"แหะแหะ ผมเรียนรู้ได้แค่เสี้ยวหนึ่งก็พอใจแล้ว คงไม่มีปัญญาเรียนรู้ทั้งหมดหรอก เสี้ยวหนึ่งของคุณมันก็เพียงพอที่จะทำให้ผมสามารถช่วยตัวเองได้สบายแล้ว"

คำพูดชมของจ้าวเสี่ยวกังทำให้หนิวเกิงซึงค่อนข้างพอใจ

ถึงแม้สีหน้าของเขาจะดูเคร่งขรึม แต่ภายในใจของเขารู้สึกดีมาก

หลังจากที่ทายาให้กับจ้าวเสี่ยวกังเรียบร้อย หนิวเกิงซึงเดินกลับไปที่ห้องแล้วเอาผ้าที่สามารถระบายอากาศได้ออกมาพันแผลให้กับจ้าวเสี่ยวกัง

"หลังจากที่นายกลับไปแล้วอยากขยับไปทั่ว พักฟื้นอีกสักสองวันก็หายดีแล้ว แล้วก็นายสูญเสียเลือดมากเกินไปช่วงนี้อย่าเพิ่งออกแรง ไม่อย่างนั้นมันจะทิ้งโรคร้ายเอาไว้ได้"

หลังจากที่พูดจบ หนิวเกิงซึงหยิบยาให้กับจ้าวเสี่ยวกังอีกสองห่อ สั่งให้จ้าวเสี่ยวกังเอากลับไปต้มกิน

จ้าวเสี่ยวกังสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย กำลังจะถามว่าเท่าไหร่ แต่เมื่อนึกถึงหนิวเกิงซึงช่วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ของพวกนี้มันไม่เพียงพอที่จะใช้เงินมาวัดค่าอีกแล้ว

"คุณปู่หนิว คุณยอมช่วยผมมากขนาดนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณเป็นปู่ของผมเลย คุณพูดมาตามตรง พวกเราสองคนเป็นญาติกันใช่หรือเปล่า "

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงถึงกับหัวเราะออกมาทันที

"ไอ้ตัวเหม็น นายกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย อย่ามาไม้นี้ ค่ายาทั้งหมดห้าร้อย รีบเอาเงินมา คิดจะตีสนิทก็ต้องจ่ายเงินด้วย"

ปกติแล้วหนิวเกิงซึงเก็บเงินแค่ไม่กี่หยวน อย่างมากก็สิบกว่าหยวน ครั้งนี้เขาถึงขั้นเก็บค่ายาถึงห้าร้อย ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ลังเลอะไร หยิบเงินออกมาหนึ่งพันแล้วส่งให้หนิวเกิงซึงโดยตรง

มองดูเงินที่เปื้อนคราบเลือด หนิวเกิงซึงขมวดคิ้วแล้วพูด "ไอ้หนู ต่อไปเรื่องตีต่อยให้มันน้อยหน่อย เจอกับยอดฝีมือนายจะตายโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ฉันเอาแค่ห้าร้อย อีกห้าร้อยเอาคืนไป"

"แหะแหะ คุณปู่หนิว อีกห้าร้อยคนเก็บเอาไว้เถอะ ผมไม่ได้จะให้คุณฟรีสักหน่อย"

"ฮืม? นายมีอะไรจะขออีก? จะให้ฉันจัดยาให้นายเพิ่มอีกสองห่อเหรอ?"

หนิวเกิงซึงเริ่มไม่รู้แล้วว่าจ้าวเสี่ยวกังคิดจะทำอะไรอีก แต่ว่าเขาย่อมรู้จักนิสัยความเจ้าเล่ห์ของจ้าวเสี่ยวกังเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามจ้าวเสี่ยวกังมักจะวิ่งมาหาเขาตั้งแต่อายุยังน้อย จ้าวเสี่ยวกังเป็นคนเจ้าเล่ห์ตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้

"แหะแหะ คุณปู่หนิว ผมอยากจะให้คุณจัดเหล้าสมุนไพรบำรุงไตให้ผมหน่อย หรือไม่ก็เอาสูตรยาให้ผมก็ได้ เดี๋ยวผมกลับไปทำเอง"

"แค่ยาบำรุงตายอย่างเดียวเหรอ? ไตของนายก็แข็งแรงดีไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่มีอะไรก็อย่าบำรุงส่งเดช"

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ยอมช่วยของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังรีบอธิบายทันที "ผมไม่ได้จะใช้เอง ไตของเพื่อนผมไม่ค่อยแข็งแรง ผมอยากจะให้เขาบำรุงไตสักหน่อย"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หนิวเกิงซึงก็เข้าใจแล้ว

"นายคงไม่ได้อยากได้สูตรยาของฉันไปหาเงินหรอกนะ? เงินแค่ห้าร้อยยังไม่พอ อย่างน้อยก็ต้องหนึ่งแสนถึงจะพอ สูตรยาที่อยู่ในมือของฉันมีค่ามาก"

จ้าวเสี่ยวกังถึงกับมองตาค้าง เขาคิดไม่ถึงว่าหนิวเกิงซึงจะมองเล่ห์เหลี่ยมของเขาออก ยิ่งไปกว่านั้นยังเอ่ยปากก็เรียกถึงหนึ่งแสน แต่ว่าเมื่อนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของหยวนเซียงหลิง แม้แต่ซุปยางูก็ยังมีค่ามากขนาดนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอเหล้าสมุนไพรจะมีค่ามากแค่ไหน

เมื่อคิดแบบนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าดี

"แหะแหะ คุณปู่หนิว เอาแบบนี้ละกันหลังจากที่ผมได้เงินมาพวกเราแบ่งกันคนละครึ่งเป็นยังไง? ตอนนี้ผมไม่มีเงินหนึ่งแสนหรอก"

"อืม แบบนี้ก็ได้ นายไปเอาสูตรยาในบ้านเอง ตรงกล่องที่เขียนว่าตังกุยมีตำรายาบำรุงหนึ่งเล่ม ด้านในนั้นมีสูตรยาสำหรับการบำรุงไต นายเอากลับไปแล้วทำตามขั้นตอนก็ได้แล้ว"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ จ้าวเสี่ยวกังรีบเดินเข้าไปตามหาในบ้านทันที

หนิวเกิงซึงเห็นท่าทางที่เร่งรีบของจ้าวเสี่ยวกัง เขาสบถด่าขึ้นมาทันที "ฉันเคยบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่าเคลื่อนไหวรุนแรงมากเกินไป ไม่อยากให้บาดแผลเปิดออกก็เบาหน่อย"

จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ รีบชะลอฝีเท้าให้ช้าลง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หาสูตรยาที่อยู่ในกล่องตังกุยจนเจอ

เมื่อเห็นตัวหนังสือมากมายบนสูตรยา จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

"คุณปู่หนิว ต้องใช้วัตถุดิบยามากขนาดนี้เลยเหรอ? แมลงปอ ดีงูพวกนี้ยังพอเข้าใจ แต่ทำไมในนี้ถึงมีผลไม้ด้วย ผลไม้ก็เป็นวัตถุดิบยาเหรอ? "

"อืม ผลไม้ก็มีประโยชน์ของมัน นายรีบท่องจำให้หมดแล้วเอาสูตรยาไปวางคืนด้วย"

"หา! ไม่ได้จะให้ผมเอากลับไปด้วยเหรอ?" เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังคิดว่าจะสามารถเอากลับบ้าน หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหนิวเกิงซึง เขารู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที

หนิวเกิงซึงเบิกตากว้างใส่เขา "นายฝันหวานเกินไปแล้ว นั่นมันเป็นถึงสูตรยาโบราณ นายรู้หรือเปล่าว่าสูตรยาโบราณหายากมากแค่ไหน? รีบท่องจำให้หมดแล้วไปได้แล้ว ฉันรำคาญ"

พูดจบ หนิวเกิงซึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน ริมน้ำชาแล้วยกขึ้นมาดื่มโดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังที่เห็นภาพนี้ก็เคยชินอยู่แล้ว แต่ว่าสมาธิของเขายังคงจดจ่ออยู่กับใบสั่งยา

ยิ่งดูเขาก็ยิ่งรู้สึกเย็นวูบในใจ บนสูตรยายังมีการบันทึกด้วยว่าจะทำยังไงถึงจะได้ประสิทธิภาพของยามากที่สุด ทำยังไงถึงจะทำให้ประสิทธิภาพของยาออกฤทธิ์ได้ดีขึ้นเมื่อเก็บไว้เป็นเวลานาน

ไม่นาน จ้าวเสี่ยวกังก็อ่านจนจบ แต่ว่าเนื้อหาที่อยู่ในสูตรยาถือว่าทำให้เขารู้สึกปวดหัวมาก

ที่ผ่านมาเขาคิดว่าสูตรยาเป็นเพียงแค่วิธีการธรรมดาทั่วไป แต่คิดไม่ถึงว่าสูตรยาจะมีการบันทึกรายละเอียดอย่างอื่นด้วย ซึ่งไม่ต่างอะไรกับคู่มือการใช้ที่ละเอียดอ่อนเล่มหนึ่งเลย

เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังอ่านจนจบ หนิวเกิงซึงไล่เขาทันที

สำหรับความสามารถที่จำทุกอย่างได้อย่างละเอียดของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงอยากจะให้เขาเรียนทักษะการแพทย์มาก เพียงแต่ว่าเขารู้สึกเป็นห่วงเรื่องนิสัยของจ้าวเสี่ยวกังเล็กน้อย

กลับมาถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังเริ่มทำการเขียนบันทึกรายละเอียดที่อยู่ในสมองทันที ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่ลืม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถจำได้ตลอดไป เมื่อเวลาผ่านไปนานวันเข้าก็ต้องมีหลงลืมบ้าง

หลังจากที่เขาบันทึกเรียบร้อยแล้ว ที่หน้าประตูมีเสียงของหลี่ชุ่ยฮวาและซุนหรานหรานดังขึ้น

"ลุงจ้าว อยู่บ้านหรือเปล่า?"

หลี่ชุ่ยฮวาโดนจ้าวเสี่ยวกังจัดให้ไปช่วยรับซื้อเห็ดสน ภายในใจของเธอก็รู้สึกซาบซึ้งมาก เพียงแต่เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของตัวเองกับจ้าวเสี่ยวกัง ทุกครั้งที่เจอหน้าจ้าวโหย่วเทียนเธอมักจะรู้สึกประหม่าอยู่เสมอ เหมือนกับลูกสะใภ้ที่ไม่ได้เรื่องเจอหน้าพ่อตาอะไรแบบนั้น

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน เธอไม่เคยรู้สึกอะไรมาก่อน แต่หลังจากที่มีความสัมพันธ์กับจ้าวเสี่ยวกัง ความรู้สึกแบบนั้นมันยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น

"พี่ชุ่ยฮวา พวกเขายังไม่กลับมาเลย พี่เข้าไปดื่มน้ำก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวก็จะมีคนขายเห็ดสนมาแล้ว"

ทันทีที่พูดจบ มีเสียงของซุนหรานหรานดังมาจากหน้าประตู

"ชุ่ยฮวา เริ่มทำงานได้แล้ว"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หลี่ชุ่ยฮวาก็เริ่มทำงานทันทีโดยไม่คิดที่จะเข้าไปพูดคุยกับจ้าวเสี่ยวกังในบ้าน

หลังจากที่คนแรกปรากฏตัวขึ้น กลุ่มคนที่ไปเก็บเห็ดสนก็เริ่มปรากฏตัวขึ้นทีละคน

จ้าวเสี่ยวกังมองดูท่าทางของหลี่ชุ่ยฮวาที่กำลังยุ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าซื้อเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์มาด้วยจะดีแค่ไหน

ในขณะที่จ้าวเสี่ยวกังกำลังคิดแบบนี้ จ้าวโหย่วเทียนกำลังขี่รถจักรยานกลับมาแล้ว หน้าที่เบาะหลังของเขายังมีเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ถูกมัดมาด้วย ซึ่งมันทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกประหลาดใจมาก

ความคิดของพ่อพัฒนาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ซุนหรานหราน หลี่ชุ่ยฮวาและจ้าวเสี่ยวหลิงเมื่อเห็นจ้าวโหย่วเทียนพวกเธอรีบตะโกนเรียกคำว่าลุงจ้าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานทันที

จ้าวโหย่นเทียนถึงกับรู้สึกอึ้งกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานของพวกเธอ แต่ว่าภายในใจของเขาก็รู้สึกดี อย่างไรก็ตามลูกชายของตัวเองมีความสามารถ คำพูดของหญิงสาวในหมู่บ้านที่เรียกตัวเองก็เปลี่ยนไปด้วย

ถ้าหากไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเคยเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว จ้าวโหย่วเทียนคงจะคิดว่าพวกเธอคงอยากจะมาเป็นลูกสะใภ้ของเขา