“อย่านะพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ”

“งั้นก็กลับตำหนักไปได้แล้ว”

เจ้าชายเซรีมดวงตาแดงก่ำ เขาหันไปมองมะลิที่นั่งร้องไห้อยู่ริมกำแพงอย่างแสนห่วงใย

“เธอจะไม่เป็นอะไร จัสมิน ฉันจะช่วยเธอเอง”

มะลิร้องไห้พูดไม่ออก หล่อนยอมตาย แต่ไม่ต้องการให้เจ้าชายเซรีมต้องมารับโทษไปด้วย

“อย่าทรงห่วงหม่อมฉันเลยเพคะ หม่อมฉันทนได้… เสด็จกลับเถอะเพคะ”

“ไปได้แล้วเซรีม”

ในที่สุดเจ้าชายเซรีมก็ก้าวเดินออกไป แต่ทุกอย่างก้าวเต็มไปด้วยความห่วงใยที่มีต่อมะลิมากล้น

“เราไม่เคยเห็นเซรีมบ้าผู้หญิงแบบนี้มาก่อนเลย เจ้าทำให้ลูกชายของเราเสียสติ เราจะสั่งโบยเจ้า”

“หม่อมฉัน… ยินดีรับโทษเพคะ ขอเพียงแต่อย่าทรงทำโทษอันใดกับเจ้าชายเซรีมเลยนะคะ”

องค์สุลต่านชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นความห่วงใยของมะลิที่มีต่อบุตรชายของตัวเอง เขาเคยเมตตาหล่อน แต่เมื่อรู้ว่าหล่อนมีจิตใจเหี้ยมโหดถึงขนาดวางยาฆ่าเจ้าชายฮัสซัน เขาก็ไม่อาจจะมองหล่อนในทางที่ดีอีกต่อไปได้

“ถ้าเซรีมไม่เข้ามาวุ่นวายที่นี่อีก เขาก็จะไม่ได้รับโทษใดๆ จากเรา” พูดจบองค์สุลต่านหันไปมองทหารยาม “ลากนางไปโบยหลังหนึ่งร้อยที”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์สุลต่าน”

แล้วองค์สุลต่านก็หมุนตัวเดินจากไป ท่ามกลางหยาดน้ำตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจของมะลิ หล่อนหวาดกลัวต่อความเจ็บปวดที่กำลังจะได้รับไม่น้อย แต่ก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม หล่อนก็ถูกทหารหญิงประจำคุกหลวงลากไปที่ลานกว้าง มือของหล่อนถูกมัดโยงเอาไว้กับต้นเสาสูง เสียงแส้ลากไปกับพื้นดินดังมาเข้าหู หล่อนตัวสั่น หวาดกลัวเหลือเกิน หยาดน้ำตาไหลพรากไม่หยุด

“เริ่มเฆี่ยนได้แล้ว!”

เสียงทหารหญิงคนหนึ่งตะโกนสั่งเสียงกึกก้อง และแส้ก็กำลังจะฟาดลงกับร่างบอบบางของหล่อน แต่แล้วก็มีเสียงขององครักษ์ประจำตำหนักขององค์สุลต่านดังขัดขึ้นเสียก่อน

“ช้าก่อน!”

ฟีรัสองครักษ์ประจำตัวของเจ้าชายเซรีมตะโกนลั่นและหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมา

“เฆี่ยนให้ครบ เราทนได้…”

แม้เลือดจะอาบไปทั้งแผ่นหลัง แต่เจ้าชายเซรีมก็ยังคงกัดฟันอดทน เขายอมถูกโบย ถูกเฆี่ยน แต่จะไม่มีทางยอมให้มะลิต้องเจ็บปวดทรมานเด็ดขาด

“เจ้าเป็นยังไงบ้างเซรีม ไม่ต้องลุกหรอก” องค์รัชทายาทจามีลเดินทางมาเยี่ยมน้องชายที่ตำหนัก หลังจากทราบว่าเจ้าชายเซรีมยอมถูกโบยหลังแทนมะลิ

“หม่อมฉันไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ไกลหัวใจ” ในที่สุดเจ้าชายเซรีมก็ขยับลุกขึ้นนั่ง แม้จะเจ็บลึกไปทั้งแผ่นหลัง แต่ก็อดทนเอาไว้

องค์รัชทายาทจามีลมองสภาพน้องชายด้วยความสงสาร “พี่ว่าตัวเองรักมัสรานีมากแล้วนะ แต่พอมาเห็นสิ่งที่เจ้าทำเพื่อเมียแล้ว พี่ว่าพี่อาจจะยังรักมัสรานีไม่พอ หรือยังไม่ได้รักเสียด้วยซ้ำไป”

กรามแกร่งที่มีตอหนวดขึ้นมากมายขบกันแน่น เขาไม่ปฏิเสธสิ่งที่พี่ชายพูด เพราะเขา… รู้ตัวแล้วละว่ารักมะลิเข้าให้แล้วจริงๆ รักหล่อน และไม่มีทางอยู่ได้หากขาดหล่อน

“เสด็จพี่เชื่อหม่อมฉันนะพ่ะย่ะค่ะว่าจัสมินไม่ใช่คนร้าย นางไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน”

“ถึงพี่จะเชื่อ แต่เสด็จพ่อไม่เชื่อก็ไม่มีประโยชน์ แล้วที่พี่รู้มาก็คือเสด็จพ่อกริ้วพระสนมของเจ้ามาก เห็นว่าจะสั่งประหารนางให้เร็วที่สุดด้วย”

“ว่ายังไงนะพ่ะย่ะค่ะ?!” เจ้าชายเซรีมช็อกตาค้าง หัวใจคล้ายกับถูกเผาด้วยไฟจนกลายเป็นเถ้าธุลี

“เสด็จพ่อจะประหารพระสนมของเจ้าเร็วขึ้น”

“หม่อมฉันไม่ยอม หม่อมฉันจะขัดขวางทุกอย่าง!” เจ้าชายเซรีมลุกขึ้นจากเตียง และตั้งท่าจะออกไปจากห้องนอน แต่พี่ชายกระชากแขนเอาไว้เสียก่อน

“เจ้าก็รู้ว่าขัดคำสั่งของเสด็จพ่อไม่ได้ หลักฐานที่มีมันทำให้เมียของเจ้าดิ้นไม่หลุด”

“แต่นางถูกใส่ร้ายนะพ่ะย่ะค่ะ”

“พี่ก็จนปัญญาที่จะช่วย”

คำพูดของพี่ชายทำให้เจ้าชายเซรีมทรุดลงนั่งกับพื้นห้องที่ปูด้วยพรมหนาอย่างหมดแรง ฟีรัสต้องรีบเข้ามาประคองให้ลุกขึ้น และพาไปนั่งบนเตียง

“หม่อมฉัน… ยอมให้นางตายไม่ได้พ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่”

น้ำตาลูกผู้ชายของเจ้าชายเซรีมไหลรินออกมา มันคือน้ำตาหยดแรกตั้งแต่เติบใหญ่

“นี่เจ้ารักนางมากขนาดนี้เลยหรือ เซรีม”

“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันรักนางมาก”

องค์รัชทายาทจามีลยกมือขึ้นตบบ่าน้องชายอย่างให้กำลังใจ และพยายามช่วยคิด