"พี่หลิง นี่เป็นของขวัญที่มอบให้คุณ"

ช่วงเวลาที่มองเห็นจ้าวเสี่ยวหลิง จ้าวเสี่ยวกังมอบโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องให้อีกฝ่ายโดยไม่ลังเล

จ้าวเสี่ยวหลิงรับมาด้วยความดีใจ ถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย :"เสี่ยวกัง แล้วพี่สาวหรานหรานล่ะ? นายไม่ใช่ว่าไม่ได้ซื้อให้พี่หรานหรานใช่ไหม?"

"แหะแหะ พี่สาวมีตั้งนานแล้ว นอกจากนี้พี่สาวเขาก็มีซิมการ์ดแล้ว หลังจากนี้ไปผมติดต่อพี่สาวเพียงแค่ใช้โทรศัพท์หนึ่งเครื่องก็พอแล้ว โดยเฉพาะในยามค่ำคืนที่ไร้ผู้คน ผมกับพี่สาวสามารถแอบส่งข้อความหากันได้"

จ้าวเสี่ยวกังพูดด้วยความตื่นเต้น ทำให้ภายในใจของสามสาวอดไมได้ที่จะสั่นไหว

"เสี่ยวกัง ฉันขอเตือนนายว่าอย่าทำเรื่องแบบนี้ดีกว่า พี่ชายต้าจ้วงของนายเห็นแล้วจะต้องโมโหแน่นอน ถ้าหากนายอยากทำก็ติดต่อหาเสี่ยวหลิงและชุ่ยฮวานุ้น อย่าติดต่อหาฉันเด็ดขาด"

"แหะแหะ พี่สาว คุณสบายใจได้เลย เรื่องแบบนี้ผมก็เข้าใจอยู่"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ ซุนหรานหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลายวันมานี้ภายในใจของเธอขัดแย้งกันอย่างมาก โดยเฉพาะความคิดของหลิวต้าจ้วงนั้น ยิ่งทำให้เธอรู้สึกพูดไม่ออก

มีความคาดหวัง มีความกลัว สิ่งที่มากกว่าคือความขัดแย้ง

จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่พบความผิดปกติของซุนหรานหราน รีบเดินไปทางจ้าวเสี่ยวหลิงอย่างรวดเร็วและสอนวิธีใช้ให้จ้าวเสี่ยวหลิง หลี่ชุ่ยฮวาก็เข้ามาเรียนรู้ด้วยกันเช่นกัน

รอบๆล้อมรอบด้วยสองสาวงาม โดยเฉพาะความรู้สึกที่ทั้งคู่บีบเข้ามาติดกับร่างกายของตัวเองอย่างแน่นหนา จ้าวเสี่ยวกังคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้โดยไม่มีปฏิกิริยา

"แค่กแค่ก…..พี่สาวชุ่ยฮวา คืนนี้คุณไปที่บ้านของพี่หลิงดีกว่านะ คืนนี้ผมต้องการไปดูแลพวกคุณสักหน่อย"

หลังจากคุยเรื่องวิธีการใช้โทรศัพท์จบแล้ว ทันใดนั้นจู่ๆจ้าวเสี่ยวกังก็พูดคำพูดประโยคนี้ออกมา ทำให้ใบหน้าของหลี่ชุ่ยฮวาและจ้าวเสี่ยวหลิงต่างแดงด้วยความเขินอาย

"นายอย่าไปเลย เต็มที่กับตัวเองเลย คืนนี้พี่สาวจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีการใช้โทรศัพท์สักหน่อย ถ้ามีเวลาพรุ่งนี้ก็จะแวะไปทำซิมการ์ดสักหนึ่งอัน หลังจากนั้นตั้งใจเรียนรู้สักหน่อยเพื่อที่จะได้ตามทันพวกนาย"

หลังจากหลี่ชุ่ยฮวาพูดจบ จ้าวเสี่ยวหลิงก็มีการแสดงความคิดเห็นว่าช่วงหลายวันนี้ให้จ้าวเสี่ยวกังตายใจไปก่อนดีกว่า รอให้อาการบาดเจ็บหายแล้วค่อยมาได้

เมื่อเห็นทั้งสองสาวล้วนแล้วปฏิเสธ จ้าวเสี่ยวกังอึดอัดใจเล็กน้อย ถ้าหากก่อนหน้านี้ที่ยังไม่เจอสองสาว ไม่แน่เขาอาจจะยังสามารถอดกลั้นได้

แต่เนื้อไขมันและเนื้อไม่ติดมันสองชิ้นอยู่ตรงหน้าตัวเองแล้ว ถ้าจะบอกว่าตัวเองไม่หวั่นไหวมันก็เป็นไปไม่ได้ ความทรมานของการมองเห็นได้แต่กลับกินไมได้ ทำจ้าวเสี่ยวกังเข้าใจได้อย่างถ่องแท้

"พี่หลิง ทำไหมคุณถึงเรียนรู้ความโหดเหี้ยมจากพวกเขาแล้วเหรอ ถ้าหากคืนนี้ฉันไม่ได้ไปหาพี่หลิงที่บ้านฉันจะเสียใจอย่างมากเลยนะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังชี้ไปที่ไอ้นั่นที่อยู่ข้างล่างของตัวเองที่มีความน้อยใจ

เมื่อจ้าวเสี่ยวหลิงและหลี่ชุ่ยฮวาเห็นฉากนี้ ต่างพากันหัวเราะไม่หยุด

"พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องทำท่าทางแบบนั้นแล้ว รอให้อาการบาดเจ็บของนายหายดีแล้วพวกเราค่อยชดเชยให้นาย"

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังคงมีความใจแข็งไม่ให้ตัวเองทำสำเร็จ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะตีความคิดไปบนตัวของซุนหรานหราน

หลายวันมานี้แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ว่าภายใต้การรักษาของหนิวเกิงซึง เขาเกือบจะหายดีแล้ว โดยเฉพาะหลังจากดื่มหนี่เอ๋อหงแล้ว แม้กระทั่งเขาสามารถรู้สึกว่าบาดแผลหายเร็วมากยิ่งขึ้น

"พี่สาว ผมจำได้ว่าพี่ชายต้าจ้วงเคยมาหาผม คุณบอกว่าถ้าหากผมตอบตกลงเรื่องนั้นกับพี่ชายต้าจ้วง คุณก็จะตอบตกลงเช่นหรือเปล่า?"

"เสี่ยวกัง นายห้ามตอบตกลงพี่ชายต้าจ้วงของนายนะ ถ้าหากนายตอบตกลงแล้วนั่นเป็นการทำร้ายพี่สาว จะทำร้ายพวกเราสามคน"

ซุนหรานหรานมีใบหน้าที่กังวล ถูกจ้าวเสี่ยวักงพูดใส่แบบนี้ ภายในใจของเธอยิ่งมีความขัดแย้งกัน

"แหะแหะ ผมไม่ตอบตกลงก็ได้ คืนนี้พี่สาวจำเป็นต้องให้ผมอยู่กับพี่สาวด้วยกันสักครั้งนะ"

"ไม่ได้ เสี่ยวกัง บาดแผลของนายยังไม่หายดี ไม่สามารถทำเรื่องของงานหนักได้เลยด้วยซ้ำ รอให้บาดแผลของนายหายดีแล้วพี่สาวตอบตกลงนายได้ไหม?"

เมื่อเห็นว่าซุนหรานหรานก็พูดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

"ก็ได้ ก็ได้ พวกคุณชนะแล้ว จำคำพูดของพวกคุณเอาไว้ดีนะ รอให้บาดแผลของผมหายดีแล้วจำเป็นต้องให้ผมอยู่กับพวกคุณด้วยกันสักครั้งนะ"

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีความโกรธของจ้าวเสี่ยวกัง สามสาวพูดเสียงหวานในเวลาเดียวกัน :"เข้าใจแล้ว พี่ชายสุดหล่อ"

"พวกคุณมาร่วมมือกันมารังแกฉันเลย ฉันขอกลับก่อนแล้ว บาดแผลฟื้นฟูแล้ว รอให้หายดีแล้วพวกคุณจะต้องเจอดีแน่"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเลือกที่จะจากไปโดยตรง อันที่จริงแล้วเขาไม่อยากจะจากไปเลย แต่ว่าถ้าหากยังอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถอดกลั้นได้แน่นอน

นอกจากนี้เขาก็มีความมั่นใจ ถ้าหากเขาอดกลั้นไม่ไหวแล้ว อีกสามคนก็อดกลั้นไม่ไหวมากกว่าเขาแน่นอน

มองดูแผ่นหลังของจ้าวเสี่ยวกังจากไป จ้าวเสี่ยวหลิงมองไปทางหลี่ชุ่ยฮวาและซุนหรานหรานด้วยความเสียดายและพูด :"พี่สาว พวกเราทำผิดอะไรไปหรือเปล่า? ไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังเป็นแบบนั้นแล้ว พวกเราล้วนแล้วไม่ใช่เขาจัดการสักหน่อยเหรอ"

"ทำไหม? เธอต้องการแล้วใช่ไหม? ต้องการก็ไม่ได้ ร่างกายของเสี่ยวกังมีบาดแผลสาหัสหลายที่หรือว่าพวกเธอไม่เห็นหรือยังไง? เห็ดสนยังไม่กล้าแตะเลย นอกจากนี้รถไถเดินตามยังไม่เห็นเขาขับเลย พวกเธอลองคิดดูเมื่อก่อนเขาเป็นยังไง?"

ซุนหรานหรานพูดตำหนิด้วยความไม่เกรงใจหนึ่งรอบ ทำให้จ้าวเสี่ยวหลิงไม่รู้จะพูดอะไรออกมาสักพัก

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาเห็นว่าจ้าวเสี่ยวหลิงถูกตำหนิ ทันใดนั้นเดินเข้ามาและพูด :"พอได้แล้ว พี่สาวหรานหราน คำพูดของคุณแบบนี้ทำให้เสี่ยวหลิงเขาเกือบจะร้องไห้แล้ว เสี่ยวหลิงก็แค่ทนไม่ได้ที่เห็นเสี่ยวกังเป็นแบบนั้นเอง ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางถามแบบนั้นหรอก สำหรับปัญหาของต้องการหรือไม่ต้องการนั้น เกรงว่าพวกเราสามคนไม่มีใครไม่ต้องการหรอก"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาบีบก้นของซุนหรานหรานหนึ่งที ยิ้มหวานไปด้วย พร้อมกับวิ่งยิ้มและพูดไปด้วย :"ถ้าหากพี่สาวหรานหรานไม่ต้องการ ทำไหมถึงไม่ใส่แม้แต่กางเกงในล่ะ?"

"พอได้แล้ว ชุ่ยฮวาเธอกล้ามายั่วยุแม้แต่พี่สาวงั้นเหรอ ดูสิพี่สาวจะจัดการเธอยังไงดี"

ในไม่ช้าหญิงสาวทั้งสองคนก็หยอกล้อกันจนอยู่ด้วยกัน เพียงแต่ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้กัน ยิ่งคลุมเครือระหว่างคนทั้งสอง

"พี่สาวหรานหราน คุณอย่าจับไปเรื่อย คืนนี้คุณยังมีต้าจ้วงช่วยระบายอยู่นะ ฉันกับเสี่ยวหลิงล้วนแล้วต้องช่วยตัวเองเท่านั้นนะ"

"ฮึ เธอจะไปเข้าใจอะไร หลายปีมานี้ฉันยิ่งระบายยิ่งเบื่อแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ว่าฉันรักเขา ฉันก็ไม่อยากให้ความร่วมมือหรอก เพียงแต่เสี่ยวกังทำให้ฉันมีความสุขจริงๆนะ"

หญิงสาวทั้งสองคนคุยกันอย่างไม่หยุด ในไม่ช้าจ้าวเสี่ยวหลิงก็เข้าร่วมการสนทนาหัวข้อ พูดคุยถึงอนาคตอย่างต่อเนื่อง พูดคุยถึงวิธีการควบคุมจ้าวเสี่ยวกัง จ้าวเสี่ยวกังที่เดินไปไกลแล้วมีการจามสี่ห้าครั้งอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาแอบเสียใจเล็กน้อย

เสียใจที่ในก่อนหน้านี้ฟาร์มบนภูเขาไม่อยู่ต่อให้นานกว่านี้

หลังจากกลับมาถึงหมู่บ้าน จ้าวเสี่ยวกังกลับบ้านและพักผ่อนโดยตรง ในเวลาเดียวกันหยิบหนังสือที่หนิวเกิงซึงมอบให้ออกมาเริ่มท่อง

จ้าวเสี่ยวกังอ่านอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเขาก็อ่านหนังสือหนึ่งในสามของหนังสือ ช่วงเวลาที่เขากำลังจะอ่านต่อไป ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"จ้าวเสี่ยวกังอยู่บ้านไหม?"

เสียงตะโกนที่มีความไพเราะทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะตะลึง เพราะว่าเสียงนี้เขาไม่มีความคุ้นเคยเลย

จ้าวเสี่ยวกังลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เดินไปเปิดประตู

ตรงหน้ามีหญิงสาวที่สวยอย่างมากคนหนึ่งปรากฏตัว ข้างหลังของผู้หญิงคนนี้ยังมีผู้หญิงชนบทนับสิบคนตามหลัง ทุกคนล้วนแล้วมีการแบกเห็ดสนมาทีละตะกร้าอย่างช้าๆ