้ตอบผู้ชายสูงศักดิ์ตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้เช่นเดิม

“ก็ถ้าเธออยากจะตามฮัสซันไปซาเรีย เธอก็ต้องไปขึ้นรถของฉัน”

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะของมะลิเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดีทันที

“คุณ… ว่ายังไงนะคะ”

รอยยิ้มดีใจของผู้หญิงตรงหน้ามันทำให้เจ้าชายอย่างเขาถึงกับตกตะลึงไปนานเลยทีเดียว เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนยิ้มทั้งปากและดวงตาแบบนี้มาก่อน มันสวย มันน่ามอง และเขาก็อยากจะครอบครองเจ้าของรอยยิ้มนี้

ไม่… นี่เขาคิดบ้าอะไรเนี่ย

เซรีมเบรกตัวเองในอกทันทีที่ทำได้ และก็รีบตีหน้าดุดันไร้ความรู้สึกเช่นเดิม

“จะไปหรือไม่ไป”

“ไป… ไปค่ะ”

หล่อนตอบออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย ร่างอรชรวิ่งผ่านเจ้าชายหนุ่มไปยังรถที่จอดเรียงรายกันอยู่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

หล่อนไม่รู้หรอกว่าทำไมเซรีมถึงเปลี่ยนใจให้หล่อนตามฮัสซันไปซาเรียด้วย หล่อนรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ต้องรีบขึ้นรถไปนั่งกับฮัสซันโดยเร็วที่สุด ก่อนที่คนบ้าอำนาจจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง

เซรีมมองร่างอรชรที่วิ่งผ่านหน้าไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด บั้นท้ายที่โยกย้ายของมะลิช่างยั่วยุให้ความใคร่ในเรือนกายพลุ่งพล่านเสียเหลือเกิน ความเป็นชายแข็งชันขึ้นมาอย่างน่าสมเพช เขาเกลียดตัวเองนักที่ไม่อาจจะขจัดผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้นสายตาไปได้ และก็ยิ่งเกลียด ยิ่งโมโหเมื่อสมองไม่อาจจะสลัดให้ภาพงดงามของเจ้าหล่อนออกไปจากหัวได้เสียที

เจ้าชายหนุ่มหน้าตาเคร่งเครียด ขณะก้าวเท้าเดินกลับไปยังรถคันงามที่จอดรอรับอยู่

เขาคงต้องร้อนฉ่า แข็งชันอย่างนี้ไปจนกว่าแม่เมียเก็บคนสวยของน้าชายผู้ล่วงลับจะหายไปจากชีวิตนั่นแหละ