"อืม หลังจากที่ผมมีเงินแล้ว เรื่องแรกที่จะทำก็คือซ่อมถนนในหมู่บ้าน ผมเข้าใจหลักการของคำว่าอยากจะรวยต้องสร้างถนนก่อน"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เจิ้งจื่อหรุก็ไม่ได้พูดอะไรมากอีก

ไม่นานเจิ้งจื่อหรุก็ขับรถพาจ้าวเสี่ยวกังมาส่งถึงหน้าบ้าน

ทันทีที่จ้าวเสี่ยวกังลงจากรถ พวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่นั่งหลบแดดอยู่ตรงใต้ต้นไม้รีบวิ่งเข้ามารุมล้อมรถของเจิ้งจื่อหรุทันที

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังลงมาจากรถ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแล้วน่าจะมีอายุน้อยที่สุดพูดกับจ้าวเสี่ยวกัง "แหม เสี่ยวกัง รวยแล้วเหรอนาย ถึงขั้นสามารถนั่งรถยนต์กลับมาที่บ้าน รถคันนี้ราคาเท่าไหร่?"

เจิ้งจื่อหรุเห็นสายตาที่อิจฉาของคนพวกนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"ไม่แพง แค่เจ็ดแสนกว่าเอง"

คำพูดประโยคนี้ของเจิ้งจื่อหรุทำให้พวกผู้หญิงที่กำลังคิดจะยื่นมือออกไปสัมผัสรถรีบดึงมือของตัวเองกลับไปทันที

"โอ้ นี่ถ้าจับแล้วพังขึ้นมาไม่มีปัญญาใช้คืนแน่นอน"

"ใช่แล้ว เสี่ยวกังพบเจอกับคนรวยเข้าแล้ว"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดพวกนี้ จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้สนใจพวกเธอเลยสักนิด เขาเชิญเจิ้งจื่อหรุเข้าไปนั่งในบ้าน หลังจากนั้นสั่งให้หวังลี่ไปชงชาให้เจิ้งจื่อหรุ

เจิ้งจื่อหรุเห็นสภาพบ้านที่ยากจนของจ้าวเสี่ยวกัง มีเหรอที่เขาจะอยู่ต่อ เขารีบเดินไปประคองจ้าวเสี่ยวกังให้นอนลงบนเตียง หลังจากนั้นเดินไปหยิบยาที่อยู่ในรถออกมาให้จ้าวเสี่ยวกังแล้วบอกลาทันที

จ้าวเสี่ยวกังอยากจะให้เจิ้งจื่อหรุอยู่กินอาหารค่ำด้วยกัน แต่สุดท้ายโดนเจิ้งจื่อหรุปฏิเสธ

หลังจากที่เจิ้งจื่อหรุจัดไป พวกผู้หญิงที่อยู่หน้าบ้านของจ้าวเสี่ยวกังก็แยกย้ายไปด้วย ส่วนจ้าวเสี่ยวกังสั่งให้หวังลี่ช่วยประคองตัวเองไปที่บ้านของหนิวเกิงซึง

ถ้าจะบอกว่าเชื่อมั่นในสภาพร่างกายของตัวเอง ไม่สู้บอกว่าเชื่อมั่นในทักษะการแพทย์ของหนิวเกิงซึงจะดีกว่า ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ จ้าวเสี่ยวกังยังไม่เคยเห็นโรคที่หนิวเกิงซึงรักษาไม่หาย นอกเสียจากว่าเขาไม่อยากรักษา

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นเห็นแล้วเข้าใจผิด หวังลี่จึงเดินประคองจ้าวเสี่ยวกังไปตามตรอกซอกมุมเพื่อไปที่บ้านของหนิวเกิงซึง

แขนข้างหนึ่งของจ้าวเสี่ยวกังวางอยู่บนไหล่ของหวังลี่ กลิ่นหอมลอยมาจากตัวของเธอ มองดูท่าทางที่ใช้ความพยายามของหวังลี่ อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปาก

หวังลี่ไม่เข้าใจว่าทำไมจ้าวเสี่ยวกังไม่ยอมรักษาตัวที่โรงพยาบาลแต่จะกลับมาที่หมู่บ้านให้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังจะให้หมออย่างหนิวเกิงซึงช่วยรักษา แต่ว่าในเมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ตัดสินใจไปแล้ว เธอย่อมไม่มีทางพูดอะไรมากอยู่แล้ว

ไม่นาน หวังลี่ก็ประคองจ้าวเสี่ยวกังมาถึงหน้าบ้านของหนิวเกิงซึง

มองดูหวังลี่ที่กำลังหอบหายใจอย่างหนัก จ้าวเสี่ยวกังเอามือออกจากไหล่ของเธอ

"พี่ลี่ ขอบคุณมาก คุณกลับไปก่อนเถอะ ไปดูว่าฟาฟาซื้อรถไถนากลับมาหรือยัง"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ก็อยากจะกลับไปดูเช่นกัน แต่เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บของจ้าวเสี่ยวกัง สุดท้ายหวังลี่ก็ตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ ถ้าหากเธอไปตอนนี้ ภายในใจของตัวเองมักจะเกิดความรู้สึกไร้ความรับผิดชอบ อย่างไรก็ตามจ้าวเสี่ยวกังได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ ถ้าหากเธอไปแบบนี้ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังคงจะมองเธอไม่ดีอย่างแน่นอน

"ไม่ได้ ฉันไปแล้วใครจะดูแลนาย? ฉันจะเข้าไปพร้อมกับนาย"

"พี่ลี่ ไม่ต้องก็ได้ คุณรีบกลับไปเถอะ ถ้าหากคุณไม่วางใจ ก็กลับไปดูก่อนว่าฟาฟาและลุงหวังกลับมาหรือยัง ถ้าหากพวกเขายังไม่กลับมา คุณค่อยมาก็ยังไม่สาย อีกอย่างคุณอยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้"

เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของเธอหวังลี่เกิดความรู้สึกที่สงสัยขึ้นอย่างกะทันหัน แต่สุดท้ายเธอก็ตอบตกลง

มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของหวังลี่ เวลาเดินเอวและสะโพกของเธอพริ้วไหวไปมาให้ความรู้สึกที่น่าหลงใหลมาก

หลังจากที่หวังลี่เดินจากไปไกลแล้ว จ้าวเสี่ยวกังเคาะประตู

"ปู่หนิว อยู่บ้านหรือเปล่า?"

"ฮึ่ม ฉันไม่อยู่บ้านแล้วจะไปไหนได้ เข้ามา"

จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้รีบเปิดประตูแล้ว เดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มโดยพยายามฝืนระงับความเจ็บปวดที่อยู่บนร่างกายเอาไว้

ทันทีที่เดินเข้ามา หนิวเกิงซึงขมวดคิ้วทันที

"สีหน้าซีดขาว สูญเสียเลือดไปมาก เวลาพูดไม่มีเรี่ยวไม่มีแรง ต้องได้รับบาดเจ็บมาอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นฟังจากเสียงฝีเท้าของนายแผ่วเบามาก เกือบจะโดนคนฆ่าตายแล้วใช่หรือเปล่า ต่อไปถ้าไม่รู้จักปกป้องตัวเองยังไงก็อย่ามา ฉันไม่อยากช่วยคนที่ไม่รู้จักรักชีวิตของตัวเอง"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังนอกจากตกใจแล้วก็คือตกใจ หนิวเกิงซึงมองเขาเพียงแค่แว๊บเดียวก็รู้เรื่องทั้งหมดได้ในทันที เขาไม่เคยได้ยินทักษะการแพทย์แบบนี้มาก่อน ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ ในเมื่อหนิวเกิงซึงมองออกแล้ว แสดงว่าอาการบาดเจ็บของเขาก็ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน

"แหะแหะ คุณปู่หนิว คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ เพียงแค่มองแว๊บเดียวก็รู้หมดแล้ว แต่ว่าอาการบาดเจ็บพวกนี้ได้มาเพราะไม่มีทางเลือก"

"พอได้แล้ว ฉันไม่สนว่าอาการบาดเจ็บของนายได้มายังไง ต่อไปถ้าไม่มีความสามารถพอก็อย่าไปฝืน ถอดเสื้อออก ให้ฉันดูบาดแผลหน่อย"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังรีบถอดเสื้อที่เฟิงเซียนหรุเพิ่งสั่งให้ลูกน้องไปซื้อมาทันที

เมื่อเห็นผ้าพันแผลที่พันอยู่บนร่างกายของจ้าวเสี่ยวกัง หนิวเกิงซึงขมวดคิ้วแน่น พูดด้วยความโกรธเล็กน้อย "ไร้สาระสิ้นดี"

พูดจบก็เริ่มแกะผ้าพันแผลที่อยู่บนตัวของจ้าวเสี่ยวกังออก ทันทีที่แกะผ้าพันแผลทั้งหมดออก หนิวเกิงซึงสังเกตเห็นบาดแผลที่ยังไม่สมานกันของจ้าวเสี่ยวกัง มีบางจุดที่เริ่มจะกลายเป็นหนองแล้ว

"ฮึ่ม นายยังถือว่าฉลาดรู้จักกลับมา ใช้ผ้าพันแผลมากขนาดนี้ในช่วงที่อากาศร้อนแบบนี้มันไร้สาระสิ้นดี นอนลงไป ฉันจะทายาให้นาย"

เมื่อเห็นท่าทางที่โมโหของหนิวเกิงซึง จ้าวเสี่ยวกังนอนคว่ำลงไปทันที เขาไม่อยากทำให้หนิวเกิงซึงต้องหัวเสียไปมากกว่านี้ในเวลาแบบนี้

ซ่า……..

ในขณะที่จ้าวเสี่ยวกังยังไม่ทันได้เตรียมพร้อม เขาสัมผัสได้ถึงอาการแสบร้อนที่แผ่นหลัง มีกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่ว

"คุณปู่หนิว ทำไมครั้งนี้ถึงเจ็บขนาดนี้เนี่ย ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้มันแค่เย็นๆไม่ใช่เหรอ"

"ฮึ่ม นายจะไปรู้อะไร นายเสียเลือดไปเยอะ บาดแผลเริ่มกลายเป็นหนอง นายคิดว่าใช้วิธีทั่วไปจะได้ผลเหรอ?"

"ยาชนิดนี้ช่วยเสริมลมปราณและเลือด ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ยาภายนอกแต่มันสามารถทำให้บาดแผลของนายหายดี อาการแสบร้อนเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าบาดแผลของนายมีหนองและเชื้อโรค นี่เป็นขั้นตอนของการฆ่าเชื้อ"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหนิวเกิงซึง ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสัยว่าหนิวเกิงซึงมีทักษะการแพทย์ที่ดีขนาดนี้ ทำไมเขาถึงมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านบางจื่อ

"แหะแหะ คุณปู่หนิว ทักษะการแพทย์ของคุณนี่มันสุดยอดมากเลย เมื่อไหร่ที่ผมมีฝีมือเหมือนคุณ ผมรู้สึกว่าผมสามารถเดินทางไปทั่วโลกได้เลย"

"ไอ้ตัวเหม็น นี่นายกำลังชมฉันหรือว่าด่าฉัน นายอยากจะเรียนฉันก็สามารถสอนนายได้ เพียงแต่ว่านายต้องทำตามกฎของฉัน"

จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ภายในใจเกิดความรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที แต่เขาก็ยังรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

"ผมโตขนาดนี้แล้ว มาเรียนเอาตอนนี้จะสายไปหรือเปล่า?"

"ฮึ่ม ทักษะการแพทย์ขึ้นอยู่กับความเข้าใจ ทักษะพื้นฐานสามารถฝึกฝนได้ แต่เรื่องของความเข้าใจเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ฉันรู้สึกว่านายเป็นคนที่มีไหวพริบดีใช้ได้ ขอเพียงแค่นายมีความเข้าใจ ถึงแม้จะเรียนตอนอายุสามสิบก็ยังไม่สาย"

จ้าวเสี่ยวกังที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ รีบพูดออกมาด้วยความดีใจทันที "คุณปู่หนิว งั้นผมเรียน ไม่แน่ในช่วงสถานการณ์ที่คับขันอาจจะช่วยชีวิตของตัวเองเอาไว้ก็ได้"

"นายมีความคิดแค่นี้เองเหรอ? ของสิ่งนี้อยู่ในมือของนายเป็นได้แค่เครื่องช่วยชีวิตตัวเองเหรอ?"