ฮืมอืม……

สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นนั้น ลมหายใจที่หนักแน่น กลิ่นหอมที่น่าดม แม้ว่าหลี่ชุ่ยฮวาจะหลับตาเอาไว้แต่ก็สามารถรู้ได้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงร้องไห้ฮืมอืมของหลี่ชุ่ยฮวาที่ทำให้มึนเมา คนทั้งคนเริ่มมีความตื่นเต้นขึ้นมา เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้ยินเสียงร้องแบบนี้มานานมากแล้ว ทันใดนั้นทนไม่ไหวอีกต่อไปและมีความเร่าร้อนมากขึ้น

หลี่ชุ่ยฮวาหลับตา เปิดริมฝีปากออกช้าๆ ปล่อยให้จ้าวเสี่ยวกังทำงานอย่างหนัก ในไม่ช้าเธอก็รู้สึกว่าเธอกำลังจะอ่อนตัวลง ความหิวโหยภายในใจที่รอคอยมานานถูกจ้าวเสี่ยวกังจุดไฟอย่างสิ้นเชิง

"ฮืมฮึ เจ้าเด็กน้อย นายเอาแต่รังแกพี่สาวนะ"

หลี่ชุ่ยฮวาที่ถูกจ้าวเสี่ยวกังจูบจนหายใจไม่ออกเล็กน้อยผลักจ้าวเสี่ยวกังออก หลังจากนั้นพูดเสียงเบา

"แหะแหะ พี่สาวชุ่ยฮวา คุณบอกว่าเรื่องใช้จ่ายเงินคุณยอมรับไม่ได้ แต่นี่ไม่ต้องใช้เงินอะไรเลยนะ สิ่งที่ใช้คือความจริงใจของฉัน"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังคว้ามือที่อ่อนโยนของหลี่ชุ่ยฮวาโดยตรง หลังจากนั้นค่อยๆดึงเข้ามาใกล้ตัวเอง ยิ้มและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าผ้า แล้วค่อยๆ วางโทรศัพท์ไว้ในมือของหลี่ชุ่ยฮวา

"อ่ะ พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันซื้อสิ่งนี้มาเพื่อคุณโดยเฉพาะ คุณห้ามบอกว่าคุณไม่ชอบนะ พูดได้เลยว่าฉันใช้ใจของฉันเลือกมาอย่างดี"

มองดูมือถือเครื่องใหม่เอี่ยมในมือที่ยังไม่แกะ หลี่ชุ่ยฮวาทั้งรู้สึกซึ้งใจและอบอุ่น ดวงตาทั้งคู่มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยความรักใคร่โดยตรง จากนั้นค่อยๆเขย่งเท้าขึ้นช้าๆแล้วจูบไปที่จ้าวเสี่ยวกัง

ในครั้งนี้หลี่ชุ่ยฮวาเป็นฝ่ายโจมตีเอง ปากแดงสดที่มีการจูบอย่างเร่าร้อน ไม่มีอะไรอีกแล้ว เพียงแค่ต้องการทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกได้ถึงความรักของเธอ ความหลงใหลของเธอที่มีต่อเขา

หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที หลี่ชุ่ยฮวาสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แข็งราวกับเหล็กอยู่ตรงช่วงท้องส่วนล่าง อดไม่ได้ที่จะแยกออกจากจ้าวเสี่ยวกังด้วยความคาดหวัง

"เสี่ยวกัง พี่สาวจะไม่ชอบได้อย่างไร พี่สาวไม่เพียงแค่ชอบของขวัญของนาย ยิ่งชอบคนของนายด้วย"

ระหว่างที่หลี่ชุ่ยฮวาพูดไปด้วย พร้อมกับใช้มือจับไอ้นั่นที่มีความร้อนไปด้วย สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้น หลี่ชุ่ยฮวาอยากจะเปิดปากพูดอย่างมากให้จ้าวเสี่ยวกังอยู่กับเธอด้วยกันสักครั้ง แต่ว่าเป็นเวลานานที่พวกเขาสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทำให้ทั้งสองคนต่างรู้สึกว่าห่างเหินกันเล็กน้อย

"แหะแหะ ฉันก็ชอบพี่สาวชุ่ยฮวาเช่นกัน นอกจากนี้ยังเป็นความรู้สึกที่ชอบแทบตายแบบนั้น"

แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังอยากจะผลักหลี่ชุ่ยฮวาล้มลงในทันทีอย่างมาก แต่ว่าเมื่อนึกถึงคำพูดของหนิวเกิงซึง เขายังคงสงบสติอารมณ์ของตัวเองด้วยความพยายาม ท้ายที่สุดร่างกายก็มีความสำคัญ ถ้าไม่มีร่างกายที่ดี ในอนาคตเขาจะมีผู้หญิงมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

"บะบะบะบะบะ พี่สาวไม่ต้องการให้นายพูดคำพูดเหล้านี้อีก พี่สาวต้องการให้นายอยู่ดีเป็นดี แม้ว่าพี่สาวต้องตายแต่ก็ไม่อยากให้นายตาย"

นิ้วสีขาวที่ขาวราวกับหิมะของหลี่ชุ่ยฮวากดเบา ๆ กับริมฝีปากของจ้าวเสี่ยวกัง ไม่ต้องการให้จ้าวเสี่ยวกังพูดต่อไป เธอกลัวว่าจ้าวเสี่ยวกังจะพูดสิ่งที่ไม่เป็นมงคลออกมา

"ซูด……."

"โอ๊ย เสี่ยวกังทำไหมนายถึงหื่นขนาดนี้ พี่สาวกำลังคุยเรื่องสำคัญกับนายอยู่นะ ทำไหมนายถึงรังแกพี่สาวแบบนี้"

ช่วงเวลาที่นิ้วมือของหลี่ชุ่ยฮวายื่นไปอยู่ที่ปากของจ้าวเสี่ยวกัง เขาอดไม่ได้ที่จะดูดมันเข้าไป แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ชั่วครู่ แต่ว่ากลับทำให้ใบหน้าและหูของหลี่ชุ่ยฮวาแดงไปหมดแล้ว กระทั่งเขาสามารถสัมผัสได้ถึงการสั่นของร่างกายของหลี่ชุ่ยฮวา

"แหะแหะ พี่สาวชุ่ยฮวา นี่ไม่ใช่เรียกว่าหื่น เป็นเพราะฉันชอบเลยทำแบบนี้ ถ้าหากฉันไม่ชอบไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้อย่างแน่นอน หรือว่าคุณสัมผัสไม่ได้ถึงความรักของฉันที่มีต่อคุณเหรอ?"

หลี่ชุ่ยฮวามองดูความอ่อนโยนในดวงตาของจ้าวเสี่ยวกัง อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

"ได้ได้ได้ พี่สาวสัมผัสได้แล้ว นายซื้อโทรศัพท์เครื่องนี้ด้วยเงินเท่าไหร่เหรอ? ฉันขอบอกนายเลยนะอย่าซื้อให้ฉันเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่อย่างนั้นพี่สาวหรานหรานและเสี่ยวหลิงจะน้อยใจได้ ถึงเวลานั้นนายจะต้องเสียใจ"

จูบจุบ……

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ มีความสุขอีกครั้ง จูบใบหน้าที่สวยงามของหลี่ชุ่ยฮวาแล้วยิ้ม และพูด :"พี่สาวชุ่ยฮวาคุณดีกับฉันมากจริงๆ ฉันรู้สึกว่าในชีวิตนี้ของฉันออกจากคุณไม่ได้อีกแล้วทำยังไงดี?"

"อย่างนั้นพี่สาวอยู่กับนายทั้งชีวิตก็พอแล้ว พี่สาวก็ไม่อยากออกจากนายเช่นกัน"

หลังจากหลี่ชุ่ยฮวาพูดจบคำพูดนี้ ก้มหัวลงด้วยความเขินอาย สิ่งนี้มันตรงกันข้ามกับความปากจัดแบบนั้นอย่างสิ้นเชิง

ในก่อนหน้านี้เหตุผลที่เธอมีความปากจัดขนาดนั้นเป็นเพราะกลัวว่าจางฟู่กุ้ยไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ และรูปลักษณ์ที่อ่อนแอของจางฟู่กุ้ยทำให้เธอกังวลว่าเธอจะถูกรังแกโดยผู้ชายคนอื่นในหมู่บ้าน ดังนั้นเธอจึงแกล้งทำเป็นแบบนั้น

แต่ว่าหลังจากที่เจอจ้าวเสี่ยวกังแล้ว ด้านของผู้หญิงตัวเล็กของเธอถูกเปิดเผยออกมาอย่างช้าๆ แม้กระทั่งในคืนที่มืดมิดล้วนแล้วคิดว่าถ้าหากได้นอนกอดกับจ้าวเสี่ยวกังนอนด้วยกันจะมีความอบอุ่นและมีความสุขขนาดไหน

"แหะแหะ พี่สาวชุ่ยฮวาฉันจะจำคำพูดของคุณเอาไว้ให้ดี ห้ามกลับคำเด็ดขาดเลยนะ"

"สบายใจได้เลย เพียงแค่นายไม่ทำร้ายพี่สาว พี่สาวจะอยู่กับนายตลอดชีวิตอย่างแน่นอน"

สิ้นสุดเสียงคำพูดนี้ เสียงที่อยู่ไม่ไกลของซุนหรานหรานก็ดังขึ้นมา เสียงของซุนหรานหรานมาพร้อมกับสีสันของความขี้เล่น

"อัยยะ……ไม่เจอกันนานแค่ไหนเอง พวกเธอสองคนล้วนแล้วมีการพูดถึงเรื่องของการอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าชุ่ยฮวาจะมีความหวั่นไหวจริงแล้วสินะ"

เมื่อจ้าวเสี่ยวหลิงได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน รู้ได้ทันทีว่าจ้าวเสี่ยวกังกลับมาแล้วอย่างแน่นอน แบกตะกร้าไม้ไผ่อย่างมีความสุขวิ่งมาทางซุนหรานหรานทันที

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาได้ยินคำพูดของซุนหรานหราน พูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย :"พี่สาวหรานหราน คุณไม่ต้องพูดฉันเลยนะ ตัวคุณเองก็ชอบเสี่ยวกังจริงๆแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนกลางวันตอนที่พวกเราคุยกันคุณยังบอกว่าวันนี้จ้าวเสี่ยวกังจะต้องมาแน่นอน คุณยังบอกอีกว่าเพื่อความสะดวกของเสี่ยวกัง คุณไม่ใส่ชุดชั้นในด้วยซ้ำ"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซุนหรานหรานอดไม่ได้ที่จะเขินอายอย่างมาก และจ้าวเสี่ยวกังก็จ้องซุนหรานหรานด้วยดวงตาเบิกกว้าง

"พี่สาว สิ่งที่พี่สาวชุ่ยฮวาพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะไปด้วย พร้อมกับเดินไปทางซุนหรานหราน โดยเฉพาะเมื่อเวลาที่เห็นซุนหรานหรานสวมกางเกงหลวมสีดำหนึ่งตัว เขายิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่หลี่ชุ่ยฮวาพูดน่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะว่าเมื่อเวลาที่เขาเดินเข้าไปใกล้ซุนหรานหราน มือใหญ่ข้างนั้นใช้โอกาสตอนที่ซุนหรานหรานไม่ทันระวังและตบเข้าไปที่บั้นท้าย

เพี๊ยะ……

เสียงตบที่คมชัด ตบจนซุนหรานหรานอึ้งไปชั่วขณะ ในเวลาเดียวกันก็มีความเขินอายอย่างมาก

และจ้าวเสี่ยวกังก็ประหลาดใจ และพูด :"พี่สาว คุณทำแบบนี้ ถ้าหากฉันไม่ทำอะไรสักหน่อย เกรงว่าจะต้องผิดต่อพี่สาวที่ทำแบบนี้กับฉันแน่นอน"

"ฮึ ร่างกายบนตัวของนายยังมีบาดแผล กล้าทำเรื่องแบบนั้นจริงเหรอ?"

ซุนหรานหรานก็แค่ต้องการลองสวมดูและมองดูท่าทางเท่านั้น เธอก็รู้เช่นกันว่าจ้าวเสี่ยวกังได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าเธอรู้สึกว่าจ้าวเสี่ยวกังบาดแผลไม่น่าจะรุนแรง ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถขึ้นมาถึงฟาร์มบนภูเขาหรอก

"แหะแหะ ตอนนี้เกรงว่าฉันคงไม่กล้าจริงๆ เพียงแต่ฉันยังสามารถใช้มือได้นะ"

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาถูกซุนหรานหรานเตือนแบบนี้ เธอเพิ่งนึกได้ว่าจ้าวเสี่ยวกังได้รับบาดเจ็บ เมื่อนึกถึงฉากที่อยู่ด้วยกันกับจ้าวเสี่ยวกังในเมื่อกี้ โดยเฉพาะเธอยังมีการใช้มือทำของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าซุนหรานหราน เธอกลับไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมายังไงดี ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

"คุณพระช่วย ใครจะสนใจมือใหญ่ของนาย นายควรดูแลอาการบาดเจ็บของนายดีกว่า หายดีแล้วค่อยมาทำให้พวกเรามีความสุขสักหน่อยก็พอแล้ว พวกเราไม่ต้องการทำให้นายต้องเหนื่อย"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวหลิงปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนหลายคน มองดูท่าทางร่าเริงของจ้าวเสี่ยวหลิง เห็นสีสันแห่งความเซอร์ไพรส์ในดวงตาของจ้าวเสี่ยวกัง จู่ๆก็เสี่ยวกังก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองชอบคนทั้งสามคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจริงๆแล้ว