“แล้วทำไม… พระองค์ไม่สรงน้ำคนเดียวล่ะเพคะ”

“ก็เพราะฉัน ไม่ได้แค่จะอาบน้ำอย่างเดียวน่ะสิ”

หล่อนต้องเสหลบสายตาคมกริบพัลวัน ทั้งใบหน้าและกายสาวร้อนผะผ่าวจนน่าอับอาย

เจ้าชายเซรีมหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ มองมะลิด้วยความเอ็นดู ยิ่งนับวัน เขาก็ยิ่งรู้สึกขาดแม่ดอกไม้แสนหวานดอกนี้ไม่ได้เสียแล้ว

“ไปกินข้าวกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะกินเธอแทนข้าว”

ข้อมือของหล่อนถูกกุมเอาไว้ และเขาก็ลากหล่อนให้เดินเคียงคู่ตรงไปยังกระโจมพักของฮัสซัน

มะลิอดไม่ได้ที่จะช้อนตาขึ้นมองผู้ชายข้างตัว มองเขาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุขล้น

ทหารยามที่ยืนเฝ้าอยู่หน้ากระโจมโค้งคำนับให้เหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา เจ้าชายเซรีมก้าวเดินนำเข้าไปภายในกระโจมหลังใหญ่ โดยมีหล่อนก้าวติดตามเข้าไป

“ฮัสซัน!”

น้ำเสียงของเจ้าชายเซรีมเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ก่อนที่ร่างทรงพลังจะทรุดฮวบลง หล่อนรีบมองตาม ก่อนจะหน้าซีดเผือด ช็อกตาค้าง เมื่อเห็นร่างไร้สติของฮัสซันนอนแน่นิ่งอยู่ใกล้ๆ กับสำรับอาหารค่ำ

“ฮัสซัน… ทำไมเป็นแบบนี้”

หล่อนถลาเข้าไปเขย่าร่างของเด็กน้อย ร้องไห้ออกมาด้วยความช็อกสุดขีด ซึ่งเจ้าชายเซรีมก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่แตกต่างไปจากหล่อนเลย หล่อนเห็นใบหน้าของเขาซีดเผือด ก่อนจะตะโกนลั่น

“ใครอยู่ข้างนอก ไปเรียกหมอมาที เร็วเข้า”

“เจ้าชายเพคะ… ฮัสซันเป็นอะไรไปเพคะ…”

หล่อนร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด แทบไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันคือความจริง รอยยิ้มไร้เดียงสาของฮัสซันก่อนที่หล่อนจะออกไปนอกกระโจมยังติดตา ใครกัน… ใครกันมันทำกับหลานชายของหล่อนแบบนี้ มะลิร้องไห้คร่ำครวญ

เจ้าชายเซรีมไม่ได้ร้องไห้ แต่หล่อนก็รู้ดีว่าเขากำลังตกใจและช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแค่ไหน เขาอุ้มร่างไม่ไหวติงของฮัสซันไปวางบนที่นอน

“เจ้าชายเพคะ… ฮัสซัน… จะไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ…”

“ฮัสซันยังหายใจอยู่ แต่ชีพจรต่ำมาก” เขากัดฟันตอบ ก่อนจะตะโกนออกไปนอกกระโจมอีก “หมอมาหรือยัง”

“มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงที่ติดตามมาด้วยวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในกระโจม

“เจ้าต้องช่วยชีวิตเจ้าชายฮัสซันให้ได้ เข้าใจไหมหมอหลวง”

“กระหม่อมจะพยายามอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”

“เร็วเข้า รีบไปรักษาฮัสซันเร็วเข้าสิ”

หล่อนร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกควักดวงใจออกไปจากอก

“ฮัสซัน… ใครทำหนู… ใครทำหนู… ฮัสซัน”

มะลิคร่ำครวญไม่หยุด ในขณะที่เจ้าชายทะเลทรายขบฟันแน่นด้วยความคลั่งแค้น

“ฉันจะต้องหาตัวไอ้คนใจหยาบช้ามาลงโทษให้ได้ มันจะต้องถูกตัดหัวเสียบประจาน!”

เขาจะต้องสอบสวนเรื่องนี้แน่นอน แต่ต้องหลังจากพาเจ้าชายฮัสซันไปส่งยังโรงพยาบาลหลวงเรียบร้อย

เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังกระหึ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำให้เจ้าชายเซรีมรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่จะพาฮัสซันเดินทาง

“ฉันจะพาฮัสซันขึ้น ฮ.ไปยังโรงพยาบาลหลวง ส่วนเธอกลับรถพร้อมกับนางกำนัลและองครักษ์เข้าใจไหม”

“หม่อมฉัน… ไปด้วยไม่ได้เหรอเพคะ หม่อมฉันเป็นห่วงฮัสซัน” หล่อนวิงวอน แต่เขาส่ายหน้า

“เธอช่วยอะไรไม่ได้หรอก ทำตามที่ฉันบอกนั่นแหละ”

แล้วเจ้าชายเซรีมก็ช้อนร่างของฮัสซันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เดินออกไปจากกระโจม หล่อนวิ่งตามไปก็เห็นว่าเขาอุ้มฮัสซันขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปพร้อมกับหมอหลวงแล้ว

หล่อนยืนมองเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้าทั้งน้ำตา หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ฮัสซัน… หนูต้องไม่เป็นอะไรนะ”

“พระสนมเพคะ เกิดอะไรขึ้นเพคะ” ชมพูนุชที่เพิ่งช่วยแม่ครัวทำอาหารเสร็จรีบวิ่งเข้ามาหามะลิ

มะลิหันใบหน้าที่นองไปด้วยคราบน้ำตามองนางกำนัลประจำตัวของตนเอง

“ฮัสซันถูกวางยา”

“เจ้าชายฮัสซันถูกวางยา?!” ชมพูนุชอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด

“ใช่ ฉันนึกไม่ออกเลยว่าใครกันที่มันใจเหี้ยม ทำได้แม้กระทั่งเด็กไร้เดียงสาอย่างฮัสซัน”

ชมพูนุชรีบเข้ามาประคองร่างอ่อนเปลี้ยของมะลิ “แต่มันเป็นไปได้ยากนะเพคะที่จะมียาพิษในอาหาร ในเมื่ออาหารทุกจานก่อนจะยกออกมาจากครัวจะต้องมีการตรวจสอบสารพิษก่อนทุกจาน”

“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ตอนนี้ฮัสซันเป็นตายเท่ากัน และยังไม่ได้สติเลย ฉันกลัว… กลัวว่าฉันจะสูญเสียฮัสซันไป ฉันรักเขา ฉันรักฮัสซัน”

มะลิแทบจะเป็นลมจนชมพูนุชที่ประคองเอาไว้แทบพยุงตัวไม่ไหว จึงจะพาเจ้านายกลับไปยังกระโจมพัก

“หม่อมฉันพาพระสนมกลับไปที่กระโจมนะเพคะ”

“ไม่…”

“แต่พระสนมทรงพระพักตร์ซีดมากเลยนะเพคะ”

“ฉันอยากกลับเข้าไปในกระโจมของฮัสซันอีกครั้ง ฉันอยากจะไปหาหลักฐาน เผื่อคนร้ายมันจะทิ้งเอาไว้บ้าง”

ณ เวลานี้ มะลิยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนร้ายถึงต้องวางยาพิษฮัสซัน

“เพคะ”