“นัสรินเป็นพยานว่ามีแค่เธอคนเดียวที่อยู่กับฮัสซันตอนนั้น”

“นัสริน…?”

“ใช่ และอาหารทุกจานก็ผ่านการตรวจยาพิษเป็นอย่างดีก่อนจะถูกส่งมาให้ฮัสซัน ดังนั้น เสด็จพ่อจึงมั่นใจว่ายาพิษจะต้องถูกใส่ตอนที่อาหารมาอยู่ในกระโจมของฮัสซันแล้ว ซึ่งเธอคือคนเดียวที่อยู่กับฮัสซันตอนนั้น”

มะลิแทบล้มทั้งยืนกับสิ่งที่ได้ยิน ดวงหน้างามส่ายไปมา น้ำตาทะลักไม่หยุด

“หม่อมฉัน… ไม่ได้ทำนะเพคะ… หม่อมฉันไม่ได้ทำ…”

เจ้าชายเซรีมเข้ามาประคองร่างเล็กที่สั่นเทิ้มเอาไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “เธอถึงขนาดแบล็กเมลให้ฉันแต่งงานด้วย เพียงเพราะต้องการอยู่ในซาเรียกับฮัสซัน ฉันมองไม่ออกว่าเธอจะใจร้ายฆ่าเขาได้ยังไงกัน”

“หม่อมฉันรักฮัสซันนะเพคะ รักมาก เพราะเลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด ดังนั้น หม่อมฉันไม่มีทางทำร้ายฮัสซันได้”

“ฉันเชื่อเธอเสมอ แต่คนอื่นไม่เชื่อเธอ เพราะหลักฐานจากพยานในที่เกิดเหตุล้วนแต่ส่งผลร้ายต่อเธอทั้งนั้น”

“พวกนั้นใส่ร้ายหม่อมฉันทำไมเพคะ…”

“ฉันไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าถ้าเธอไม่สามารถหาหลักฐานมาหักล้างได้ เธอจะต้องโทษ”

หล่อนน้ำตาร่วงไม่หยุด ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวว่าจะไม่ได้มีโอกาสได้เลี้ยงดูฮัสซันอีก

“ฮุสนาเป็นพยานให้กับหม่อมฉันได้เพคะ”

คิ้วคมเข้มของเจ้าชายเซรีมเลิกสูง “ทำไมเธอถึงคิดว่าฮุสนาจะเป็นพยานให้เธอได้ล่ะ”

“พระองค์จำตอนที่เจอหม่อมฉันได้ไหมเพคะ แล้วเราก็เดินกลับกระโจมมาด้วยกัน”

ศีรษะทุยสวยของเจ้าชายเซรีมผงกเล็กน้อย “จำได้ แล้วทำไมเธอไปอยู่ตรงนั้นล่ะ”

“คือตอนที่หม่อมฉันกำลังรับประทานอาหารค่ำอยู่กับฮัสซัน ฮุสนาก็เข้ามาเพคะ”

“จริงหรือ แล้วทำตอนที่ฮุสนาถูกสอบสวนถึงไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยล่ะ” เจ้าชายเซรีมเต็มไปด้วยความแปลกใจ ในขณะที่มะลิเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

“หม่อมฉันไม่ได้กราบทูลความเท็จนะเพคะ ฮุสนามาหาหม่อมฉันจริงๆ แล้วบอกว่าคุณนัสรินปวดหัวมาก และไม่ยอมกินยา ให้หม่อมฉันไปช่วยดู แต่พอหม่อมฉันไปถึงก็ไม่พบคุณนัสรินเลยเพคะ หม่อมฉันก็เลยเดินกลับมา แล้วก็เจอพระองค์บนหลังม้านั่นแหละ”

“ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ นัสรินก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน”

“หม่อมฉันคิดว่าคนร้ายจะต้องเป็นคนในแน่ๆ เพคะ และก็จงใจจะฆ่าฮัสซันและป้ายความผิดให้หม่อมฉัน”

มะลิเริ่มตาสว่าง และก็คิดว่านัสรินจะต้องมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน

“หม่อมฉันจะไปถามคุณนัสรินให้รู้ความเพคะ”

“อย่าเลย ยิ่งเธอไปอาละวาดกับนัสริน เธอก็จะยิ่งถูกเสด็จพ่อมองว่าไม่ดี”

“พระสนมใช่ไหมเจ้าคะ”

อำมาตย์ฮานีฟพยักหน้ารับ “ใช่ แต่เจ้าอย่าเพิ่งดีใจไปนัสริน เพราะเจ้าชายเซรีมทรงปกป้องพระสนมอย่างเต็มที่เลยทีเดียว”

“ถึงจะปกป้องมากแค่ไหน แต่ถ้าหลักฐานมัดตัวแน่น ใครก็ช่วยให้พระสนมพ้นโทษตายไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“นี่คงไม่ใช่ฝีมือเจ้านะ นัสริน”

อำมาตย์ฮานีฟรู้ดีว่ามะลิคือศัตรูหัวใจของนัสริน แต่ก็ไม่เคยคิดว่านัสรินจะกล้าฆ่าคน

“ไม่ใช่สักหน่อยเจ้าค่ะ ลูกไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย”

“ก็ดีแล้ว เพราะถ้าเจ้าเกี่ยวข้องด้วย หัวขาดกันทั้งโคตรแน่นอน”

หน้าของนัสรินซีดเผือด แต่ก็ยังซีดไม่เท่ากับใบหน้าของฮุสนา “แหม หัวคงหัวขาดอะไรกันท่านพ่อ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ไม่เชื่อถามฮุสนาดูสิท่านพ่อ”

“จริงเจ้าค่ะ”

ฮุสนาตอบเสียงสั่น ก้มหน้าที่มีรอยฝ่ามือของนัสรินลงมองพื้น และสาเหตุที่หล่อนถูกตบจากนัสรินก็เพราะว่าหล่อนใส่ยาพิษลงไปในอาหารของเจ้าชายฮัสซันน้อยเกินไปนั่นเอง

“แล้วใครกันนะที่บังอาจก่อการใหญ่แบบนี้” อำมาตย์ฮานีฟครุ่นคิด

“ก็พระสนมนั่นแหละท่านพ่อ”

“จะเป็นไปได้ยังไงนัสริน ในเมื่อพระสนมทรงเลี้ยงดูเจ้าชายฮัสซันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แถมยังทรงเอ็นดูมากมายขนาดนั้นน่ะ”

นัสรินยิ้มเยาะร้ายกาจ แววตาเต็มไปด้วยความริษยา “ถึงพระสนมจะไม่ได้ทำ แต่ตอนนี้คำให้การของหลายคนก็พุ่งเป้าไปที่พระสนมพระองค์เดียว และทางเดียวที่พระสนมจะรอดพ้นจากการบั่นคอ ก็คือเจ้าชายฮัสซันฟื้นขึ้นมา และบอกว่าใครเป็นคนวางยาพิษพระองค์ ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีทางมีวันนั้นเจ้าค่ะท่านพ่อ”

“ทำไมเจ้ามั่นใจนักล่ะ นัสริน” อำมาตย์ฮานีฟเอ่ยถามบุตรสาวคนเล็กด้วยความแคลงใจ

นัสรินไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแทน “ลูกมีเรื่องของพี่มัสรานีมาบอกท่านพ่อเจ้าค่ะ”

“อย่าบอกนะว่าพี่สาวของเจ้านัดพบกับไอ้องครักษ์ฟีรัสอีกแล้วน่ะ”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านพ่อ”

อำมาตย์ฮานีฟเอากำปั้นทุบโต๊ะแรงๆ จนเสียงดังลั่น ก่อนจะคำรามออกมาด้วยความโกรธจัด

“สั่งสอนไม่เคยจำ ไม่รู้ว่ามันไปเอาความคิดต่ำๆ แบบนี้มาจากไหนกัน นังลูกชั่ว”

นัสรินยิ้มอย่างสะใจ “ท่านพ่อจะต้องเฆี่ยนพี่มัสรานี และกักบริเวณนะเจ้าคะ เพราะไม่อย่างนั้น พี่มัสรานีคงจะลอบออกไปหาไอ้องครักษ์ชั้นต่ำคนนั้นอีก แล้วถ้าเรื่องนี้ทราบถึงพระเนตรพระกรรณขององค์รัชทายาทละก็ มีหวังพี่มัสรานีถูกเขี่ยออกจากตัวเต็งพระชายาอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

“แน่อยู่แล้ว พ่อจะเฆี่ยนนังลูกไม่รักดีให้หลังขาดเลยทีเดียว”

“งั้นฉันไปหยิบแส้มาให้ท่านพ่อนะเจ้าคะ” นัสรินหัวเราะเบาๆ ในอกอย่างสะใจ

“ไปหยิบมาหลายๆ อันเลย”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

อำมาตย์ฮานีฟนั่งกัดฟันกรอด และเฝ้ารอการกลับมาของลูกสาวคนโตด้วยความเดือดดาล