หล่อนเม้มปากแน่น หน้าตาแดงก่ำ ร้อนฉ่าไปทั้งตัว เนื้อตัวปั่นป่วนทรมาน และพยายามจะโก่งตัวหนี แต่ยิ่งพยายามก็เหมือนยิ่งเสียดสีกับเจ้างูยักษ์ของเซรีม เห็นได้ชัดว่าเขาชะงักไปเล็กน้อย หน้าตาของเขาดุดันขึ้น ก่อนที่ใบหน้าหล่อจัดราวกับเทพบุตรจะโน้มต่ำลงมาหาจนชิดใกล้

“ยะ… อย่านะ…”

หล่อนรีบร้องห้าม เมื่อจดจำได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เขาเอาหน้ามาใกล้ๆ แต่ก็ไม่ทันการ เพราะปากร้อนจัดของเซรีมประกบนาบลงมาเสียก่อน

“อื้อ… อุ๊บบบบ”

นี่หล่อนยังไม่ได้ตบ ยังไม่ได้เถียง หรือยั่วโทสะของเขาเลย แล้วทำไมเขาถึงจูบหล่อนล่ะ คำถามนี้ดังก้องในหัว แต่มันก็ไม่มีคำตอบ เพราะสติค่อยๆ จางหายไป เมื่อรสจุมพิตซ่านลึกในทรวง

เจ้าชายทะเลทรายจูบเก่งแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ ทำไมแค่ถูกปากหยักสวยบี้บดเคล้าคลึง สติถึงได้กระเด็นหวือ หายวับไปในพริบตาแบบนี้ และก็ยังมีไอ้ความรู้สึกเสียวซ่านรัญจวนแทรกซึมเข้ามาในช่องท้อง และที่ซอกขา โอ้… พระเจ้าทำไมเหมือนมีความเปียกลื่นที่ซอกขาด้วยล่ะ ที่ตรงนั้นมัน…

มะลิตกใจตื่นตระหนกกับปฏิกิริยาของร่างกายตัวเอง แต่ก็ตกใจได้ไม่นาน เพราะพอถูกลิ้นใหญ่บุกรุกเข้ามาในอุ้งปาก รัดรึงลิ้นหวานดูดกลืนอย่างหิวกระหาย สมองของเธอก็ร้องเรียกหาแต่เขา แค่เจ้าชายเซรีมเพียงคนเดียวเท่านั้น

“อา… อ๊า…”

หล่อนเกลียดตัวเองจังที่ครางราวกับโสเภณีออกไปแบบนี้ แต่มนต์จุมพิตของเซรีมช่างร้ายกาจยิ่งนัก หญิงสาวผู้อ่อนด้อยในรสรักเช่นหล่อนไม่มีทางต้านทานได้ และก็ระทดระทวยจูบตอบเขาอย่างเงอะงะเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา

“อืมมมม”

เสียงครางในลำคอแกร่งดังแว่วออกมาให้ได้ยิน ปากร้อนจัดเลื่อนลงมาจูบไซ้ที่ซอกคอ เขาดูดเนื้อนุ่มแรงๆ หลายครั้ง ก่อนจะสอดมือหนาผ่านสาบเสื้อเข้ามา และกอบกุมเต้านมอวบ

“อ๊ะ…”

หล่อนตกใจ แต่พอถูกเขาบดขยี้ปากลงมาหาอีกครั้ง พร้อมๆ กับการขยำเนื้อนุ่มหนักหน่วง หล่อนก็หมดแรงกายที่จะต้านทานในทันที ปากอิ่มเผยอปากจูบตอบจุมพิตตะกละตะกลามของเซรีมอย่างกระตือรือร้น และทุกอย่างก็คงจะเดินหน้าต่อไปจนกระทั่งถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้ง หากไม่มีเสียงงัวเงียของฮัสซันดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“เจ้าชายกับน้ามะลิทำอะไรกันเหรอครับ”

หล่อนจำได้ว่าเซรีมดีดตัวห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าผิวกายของหล่อนคือก้อนถ่านติดไฟร้อนระอุ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

นี่เขาทำได้ยังไงกันนะ ทำเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงกัน

มะลิมองเซรีมที่เดินวกกลับไปยังเตียงนอนของฮัสซันด้วยความทึ่งจัด ก่อนจะสมเพชตัวเองไม่น้อย

หล่อนอยากจะตอบออกไปว่าไม่ชอบ และเกลียดมากๆ โดยเฉพาะเจ้าชายทะเลทราย แต่ก็ทำอย่างที่ใจต้องการไม่ได้ ทำได้แค่เพียงฝืนยิ้มและตอบอ้อมโลก

“ก็… น่าจะสนใจดีนะจ๊ะ”

ฮัสซันดิ้นลงจากตักของเซรีม และวิ่งมาหาหล่อน

“เจ้าชายบอกผมว่าที่นี่มีอูฐด้วยครับ น้ามะลิไปขี่อูฐกับผมนะครับ”

“เอ่อ…”

“นะครับ”

หล่อนอยากจะปฏิเสธ แต่พอเห็นสายตาวิงวอนของเด็กชายตัวน้อยแล้วก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้

“ได้จ้ะ ฮัสซัน”

“เย้… ผมดีใจที่สุดเลยครับ”

“ฮัสซันมานั่งกับเราเถอะ เครื่องบินกำลังจะแลนดิ้งแล้ว”

“ครับเจ้าชาย” ฮัสซันวิ่งกลับไปนั่งข้างๆ กับเซรีมเหมือนเดิม

มะลิขยับตัวมองออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบิน ทะเลทรายสีทองกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาเลยทีเดียว หล่อนเผลอตัวระบายยิ้มออกมา เมื่อแสงสีทองระยิบระยับสะท้อนเข้ามาในดวงตา

“สวยจัง…”

หล่อนพึมพำออกมาอย่างลืม และพอนึกได้ก็รีบละสายตาจากความสวยงามของเม็ดทรายนั้นทันที

ใช้เวลาเพียงไม่นาน เครื่องบินส่วนตัวของเจ้าชายเซรีมก็ลงจอดอย่างนิ่มนวลภายในสนามบินของอาณาจักรซาเรีย ประเทศแดนทรายที่หล่อนไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมีโอกาสได้เดินทางมาเยือน

เหล่าองครักษ์ทำความเคารพเจ้าชายเซรีม เมื่อเขากับฮัสซันเดินผ่านไป หล่อนรีบเดินตามลงจากเครื่องบินไปด้วย ก่อนจะต้องห่อปากด้วยความตื่นตาตื่นใจ เมื่อเห็นพรมสีแดงปูเอาไว้ที่บันไดขั้นสุดท้ายของเครื่องบิน

โอ้… นี่มันราวกับหนังบอลลีวูดไม่มีผิด

หล่อนเดินขาสั่นๆ ก้าวลงไปเหยียบพรมหนาสีแดงที่ราคาน่าจะแพงกว่าบ้านทั้งหลังของหล่อนเสียอีกด้วยความตื่นตระหนก ภาวนาให้รองเท้าของหล่อนไม่เปื้อนคราบสกปรกติดมาด้วย เพราะหากทำพรมสีสวยเปื้อนเปรอะ หล่อนอาจจะต้องทำงานเลี้ยงอูฐอยู่ที่นี่ตลอดทั้งชาติเพื่อชดใช้ค่าเสียหายก็ได้

เหล่านางกำนัล องครักษ์ รวมถึงทหารเป็นกองร้อยมายืนรอต้อนรับเซรีมและฮัสซันด้วยความเคารพยำเกรง หล่อนเดินก้มหน้าตามเจ้าชายหนุ่มไปติดๆ ก่อนจะต้องอุทานตกใจเมื่อเขาหยุดเดินกะทันหัน และหล่อนเบรกไม่ทันจึงชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของเขาเข้าเต็มแรง

“ขอ…โทษค่ะ”

หล่อนรีบกล่าวขอโทษด้วยความตื่นตกใจ และรีบถอยออกห่างหลายก้าว ในขณะที่เขาไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับหล่อนเลย เซรีมหันไปคุยกับข้าราชบริพารสักสามคนอยู่หลายนาทีก็จูงมือฮัสซันก้าวเดินต่อไป หล่อนรีบเดินแกมวิ่งตามไปติดๆ