“เจ้าชาย… บ้ากาม…”

มะลิต่อว่าเซรีม บอกกับตัวเองว่าเกลียดกับสิ่งที่เขากระทำกับร่างสาว แต่ทำไมนะ ทำไมความรู้สึกยามถูกเขาดูดอมยอดถันยังคงติดตรึงอยู่ไม่จางหาย และหล่อนก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่า ชอบสิ่งที่เขาทำให้กับเต้านมของตนเอง

เซรีมไม่เคยหงุดหงิดกับร่างกายของตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย เจ้าชายหนุ่มสูงศักดิ์ก้มลงมาอวัยวะกึ่งกลางลำตัวที่กำลังปูดเป่งเป็นรูปรอยอยู่ในเป้ากางเกงด้วยความเดือดดาลเป็นที่สุด กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นพองามขบแน่นจนขึ้นสันนูน และก็อดที่จะก่นด่าความเผอเรอของตนเองไม่ได้

เขาไม่ควรเลย ไม่ควรจะลดตัวไปแตะต้องผู้หญิงร่านร้อนอย่างมะลิเลย แล้วเป็นไงล่ะ พอได้แตะ ได้ดูด ได้สัมผัส เขาก็ไม่อาจจะลดละความสนิทเสน่หาน่าสะอิดสะเอียนที่มีต่อหล่อนลงได้เลย แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าหล่อนน่ารังเกียจสักแค่ไหนก็ตาม

ลมหายใจถูกเป่าออกจากริมฝีปากหยักลึกแรงๆ ก่อนจะสบถยาวเหยียดเมื่อไม่อาจจะพาตัวเองพ้นออกมาจากบ่วงเสน่หาของมะลิได้ เนื้อตัวของเขายังคงร้อนรุ่ม ความรู้สึกอยากจะเดินหน้าต่อกับสิ่งที่ทำค้างคาเอาไว้ระเบิดตูมในอก เขาอยากจะกลับไปหาหล่อนที่ตำหนัก และจัดการจับหล่อนโยนขึ้นเตียง จากนั้นก็เปลื้องผ้าของเจ้าหล่อนออกไปให้หมด ก่อนจะจ้วงแทงให้หายคลั่ง อยากจะโยก อยากจะคลึง อยากจะสำเร็จโทษหล่อนด้วยการปลดปล่อยกระแสสวาทเข้าใส่จนล้นปรี่

“บ้าฉิบ!”

ทำไมเขาถึงต้องการแม่นั่นมากมายขนาดนี้นะ!

หลังจากเดินเป็นเสือติดจั่นอยู่เนิ่นนาน เจ้าชายหนุ่มก็เดินไปทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้นวมนุ่ม พลางจับจ้องมองไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ วิวทิวทัศน์เบื้องหน้าสวยงาม แต่กลับไม่อาจจะดึงดูดความสนใจของเขาได้มากเท่ากับผู้หญิงชื่อเสียงฉาวโฉ่อย่างแม่มะลินั่นเลย

นี่เขาต้องทำยังไงนะ ต้องทำยังไง ถึงจะขจัดเจ้าหล่อนออกไปจากสมองได้

เขาจะต้องขับไล่หล่อนออกไปจากซาเรียให้เร็วที่สุด ใช่… นี่แหละคือทางออกเดียว ที่เขาจะหลุดพ้นจากมนต์ดำของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงเน่าๆ ที่เขาไม่อาจจะหยุดคิดถึงได้แม้แต่ขณะจิตเดียว

ร่างกายทรงพลังสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นยืน และก็รีบก้าวออกไปจากตำหนักส่วนตัวมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง แต่ระหว่างทางก็เหมือนถูกโชคชะตากลั่นแกล้ง เมื่อผู้หญิงที่เขาพยายามจะลบออกจากสมอง ดันมาอยู่ในสายตาเข้าพอดี

เจ้าหล่อนมาทำบ้าอะไรแถวนี้นะ?

ภาพเต้านมอวบอัดเต็มไม้เต็มมือและเขาก็ดูดกลืนยอดถันของเจ้าหล่อนเต็มปากเต็มคำเมื่อวานตอนเย็นระเบิดตูมขึ้นในหัว เขาช็อกกับภาวะร่างกายของตัวเองที่โหยหาหล่อนอย่างบ้าคลั่ง เขาต้องกัดฟัน ข่มทุกความรู้สึกเอาไว้อย่างสุดความสามารถ จึงจะก้าวเดินผ่านไปโดยไม่กระชากหล่อนเข้ามาขยี้ปาก

เขาจะต้อง… รีบโยนหล่อนออกไปจากซาเรียให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อย่างนั้น ชีวิตโสดของเขาจะได้รับอันตรายอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว

มะลิเดินกลับไปกลับมาครุ่นคิดอยู่สักพักก็หน้าซีดเผือด เพราะพอจะเดาได้ว่าเจ้าชายเซรีมจะทำอะไร

“มันต้องเกี่ยวกับฉันแน่ๆ เลย ชมพูนุช”

“ทำไมคุณจัสมินคิดแบบนั้นล่ะคะ”

“เพราะว่าเจ้าชายคนดีของเธอไม่เคยต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ เขาจะต้องไปบอกกษัตริย์พ่อของเขาให้ไล่ฉันออกไปจากซาเรียอย่างแน่นอน”

มะลิเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หล่อนกำมือแน่น

“คุณจัสมินจะไปไหนคะ”

“ฉันจะไปท้องพระโรงยังไงล่ะ”

“เอ่อ… ถ้าไม่มีรับสั่งจากองค์สุลต่าน คุณจัสมินจะเข้าเฝ้าไม่ได้หรอกค่ะ”

“แต่ฉันมีความจำเป็นนี่นา”

“ถึงยังไงก็ไม่ได้ค่ะ คุณจัสมิน”

สีหน้าของชมพูนุชเต็มไปด้วยความกังวลใจ แม้มะลิจะเห็นใจแต่ก็ต้องหาทางรอดให้กับตัวเองก่อน

“ฉันขอโทษนะชมพูนุช”

“โอ๊ย…”

ร่างของชมพูนุชถูกมะลิผลักแรงๆ จนล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นมะลิก็ซอยเท้าวิ่งหายไปในทิศทางเดียวกันกับที่เจ้าชายเซรีมเดินเข้าไป

“แย่แน่ๆ เลยคุณจัสมิน…”

ชมพูนุชทำอะไรไม่ได้ นอกจากพึมพำออกมาด้วยความหวาดกลัวกับโทษทัณฑ์ที่กำลังจะตามมา