หล่อนพูดประชดกระฟัดกระเฟียดออกมา ขณะหมุนตัวมองไปรอบๆ รอบ

พระเจ้า… นี่หล่อนหลุดเข้ามาในโลกของนิยายอาหรับหรือไงนะ ดูสิ ไม่ว่าจะตู้เตียง หรือแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ก็ถอดแบบเหมือนเปี๊ยบมาจากหนังสือนิยายไม่มีผิด

มะลิเดินเข้าไปหยุดที่เตียงนอนแสนสวย มือเล็กยื่นไปสัมผัสกับเตียง ก่อนจะกดเบาๆ

“โห นุ่มจัง”

หล่อนอมยิ้มอย่างมีความสุข และสมองไม่รักดีก็ทรยศขึ้นมาในบัดดล มันผุดภาพร่วมรักเร่าร้อนของหล่อนกับเจ้าชายทะเลทรายอย่างเซรีมขึ้นมาซะอย่างนั้น

ภาพที่เห็นในหัวก็คือหล่อนกำลังนั่งคร่อมอยู่บนร่างเปลือยสีแทนสวยของเซรีม มือใหญ่จับอยู่ที่เอวคอด และค่อยๆ กดร่างของหล่อนให้กลืนกินสิ่งที่แข็งที่สุดของบุรุษทีละนิด

เสียงร้องครางของหล่อนดังลั่นไม่แพ้เสียงครางกระหึ่มของเขาเลยแม้แต่น้อย และหลังจากที่หล่อนกลืนกินท่อนเนื้อยาวใหญ่จนหมดทั้งลำ บั้นท้ายอวบอัดก็เคลื่อนไหว

โอ้… พระเจ้า นี่หล่อนคิดบ้าอะไรเนี่ย!

มะลิรีบสะบัดศีรษะแรงๆ จนภาพพวกนั้นกระเด็นหลุดไปจากหัว หล่อนหอบหายใจระรัวด้วยความตื่นตกใจ และก็ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะคิดลามกแบบนั้นได้

เอาจริงๆ นะ หล่อนเริ่มต้นคิดลามกแบบนี้มาตั้งแต่เห็นหน้าเจ้าชายเซรีมครั้งแรกนั่นแหละ

“ไอ้เจ้าชายบ้า…”

หล่อนรู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งตัว ช่องท้องปั่นป่วนสับสน และตรงนั้นก็มีน้ำเปียกลื่นไหลซึมออกมา เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายขึ้นบนหน้าผาก และหล่อนจะดำดิ่งอยู่กับตัณหาราคะมืดดำนั้นอีกนานเลยทีเดียว หากไม่ได้ยินเสียงทหารหน้าประตูตะโกนขึ้นว่ามีคนมาหา

ประตูเปิดกว้างออก พร้อมกับร่างอรชรของนางกำนัลหน้าตาสวยหวานคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อชมพูนุช ได้รับคำสั่งจากเจ้าชายเซรีมให้มาเป็นนางกำนัลประจำตัวของคุณจัสมินค่ะ”

“เอ่อ… สวัสดีจ้ะชมพูนุช”

มะลิกล่าวทักทายกลับไป และก็อดจ้องหน้านางกำนัลที่มองยังไงก็น่าจะเป็นคนเชื้อชาติเดียวกับตัวเองด้วยความสงสัยไม่ได้

“เธอเป็นคนไทยใช่ไหม”

นางกำนัลตรงหน้าฉีกยิ้มกว้าง ทำให้เห็นลักยิ้มที่สองมุมปากอย่างชัดเจน ชมพูนุชสวยจริงๆ

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกติดแม่มาค่ะ”

มะลิพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะคิดขึ้นได้

“อ้อ ฉันหรือบอกไป ฉันชื่อมะลินะ ไม่ใช่จัสมิน”

“เจ้าชายเซรีมสั่งให้เรียกคุณว่าจัสมินค่ะ”

หลังจากท่องคำราชาทรัพย์ได้ครบตามความต้องการของเจ้าชายบ้าเลือดอย่างเซรีมแล้ว หล่อนก็รีบคะยั้นคะยอให้ชมพูนุชพาไปพบฮัสซันทันที

หล่อนเดินตามหลังของชมพูนุชไปตามทางเดินที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ต้นไม้นานาพันธุ์ถูกตัดแต่งเป็นรูปทรงต่างๆ สวยงามและน่ามองมาก หากมีใครสักคนบอกว่าราชวังแห่งนี้คือสรวงสวรรค์ หล่อนก็คงไม่เถียง

“ชมพูนุชอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ”

แม่นางกำนัลรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นหยุดเดิน และหันกลับมายิ้มหวานให้กับหล่อน ลักยิ้มข้างมุมปากช่างน่ารักและน่ามองยิ่งนัก หล่อนเคยใฝ่ฝันว่าอยากมีลักยิ้มแบบนี้บ้างเมื่อตอนเป็นเด็กนักเรียน

“ก็ตั้งแต่สามขวบเลยค่ะ”

“แล้วตอนนี้เท่าไหร่แล้วล่ะ”

“สิบเก้าค่ะ”

มะลิพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “แล้วชมพูนุชเกิดที่นี่หรือว่าที่เมืองไทยล่ะ”

นางกำนัลคนสวยระบายยิ้มหวาน ก่อนจะขยับปากอิ่มสีแดงระเรื่อเป็นจังหวะ

“ฉันเกิดที่นี่ค่ะ แม่ของฉันท้องไม่มีพ่อ ก็เลยตามญาติมาอยู่ที่ซาเรีย และแม่ก็ได้พบรักใหม่กับองครักษ์ในวังค่ะ”

“แล้วชมพูนุชมีพี่น้องไหม”

“ฉันมีพี่ชายคนหนึ่งค่ะ เป็นองครักษ์หน้าตำหนักของเจ้าชายเซรีมค่ะ”

“ดีจังเลยนะ ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว”

“แล้วคุณมะลิไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวเหรอคะ”

สีหน้าของมะลิเศร้าหมองลง แต่หญิงสาวก็ฝืนยิ้มออกมา “ฉันมีแค่ป้าคนเดียวจ้ะที่เลี้ยงดูฉันมา”

“แล้วพ่อแม่ของคุณมะลิล่ะคะ” ชมพูนุชถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามวิสัยซุกซนของตนเอง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถามป้าทีไร ป้าก็ไม่เคยบอกสักที”

มะลิถอนใจออกมาเบาๆ

“เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่าเนอะ”

“ค่ะ”

แล้วมะลิก็ก้าวเท้าเดินไปข้างๆ กับนางกำนัลชมพูนุช มุ่งหน้าเข้าไปยังสวนสวยที่ภายในมีทั้งน้ำตกจำลอง และทะเลสาบจำลอง เสียงร้องของปักษาดังเซ็งแซ่กังวาน

หล่อนหมุนตัวหันมองไปรอบๆ ตัวราวกับต้องมนต์สะกด ยังมีที่ไหนในโลกที่สวยงามแบบนี้อีกไหมนะ สรุปคือไม่น่ามี ราชวังของซาเรียคือที่สุดแล้วละ

กลีบปากอิ่มของมะลิเผยอค้างเติ่งอยู่นาน จนชมพูนุชต้องสะกิดแขนเบาๆ

“คุณมะลิเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ”

“ปละ เปล่าหรอก แค่รู้สึกว่าที่นี่สวยเหลือเกิน จนฉันคิดว่าฉันตายแล้วขึ้นมาบนสวรรค์อย่างนั้นแหละ”

ชมพูนุชยิ้มหวาน “ที่นี่เป็นสถานที่โปรดปรานของเจ้าชายเซรีมด้วยนะคะ”