“แล้วเจ้าชายล่ะเพคะกำลังทำอะไรอยู่” หล่อนตอกกลับเสียงเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน

“พระองค์กำลังจะขับไล่หม่อมฉันออกไปจากซาเรีย พระองค์ไม่รักษาคำพูด!” มะลิตวาดแว้ดใส่ด้วยความโมโห น้ำหูน้ำตาไหลทะลักออกมา

“เจ้าหรือมะลิ กรองอักษร”

น้ำเสียงขององค์สุลต่านเต็มไปด้วยความเมตตา จนมะลิหันไปมองและทำความเคารพท่าน

“เพคะ หม่อมฉันคือมะลิ กรองอักษร ผู้หญิงที่กำลังจะถูกลูกชายของพระองค์ขับไล่ออกจากซาเรียเพคะ”

“เจ้ากลับออกไปเดี๋ยวนี้นะ จัสมิน!”

เจ้าชายเซรีมเค้นเสียงดุดันออกมา มองหล่อนอย่างโมโหสุดขีด แต่มะลิไม่คิดจะเกรงกลัวอีกแล้ว ตายเป็นตายสิงานนี้

“ในเมื่อเจ้าชายเล่นสกปรกแบบนี้กับหม่อมฉัน งั้นก็เตรียมตัวรับผลกรรมได้เลยเพคะ!”

“ไหนๆ เจ้าเลิกโวยวายก่อนมะลิ แล้วพูดความคับข้องใจของเจ้าให้เราฟัง”

มะลิละสายตาจากใบหน้าของเจ้าชายใจร้ายไปมองหน้าองค์สุลต่านแทน

“หม่อมฉันเป็นคนดูแลเจ้าชายฮัสซันมาตั้งแต่เล็กเพคะ และก่อนที่เจ้าชายคาริสจะสิ้นใจ ก็ทรงยกฮัสซันให้หม่อมฉันดูแลตามกฎหมายไทยเรียบร้อยแล้วเพคะ”

“จริงหรือ ทำไมเราไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลยล่ะ”

องค์สุลต่านเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันไปถามลูกชายของตัวเอง

“เจ้าไม่ได้บอกพ่อเรื่องนี้นะ เจ้าชายเซรีม”

“ลูกคิดว่าไม่จำเป็นพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายเซรีมกราบทูลบิดาของตัวเอง

“มันจำเป็นมากๆ ต่างหากล่ะเพคะ เจ้าชายเซรีม” หล่อนมองเขาอย่างโมโห

“เอาละ เราขอโทษแทนลูกชายเราด้วยก็แล้วกัน ว่าแต่เจ้าต้องการอะไรจากเราหรือ ถึงได้บุกรุกเข้ามาที่นี่น่ะ”

“ตอนแรกหม่อมฉันก็ต้องการแค่อยู่กับเจ้าชายฮัสซันสักระยะ พอตัดใจได้แล้วก็จะไปเพคะ”

“แล้วตอนนี้ล่ะ เจ้ายังคิดแบบนั้นอยู่อีกไหม”

มะลิชำเลืองมองใบหน้าหล่อจัดของเจ้าชายเซรีมที่ตอนนี้กำลังบูดบึ้งด้วยความอยากเอาชนะ

เจ้าชายเซรีมมองหน้าบิดาอย่างวิตกกังวล เกรงว่าท่านจะตอบตกลงกับคำขอน่าสะอิดสะเอียนของมะลิ

“พ่อคิดว่าเจ้าก็อายุอานามสมควรที่จะออกเรือนได้แล้วนะเจ้าชาย เซรีม”

“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่…”

“แล้วอีกอย่างหนึ่ง ถ้าเจ้าแต่งงานกับนาง ฮัสซันก็จะมีความสุขมาก เพราะฮัสซันผูกพันกับนางมาก”

“แต่ลูกก็กราบทูลแล้วนี่พ่ะย่ะค่ะว่าฮัสซันเข้ากับพี่เลี้ยงได้เป็นอย่างดี”

“ถึงจะเข้ากับพี่เลี้ยงได้ แต่ฮัสซันก็ต้องการให้หม่อมฉันไปกล่อมเข้านอนทุกคืนเพคะ”

“เธอหุบปากเดี๋ยวนี้นะ จัสมิน!”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันกำลังกราบทูลองค์สุลต่านในเรื่องที่เป็นความจริง เรื่องที่เจ้าชายพยายามจะปกปิดเอาไว้”

เซรีมแทบอยากจะจับผู้หญิงข้างกายโยนออกไปนอกท้องพระโรงเสียให้รู้แล้วรู้รอด หล่อนช่างกล้ามากที่แบล็กเมลเขาแบบนี้

“ถ้าเป็นจริงอย่างที่เจ้าบอกเรา งั้นเจ้าก็สำคัญกับเจ้าชายฮัสซันเป็นอย่างมาก” องค์สุลต่านพูดขึ้นอย่างเห็นด้วย

“เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่แต่งกับนางนะพ่ะย่ะค่ะ”

“นางก็หน้าตาสะสวยดีนี่”

“แต่ลูกเกลียดนางพ่ะย่ะค่ะ” เขาโกหกออกไปเสียงเคร่งเครียด

เกลียดเหรอ… เขาไม่ได้เกลียดมะลิแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขาต้องการหล่อน ต้องการจนน่ากลัว

มะลิเจ็บแปลบในอก แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้

เกลียดได้เกลียดไป หล่อนก็จะเกลียดเขาให้ได้เหมือนกัน คอยดูสิ

“ไม่เอาน่าเจ้าชายเซรีม เจ้าเป็นบุรุษนะ บุรุษต้องไม่กล่าววาจาดูถูกสตรี”

“ลูก…”

“พ่อจะไม่บังคับเจ้าหรอกนะ แต่ถ้าเจ้าไม่แต่งงานกับนาง พ่อคิดว่านางคงจะต้องพาเจ้าชายฮัสซันกลับไปยังเมืองไทยเป็นแน่แท้”

“ใช่ เพคะ ถ้าเจ้าชายไม่อภิเษกสมรสกับหม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะพาตัวฮัสซันกลับไปเมืองไทย”

“เธอนี่มันหน้าทนที่สุด!”

“เพคะ”

หล่อนระบายยิ้มตอบรับคำกล่าวหาของเจ้าชายรูปงามอย่างหน้าชื่นตาบาน แต่ใครจะรู้ล่ะว่าภายในอกของหล่อนกำลังร่ำไห้ด้วยความอับอายขายหน้าเป็นที่สุด