‘หม่อมฉันรักพระองค์เพคะ’

ม้าห้อตะบึงไปข้างหน้าด้วยความเร็ว ฝุ่นทรายตลบฟุ้งตามติดราวกับเงาร้าย สองแขนเรียวยังคงกอดเจ้าชายทะเลทรายเอาไว้แน่นหนา และฝันเฟื่องว่าจะได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาไปชั่วนิรันดร์

หล่อนกับเจ้าชายเซรีมเดินทางมาถึงยังกระโจมที่พักช้าที่สุด เพราะพอมาถึง เหล่าทหารและนางในที่ติดตามมาด้วยก็จัดการสร้างกระโจมและตั้งแถวรอคอยเรียบร้อยแล้ว

แก้วนวลของหล่อนแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงฉากรักบนหลังม้ากับเจ้าชายเซรีม เขาสอนให้หล่อนขี่ม้าและขี่เขาไปพร้อมๆ กัน หล่อนขัดขืน แต่ก็ไม่อาจจะต่อต้านความเสียวซ่านที่เจ้าชายหนุ่มปลุกเร้าได้ ในที่สุดหล่อนก็เริงร่าบนหลังม้า เสพสมกับเขาอย่างเร่าร้อน แต่นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวกับเซ็กซ์กลางทะเลทรายอันร้อนระอุ เพราะหลังจากขึ้นสวรรค์อยู่บนหลังม้าสองครั้งติด เจ้าชายเซรีมก็ช้อนตัวหล่อนลงมาจากหลังอาชาหนุ่ม เขาปูผ้าลงกับพื้นทราย และจัดการเสพสุขกับหล่อนอีกครั้ง หล่อนอ่อนใจกับความหื่นจัดของเจ้าชายทะเลทรายผู้นี้นัก แต่กระนั้นก็รู้สึกพึงพอใจเช่นกัน

“ลงได้แล้ว”

น้ำเสียงเรียบเฉยและเย็นชาของเจ้าชายเซรีมทำให้หล่อนตื่นจากภวังค์หวาน เขาช้อนตัวอุ้มหล่อนลงจากหลังม้า วินาทีแรก สองขาอ่อนแรงจนต้องเกาะร่างทรงพลังเอาไว้ เขาอมยิ้ม และโน้มศีรษะลงมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู

“ถึงกับขาอ่อนเลยหรือ จัสมิน”

หล่อนรู้ความหมายของเขาเป็นอย่างดี หน้าตาจึงร้อนวูบวาบ และกัดฟันยืนด้วยขาของตัวเองได้ในที่สุด

“น้ามะลิมาแล้ว…”

ฮัสซันกระโดดดีใจ และวิ่งเข้ามาสวมกอดหล่อนเอาไว้แน่น หล่อนรีบย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า พร้อมกับอ้าแขนกอดรัดร่างตุ้ยนุ้ยของเด็กชายตัวน้อยเอาไว้

“ฮัสซันมาถึงนานแล้วเหรอจ๊ะ”

“นานแล้วครับน้ามะลิ” เด็กน้อยดันตัวออกห่าง และเอียงคอมองใบหน้าของหล่อน

“ทำไมผมของน้ามะลิมีเม็ดทรายติดมาด้วยล่ะครับ”

หน้าของมะลิร้อนวาบขึ้นอีกครั้ง หล่อนชะงัก และก็เผยอช้อนตาขึ้นไปสบประสานกับตัวต้นเหตุเข้าโดยบังเอิญ หล่อนเห็นเขาอมยิ้ม และทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยให้หล่อนหาคำแก้ตัวเอาเอง

‘คนใจดำ’

หล่อนเหน็บแนมเขาในอก ในขณะที่ภายนอกระบายยิ้มกว้างเพื่อไม่ให้หลานชายจับพิรุธได้

“น้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันจ้ะ แต่คงเป็นเพราะตอนที่ขี่ม้ามามีลมหมุนพัดผ่านมาน่ะ เม็ดทรายก็เลยลอยมาติดผมของน้า”

“ถ้าเป็นลมหมุน หรือพายุทะเลทรายพัดผ่าน ไม่น่าจะมีเม็ดทรายติดไปทั่วพระเกศาของพระสนมแบบนี้นะเพคะ” นัสรินที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักเอ่ยขึ้น และเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ ใบหน้าของเจ้าหล่อนมีแต่รอยยิ้มริษยาที่มะลิมองออกได้อย่างชัดเจน “ลักษณะแบบนี้ เหมือนพระสนมลงไปบรรทมเล่นบนพื้นทรายเลยนะเพคะ”

เมื่อถูกคำพูดรู้ทันของนัสรินดังขึ้น ความร้อนจัดบนใบหน้างามของมะลิก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“คุณคงเลยนอนเล่นบนพื้นทรายบ่อยสินะ ถึงได้รู้ละเอียดลออแบบนี้ คุณนัสริน”

นัสรินมองหน้ามะลิอย่างแค้นเคือง นี่ถ้าเจ้าชายเซรีมไม่ได้ยืนอยู่ในรัศมีอันใกล้ด้วย หล่อนคงจะด่ากลับมากกว่านี้

‘กระโจมของหม่อมฉันอยู่ถัดไปเพียงแค่หลังเดียวเพคะ’

หึ… ถ้าอยากใช้เวลาด้วยกัน ทำไมจะต้องลากหล่อนมารอนแรมเป็นก้างขวางคอด้วยล่ะ ไอ้เจ้าชายบ้า!

มะลิเต็มไปด้วยความโมโห แต่แล้วก็ต้องรีบสลัดความไม่พอใจนั้นออกไป เมื่อเสียงเจื้อยแจ้วของฮัสซันดังขึ้น

ใช่… หล่อนไม่ควรเอาความรู้สึกงี่เง่าของตัวเองมาทำให้ฮัสซันไม่มีความสุข เพราะเด็กน้อยไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย หล่อนต้องยิ้ม ต้องดูแลฮัสซันให้ดีที่สุด

“นั่นคืออะไรครับน้ามะลิ”

นิ้วป้อมๆ ของเด็กน้อยชี้ไปยังบริเวณแอ่งน้ำขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้และพืชนานาชนิดขึ้นอยู่มากมาย หล่อนอมยิ้มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“นั่นเรียกว่าโอเอซิสครับฮัสซัน”

“อ๋อ… โอเอซิสเป็นแบบนี้นี่เอง ผมเพิ่งนึกภาพออก”

คำพูดของเด็กน้อยทำให้หล่อนอดที่จะสงสัยไม่ได้ เพราะฮัสซันพูดเหมือนรู้จักมาก่อน

“ฮัสซันเคยเห็นโอเอซิสมาก่อนเหรอจ๊ะ”

เด็กน้อยหน้าตาคมสันส่ายศีรษะเล็กๆ ไปมา ก่อนจะตอบออกมาอย่างไร้เดียงสา

“ผมเพิ่งเคยเห็นโอเอซิสเป็นครั้งแรกครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้เจ้าชาย เซรีมเล่าเรื่องโอเอซิสให้ผมฟังมาก่อน”

พอได้ยินชื่อของเขาก็อดที่จะหน้าบูดไม่ได้ แต่พอเห็นสายตาแปลกใจของฮัสซันที่มองมา หล่อนก็จำต้องฝืนยิ้มต่อ

“แล้วฮัสซันชอบโอเอซิสไหมจ๊ะ”

“ชอบครับ สวยมากเลย… ผมอยากลงเล่นน้ำจังครับ”

“เอาไว้เราไปขออนุญาตเจ้าชายเซรีมก่อนดีไหมครับ”

สีหน้าของฮัสซันมีความผิดหวัง แต่ไม่นานเด็กชายก็ระบายยิ้มกว้างออกมาด้วยความตื่นเต้น

“นั่นนกอะไรครับน้ามะลิ”

หล่อนแหงนหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า และก็เห็นนกตัวใหญ่บินผ่านไป

“น้าไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นเหยี่ยว หรือไม่ก็นกที่อาศัยอยู่ในทะเลทรายจ้ะ”

“งั้นผมไปถามเจ้าชายดีกว่า”

หล่อนฝืนยิ้มออกมา รู้สึกโหวงเหวงในอกไม่น้อย เมื่อรู้ว่าฮัสซันแบ่งหัวใจที่เคยมีแต่หล่อนไปให้เจ้าชายเซรีมอีกคนหนึ่งแล้ว แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอ เพราะหากวันหนึ่งหล่อนจากไป ฮัสซันจะได้มีความสุข และไม่โดดเดี่ยวยามอยู่ที่ซาเรีย

“งั้นเรากลับไปกระโจมกันเนอะ”

“ครับ น้ามะลิ”

หล่อนจูงมือเล็กของฮัสซันเดินกลับไปตามเดินทางที่เดินผ่านมา ซึ่งมันก็อยู่ในอาณาเขตที่มีทหารยามเดินตรวจตราอยู่นั่นเอง หล่อนอดไม่ได้ที่จะมองเลยไกลออกไป ทะเลทรายสีทองกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มองยังไงก็ไร้จุดสิ้นสุด ยิ่งมองยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้อ้างว้างเหลือเกิน