เมื่อได้ยินเฟิงเสี่ยวกังพูดแบบนี้ เฟิงเซียนหรุก็ไม่รู้ว่าคุณจะพูดอะไรต่อดีแล้ว อย่างไรก็ตามจ้าวเสี่ยวกังไม่ใช่แค่เคยช่วยเขาโดยไม่นึกถึงชีวิตของตัวเอง ตอนนี้ยังให้เหล้าที่ไม่สามารถประเมินราคากับเขาได้อีกหนึ่งไห เฉพาะเหล้าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่ใช่สิ่งที่กุ้งก้ามแดงห้าหมื่นกิโลกรัมจะสามารถเปรียบเทียบได้

“เห้อ! ก็ได้ นายจัดการกับพวกเขาสามคนให้ได้ก็พอแล้ว ฉันยังไงก็ได้ ยังไงก็เรียกฉันว่าพี่ คนเป็นพี่อย่างฉันย่อมต้องดูแลน้องชายอยู่แล้ว อย่างมากฉันก็แค่ทำกำไรได้น้อยลงหน่อย แต่เรื่องอื่นพวกเราตกลงกันแล้วนะ ผักปลอดสารพิษยังไงฉันก็ต้องได้มากที่สุด”

มองดูสีหน้าที่จริงจังของเฟิงเซียงหรุ จ้าวเสี่ยวกังพยักหน้าด้วยความหนักแน่นแล้วพูด “วางใจได้ ถึงเวลานั้นพี่เฟิงจะเป็นคนที่ได้เยอะที่สุดอย่างแน่นอน”

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ บนใบหน้าของเฟิงเซียงหรุถึงปรากฏให้เห็นรอยยิ้ม

เจิ้งจื่อหรุเห็นภาพนี้แล้วถอนหายใจ เขาพูด “ในเมื่อเหล่าเฟิงก็พูดขนาดนี้แล้ว ผมก็ไม่อยากไปแย่งแล้ว ยังไงนายก็เรียกฉันว่าพี่เหมือนกัน ถ้าหากฉันยังบีบบังคับนายแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับฉันรังแกนาย”

หลังจากที่เจิ้งจื่อหรุพูดจบ หลิวหรุยี่หันไปมองจั่วจวินซั่ง

จั่วจวินซั่งก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเรื่องมันจะมาถึงขนาดนี้ เขาคิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะสนิทสนมกับเฟิงเซียงหรุและเจิ้งจื่อหรุได้เร็วขนาดนี้

ซึ่งมันทำให้ภายในใจของเขายากที่จะสงบลงได้ ในใจของเขา ที่ผ่านมาจ้าวเสี่ยวเป็นแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งเท่านั้น ชาตินี้ไม่มีทางไล่ตามเขาทันอย่างแน่นอน

“ในเมื่อพวกคุณต่างก็ตัดสินใจแบบนี้ งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน ถึงเวลาผมจะคอยดูว่าพวกคุณสองคนจะแบ่งกับหยวนเซียงหลิงยังไง”

หลังจากที่พูดจบ จั่วจวินซั่งลุกขึ้นแล้วผ่านไปพูดกับหลิวหรุยี่ “เสี่ยวหลิว พวกเราไป ก็แค่กุ้งก้ามแดง พวกเราไปรับซื้อจากที่อื่นก็ได้ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ากุ้งก้ามแดงแค่นี้พวกเขาจะสามารถทำงานได้เท่าไหร่”

“ฮื่ม คนแซ่เฟิง คุณจำคำพูดของคุณเอาไว้ให้ดี”

หลังจากที่พูดจบ จั่วจวินซั่งเดินออกจากประตูไปโดยตรง

เจิ้งจื่อหรุหันไปมองเฟิงเซียงหรุสลับกับจ้าวเสี่ยวกังแล้วพูด “ต่อไปพวกคุณสองคนต้องระวังตัวหน่อย จั่วจวินซั่งไม่ใช่คนดีอะไร วันนี้สร้างความไม่พอใจให้กับเขาต่อไปต้องระวังตัวให้ดี รวมไปถึงผมกับเสี่ยวหลิวก็ต้องระวังตัวด้วยแล้ว”

“เหล่าเจิ้ง คุณเป็นอะไรของคุณ? คุณกลัวเขาเหรอ? เขามีความสามารถเหรอ?”

มองดูสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูกของเฟิงเซียงหรุ เจิ้งจื่อหรุหัวเราะเหอเหอแล้วพูด “ถ้าหากผมบอกว่าเขาเป็นคนเรียกตัวเจียงจิ่วโจวมาคุณจะเชื่อหรือเปล่า?”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเจิ้งจื่อหรุ เจียงจิ่วเตี๋ยที่เงียบมาโดยตลอดถึงกับสั่นสะท้าน

เธอพูดด้วยความตกใจเล็กน้อย “เขามาที่เมืองของเราเหรอ?”

“อืม เคยมาแล้ว แต่ว่าเขามาเพื่อแย่งธุรกิจของเหล่าเฟิง และถึงขั้นคิดจะฆ่าเหล่าเฟิงด้วย แต่ว่าโชคดีที่พวกเราไปทันเวลา ไม่อย่างนั้นเหล่าเฟิงคงจะต้องตายแน่ เดิมทีเหล่าเฟิงมีโอกาสที่จะได้ฆ่าเขา แต่สุดท้ายก็ปล่อยไป ทั้งหมดนี้ไม่จำเป็นต้องให้ผมพูดหรอกมั้ง คุณน่าจะรู้ดีว่าเหล่าเฟิงทำแบบนี้เพื่อใคร?”

หลังจากที่เจียงจิ่วเตี๋ยได้ยินคำพูดประโยคนี้ แววตาสั่นไหว มองไปทางเฟิงเซียงหรุด้วยความปวดใจ “ต่อไปคุณไม่ต้องเห็นแก่หน้าฉัน เรื่องไหนที่ควรลงมือก็ลงมือ ไม่อย่างนั้น ถ้าคุณตายไปฉันก็ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียว”

เฟิงเซียงหรุมองดูท่าทางของเจียงจิ่วเตี๋ย เขาหันพูดกับเจิ้งจื่อหรุอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ “คุณก็เหมือนกัน จะพูดเรื่องพวกนี้ทำไม?”

“แต่ว่าหลังจากที่คุณพูดเรื่องนี้ทำให้ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ ผมยังจำได้ดีก่อนหน้านี้จั่วจวินซั่งดูสะใจมาก ดูเหมือนเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาจริงด้วย”