“หม่อม… ฉัน… จะไม่ตรัสอะไรเลยเพคะ”

เซรีมหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ “ตรัสน่ะใช้กับฉัน เธอแค่คำว่าพูดก็พอ เอาเป็นว่าเธอต้องเรียนคำราชาศัพท์กับนางกำนัลที่นี่อย่างจริงๆ จังๆ แล้วละ”

“แต่ว่า…”

“อ้อ ฉันลืมบอกไป”

เขาโน้มหน้าต่ำลงมาหาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เขาคงไม่กล้าจูบหล่อนหรอก เพราะมีนางกำนัล ทหาร และองครักษ์อีกมากมาย รวมถึงฮัสซันที่กำลังวิ่งไปมาอยู่ด้วย

“อยู่ที่นี่ห้ามพูดคำหยาบใส่ฉัน ห้ามตบหน้าฉัน ห้ามทำร้ายร่างกายของฉัน”

“ทำ… ไมล่ะเพคะ”

“เพราะเธอจะถูกบั่นคอยังไงล่ะ”

“ตัด…คอเหรอเพคะ?”

“ใช่ ฉันเตือนแล้วนะ”

แล้วเขาก็ยืดตัวตรง พร้อมกับเดินตรงไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่การแต่งตัวบอกให้รู้ว่าไม่ใช่ทหารหรือแค่องครักษ์ หล่อนเดินตามติดเซรีมไปด้วย และเมื่อเห็นผู้ชายที่เซรีมหยุดคุยด้วยแล้วก็อดจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงไม่ได้

“ทำไมหล่อแบบนี้นะ”

หล่อนพึมพำแผ่วเบาในลำคอ แต่เซรีมก็ยังหูดีได้ยิน และตวัดตามองหล่อนอย่างไม่พอใจ หล่อนทำหน้าเจื่อนและรีบก้มหน้ามองพรมที่ยืนอยู่ และก็อดคิดในใจไม่ได้

‘นึกว่าอีตาเจ้าชายเซรีมจะหล่อที่สุดอยู่คนเดียว ที่ไหนได้ยังมีผู้ชายอีกคนที่หล่อสูสีกัน’

“ไม่คิดว่าเสด็จพี่จะเสด็จออกมารับหม่อมฉันด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เสด็จพี่งั้นเหรอ?

งั้นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาพอๆ กับเจ้าชายเซรีมก็คือเจ้าชายอีกคนของซาเรียน่ะสิ แถมยังต้องเป็นพี่ชายแน่ๆ เพราะหล่อนได้ยินเซรีมเรียกว่าเสด็จพี่

“พี่เสร็จงานพอดีน่ะ แล้วไหนล่ะฮัสซัน”

“นู่น พ่ะย่ะค่ะ”

จามีล บิน คาลดุน อัล อัลลาห์ องค์รัชทายาทลำดับที่หนึ่งแห่งราชวงศ์ซาเรีย จ้องมองไปยังร่างเล็กของเด็กชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานด้วยความพึงพอใจ

“เหมือนเสด็จน้าคาริสมาก”

“ใช่ พ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายเซรีมเอ่ยตอบพี่ชาย

“แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ”

ดวงตาสีทองซึ่งเป็นสีเดียวกันกับดวงตาของเจ้าชายเซรีมทอดมองมายังหล่อนด้วยความสงสัย

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่”

ผู้เป็นพี่ชายแท้ๆ เดินผ่านหน้าตรงไปหาฮัสซันแล้ว เซรีมจึงลากแขนกลมกลึงของมะลิให้เดินตามมา

“นี่ปล่อยแขนหม่อมฉันนะเพคะ”

“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”

“แต่หม่อมฉัน… เป็นห่วงฮัสซัน”

หล่อนบอกความเป็นกังวลออกไป เพราะตอนนี้ฮัสซันยังคงวิ่งเล่นอยู่เลย

“ฮัสซันจะปลอดภัยถ้าอยู่ที่นี่ ทุกคนจะดูแลเขาอย่างดี”

“แต่ก็คงไม่มีใครรู้ใจฮัสซันเท่ากับหม่อมฉันหรอกเพคะ”

เขาผลักหล่อนผ่านประตูเข้าไปแรงๆ ก่อนจะหันไปสั่งทหารสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องให้ปิดประตูให้

“ฟังฉัน”

เจ้าชายทะเลทรายยืนตรงหน้าของหล่อน ใบหน้าของเขาดุกระด้างจนน่ากลัว

นี่เขาโกรธอะไรหล่อนนักหนา หล่อนก็แค่อยากจะไปหาฮัสซันเท่านั้นเอง

“งั้นก็ทรงตรัสมาเพคะ หม่อมฉันจะได้ไปหาฮัสซัน”

“อย่าเอาฮัสซันมาอ้างเพียงเพราะอยากจะไปอ่อยพี่ชายของฉัน”

“ทรงตรัสว่าอะไรนะเพคะ?”

หล่อนแทบไม่เชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน

ผู้ชายที่ตัวโตกว่ามากหรี่ตาแคบมองหล่อน ดวงตาของเขามีกองไฟอยู่ในนั้นมากกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น

“พี่ชายของฉันมีผู้หญิงในดวงใจอยู่แล้ว และเธอก็ไม่มีอะไรคู่ควรเลยที่จะไปอ่อยพระองค์”

คราวนี้หล่อนเข้าใจความหมายของคำพูดของเซรีมได้อย่างชัดแจ้งแดงแจ๋เลยทีเดียว

“นี่เจ้าชายจะทรงประสาทหรือไงเพคะ หม่อมฉันเนี่ยนะคิดจะอ่อยพี่ชายของพระองค์”

“สติวิปลาส”

นี่หล่อนจะบ้าตาย กำลังเถียงกันอยู่แบบนี้ เขายังมีอารมณ์มีสอนคำราชาศัพท์ให้กับหล่อนอีกเหรอ

“นี่เจ้าชายทรงสติวิปลาสไปแล้วหรือไงเพคะ”

พอหล่อนพูดถูกต้อง เขาก็สวนกลับมาทันควัน

“ก็ฉันเห็นอยู่ว่าเธอยิ้มอ่อยให้กับพี่ชายฉัน”

“หม่อมฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นเพคะ”

“เธอทำสิ ฉันเห็นนี่ เห็นคาตาเลยละ” น้ำเสียงของเขาดังก้อง และเต็มไปด้วยความดุดัน

“ตรงไหนของกิริยาหม่อมฉันเพคะ ที่บอกให้เจ้าชายเข้าพระทัยว่าหม่อมฉันอ่อยพี่ชายของพระองค์”

หล่อนโต้กลับเสียงดุเดือดไม่แพ้กัน ก็หล่อนไม่ผิดนี่นา เขากำลังใส่ความหล่อนชัดๆ