หลังจากที่พูดจบ เจียงจิ่วเตี๋ยนั่งลงที่ด้านข้างของเฟิงเซียนหรุโดยตรง หลังจากนั้นรินชาให้กับเฟิงเซียนหรุหนึ่งแก้ว

“เอ่อ อาซ้อ พี่เฟิงดื่มชาไม่ได้ เขาไม่สามารถดื่มชาได้สักพัก พ่อของผมเป็นคนบอกเอาไว้ ถ้าหากเขาดื่มชาตอนนี้มันจะทำให้สรรพคุณของยาที่พึ่งกินลงไปมีผล”

“ยา? ยาอะไร?”

เจียงจิ่วเตี๋ยขมวดคิ้วแน่น เธอคิดไม่ถึงว่าจ้าวหวู่หมิงจะอาศัยโอกาสที่เธอไม่ทันระวังหลอกให้เฟิงเซียนหรุกินยา แต่เห็นได้ชัดว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“อ๋อ พี่เฟิงกินยาแก้สร่างเมาของพ่อผม ยาเม็ดนั้นกับเหล้าหนี่เอ๋อหงสามารถเสริมสร้างการทำงานของร่างกาย ถ้าหากพี่เฟิงดื่มชาตอนนี้มันจะไปแก้สรรพคุณของยา”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เจียงจิ่วหรุถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอเชื่อว่าจ้าวหวู่หมิงไม่มีทางทำร้ายลูกชายของตัวเอง และไม่มีทางโกหกลูกชายของตัวเอง

“ก็ได้ นายคุยกับพี่เฟิง่เล่นไปก่อน ฉันจะออกไปเดินเล่นที่ข้างนอก”

เจียงจิ่วเตี๋ยลุกขึ้นแล้วเดินออกไปโดยไม่รอให้จ้าวเสี่ยวกังได้พูดอะไร

หลังจากที่เดินออกมาเธอเพิ่งจะนึกได้ว่าเธอก็ไม่รู้ควรจะไปที่ไหน สุดท้ายจึงไปยืนตากลมอยู่ที่ใต้ต้นไม้แทน

หลังจากที่จ้าวโหย่วเทียนมอบหมายทุกอย่างให้กับจ้าวเสี่ยวกังเรียบร้อยแล้ว  เขาได้ปลูกต้นพุทราที่มีหนามเอาไว้หนึ่งต้นเพื่อกันไม่ให้คนอื่นรู้

แต่ตอนที่เขามาถึงตรงตำแหน่งที่ฝังเหล้าเอาไว้กลับสังเกตเห็นชายชราคนหนึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาขุดอะไรบางอย่างอย่างระมัดระวัง เห็นได้ชัดว่าหาจุดที่เขาซ่อนเหล้าเจอแล้ว

“หนิวเกิงซึง คุณมาแอบขโมยเหล้าของผมอีกแล้วเหรอ ผมเคยบอกคุณกี่ครั้งแล้ว คุณห้ามแตะต้องเหล้าพรุ่งนี้เด็ดขาด ทุกตรุษจีนผมจะสั่งให้เสี่ยวกังเอาไปให้คุณเอง หรือว่าคุณยังดื่มไม่พออีกเหรอ?”

ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่จ้าวโหย่วเทียนได้ยินคำพูดประโยคนี้แล้วเขาถึงรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที เขารู้สึกเหมือนกับว่าโดนตาแก่ที่อยู่ตรงหน้าปั่นหัว แต่โดนปั่นหัวยังไงเขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน

“คุณตอบตกลงง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?”

จ้าวโหย่วเทียนมองไปทางหนิวเกิงซึงอย่างไม่กล้าเชื่อเท่าไหร่ ต้องบอกก่อนว่าเพื่อเรื่องนี้แล้วเขาอุตส่าห์ขอร้องหนิวเกิงซึงมาเป็นสิบกว่าปีแล้ว แต่ทุกครั้งก็โดนหนิวเกิงซึงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล แน่นอนว่าทุกครั้งที่เขาเอาเหล้าไปให้หยิวเกิงซึง หนิวเกิงซึงถึงจะมีท่าทีที่ใจอ่อนลง เพราะแบบนี้เขาจึงมีความหวังขึ้นมาบ้าง ก็เลยส่งเหล้าไปให้ทุกปี

แต่เขาตอบตกลงอย่างกะทันหันแบบนี้ จ้าวโหย่วเทียนรู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไป ความรู้สึกแบบนั้นมันไม่ใช่ดีใจแต่เป็นกลัวแทน

“หรือว่านายไม่อยากให้ฉันตอบตกลง? เสี่ยวกังเป็นคนมีไหวพริบและความจำก็ดีจนน่าตกใจ เหมาะกับทักษะทางด้านนี้ และอีกอย่างในใจของนายก็น่าจะรู้ดีที่สุด ก่อนหน้านี้ฉันเคยให้ตำรายาเปิ่นเฉาจิงกับเสี่ยวกังไปแล้วหนึ่งเล่ม หรือว่านายไม่รู้เรื่อง?”

คำพูดประโยคนี้ของหนิวเกิงซึงยิ่งทำให้จ้าวโหย่วเทียนรู้สึกปวดใจ

ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ หนิวเกิงซึงได้พูดต่อแล้ว “เรื่องนี้นายไม่รู้ก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ในมือของฉันยังมีตำราตำราเซินหนงจิง ตำราหวงตี้เน่ยจิง ตำราเหย้าหว่าน ล้วนแต่เตรียมเอาไว้เพื่อจะถ่ายทอดให้กับเขา เรื่องพวกนี้นายน่าจะรู้แล้วมั้ง? เรื่องฝีมือการนวดของเด็กคนนั้น แล้วก็เรื่องที่สามารถบอกจุดชีพจรได้อย่างแม่นยำนายน่าจะรู้แล้วใช่หรือเปล่า? ถ้าหากไม่อยากถ่ายทอดให้เขา เขาไม่มีทางรู้เรื่องพวกนี้อย่างแน่นอน”

“โดยเฉพาะเทคนิคการนวด ฉันจะบอกเอาไว้นั่นไม่ใช่เทคนิคการนวดทั่วไป ไอ้เด็กคนนั้นยังไม่เคยแสดงให้นายเห็นเหรอ?”

เผชิญหน้ากับคำพูดของหนิวเกิงซึง จ้าวโหย่วเทียนรู้สึกว่าในหัวใจของเขาเริ่มมีเลือดไหลออกมาแล้ว ที่แท้เขาประสบความสำเร็จตั้งนานแล้ว แต่ว่าถึงแม้เขาจะสำเร็จแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังยกเหล้าที่เขาหมักเอาไว้ครึ่งค่อนชีวิตให้กับตาแก่ที่อยู่ตรงหน้าจนหมด เขารู้สึกเสียใจมาก

“ไอ้ตัวเหม็นคนนั้นไม่เคยอยู่บ้านสักวัน ผมรู้น่ะสิถึงจะแปลก เหล่าหนิว พวกเรามาคุยกันหน่อยดีกว่า หรือไม่เอาแบบนี้ เหล้าที่อยู่ในหลุมพวกเราสองคนมาแบ่งกันคนละครึ่ง หรือไม่ใครอยากดื่มก็มาหยิบเอาเอง แบบนี้เป็นยังไง?”

หนิวเกิงซึงมองท่าทางของจ้าวโหยวเทียนแล้วพ่นลมออกจากจมูกทันที “ทำไม? นายก็เป็นคนที่อายุตั้งสี่ห้าสิบแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่รักษาคำพูดเหรอ? เหล้าพวกนี้เป็นของฉัน นายอยากได้ก็ไปหมักเอาเอง ต่อไปที่นี่เป็นที่ของฉัน แล้วก็ฉันจะวางยาไว้แถวนี้ด้วย ถ้าอยากตายก็มาขุดเอาได้เลย”

หลังจากที่พูดจบ หนิวเกิงซึงหยิบขวดยาขนาดเล็กสี่ถึงห้าขวดออกมา หลังจากนั้นเทลงไปในหลุมอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่กี่นาที มีตะขาบและมดจำนวนมากไม่ถ้วนออกมาจากหลุมฝังเหล้า

“เหอเหอ ถ้าอยากตายก็ลองดู”