นายทหารหน้าคุกหลวงหน้าซีดเผือด หันมองหน้ากับเพื่อนเลิ่กลั่กก่อนจะตัดสินใจหลีกทางให้กับเจ้าชายเซรีม แต่กระนั้นก็เดินตามหลังเข้าไปติดๆ

“องค์สุลต่านทรงมีพระกระแสรับสั่งไม่ให้ผู้ใดย่างกรายเข้ามาที่คุกหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

“เราจะรับผิดชอบเองทุกอย่าง ไขประตูให้เรา” เขาสั่งเมื่อเดินมาถึงคุกที่กักขังมะลิ

มะลิเงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าของตัวเอง และเมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าชาย เซรีมก็ลุกขึ้นวิ่งมาเกาะกรงขังเอาไว้ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวทะลักไหลออกมามากมาย

“เจ้าชาย… ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ”

“เราสั่งให้เปิดประตูให้เรายังไงล่ะ!”

“แต่ว่า…”

เจ้าชายเซรีมดึงกริชสีทองออกมาจากขอบกางเกง และจี้ไปที่ลำคอของทหารตรงหน้า

“เปิดประตูให้เรา เดี๋ยวนี้!”

ทหารถูกกริชจี้คอจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง ไม่ช้า ประตูห้องขังของมะลิก็เปิดกว้างออก เจ้าชายเซรีมลดกริชออกจากลำคอของทหารตรงหน้า และโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อลอดเข้าไปในห้องขัง

“เจ้าชายเซรีม…” มะลิวิ่งเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่น ร้องไห้ออกมาอย่างเสียขวัญ

เจ้าชายเซรีมยกมือขึ้นลูบศีรษะของภรรยา ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าวไม่ต่างกัน ก่อนจะออกคำสั่ง

“หากพวกเจ้ากลัวว่าเราจะชิงตัวพระสนมหนี ก็ปิดประตูห้องขังซะ”

“เอ่อ พ่ะย่ะค่ะ” ทหารรีบดึงประตูคุกให้ปิดสนิทลง พร้อมกับล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา

มะลิหน้าซีดเผือด รีบเอ่ยขึ้นด้วยความห่วงใยที่มีต่อเจ้าชายผู้เป็นพระสวามี

“พระองค์… จะถูกองค์สุลต่านกริ้วนะเพคะที่ทำแบบนี้”

เจ้าชายเซรีมโน้มศีรษะกวาดมองดวงหน้ามอมแมมของภรรยาด้วยความเสียใจ นิ้วแกร่งยกขึ้นเกลี่ยหยาดน้ำตาให้ ก่อนจะแนบจุมพิตดูดดื่มลงมาหา มะลิเผยอปากจูบตอบเขาทั้งน้ำตา และเบียดกระแซะร่างกายเข้าหาความอบอุ่นจากเรือนกายทรงพลังมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

จุมพิตดูดดื่มหวานฉ่ำจบสิ้นลง ปากหยักสวยร้อนจัดของเจ้าชายรูปงามขยับชิดปากอิ่มเห่อบวม

“ฉันขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ได้ จัสมิน”

คนฟังน้ำตาร่วงกราวลงมาอีก ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “อย่าโทษตัวเองแบบนี้สิเพคะ หม่อมฉันโชคร้ายเองต่างหาก ไม่เกี่ยวกับพระองค์สักหน่อย”

“แต่ฉันเป็นสามีของเธอ ฉันควรจะปกป้องเธอได้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ต้องมาทนดูเธอลำบากอยู่ในนี้”

ดวงตาสีทองที่เคยเย็นชากับหล่อน ตอนนี้เต็มไปด้วยความอาทรห่วงใย จนหัวใจของหล่อนพองฟู

“แค่พระองค์เสด็จมาเยี่ยมหม่อมฉัน แค่นี้ก็ถือว่าเป็นพระกรุณามากแล้วเพคะ”

“ฉันจะต้องหาไอ้คนผิดมาลงโทษให้ได้”

“ฉันจะอยู่กับเธอในนี้ทั้งคืน”

หล่อนยิ้มทั้งน้ำตา ความโศกเศร้าเสียใจอัดแน่นเต็มอก เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะตายในไม่ช้า และก็ต้องลาจากเจ้าชายเซรีมกับฮัสซัน ผู้ชายสองคนที่หล่อนรักหมดหัวใจไปชั่วกาล

“ขอบพระทัยเพคะ… เจ้าชายเซรีม”

เขานั่งโอบกอด ลูบศีรษะของหล่อนเงียบๆ ในขณะที่หล่อนหลับตาลง และพยายามจดจำความอบอุ่นจากอ้อมแขนของเจ้าชายเซรีมเอาไว้ให้มากที่สุด แต่ไม่นาน นัสรินก็ปรากฏตัวขึ้น ทำให้โลกแห่งความสุขชั่วคราวของหล่อนจางหายไปทันที

“เจ้าชายเซรีม…?!”

นัสรินที่ตั้งใจจะเดินทางมาเยาะเย้ยมะลิตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นว่าเจ้าชายรูปงามที่ตัวเองหมายปองมาเนิ่นนานเข้าไปอยู่ในห้องขังเดียวกันกับศัตรูหัวใจ

“พระองค์เข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไงเพคะ”

“เจ้ามาทำไม”

เจ้าชายเซรีมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพราะเขาสงสัยนัสรินกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย

“หม่อมฉัน… แค่จะมาเยี่ยมเยียนพระสนมน่ะเพคะ”

“ไม่มีความจำเป็น เจ้ากลับออกไปได้แล้ว” เจ้าชายเซรีมเอ่ยขึ้นอย่างไม่รักษาน้ำใจ

“แล้วพระองค์จะไปอยู่ในคุกทำไมเพคะ ร้อนก็ร้อน คันก็คัน เสด็จออกมาเถอะเพคะ”

“เมียเราอยู่ในนี้ แล้วเจ้าคิดว่าเรายังจะมีกะจิตกะใจกลับไปนอนที่ตำหนักได้อีกหรือ”

นัสรินหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยิน เพราะริษยามะลิเหลือเกิน นี่ขนาดมันถูกขังและจะถูกประหารในไม่ช้า แต่เจ้าชายเซรีมก็ยังไม่คลายพิศวาสที่มีต่อมันเลย มันน่าเจ็บใจนัก

“แต่พระองค์ก็ควรจะเตรียมพระทัยเอาไว้นะเพคะ เพราะถึงยังไงซะ พระสนมก็ต้องถูกประหารอยู่ดี”

“หุบปาก!”

“แต่หม่อมฉันพูดเรื่องจริงนะเพคะเจ้าชายเซรีม”

“หึ เจ้าคิดว่าเราจะยอมให้เมียถูกประหารอย่างนั้นหรือ”

นัยน์ตาสีทองของเจ้าชายเซรีมมองนัสรินอย่างเลือดเย็น

“เราจะต้องลากคอไอ้คนร้ายตัวจริงมาตัดคอให้ได้”

ฮุสนาที่ยืนอยู่ด้านหลังของนัสรินสะดุ้งโหยงอย่างมีพิรุธ

“และคงในไม่ช้านี้แหละ”

“แล้วจะทันการเหรอเพคะ เพราะองค์สุลต่านจะสั่งประหารพระสนมในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว หม่อมฉันว่าพระองค์ทำพระทัยเตรียมเอาไว้ดีกว่าเพคะ”

นัสรินยืนยิ้มเยือกเย็นออกมา

“หม่อมฉันทูลลานะเพคะ กลับ ฮุสนา”

ร่างของนัสรินเดินหายจากไปพร้อมกับฮุสนาแล้ว เจ้าชายเซรีมจึงหันไปพูดกับมะลิที่นั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่ข้างกาย

“เธอไม่ต้องกลัวนะ ยังไงซะ ฉันก็ไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอถูกตัดหัวอย่างแน่นอน”

มะลิเอียงหน้าซบกับแผ่นอกของเจ้าชายเซรีมอีกครั้ง ร้องไห้เงียบๆ เนื้อตัวสาวสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัว