เมื่อซุนหรานหรานได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะสั่นไหว รีบเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

หลิวต้าจ้วงมองดูซุนหรานหรานเข้าไปในห้อง ต่อจากนั้นเดินไปเปิดประตูให้จ้าวเสี่ยวกังโดยตรง

"เสี่ยวกัง กินข้าวหรือยังไง? เข้ามากินข้าวด้วยกันก่อนสิ"

พูดจบ หลิวต้าจ้วงเชิญจ้าวเสี่ยวกังมานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างกระตือรือร้น

"พี่ต้าจ้วง ฉันมาหาคุณที่นี่มีเรื่องนิดหน่อย คุณต้องช่วยฉันนะ"

"ได้ เด็กอย่างนายพูดมาได้เลย เพียงแค่สิ่งที่ฉันหลิวต้าจ้วงสามารถทำได้ ฉันต้องช่วยนายอย่างแน่นอน พูดมาได้เลย"

เมื่อได้ยินหลิวต้าจ้วงตอบตกลงโดยไม่พูดไร้สาระอะไร ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังตื้นตันใจอย่างมาก ทันใดนั้นพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อย :"พี่ชายต้าจ้วง ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันขนเห็ดสนไปส่งสักหน่อย วันนี้ฉันไปต่อสู้กับคนในเมืองมา ได้รับบาดเจ็บ"

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ ถลกเสื้อผ้าขึ้น ต้องการให้หลิวต้าจ้วงดูสักหน่อย

เห็นเอวของจ้าวเสี่ยวกังที่พันไปด้วยผ้ากอซ หลิวต้าจ้วงก็ตกตะลึงเช่นกัน

เขาไม่เข้าใจเล็กน้อยว่าทำไหมจ้าวเสี่ยวกังถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แม้ว่าจะมองไม่เห็นบาดแผลภายในของจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเมื่อเห็นผ้ากอซพันเต็มรอบตัว เขามั่นใจได้ทันทีว่าบาดแผลไม่เบาแน่นอน

"เสี่ยวกัง นายต่อสู้กับใคร ถึงได้บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้? ทำไหมพวกนายถึงต้องต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้?"

"แหะแหะ เรื่องนี้พูดแล้วมันยาว เพียงแต่ตอนนั้นฉันสู้อย่างเอาเป็นเอาตายจริงๆ ถ้าไม่สู้อย่างเอาเป็นเอาตายฉันตัวคนเดียวสู้พวกเขาไม่ไหวแน่นอน"

ช่วงเวลาที่หลิวต้าจ้วงต้องการถามต่อไป ซุนหรานหรานเอาชุดน้ำชาออกมาจากบ้าน หัวเราะและพูด :"พวกคุณกำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ คุยจริงจังขนาดนั้น"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นการแต่งตัวของซุนหรานหราน อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เดรสเข้ารูป ทรงเข้ารูป ผ้าโปร่งบาง ตรงหน้าอกยังคงเป็นสายเดี่ยว ช่วงเวลาที่ซุนหรานหรานกำลังก้มหัวเทน้ำ ภายในมีแต่ความว่างเปล่าจริงๆ ทำให้จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

ถ้าหากไม่ใช่ว่าหลิวต้าจ้วงอยู่ที่นี่ จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าตัวเองสามารถอดกลั้นบาดแผลบนร่างกายได้ แล้วจะต้องลงโทษซุนหรานหรานอย่างแน่นอน

เมื่อซุนหรานหรานได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังกำลังจะมา ได้มีการเตรียมการเอาไว้แล้วว่าจะมีการยั่วยวนจ้าวเสี่ยวกังสักหน่อย ท้ายที่สุดแล้วทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแล้ว

ไม่ใช่แค่เธอ แม้แต่หลี่ชุ่ยฮวาก็คิดถึงแล้วเช่นกัน วันนี้ตอนที่อยู่ฟาร์มบนภูเขา พวกเธอยังมีกันปรึกษาหารือด้วยกัน นึกถึงหลี่ชุ่ยฮวาบอกว่ามีวิธีการเล่นแบบใหม่ ภายในใจของเธอตื่นเต้นอย่างมาก แม้ว่าพวกเธอล้วนแล้วแต่งงานแล้ว นอกจากนี้ยังมีอายุมากกว่าจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่านับตั้งแต่หลังจากตอนที่อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังด้วยกัน พวกเธอรู้สึกว่าตัวเองเด็กลงอย่างมาก นอกจากนี้ยิ่งอยู่ยิ่งมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว เป็นผู้หญิงที่ต้องทำงานอย่างหนักที่ไม่รู้จักสว่างไม่รู้จักค่ำที่ต้องเพิ่งแค่การหาเงินกินข้าวไปวันๆ

หลิวต้าจ้วงคิดไม่ถึงเลยว่าซุนหรานหรานเข้าไปในห้องแล้วจะมีการเปลี่ยนเป็นชุดรัดรูปเย้ายวนใจแบบนี้ ถ้าหากเขาจำไม่ผิด นี่คือเสื้อผ้าที่พวกเขาซื้อมาในปีที่แต่งงาน นับตั้งแต่หลังจากไอ้นั่นของเขาใช้งานไม่ได้แล้ว ซุนหรานหรานใส่น้อยอย่างมาก

ตอนนี้จู่ๆก็เห็นการแต่งตัวของซุนหรานหรานแบบนี้ แม้แต่คนที่เป็นสามีอย่างเขาก็รู้สึกทึ่งเช่นกัน ภายในใจอดไม่ได้ที่จะกระตือรือร้นขึ้นมา

หรือว่าซุนหรานหรานกำลังส่งสัญญาณให้ตัวเองเหรอ? เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกัง หลิวต้าจ้วงกลับมีการไอแห้งๆไปหลายที

"ภรรยา คุณแต่งตัวเซ็กซี่ขนาดนี้ทำไหม? ไม่กลัวเสี่ยวกังเข้าใจผิดหรือยังไง?"

"กลัวอะไร เสี่ยวกังเป็นเหมือนกับน้องชายของตัวเอง หรือว่าฉันแต่งตัวแบบนี้ เด็กคนนี้จะสามารถทำฉันได้งั้นเหรอ? อย่างนั้นฉันมองคนผิดจริงๆแล้ว"

หลังจากซุนหรานหรานพูดจบ ใช้โอกาสที่หลิวต้าจ้วงไม่ทันสังเกต แอบมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังอย่างมีเสน่ห์ ทำปากมุ่ยแล้วยิ้มออกมา

มองดูภายในรอยยิ้มที่มีความน่าหลงใหลของซุนหรานหราน จ้าวเสี่ยวกังอดทนต่อแรงกระตุ้นลึกๆภายในใจ มองไปทางหลิวต้าจ้วงยิ้มและพูด :"พี่ชาย คุณช่างมีบุญจริงๆเลยนะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถแต่งงานกับพี่สาวที่สวยขนาดนี้ ถ้าหากสามารถมีคนแบบนี้แต่งงานกับฉันก็ดีแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หลิวต้าจ้วงก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

"เด็กอย่างนายจะต้องพยายามให้มาก จะต้องมีภรรยาแน่นอน นายเก็บเห็ดสนทุกวันดูเหมือนว่ามีกำไรไม่ใช่น้อยแล้วใช่ไหม?"

แม้ว่าปากของหลิวต้าจ้วงจะพูดแบบนี้ แต่ว่าความหยิ่งทะนงบนใบหน้ากลับซ่อนเอาไว้ได้ยาก

จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะเบาๆและพูด :"ฉันก็แค่ไม่อยากจะยุ่งอะไรมาก เลยฉวยโอกาสเอาไว้เท่านั้น การหาเงินนั้นยังคงเป็นคนที่เข้มแข็งอย่างพี่ชายต้าจ้วงหาได้เยอะกว่า"

"เด็กอย่างนาย พูดเก่งจริงๆเลยนะ เมื่อก่อนนายมีการทะเลาะกับคนในหมู่บ้าน ปากสามารถเทียบได้กับผู้หญิงอย่างหลี่ชุยฮวาเลยนะ คิดไม่ถึงเลยนะไม่มีการทะเลาะกับคนอื่น วิธีการพูดยังคงมีความร้ายกาจขนาดนี้ ได้ ข้าวฉันก็ไม่กินแล้ว ขอไปช่วยนายจัดการเห็ดสนก่อน ใครบอกให้เด็กอย่างนายพูดเก่ง นอกจากนี้ยังมีการเรียกฉันว่าพี่ชายด้วย"

หลังจากพูดจบ หลิวต้าจ้วงลุกขึ้นยืน เตรียมตัวไปช่วยจ้าวเสี่ยวกังขนเห็ดสน

แต่ว่าตอนที่เขาเพิ่งจะลุกขึ้นยืนกลับถูกจ้าวเสี่ยวกังดึงเอาไว้

"แหะแหะ พี่ชายต้าจ้วง ฉันไม่ใช่แค่มาหาคุณทำวันนี้วันเดียวนะ บาดแผลของฉันสิบวันครึ่งเดือนก็ไม่หายแล้ว ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันจัดการสักหนึ่งเดือนหรือไม่ก็จนกว่าจะหมดฤดูกาลของเห็ดสนโดยตรง นอกจากนี้ในช่วงเช้าก็ต้องไปขนออกมาแล้ว หลังจากนั้นค่อยส่งเข้าไปในเมือง"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หลิวต้าจ้วงขมวดคิ้วขึ้นมา

ถ้าหากช่วยจ้าวเสี่ยวกังในตอนกลางคืนเขาไม่มีปัญหา แต่ว่าเขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปที่ทุ่งนาทำงาน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันไม่ใช่เรื่องของวันสองวัน แต่เป็นหนึ่งเดือนเลยนะ

"เสี่ยวกัง เรื่องนี้ฉันขอรับเอาไว้ก่อน เพียงแต่บางทีฉันอาจจะมีเหตุฉุกเฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงเวลานั้นก็อย่าโทษพี่ชายอยู่ในช่วงวิกฤตไม่ช่วยนายนะ"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นรูปลักษณ์ที่ยุ่งเหยิงของหลิวต้าจ้วง แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วกลับไม่มีการพูดถึงเรื่องเงิน ภายในใจอดไมได้ที่จะมีการมองหลิวต้าจ้วงที่สูงมากขึ้นอีกขั้น

"พี่ชายต้าจ้วง ฉันไม่ใช่ว่าจะให้คุณช่วยฟรีๆสักหน่อย หนึ่งวันห้าสิบหยวน หลังจากหนึ่งเดือนฉันจะเพิ่มให้คุณเป็นหนึ่งวันหนึ่งร้อยหยวน เป็นยังไง?"

หลิวต้าจ้วงคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะจ่ายค่าแรงให้ด้วย ทันใดนั้นไม่พอใจขึ้นมา

"ไอ้เด็กเวร นี่นายอยากจะฝังพี่ชายของนายหรือยังไง? ช่วยนายขนเห็ดสนหนึ่งวันก็ต้องให้นายจ่ายเงินห้าสิบหยวน อย่างนั้นฉันจะไม่ถูกคนในหมู่บ้านหัวเราะเยาะใส่หรือยังไง ภายนอกเป็นคนที่แข็งแกร่งแต่ภายในกลับเป็นคนที่อ่อนแอ นายต้องการใช้ก็ใช้ แต่ว่าอย่าพูดถึงเรื่องเงินอีก ถ้าไม่ต้องการใช้ก็ดึงออกสะ"

หลังจากพูดจบ หลิวต้าจ้วงนั่งลงโดยตรง แม้ว่าเขาก็ต้องการหาเงินเช่นกัน แต่ว่ากลับไม่ต้องการหาเงินที่มีความผิดชอบชั่วดีแบบนี้

เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังก็มีบาดแผลอยู่แล้ว นอกจากนี้ยังเรียกเขาว่าพี่ชาย ที่สำคัญคือเป็นเพื่อนบ้านกัน ถ้าเขารับเงินภายในใจจะต้องรู้สึกอึดอัดแน่นอน

เมื่อเห็นว่าหลิวต้าจ้วงเริ่มโกรธจริงๆแล้ว ซุนหรานหรานกลัวจ้าวเสี่ยวกังเข้าใจผิด ทันใดนั้นยิ้มและพูด :"ความหวังดีของเสี่ยวกัง คุณไม่เอาเงินก็ไม่ต้องเอาเงินก็พอแล้ว ทำไหมต้องโกรธด้วยล่ะ?"

"เสี่ยวกัง นายรีบนั่งลงก่อน พวกนายสองคนกินก่อน ฉันจะไปหั่นแตงกวาหนึ่งลูกให้พวกนายสองคน"

ซุนหรานหรานดึงจ้าวเสี่ยวกังเพื่อให้จ้าวเสี่ยวกังนั่งลง มืออดไม่ได้ที่จะเกาแขนของจ้าวเสี่ยวกังโดยไม่ตั้งใจสองสามครั้ง ดมกลิ่นที่น่าดมจากบนร่างกายของซุนหรานหราน ทันใดนั้นภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังเริ่มครุ่นคิดขึ้นมาแล้ว

"แหะแหะ พี่สาว คุณอย่าไปโทษพี่ชายต้าจ้วงเลยนะ พี่ชายต้าจ้วงทำแบบนี้เพื่อหวังดีกับฉัน ฉันเข้าใจดี ทำตามที่พี่ชายต้าจ้วงพูดแล้วกัน ไม่เอาค่าแรง แต่ว่าพี่ชายต้าจ้วงคุณจะต้องช่วยฉันทุกวันนะ"