“เราจะมีเซ็กซ์เร่าร้อนกันทุกคืน”

“ไม่เพคะ… หม่อมฉันไม่ได้ต้องการ… อย่างนั้นสักหน่อย…”

หล่อนโต้แย้งหน้าตาแดงก่ำ แต่เหมือนเขาไม่ได้ยิน เพราะเขายังคงพูดในสิ่งที่ต้องการออกมาไม่หยุด

“ตอนกลางวันมักจะยุ่งกับกิจของบ้านเมืองเสมอ แต่ในเวลากลางคืน ฉันสาบานเลยว่าจะทำให้เธอสนุกอย่างสุดเหวี่ยงใต้ร่างกายของฉัน หรือบางครั้งอาจจะบนร่างกายของฉัน”

“นี่… พระองค์ทรง… ตรัสบ้าอะไรเพคะ…”

“ฉันก็พูดความจริงที่มันจะต้องเกิดขึ้นสำหรับเราสองคนยังไงล่ะจัสมิน”

เขาประกาศออกมาอย่างทะนงโอหัง ในขณะที่หล่อนอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

“แต่… หม่อมฉันไม่ได้ต้องการมีเซ็กซ์กับพระองค์นะเพคะ”

หล่อนตะโกนใส่หน้าเขาเสียงสั่นเทา และภาวนาให้เขายอมรับในความต้องการของตัวเอง แต่เขากลับหัวเราะร่วน ราวกับสิ่งที่หล่อนพูดออกไปมันไร้ความหมาย

“ถ้าเราสองคนไม่ได้คลุกวงในกันมาก่อน ฉันก็คงจะเชื่อคำพูดของเธอหรอกนะ จัสมิน” เขายิ้มเยาะ “แต่หลังจากที่เราทั้งจูบ ทั้งดูด ทั้งเลียกันมาพอสมควรแล้ว ฉันคิดว่าเธอกำลังโกหกตัวเอง”

“หม่อมฉัน… ไม่ได้โกหกเพคะ”

“เธอต้องการฉัน มากพอกับที่ฉันต้องการเธออยู่ในขณะนี้นั่นแหละ”

น้ำลายในลำคอของหล่อนเหนียวเป็นยางกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะละล่ำละลักถามออกไป

“พระองค์… ต้องการ… หม่อมฉันเหรอเพคะ”

“ในเมื่อฉันค้นพบแล้วว่าผู้หญิงที่ตัวเองขยะแขยงร้อนฉ่าราวกับไฟป่า แล้วมีเหตุผลสมควรอันใดล่ะที่จะทำให้ฉันไม่เสพสุขกับร่างกายของเธอ”

“พระองค์ทรงเห็นแก่ตัว…”

“หึ… กลัว?”

“ใช่เพคะ หม่อมฉันกลัว…” น้ำเสียงของหล่อนสั่นเทาน่าเวทนา “กลัวที่จะต้องร่วมรักกับเจ้าชายทะเลทรายเพคะ”

“ฉันอาจจะหนุ่มกว่าเสด็จน้าคาริส แต่ฉันไม่ใช่ผู้ชายซาดิสต์ ดังนั้นเธอไม่ต้องกลัวหรอก มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ”

หล่อนเห็นเขาขบกรามแน่น และน้ำเสียงตอนท้ายประโยคของเขาก็กระด้างยิ่งขึ้นจนน่าแปลกใจ

“แต่ว่า…”

“เลิกพล่ามได้แล้ว ฉันต้องการมีเซ็กซ์กับเธอเดี๋ยวนี้”

เจ้าชายรูปงามคำรามออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทน เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกสลัดออกจากกาย หน้าอกที่เต็มไปด้วยเส้นขนสีเข้มหยิกขอด ซิกซ์แพ็กเป็นลอนสวยงามสมบูรณ์แบบกระแทกตาของหล่อนแบบเน้นๆ จะๆ อีกครั้ง

หล่อนแทบหยุดหายใจกับสิ่งที่ได้เห็น น้ำลายไหลย้อยออกมาคลอที่มุมปากอย่างน่าอับอาย เต้านมที่อยู่ใต้บราเซียร์เบ่งบานและหนักอึ้ง ส่วนยอดถันก็ชูชันราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง

“อย่า… ทรงข่มขืนหม่อมฉันนะเพคะ”

“แต่ฉันคิดว่าเซ็กซ์ร้อนฉ่าที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างเรา มันคือการสมยอมมากกว่านะ จัสมิน”

น้ำเสียงของเจ้าชายเซรีมเริ่มแหบกระเส่า และพริบตาเดียว เขาก็สลัดอาภรณ์ที่เหลือออกไปจากตัว เรือนร่างที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อลอนงามตลอดทั้งตัวทำให้หัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้น มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าและกรีดร้องด้วยความตกใจ

“ทรง… ใส่เสื้อผ้าเถอะเพคะ”

เซรีมหัวเราะเยาะ “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องแสดงละคร ฉันรู้เช่นเห็นชาติเธอแล้วทุกอย่าง ดังนั้นไม่ต้องมาทำตัวเป็นหญิงพรหมจรรย์ มันน่าสมเพช”

หล่อนไม่ได้เสแสร้ง แต่หล่อนไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้าต่อหน้าแบบนี้มาก่อนต่างหาก เคยเห็นก็แค่ร่างเปลือยเปล่าของฮัสซัน แต่นั่นก็คือเด็กชายที่หล่อนเลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อย และที่สำคัญ ร่างกายของเซรีมก็ต่างไปจากฮัสซันมากเหลือเกิน โดยเฉพาะตรงนั้น…

“หม่อมฉัน… ขอไปอาบน้ำก่อนเพคะ”

หล่อนหันหน้าหนี และจะกระโจนลงจากเตียง แต่ชุดที่ใส่อยู่ก็รุ่มร่ามเหลือเกิน มันทำให้หล่อนเคลื่อนไหวเชื่องช้า และในที่สุดก็ถูกเขากระชากเอาไว้จนได้

ร่างอวบอัดถูกกระชากไปปะทะแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าของเซรีมที่ตอนนี้ขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

“ปละ… ปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ…”

“หึ… เธอไม่คิดถึงลิ้นของฉันแล้วหรือ” เสียงแหบกระเส่าที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้หล่อนร้อนฉ่าราวกับมีกองไฟอยู่ในช่องท้อง