“ใช่ค่ะ ฉันไม่มีทางสมหวังหรอกค่ะ”

มะลิอดสงสารคู่สนทนาไม่ได้ จึงรีบปลอบใจ “แล้วทำไมไม่ลองบอกความในใจให้กับเขารู้ล่ะ เผื่อบางที อะไรๆ จะดีขึ้นก็ได้นะ”

มะลิหวังว่าชมพูนุชจะยิ้มออกมาได้เหมือนเดิม แต่สีหน้ากลับยิ่งสิ้นหวัง

“มะลิไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะบอกความในใจกับผู้ชายคนนั้นได้หรอกค่ะ”

“ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ” มะลิชักอยากรู้แล้วสิว่าเขาคนนั้นเป็นใคร

“ก็เพราะว่า…”

ชมพูนุชยังพูดไม่ทันจบ ก็มีขบวนขององค์รัชทายาทเสด็จผ่านมาทางนี้พอดี สองสาวรีบหลบเข้าข้างทาง และแสดงความเคารพเมื่อขบวนเสด็จขององค์รัชทายาทจามีลผ่านหน้าไป

“พี่ชายของเจ้าชายเซรีมทรงหล่อมากเลยนะ เธอว่าไหมชมพูนุช”

“ต้องใช้คำว่า ทรงพระศิริโฉมงดงาม ค่ะ ฉันสอนคุณไปแล้วนี่คะ อย่าลืมนะ เดี๋ยวเจ้าชายเซรีมจะลงโทษฉัน”

“โอเค ฉันขอโทษ”

มะลิเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะพูดขึ้น

“ฉันหวังว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่ใช่องค์รัชทายาทจามีลหรอกนะ”

มะลิอมยิ้มเพราะตั้งใจแซวเล่นๆ แต่สีหน้าของนางกำนัลข้างกายกลับเต็มไปด้วยพิรุธมากมาย

“อย่าบอกนะว่า…”

“เอ่อ… คุณมะลิจะไปหาเจ้าชายฮัสซันใช่ไหมคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ ใกล้จะถึงแล้ว”

ยิ่งนางกำนัลหน้าตาสวยตัดบทด้วยท่าทางร้อนรนเช่นนี้ หล่อนก็ยิ่งมั่นใจว่า ชมพูนุชต้องแอบหลงรักองค์รัชทายาทจามีลพี่ชายของเจ้าชายเซรีมอย่างแน่นอน

“โอเค งั้นเราเดินต่อกันเถอะ”

“น้ามะลิ…”

ฮัสซันที่กำลังวิ่งเล่นอยู่กับเหล่าทหารองครักษ์หันมาเห็นหล่อนเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดทันที

หล่อนย่อตัวลง และโอบกอดร่างเล็กของเจ้าชายน้อยด้วยความรักความเอ็นดู

“สนุกไหมจ๊ะ ฮัสซัน”

“สนุกมากเลยครับน้ามะลิ ที่นี่มีแต่เรื่องสนุกๆ ทั้งนั้นเลย”

มะลิยิ้มบางๆ

“แล้วฮัสซันชอบที่นี่ไหมจ๊ะ”

เด็กน้อยพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิดเลย “ชอบครับ ผมชอบที่นี่มากเลยครับ”

“สนุกครับเจ้าชาย”

“แล้วชอบที่นี่ไหมครับ”

“ชอบมากครับ”

เจ้าชายเซรีมระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวานยิ่งขึ้น

“งั้นฮัสซันก็อยากอยู่ที่ราชวังแห่งนี้ถูกต้องไหมครับ”

เด็กน้อยผงกศีรษะตอบรับ

“ใช่ครับ”

“ดีมากคนเก่ง” เซรีมยกมือขึ้นลูบศีรษะของเจ้าชายฮัสซันด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โดยที่มือใหญ่กุมมือเล็กของเด็กน้อยเอาไว้ด้วย

“เราไปนั่งตกปลาที่ทะเลสาบกันไหมครับฮัสซัน”

ฮัสซันหันมามองที่หล่อน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ให้น้ามะลิไปด้วยได้ไหมครับ”

หล่อนไม่ได้หรอกครับฮัสซัน เพราะเราต้องการความเป็นส่วนตัว แบบผู้ชายๆ น่ะ”

“อ๋อ”

เด็กยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก ยิ่งเมื่อถูกสายตาคมกริบเย็นชาของเจ้าชายเซรีมมองจ้องมองด้วย ก็ยิ่งสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“เห็นจะ

น้อยผงกศีรษะตอบรับอย่างเข้าใจ

“งั้นตกลงครับเจ้าชาย”

“งั้นเราไปกันเถอะ”

สองหนุ่มเลือดสีน้ำเงินต่างวัยกำลังจะเดินจากไป แต่เสียงหวานที่ผ่านการปั้นแต่งมาอย่างดีของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน หล่อนเห็นเจ้าชายเซรีมยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น

“ขอหม่อมฉันตามเสด็จไปด้วยได้ไหมเพคะเจ้าชาย”

“ได้สิ นัสริน”

ผู้หญิงหน้าตาสวยงามเดินผ่านร่างของหล่อนไป แล้วทั้งหมดก็เดินตรงไปยังทะเลสาบจำลอง

มะลิมองตามไปด้วยความมึนงงและน้อยใจ ก่อนจะตัดพ้อออกมา

“ไหนบอกว่าต้องการความเป็นส่วนตัวแบบผู้ชายยังไงล่ะ เจ้าชายบ้า”

“ผู้หญิงคนนี้แหละค่ะ นัสริน ลูกสาวของอำมาตย์ผู้ใหญ่ฮานีฟ คนที่ฉันบอกว่าสนิทสนมกับเจ้าชายเซรีมน่ะค่ะ”

ผู้หญิงคนนี้นี่เอง…

มะลิรู้สึกโหวงเหวงในอกเป็นที่สุด หล่อนไม่ควรจะรู้สึกหึงหวงแบบนี้ แต่ก็ห้ามหัวใจไม่ได้

“งั้นเรากลับกันเถอะ ฉันปวดหัว”

“ค่ะ คุณมะลิ”

มะลิหมุนตัวหันหลังเดินจากไปทั้งน้ำตา ความน้อยใจแล่นพล่านไปทั้งร่าง เพลงคนไม่จำเป็นของเก็ตสึโนว่าดังลั่นขึ้นในหัวอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แล้วหล่อนก็อินกับเนื้อเพลงจนน่าปวดใจ