หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง “น้ากับเจ้าชายไม่ได้เป็นอะไรกันจ้ะ แล้วอีกอย่างเจ้าชายก็มีคุณนัสรินเป็นแฟนอยู่แล้ว”

เด็กน้อยส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วย “ไม่จริงครับน้ามะลิ เจ้าชายไม่ได้เป็นแฟนกับคุณนัสรินสักหน่อยครับ”

“ใช่ ครับพระสนม กระหม่อมยืนยันได้ครับ” ฟีรัสที่ยืนอยู่ข้างๆ ฮัสซันตัดสินใจพูดออกมา

มะลิช้อนตาขึ้นมององครักษ์คนสนิทของเจ้าชายเซรีม ก่อนจะฝืนยิ้มทั้งน้ำตา

“อย่ามาโกหกกันอีกเลย”

“กระหม่อมไม่ได้ปดนะพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่เราได้รับจดหมายจากเจ้าชายของเจ้ามา และในนั้นก็เขียนบอกว่าพระองค์กำลังจะแต่งงานกับคุณนัสริน” หล่อนโพล่งออกไปอย่างสุดจะควบคุมโทสะ

“ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นตายแล้วครับ น้ามะลิ”

“ฮัสซันไม่พูดแบบนี้นะครับ มันไม่ดี”

“เจ้าชายฮัสซันทรงตรัสชอบแล้วพ่ะย่ะค่ะ เพราะตอนนี้คุณนัสรินเสียชีวิตแล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของมะลิซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจและเหลือเชื่อ

“เป็นไปได้ยังไง”

“กระหม่อมจะทูลความจริงให้พระสนมฟังพ่ะย่ะค่ะ”

แล้วฟีรัสก็เล่าทุกอย่างให้กับหล่อนฟังทั้งหมด และทุกอย่างที่เจ้าชายเซรีมเสียสละเพื่อหล่อน น้ำตาของหล่อนไหลรินเป็นทาง สะอื้นไห้ด้วยความละอายใจเป็นที่สุด สายตาปวดร้าวของเขาที่หล่อนคิดว่ามันคือของปลอม แท้จริงแล้วเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“นี่ฉัน… เข้าใจเจ้าชายเซรีมผิดมาตลอดอย่างนั้นเหรอ…”

“พ่ะย่ะค่ะ” ฟีรัสยืนยันอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ “ตลอดเวลาที่พระสนมทรงประทับอยู่ที่เมืองไทย เจ้าชายเซรีมถูกคุมขังอยู่ในคุกหลวงพ่ะย่ะค่ะ แต่กระนั้น พระองค์ก็ยังทรงเป็นห่วงพระสนม ส่งให้กระหม่อมบินมาคอยดูพระสนมอยู่บ่อยครั้ง”

“เจ้าชาย…” มะลิร้องไห้สะอึกสะอื้น ฮัสซันยกนิ้วขึ้นเกลี่ยน้ำตาให้กับหญิงสาว

“อย่าร้องไห้นะน้ามะลิ… ผมไม่อยากเห็นน้ามะลิร้องไห้ครับ”

มะลิยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา และก็พยายามจะหยุดร้องไห้ แต่หัวใจมันเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน เพราะรู้สึกผิดต่อเจ้าชายเซรีมยิ่งนัก เขาทำเพื่อหล่อนมากมาย แต่หล่อนกลับขับไล่ไสส่งเขาอย่างไม่ไว้หน้า

“น้าจะไม่ร้องแล้วจ้ะ… และน้าก็จะไปอยู่ที่ซาเรียกับฮัสซันด้วยนะจ๊ะ”

“เย้… ดีใจจังเลยครับ” ใบหน้าแป้นแล้นของเจ้าชายฮัสซันเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม

“เราอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตนะจ๊ะ”

“ครับ น้ามะลิ”

เจ้าชายเซรีมชะงักกึก เมื่อคำถามของหล่อนพุ่งเข้ามาแทงใจดำของตัวเองเต็มแรง

“ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรัก!”

หล่อนฉวยจังหวะที่เขายืนนิ่ง ก้าวเข้าไปประชิดตัว วางฝ่ามือลงบนแผ่นอกกว้าง หัวใจกระด้างของเจ้าชายทะเลทรายอยู่ตรงนี้ และมันก็เต้นแรงเลยทีเดียว

ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมอง หยาดน้ำตาคลอเบ้า

“ถ้าไม่ทรงรักหม่อมฉัน แล้วพระองค์ทรงเสียสละเพื่อหม่อมฉันมากมายทำไมล่ะเพคะ”

“ฉันไม่ได้รักเธอ” เซรีมหมุนตัวหันหลังให้ แผ่นหลังกว้างที่ยังมีรอยแผลเป็นจากการถูกเฆี่ยนตีมากมายอยู่ตรงหน้าหล่อน น้ำตาของมะลิไหลรินออกมาด้วยความเสียใจ

“ถ้าพระองค์ไม่ทรงรักหม่อมฉัน แล้วแผลพวกนี้… มาได้ยังไงกันเพคะ”

มือเล็กวางลงบนแผลเป็นบนแผ่นหลังของเจ้าชายเซรีม และโผเข้ากอดเอาไว้แน่น พร้อมกับบรรจงจูบบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแผลของเขาแผ่วเบา เจ้าชายหนุ่มยืนตัวเกร็งเครียด

“หม่อมฉันขอประทานอภัยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเสียสละของพระองค์ที่ทรงประทานให้กับหม่อมฉันเลย… หม่อมฉันเอาแต่คิดเล็กคิดน้อย เชื่อทุกคนยกเว้นพระองค์…”

หล่อนร้องไห้ไม่หยุด และก็ยิ่งทำให้เซรีมปวดใจ เขาอยากจะใจแข็งให้มากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ไหว เพราะเขารักหล่อน รักมะลิมากเหลือเกิน ในที่สุด เขาก็หมุนตัวกลับมา และสวมกอดหล่อนเอาไว้

“หยุดร้องไห้เถอะ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ”

ยิ่งเขาพูดแบบนี้ หล่อนก็ยิ่งร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ

“หม่อมฉันเป็นต้นเหตุให้พระองค์ทรงต้องตกระกำลำบาก หม่อมฉันจะชดใช้ให้พระองค์ด้วยลมหายใจที่เหลือของหม่อมฉันเพคะ…”

“เธอไม่ต้องทำอะไรให้ฉันทั้งนั้น กลับไปหาคนที่เธอรักเถอะ”

เซรีมดันร่างอวบอัดของมะลิออกห่างอย่างตัดใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เพราะยังคิดว่าหล่อนมีใคร

“ไม่เพคะ… หม่อมฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น หม่อมฉันจะอยู่กับเจ้าชาย จะอยู่ดูแลเจ้าชายไปชั่วชีวิต”

“แล้วผู้ชายอีกคนของเธอล่ะ”

“ก็หม่อมฉันบอกแล้วไงเพคะว่าไม่มี หม่อมฉันมีแค่พระองค์เพียงคนเดียว” หล่อนช้อนตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตามองเขา มองด้วยความโหยหาแสนรัก

“แต่เธอไล่ฉัน”

“ก็หม่อมฉัน… เข้าใจผิดนี่เพคะ”

“เรื่องอะไร”

โชคดีที่หล่อนหยิบจดหมายฉบับนั้นติดตัวมาด้วย ทำให้หล่อนสามารถยืนยันกับเขาได้

“นี่ไงเพคะ จดหมายที่ส่งมาจากซาเรียถึงหม่อมฉัน”

เจ้าชายเซรีมรับมาเปิดอ่าน ก่อนเลิกคิ้วสูง และส่ายหน้าดิก

“ฉันไม่ได้เขียน นี่ไม่ใช่จดหมายของฉัน”

“หม่อมฉันก็เพิ่งทราบจากฟีรัสเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อนหน้านี้เองเพคะ” หล่อนสารภาพทุกอย่างออกไป “และเพราะหม่อมฉันเข้าใจผิด คิดว่านี่คือลายพระหัตถ์ของพระองค์ หม่อมฉันก็เลย… ไล่พระองค์แบบนั้น หม่อมฉันขอประทานอภัยนะเพคะ…”

“แล้วถ้าฉันไม่ให้อภัยคนเขลาแบบเธอล่ะ”