ซัลมาร้องได้แค่นั้นก็สลบ เพราะถูกเจ้าชายเซรีมเอาสันมือฟาดที่ท้ายทอยเต็มแรง

“เจ้าเอามันขึ้นม้า และขี่ตามเรามา”

“พ่ะย่ะค่ะ เจ้าชายเซรีม”

แล้วม้าสองตัวก็กระโจนมุ่งหน้ากลับไปยังพระราชวังซาเรียอีกครั้งด้วยความเร็วเช่นเดิม

บ้านพักนอกวังขององค์รัชทายาทจามีลถูกเปิดในยามดึก และองค์รัชทายาทก็เสด็จมาเช่นกัน

“นี่หรือคือผู้ชายคนนั้น เซรีม”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพี่” เจ้าชายเซรีมตอบรับ ขณะยื่นถุงทองคำที่หล่นมาจากกระเป๋าของซัลมาให้กับพี่ชายดู “ถุงทองนี้มาจากตระกูลของอำมาตย์ฮานีฟพ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นก็แสดงว่าหมอนี่จะต้องเป็นคนของท่านอำมาตย์ฮานีฟ”

“ไม่ใช่นะ ข้าไม่ใช่คนของท่านอำมาตย์ฮานีฟอะไรนั่น ข้าไม่รู้จักเขาเลย” ซัลมาปฏิเสธ

“แล้วเข้าได้ถุงทองนี้มาได้ยังไง คนของข้าเห็นว่าเจ้าลักลอบพบกับฮุสนา คนสนิทของคุณหนูนัสริน” องค์รัชทายาทเค้นถามด้วยน้ำเสียงดุดัน

“คือข้า…”

“ตอบมาตามความจริง ไม่อย่างนั้น เจ้าจบชีวิตที่นี่แน่”

ฟีรัสชักดาบข่มขู่ตามคำพูดของเจ้าชายเซรีม ซึ่งนั่นก็ทำให้ซัลมากลัวจนตัวสั่น

“ข้า…”

“พูดความจริงมาเดี๋ยวนี้!”

เจ้าชายเซรีมข่มขู่เกรี้ยวกราด

“ได้… ข้า… ข้าพูดแล้ว…” แล้วทุกความจริงก็พรั่งพรูออกมาจากปากของซัลมาจนหมด

รุ่งเช้าวันต่อมา ฮุสนาก็วิ่งกระหืดกระหอบมาเคาะประตูเรียกเจ้านายของตัวเอง

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูเกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ”

นัสรินที่เพิ่งตื่นนอนกระชากประตูเปิด ก่อนจะด่าฮุสนาอย่างโมโหเป็นที่สุด

“แกไม่เห็นหรือไงว่าฉันนอนอยู่”

ฮุสนาหน้าซีดตัวสั่นเทา “น้าของฉันส่งข่าวมาบอกว่าพี่ซัลมาถูกใครก็ไม่รู้จับตัวไปเจ้าค่ะ”

“พี่ชายแกถูกจับตัวไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันน่ะ หลีกไป ฉันจะกลับไปนอน” นัสรินแสดงความใจแคบออกมาอย่างไม่ปิดบัง ฮุสนาได้แต่ร้องไห้

“แต่… น้าบอกว่าคุณที่จับตัวพี่ซัลมาไปน่าจะเป็นคนในวังเจ้าค่ะ”

คราวนี้นัสรินชะงักกึก หันขวับมามองฮุสนา “แกว่าอะไรนะ คนที่จับตัวพี่ชายแกมาคือคนในวังเหรอ”

“เจ้ามีอะไรจะสารภาพกับเราไหม ฮุสนา”

“หม่อมฉัน…” ฮุสนาก้มหน้าหลบสายตาขององค์รัชทายาทจามีลและเจ้าชายเซรีมด้วยความหวาดกลัว

“ถ้าเจ้าบอกความจริง โทษของเจ้าจะไม่ใช่ประหารชีวิต แต่ถ้าเจ้าไม่พูด เจ้าไม่มีทางรอดจากความตายแน่ ฮุสนา!” เจ้าชายเซรีมเค้นเสียงเลือดเย็น

“หม่อมฉัน… ไม่รู้… ไม่เห็นอะไรเลยเพคะ”

“แต่พี่ชายของเจ้าสารภาพหมดแล้วนะ ฮุสนา” องค์รัชทายาทจามีลเอ่ยขึ้น

“พี่ซัลมา…?”

“ใช่” เซรีมเค้นเสียงออกมา ก่อนจะสั่งฟีรัส “ไปลากตัวมันออกมา ฟีรัส”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไม่ช้าร่างของซัลมาก็ถูกผลักให้มาล้มกลิ้งอยู่ข้างๆ ร่างของน้องสาว

“พี่ซัลมา…”

“ฮุสนาบอกความจริงไปเถอะ เราจะได้ไม่ตาย พี่ไม่อยากตาย”

“แต่ว่า… คุณหนูจะเดือดร้อน”

“ก็ช่างนางสิ นางใจร้าย หรือว่าเจ้าอยากให้พี่ตาย ฮุสนา!”

ฮุสนาร้องไห้ด้วยความสับสน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจสารภาพความจริงออกมาทุกอย่าง

เจ้าชายเซรีมฟังแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะมันคือสิ่งที่เขารอคอยมานาน

“จัสมิน… เจ้าจะพ้นผิดแล้วนะ…”

“งั้นเจ้าสองคนจะต้องไปเป็นพยานต่อหน้าองค์สุลต่าน ตกลงไหม”

“ตกลงพ่ะย่ะค่ะ”

“ตกลงเพคะ”

องค์รัชทายาทจามีลสบตากับน้องชาย และระบายยิ้มออกมา “พี่ดีใจกับเจ้าด้วยนะ เซรีม”

“ขอบพระทัยเสด็จพี่มากพ่ะย่ะค่ะ หากไม่ได้ความช่วยเหลือของเสด็จพี่ หม่อมฉันก็คงไม่มีวันนี้”

“ก็เจ้าเป็นน้องชายที่พี่รักนี่ เซรีม”

สองพี่สองมองหน้ากัน โลกทั้งใบของเจ้าชายเซรีมที่เคยมืดมน ตอนนี้สว่างไหวราวกับมีพระอาทิตย์สองดวง

“จามีล… เจ้าแน่ใจหรือว่าสิ่งที่เจ้าบอกพ่อมันคือเรื่องจริง”

องค์สุลต่านเอ่ยถามบุตรชายคนโตด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เพราะจากที่ฟังมันไม่น่าจะเป็นไปได้

“เสด็จพ่อลองถามเซรีมดูก็ได้พ่ะย่ะค่ะ นั่นไงมาพอดีเลยพ่ะย่ะค่ะ”

องค์สุลต่านมองเจ้าชายเซรีมที่ถูกทหารนำตัวเข้ามาภายในท้องพระโรงด้วยสายตาที่เหนื่อยหน่าย

“เจ้าก็รู้นี่ว่าน้องชายของเจ้ามันหลงผู้หญิงคนนั้นจนโงหัวไม่ขึ้น คำพูดของน้องชายเจ้าไม่มีน้ำหนักหรอก จามีล”

“แต่ครั้งนี้หม่อมฉันมีพยานสองคนพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายเซรีมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“งั้นก็ไปพาตัวสองคนนั้นมา”