มองดูท่าทางที่ดูตกใจของจ้าวเสี่ยวกัง หลิวต้าจ้วงไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร เรื่องของเขาในทั้งหมู่บ้านบางจื่อคงจะมีแต่ซุนหรานหรานที่รู้เรื่องนี้

"แหะแหะ คิดไม่ถึงใช่หรือเปล่าว่าไอ้นั่นมันจะใช้ไม่ได้? ตอนแรกมันก็ดีอยู่หรอก แต่มีผู้ชายคนหนึ่งทำให้เรื่องราวทั้งหมดมันเปลี่ยนไป ผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันอยากจะฆ่าเขาเป็นพันครั้ง แต่น่าเสียดายที่ฉันหลิวต้าจ้วงไม่มีความสามารถพอ มีแค้นแต่ไม่สามารถชำระถึงจะเรียกว่าความเจ็บปวดที่แท้จริง"

"ตอนที่ฉันรู้จักกับหรานหราน ทั้งหมดเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ ในตอนนั้นฉันตั้งใจว่าจะไปซื้อบุหรี่ แล้วบังเอิญเห็นหรานหรานกำลังถูกพวกนักเลงลวนลามก็เลยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ ตอนที่ฉันยังเป็นหนุ่มเรื่องชกต่อยก็ไม่ถือว่าธรรมดานะ ถึงแม้ตอนนี้อายุจะมากไปหน่อย แต่หนึ่งต่อสองก็ยังไหว หลังจากที่จัดการนักเลงพวกนั้นไปแล้ว ไม่รู้ฉันคิดยังไงถึงได้ชวนหรานหรานไปกินข้าวด้วยกัน และปรากฏว่าหรานหรานก็ตอบตกลงด้วย"

"แหะแหะ มานึกย้อนกลับไปแล้วรู้สึกว่าในตอนนั้นมันช่างสวยงามไปหมด ตอนนั้นฉันสั่งกับข้าวสามจานและแพนเค้กอีกหนึ่งแผ่น เชื่อหรือเปล่าว่าหลังจากที่กินเสร็จแล้ว หรานหรานเธอถึงกับจะห่อกลับบ้านด้วย ต้องบอกก่อนว่านี่เป็นการกินข้าวด้วยกันครั้งแรกของพวกเรา ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สนิทสนมกัน เธอถึงขั้นพูดออกมาอย่างเปิดเผยว่าเธอจะห่อกลับบ้านโดยที่ไม่รู้สึกอายเลยแม้แต่นิดเดียว ตั้งแต่วินาทีนั้นมาฉันก็รู้สึกว่าหลงรักเธอเข้าแล้ว"

จ้าวเสี่ยวกังฟังมาถึงตรงนี้ เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าหลิวต้าจ้วงจะชอบนิสัยของซุนหรานหรานที่เป็นคนเปิดเผยและไร้กังวลแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะขัดจังหวะการพูดของหลิวต้าจ้วง ดังนั้นจึงนั่งฟังอย่างเงียบๆพร้อมกับดูแม่น้ำที่ไหลผ่านตรงหน้าไปด้วย มันก็เหมือนกับชีวิตของหลิวต้าจ้วงและซุนหรานหราน ถึงแม้จะดูธรรมดา แต่มันกลับใสและไหลไปตามธารน้ำอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

"ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ฉันไปส่งของก็จะชวนหรานหรานไปกินข้าวด้วยกัน ต่อมาคุยจนไม่มีอะไรให้คุยกันแล้ว ฉันจึงชวนหรานหรานไปดูหนังด้วยกัน ไปเดินตลาดด้วยกัน และบ่อยครั้งหรานหรานเธอก็จะลางานเพื่อฉัน ปรากฏว่าสุดท้ายเธอโดนไล่ออกจากงานในซุปเปอร์มาร์เก็ต ต่อมาหรานหรานอยากจะตั้งแผงลอยในตลาดกลางคืนของตัวเอง มันลองนึกย้อนดู ถ้าหากตอนนั้นฟังคำพูดของเธอมันอาจจะดีที่สุดแล้ว"

"ฉันไม่ได้เห็นด้วยกับเธอ แต่ฉันให้เธอเปิดร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแห่งหนึ่งแทน ฉันออกเงิน เธอออกแรง แต่ปรากฏว่าคิดไม่ถึงว่าความสวยของหรานหรานจะดึงดูดความสนใจของหวังป้าเทียนเข้าจนได้ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่หวังป้าเทียนคิดจะลวนลามหรานหราน สุดท้ายฉันไล่พวกมันไปจนหมด หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนพวกนั้นอีก ต่อมาฉันพบว่าหรานหรานตกใจกลัวมากก็เลยเอ่ยปากขอแต่งงานกับเธอ หลังจากนั้นพวกเราก็ตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ในหมู่บ้านบางจื่อ ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ฉันสามารถปกป้องเธอ ฉันสามารถเลี้ยงเธอ เพียงแต่รู้สึกผิดต่อเธอเล็กน้อย เดิมทีเธอเคยเป็นนกหงส์ที่โบยบินอยู่ในเมือง แต่หลังจากที่ได้พบกับลิงบ้านนอกอย่างฉัน เธอก็กลายเป็นนกกระจอกตัวหนึ่งไปแทน"

หลังจากที่พูดจบ หลิวต้าจ้วงหัวเราะเยาะตัวเอง บุหรี่ที่อยู่ในมือไหม้มาจนถึงนิ้วมือแล้วแต่เขากลับไม่รู้ตัว หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังพูดเตือน หลิวต้าจ้วงถึงยิ้มอย่างข่มขืนแล้วโยนก้นบุหรี่ทิ้ง หลังจากนั้นจุดบุหรี่ม้วนใหม่ขึ้นมาสูบ

"ต่อมาล่ะ? หลังจากที่พี่แต่งงานกับพี่สาวแล้วเป็นไงต่อ?"

จ้าวเสี่ยวกังเห็นหลิวต้าจ้วงเหมือนไม่อยากพูดต่อแล้ว เขาจึงรีบเอ่ยปากถามขึ้น

"ต่อมาพวกเราก็แต่งงานกัน ในคืนแต่งงานหรานหรานเธอดูสวยมาก ฉันยังจำภาพในคืนที่แสงจันทร์สาดส่องลงบนร่างกายของเธอได้อย่างชัดเจน เธอเหมือนกับนางฟ้าบนสวรรค์เลย ในตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าถึงเอาภูเขาเงินภูเขาทองมาแลกฉันก็ไม่เอา เพื่อตัวของหรานหรานและตัวฉัน ต่อมาฉันก็เริ่มไปทำงานรับจ้างส่งของอีกครั้ง อะไรได้เงินก็ทำอย่างนั้น หลังจากที่ฉันออกไปทำงานก็เป็นเดือนถึงจะกลับมา"

"ตอนที่ฉันกลับมาพบว่าคนในหมู่บ้านใช้สายตาแปลกๆมองฉัน ตอนที่ฉันเปิดประตูเข้าไป สติของหรานหรานดูฟั่นเฟือนไปแล้ว ทันทีที่เห็นฉันเธอร้องไห้ออกมาทันที แต่ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่ได้ไปทำงานอีก เอาใจใส่ดูแลหรานหรานทุกวัน ในวันที่สามที่ฉันกลับมา หวังป้าเทียนพานักเลงสองคนมาเคาะประตูบ้านฉัน ตอนนั้นฉันถึงรู้ว่าทำไมสติของหรานหรานถึงได้ดูสติฟั่นเฟือนแบบนั้น และได้รู้ว่าในช่วงที่ฉันไม่อยู่หรานหรานต้องเจอกับอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นคนในหมู่บ้านคงไม่ใช้สายตาแบบนั้นมองฉัน หลังจากที่หวังป้าเทียนเห็นฉันเขาไม่เพียงแต่ไม่กลับไป เขายังบอกกับฉันว่าจะพาตัวของหรานหรานไปด้วย ไม่อย่างนั้นเขาจะทำให้ครอบครัวของฉันพังพินาศ"

"ในตอนนั้นฉันยังเป็นคนหนุ่มที่เลือดร้อนอดทนต่อเรื่องแบบนี้ไม่ไหว จึงหยิบมีดผ่าฟื้นขึ้นมาฟันใส่ลูกน้องทั้งสองคนของเขา ส่วนหวังป้าเทียนก็ตกใจกลัวจนหนีไป หลังจากนั้นหนึ่งเดือนหวังป้าเทียนก็ไม่เคยมาปรากฏตัวขึ้นอีกเลย ฉันคิดว่าเรื่องราวมันจะจบลงแค่นี้ หรานหรานก็ยอมพูดความในใจกับฉัน ที่แท้ที่ผ่านมาเธอแกล้งทำเป็นบ้า ก็เพื่อไม่ยอมให้หวังป้าเทียนสมหวัง ในตอนนั้นมีอยู่หลายวันที่เธอเอาแต่ไปหลบอยู่ในบ้านของนาย ตอนนั้นพี่ใหญ่ของนายยังไม่ตาย เมื่อเห็นหวังป้าเทียนไม่มาอีก ฉันจึงขอให้พี่ใหญ่ของนายช่วยดูแลเธอ หลังจากนั้นฉันก็ไปรับจ้างส่งของอีกครั้ง ก็เพื่อที่จะออกจากหมู่บ้านบางจื่อ ไปซื้อบ้านใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกับหรานหราน เพื่อลูกน้อยของเราสองคนในอนาคตจะได้มีสภาพแวดล้อมที่ดีมากขึ้น"

"ทุกอย่างวางแผนเอาไว้อย่างสวยงาม แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันโดนหวังป้าเทียนเล่นงานจนได้รับบาดเจ็บ หวังป้าเทียนจงใจสั่งให้คนมาหาเรื่องฉัน หลังจากนั้นคนสิบกว่าคุณล้อมฉันเอาไว้ แล้วใช้เท้ากระทืบใส่ตรงนั้นของฉันคนละที ตอนนั้นฉันหมดสติไป ตอนที่ได้สติกลับมาอีกทีฉันพบว่าฉันนอนอยู่ในบ้านแล้ว หรานหรานบอกว่าฉันถูกคนเอามาโยนไว้ที่หน้าบ้านในตอนกลางคืน ตั้งแต่นั้นมามันก็ใช้งานไม่ได้อีกเลย ทีนี้นายรู้หรือยัง?"

หลิวต้าจ้วงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นลมหายใจออกมา ราวกับการถอนหายใจของเขามันช่วยทำให้ความอัดอั้นทั้งหมดในใจของเขามันหายไป

"พี่ต้าจ้วง พี่ไม่เคยคิดที่จะเอาคืนเหรอ?"

"เหอเหอ คิดสิ ทำไมจะไม่เคยคิดล่ะ แต่รอบกายของหวังป้าเทียนมีคนเยอะแค่ไหนนายรู้หรือเปล่า? ยิ่งไปกว่านั้นที่พักของหวังป้าเทียนมีหลายที่ ไม่สามารถคาดเดาได้เลยด้วยซ้ำว่ามันพักอยู่ตรงไหน ถึงแม้จะสามารถฆ่าหวังป้าเทียนได้ แต่ในเคยคิดหรือเปล่าว่าพ่อของหวังป้าเทียนเป็นใคร? เขาเป็นถึงระดับผู้นำของเขตเรา ประชาชนอย่างเราจะเอาอะไรไปสู้กับข้าราชการ เรื่องพวกนี้นายก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

หลังจากที่พูดจบ หลิวต้าจ้วงเงียบขรึมลง

"พี่ต้าจ้วง แต่ผมเชื่อว่าบนโลกใบนี้ยังมีความยุติธรรม และเชื่อว่าถึงแม้พวกเขาจะสามารถใช้มือเดียวปกปิดทั้งสวรรค์ แต่ก็แค่สามารถปกปิดสวรรค์ที่อยู่ภายในใจของพวกเขาเท่านั้น คิดจะปิดสวรรค์ของผม ผมก็จะฉีกกระชากมือของพวกเขาให้ขาด พี่ต้าจ้วงวางใจได้ ผมจะช่วยพี่แก้แค้นเอง และไม่มีทางปล่อยให้มันได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแน่นอน"

ในขณะที่พูดคำพูดประโยคนี้ ในแววตาของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยไฟแห่งการแก้แค้น

หลิวต้าจ้วงคิดว่าจ้าวเสี่ยวกังทำเพื่อเขาเพียงคนเดียว ภายในใจของเขารู้สึกซาบซึ้งมาก

"เสี่ยวกัง ฉันตั้งใจว่าจะไม่ถือสาเอาความแล้ว นายก็อย่าไปทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นเลย พวกเราสู้พวกเขาไม่ได้หรอก นายตั้งใจหาเงินดีกว่า ถึงเวลานั้นค่อยหาเมียที่สวยสักคนแล้วย้ายออกจากหมู่บ้านบางจื่อ หลังจากที่ออกจากที่นี่ นายก็ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว"

"แหะแหะ พี่จ้วง ผมไม่เคยคิดที่จะย้ายออกจากหมู่บ้านบางจื่อ ผมจะทำให้หมู่บ้านบางจื่อพัฒนายิ่งกว่าในเมือง ผมจะทำให้หมู่บ้านของเรากลายเป็นหมู่บ้านที่ทุกคนต้องอิจฉา"

มองดูสีหน้าท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของจ้าวเสี่ยวกัง ฟังคำพูดที่มีความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวของจ้าวเสี่ยว หลิวต้าจ้วงถึงกับรู้สึกอึ้ง