จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ยากที่จะตัดสินใจ อย่างไรก็ตามเขาได้มอบเหล้าให้กับเฟิงเซียงหรุไปแล้ว จะแบ่งให้หรือไม่แบ่งให้มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเฟิงเซียงหรุด้วย

เห็นเพียงเฟิงเซียงหรุโบกมือแล้วพูด “ทำตามที่เขาบอกเถอะ ดูเหมือนต่อไปต้องฟังคำพูดของท่านภรรยาให้มากกว่านี้แล้ว มันช่างเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนี้”

คำพูดของเฟิงเซียงหรุทำให้จ้าวเสี่ยวกังนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของจิ่วเจียงเตี๋ย แล้วก็คำพูดที่เธอเคยพูดกับตัวเองก่อนหน้านี้ เดิมทีเขาก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายทำตัวลึกลับเหมือนกับพวกร่างทรงจอมปลอมที่อยู่ในหมู่บ้าน แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว เพราะคำพูดอีกฝ่ายมันแน่นเกินไป

มันแน่นจนทำให้เขารู้สึกสงสัยว่าพวกเขาทุกคนได้ตกลงกันเรียบร้อยไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

แต่ว่าไม่นานเขาก็ต้องปัดความคิดนี้ทิ้งไป อย่างไรก็ตาม เฟิงเซียงหรุรักการดื่มเหล้าเป็นชีวิตจิตใจ ท่าทางแบบนี้ไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างแน่นอน

ไม่นาน เขาไปหาแก้วมาให้ทั้งสามคนคนละใบแล้วรินเหล้าจนเต็ม หลังจากนั้นเดินไปที่หลังบ้านเพื่อหาขวดเหล้าเปล่าที่จ้าวโหย่วเทียนดื่มจนหมดแล้วมาล้างน้ำ จะได้แบ่งเหล้าให้กับเจิ้งจื่อหรุและหลิวหรุยี่

ถึงแม้หนึ่งขวดจะไม่ได้มีปริมาณเท่ากับหนึ่งลิตรครึ่งแต่ก็มีประมาณหนึ่งจุดสามลิตร เห็นแบบนี้แล้วเจิ้งจื่อหรุก็อดไม่ได้ที่จะเสียดาย แต่ เฟิงเซียงหรุกลับหัวเราะอย่างมีความสุข

เจิ้งจื่อหรุยกแก้วขึ้นมาแล้วลองจีบดู ทันใดนั้นเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่ฉุนมากจนรู้สึกแสบจมูกทันที

กลืนลงไปอย่างใจเย็น  ทันใดนั้นกลับเกิดความรู้สึกที่เหมือนกับจุดน้ำมันในท้อง ความรู้สึกแสบร้อนที่เหมือนกำลังเผาไหม้อยู่ในจุดตันเถียนของเขาทำให้ชั่วขณะเหมือนจะทนไม่ไหว

ปกติแล้วหลิวหรุยี่ดื่มเหล้าวันละลิตรไม่ใช่ปัญหา แต่เพียงแค่อึกเดียว เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะทนไม่ไหว ใบหน้าแดงก่ำจนไปถึงรากหู มือที่กำลังถือพัดอยู่ในมือก็ไม่ได้เคลื่อนไหวเชื่องช้าและแผ่วเบาเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กำลังเพิ่มความเร็วขึ้น ราวกับบนตัวของเขามีไฟลุกไหม้

เจิ้งจื่อหรุทนไม่ไหวจนสบถออกมา

ส่วนหลิวหรุยี่ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทันทีที่เหล้าลงไปถึงในท้องของเขา เขาใช้มือข้างหนึ่งพัดพัดอย่างรวดเร็ว ส่วนมืออีกข้างก็ตักแตงกวามากินอย่างรวดเร็ว

ไม่ถึงยี่สิบนาที ยำแตงกวาหนึ่งจานและถั่วลิสงคั่วโดนทั้งสามคนกินจนหมด

ใบหน้าของเจิ้งจื่อหรุแดงก่ำไปจนถึงรากหู โดยเฉพาะหลิวหรุยี่ถึงกับหอบหายใจ สีหน้าที่มองคนอื่นของเขาไม่ได้ดูยิ้มแย้มเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ดูมึนเมาอย่างบอกไม่ถูก

มีเพียงสีหน้าของเฟิงเซียงหรุเท่านั้นที่ดูปกติ แต่ว่าอึกสุดท้ายเขาก็สัมผัสได้ถึงฤทธิ์ของเหล้าจนได้

มองดูเหล้าที่อยู่ในแก้วหมดแล้ว เฟิงเซียงหรุกลัวว่าเจิ้งจื่อหรุและหลิวหรุยี่จะเอาอีก เขารีบพูดขึ้นทันที “เสี่ยวกัง รีบหยิบเหล้าขึ้นมา แล้วก็เอาเหล้าของพวกเขาสองคนเก็บให้ดี วันนี้ถือว่าดื่มได้อย่างมีความสุขมาก ไว้วันหลังฉันจะกลับมาดื่มใหม่อย่างแน่นอน”

“ฮื่ม คิดไม่ถึงว่าก่อนหน้านี้พวกคุณจะดื่มหนี่เอ๋อหง ยิ่งไปกว่านั้นพวกคุณยังดื่มจนหมดด้วย เหล้าเฟิง ผมว่าเรื่องนี้คุณทำไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ มีเหล้าดีแต่ไม่รู้จักแบ่งปัน ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวกังเป็นคนเอาให้คุณดื่ม คุณว่ามาเลย ควรจะขอบคุณเสี่ยวกังยังไง”

เจิ้งจื่อหรุคิดไม่ถึงว่าเหล้าเออกัวโถวจะมีฤทธิ์แรงขนาดนี้ ดื่มหมดไปเพียงแค่แก้วเดียว ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเมาขึ้นมาบ้างแล้ว ส่วนหลิวหยุยี่ใช้มือเท้าคางอยู่บนโต๊ะด้วยท่าทางที่สะลึม มือข้างที่ถือพัดก็ดูเหมือนจะอ่อนแรง

“เหอเหอ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้คุณพูด ต่อไปผมจะหาโอกาสขอบคุณเสี่ยวกังอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้มีเพียงออกเงินทุนหนึ่งแสนให้กับเสี่ยวกัง คุณกับเสี่ยวหลิวก็ได้ดื่มเหล้าที่ดีแบบนี้ น่าจะแสดงอะไรเป็นการขอบคุณสักหน่อยหรือเปล่า?”

เดิมทีหลิวหรุยี่เกือบจะนอนหลับไปแล้ว หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เขาพูดด้วยความมึนเมา “ผมออกห้าหมื่น แบบไม่ต้องคืนด้วย เหล้าไหนี้ เงินห้าหมื่นถือว่าผมได้กำไรด้วยซ้ำไป”

เจิ้งจื่อหรุที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เขาก็โบกมือแล้วพูดขึ้นเช่นกัน “ใช่เลย เงินห้าหมื่นนี้ถือว่าใช้ได้คุ้มมาก ผมก็ออกห้าหมื่นเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นต่อไปไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรในเมือง ขอแค่อยู่ในเขตของผม ไม่ว่าเสี่ยวกังจะไปขายผลผลิตอะไรผมจะช่วยสนับสนุนเอง หรือแม้กระทั่งถ้าเสี่ยวกังอยากจะเปิดร้านอาหารผมก็จะช่วยทันที”

จ้าวเสี่ยวกังถึงกับตกตะลึงกับคำพูดของทั้งสามคนที่พูดคนนี้คำคนนั้นคำ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเหล้าของพ่อตัวเองจะมีค่ามากขนาดนี้ ถ้าหากสามารถทำเงินได้เยอะขนาดนี้ ทำไมเขายังต้องทำไร่ทำนาอีก? หมักเหล้าอย่างเดียวก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ