ชีคเถื่อนปล้นพรหมจรรย์ ชุด ทัณฑ์ทราย - ตอนที่ 32

“เสด็จพี่กับเหล่าอำมาตย์เข้าไปกันนานหรือยัง”

น้ำเสียงกระหืดกระหอบเอ่ยถามออกไปด้วยความวิตกกังวลไม่น้อย ก็แน่ละ ก็เพราะเขาไม่เคยมาประชุมสายมาก่อน ตั้งแต่ช่วยราชกิจงานบ้านเมืองมา เขาไม่เคยมีประวัติบกพร่องแบบนี้เลย แต่ครั้งนี้เขามาสาย มาสายไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว

เจ้าชายเซรีมขบกรามแน่น อดเกลียดชังตัวเองไม่ได้ที่ปล่อยให้ความลุ่มหลงในกามาทำให้ชื่อเสียงต้องมัวหมองแบบนี้ และต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมะลิ แม่ผู้หญิงที่หวานฉ่ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว และก็คับแน่นเหลือเกิน

บ้าฉิบ! แค่คิดถึงหล่อน ความเป็นชายของเขาก็แข็งชันขึ้นมาอีกแล้ว และก็เร่งเร้าให้เขารีบกลับไปหาหล่อน และจูงมือหล่อนขึ้นสวรรค์อีกหลายๆ ครั้ง

พระเจ้า… เขาไม่เคยต้องประสบกับความน่าละอายแบบนี้มาก่อน แต่เซ็กซ์กับมะลิมันน่ามหัศจรรย์เหลือเกิน เขา… เขาไม่อาจจะหยุดคิดถึงหล่อนได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

เจ้าชายหนุ่มพยายามที่จะขจัดภาพของแม่พระสนมแสนสวยออกจากสมอง แต่ให้ตายเถอะ กลับทำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ภาพร่อนเริงร่าของหล่อนยังคงตามติดมาหลอกหลอนไม่หยุด และมันก็ทำให้เขาแข็งชันจนคลุ้มคลั่ง

“เราถามว่าเสด็จพี่กับเหล่าอำมาตย์เข้าไปประชุมกันนานหรือยัง ทำไมไม่ตอบล่ะ”

“เอ่อ… นานพอสมควรแล้วพ่ะย่ะค่ะ และก็…”

“และอะไร”

“เอ่อ… รู้สึกว่าจะประชุมกันเสร็จแล้วด้วยพ่ะย่ะค่ะ เพราะอำมาตย์หลายท่านเดินออกไปแล้ว”

เซรีมยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เขาพยักหน้ากับทหารยาม และเดินตรงไปยังประตูห้องซึ่งมันก็เปิดออกมาพอดี

“อ้าว เซรีมทำไมเพิ่งมาล่ะ”

องค์รัชทายาทจามีลเห็นเขาก็อุทานขึ้น อำมาตย์สองคนที่เดินเคียงข้างออกมาพร้อมกันก็ปลีกตัวออกไป ตอนนี้จึงเหลือแค่เขากับพี่ชายเท่านั้น

“หม่อมฉันขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะที่มาสาย”

สายตาของพี่ชายที่หรี่แคบมองมา มองอย่างสำรวจตรวจตราละเอียดลออ ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่าบนใบหน้าของตัวเอง เขาเกลียดความรู้สึกกระอักกระอ่วนแบบนี้ที่สุด แต่ก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว

“เพิ่งออกมาจากตำหนักพระสนมหรือ เซรีม”

“เอ่อ… พ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาทจามีลอมยิ้มบางๆ ออกมา แต่น้ำเสียงก็มีแววตำหนิไม่น้อย

ศีรษะทุยสวยขององค์รัชทายาทจามีลส่ายไปมาน้อยๆ “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เสด็จพ่ออาจจะอยากให้เจ้าพักผ่อนจากงานบ้านเมืองก็ได้มั้ง”

เจ้าชายเซรีมระบายยิ้มเคร่งเครียด ก่อนจะโค้งศีรษะทำความเคารพพี่ชายเมื่ออีกฝ่ายเดินจากไป

“เพราะเธอคนเดียวเลย จัสมิน ฉันถึงต้องถูกเสด็จพี่ตำหนิแบบนี้ ยัยแม่มดร้าย”

ชายหนุ่มเค้นเสียงดุดันเล็ดลอดออกมาจากไรฟัน ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไป

มะลินั่งอยู่บนพรมนุ่มสีน้ำเงินเข้มที่ริมทะเลสาบ ขณะจับจ้องมองร่างเล็กของฮัสซันที่กำลังตกปลาอยู่กับองครักษ์อย่างสนุกสนาน หล่อนระบายยิ้มออกมา ยินดีที่ฮัสซันมีความสุขแบบนี้ แต่กระนั้นก็ยังอดที่จะหดหู่กับสถานะของตัวเองไม่ได้

พระสนมของเจ้าชายเซรีม ซึ่งหล่อนได้ตำแหน่งนี้มาเพราะการบีบบังคับเขา

มันน่าสมเพชเหลือเกิน

หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ ความอดสูแล่นพล่านในอกจนปวดร้าวไปทั้งหัวใจ

“ขอหม่อมฉันนั่งด้วยคนได้ไหมเพคะ พระสนม”

เสียงไม่คุ้นหูนักของผู้หญิงคนหนึ่งดึงหล่อนออกมาจากภวังค์เศร้า และเมื่อเอียงหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นแม่นางนัสรินคนงาม นางในดวงใจของเจ้าชายเซรีม

ยิ่งเห็นผู้หญิงคนนี้ หล่อนก็ยิ่งหดหู่เศร้าหมอง แต่กระนั้นก็จำต้องตอบรับอย่างมีมารยาท

“เชิญค่ะ”

นัสรินกล่าวขอบคุณหล่อนตามสถานะ ก่อนจะให้คนของตัวเองปูพรมผืนใหม่ที่อยู่ห่างจากหล่อนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านควรจะขยับออกห่างที่ประทับของพระสนมอีกสักหน่อยนะคะคุณนัสริน” ชมพูนุชเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจแทนเจ้านายของตนเอง แต่มะลิก็ยกมือห้าม เพราะไม่อยากมีเรื่อง

“ช่างเถอะชมพูนุช”

นัสรินหัวเราะเยาะชมพูนุช ก่อนจะเอ่ยกระแนะกระแหน “ก่อนที่เธอจะมาจับผิดคนอื่นเรื่องความควรไม่ควร ฉันว่าเธอไปบอกพี่ชายของตัวเองก่อนดีกว่าไหม”

“ท่านหมายถึงอะไรคะ”

“ก็พี่ชายของเธอมาติดพันพี่สาวของฉันยังไงล่ะ ซึ่งเธอก็รู้นี่ว่าพี่ มัสรานีคือหญิงที่องค์รัชทายาทจามีลทรงพอพระทัยและหมายตาจะรับเข้าไปเป็นบาทบริจาริกา…”

“พี่ฟีรัสไม่ได้ทำแบบนั้นหรอก”

“หึ ไม่ได้ทำน้อยน่ะสิ ระวังเถอะ จะหัวขาดทั้งโคตร”

ใบหน้าของชมพูนุชซีดเผือด และจนด้วยคำพูด ทำให้มะลิอดปกป้องไม่ได้