เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของเฟิงเซียนหรุเปลี่ยนไปทันที

"เจียงจิ่วโจว คิดไม่ถึงว่าคุณจะยังมีชีวิตอยู่ ทำไม? ครั้งนี้กลับมาเพื่อแก้แค้นเหรอ?" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเฟิงเซียนหรุดังก้องในร้านขายของเก่า

ทันทีที่จ้าวเสี่ยวกังเห็นเจียงจิ่วโจวปรากฏตัวขึ้น ประตูด้านนอกของร้านถูกล็อคเรียบร้อยแล้ว

เจียงจิ่วโจวที่ได้ยินคำพูดของเฟิงเซียนหรุ เดินเขาเดินกะเผลกมาถึงตรงหน้าของเฟิงเซียนหรุพร้อมกับรอยยิ้ม "เมื่อหลายปีก่อนผมแพ้ให้กับคุณ แต่ตอนนั้นถ้าเปลี่ยนเป็นคุณคุณจะไม่คิดแก้แค้นเหรอ? ตอนนั้นคุณเป็นคนไล่ผมออกจากเมืองจวินไช ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะคุณ ผมคงรวมเมืองจวินไชให้เป็นหนึ่งไปแล้ว"

ทันทีที่เจียงจิ่วโจวปรากฏตัวขึ้น ว่านเจี๋ยรีบไปหลบที่ด้านหลังของเจียงจิ่วเจี๋ยอย่างเชื่อฟังทันที

เมื่อเห็นภาพนี้ ภายในใจของเฟิงเซียนหรุเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างมากขึ้นทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่า……..ตอนนั้นคุณมันไม่ได้เรื่อง หรือวันนี้คุณคิดว่าคุณมีความสามารถพอแล้ว?"

"เหอเหอ มีหรือไม่มีลองดูก็รู้เองไม่ใช่เหรอ?"

หลังจากที่พูดจบ เจียงจิ่วโจวพูดกับว่านเจี๋ย "นายอยากแทนที่เขาไม่ใช่เหรอ? ฉันให้โอกาสนายแล้ว ถ้าหากนายไม่รู้จักไขว่คว้า งั้นก็อย่าโทษว่าพวกเราแย่งโอกาสของนายไปต่อหน้าต่อตา"

เจียงจิ่วโจวให้ทางเลือกกับว่านเจี๋ยโดยตรง

ว่านเจี๋ยก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งจะต้องเผชิญหน้ากับเฟิงเซียนหรุโดยตรงแบบนี้ เดิมทีเขาคิดว่าเจียงจิ่วโจวจะเป็นคนจัดการเฟิงเซียนหรุ หลังจากนั้นเขาขึ้นมาแทนที่เป็นตัวแทนตัวตาย แต่คิดไม่ถึงว่าจะให้เขาสู้กับเฟิงเซียนหรุโดยตรงแบบนี้

"ลูกพี่เจียง ผมผม……..ผมขอ…….."

"ฮึ่ม จำเอาไว้โอกาสของนายมีแค่ครั้งเดียว ในเมื่อเข้าร่วมกับพวกเราแล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหันหลังกลับ นอกเสียจากไปตาย"

หลังจากที่พูดจบ เจียงจิ่วโจวสั่งให้ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังส่งมีดให้ว่านเจี๋ย

เฟิงเซียนหรุมองดูแววตาที่กำลังสั่นไหวของว่านเจี๋ย เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"ว่านเจี๋ย คิดไม่ถึงว่านายจะร่วมมือกับคนอื่นเพื่อเล่นงานฉัน อันที่จริงมันก็ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วนายยังจะลังเลอะไรอีก มีฝีมืออะไรก็เอาออกมาให้หมด กำจัดฉัน ธุรกิจทั้งหมดของฉันก็จะเป็นของนาย ฉันเชื่อว่านายสามารถบริหารมันได้"

ว่านเจี๋ยที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ แววตาลุกวาวเป็นประกายทันที

"เฟิงเซียนหรุ ผมติดตามคุณมาห้าปีแล้ว ต้องขอขอบคุณที่ช่วยดูแลมาตลอดห้าปี แต่ในห้าปีนี้ผมก็หลั่งเลือดหลั่งเหงื่อมาเพื่อคุณมากมายก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณ ตอนนี้ผมต้องขอล่วงเกินคุณแล้ว"

หลังจากที่พูดจบ ว่านเจี๋ยวิ่งเข้าไปหาเฟิงเซียนหรุพร้อมกับมีดโดยตรง

"ฮึ่ม พวกสุนัขเลี้ยงไม่เชื่อง"

เฟิงเซียนหรุพูดจบก็คิดจะวิ่งออกไปเช่นกัน แต่ก่อนที่เขาจะได้พุ่งออกไป จ้าวเสี่ยวกังกลับชักมีดอีโต้ออกจากเอวแล้วพุ่งเข้าไปหาว่านเจี๋ยทันที ก่อนหน้านี้จ้าวเสี่ยวกังจะพกขวานไว้ติดตัวตลอด แต่เนื่องจากยากต่อการพกพาเขาจึงหันมาใช้มีดอีโต้แทน

ติง………

มีดกระแทกกันอย่างแรงจนทำให้มีดที่อยู่ในมือของว่านเจี๋ยรหลุดจากมือ

เมื่อเห็นมีดหลุดจากมือของว่านเจี๋ย จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้เลือกที่จะฟันใส่ว่านเจี๋ยต่อ แต่เขามายืนอยู่ด้านหน้าของเฟิงเซียนหรุแทน

"น้องเสี่ยวกัง ที่นี่ไม่มีเรื่องของนาย นี่เป็นเรื่องบุญคุณความแค้นของพวกเรา นายไม่ต้องยื่นมือเข้ามายุ่ง"

สำหรับการที่จ้าวเสี่ยวกังยื่นมือเข้ามาช่วย เฟิงเซียนหรุรู้สึกซาบซึ้งมาก ในขณะเดียวกันก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างภายในใจจากการที่จ้าวเสี่ยวกังยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

"พี่เฟิง ถึงแม้ผมเพิ่งจะรู้จักคุณไม่กี่วัน แต่ผมเห็นคุณเป็นพี่ใหญ่ของผม ใครที่จะทำร้ายคุณต้องข้ามศพของผมไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

"เสี่ยวกัง เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลย ทางที่ดีในอย่ายื่นมือเข้ามายุ่งจะดีกว่า" เฟิงเซียนพูดพร้อมกับเดินอ้อมมายืนอยู่ด้านหน้าของจ้าวเสี่ยวกัง

ตอนที่เจียงจิ่วโจวมองไปทางจ้าวเสี่ยวกัง ในแววตาของเขาปรากฏให้เห็นถึงความประหลาดใจ เขารู้สึกทึ่งในความสามารถของจ้าวเสี่ยวกังและแอบคิดในใจว่าถ้าหากได้จ้าวเสี่ยวกังมาเป็นลูกน้องของตัวเอง รับรองได้เลยว่าความปลอดภัยของเขาจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

"น้องชาย มาเข้าร่วมกับพวกเราเป็นไง? ฉันจะให้นายมากกว่าสิบเท่าที่เฟิงเซียนหรุให้นาย"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงว่าในเวลาแบบนี้เจียงจิ่วโจวจะพูดข้อเสนอแบบนี้ออกมา

ว่านเจี๋ยที่ได้ยินก็รู้สึกตกใจเช่นกัน ต้องบอกก่อนว่าตอนที่เขาเข้าร่วมกับเจียงจิ่วโจว เขาได้แค่ค่าตอบแทนสองเท่า แต่จ้าวเสี่ยวกังกลับได้ถึงสิบเท่า ซึ่งมันทำให้ภายในใจของเขาเกิดความไม่พอใจขึ้นมาทันที

"ผมไม่เข้าร่วมกับใครทั้งนั้น ผมแค่ต้องการให้พี่ลี่และพี่เฟิงกลับไปพร้อมกับผม และผมก็ไม่ต้องการข้อเสนอของคุณ"

"เหอเหอ ดูเหมือนว่านายมันจะเป็นคนประเภทที่คุยดีด้วยไม่ได้ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ก็ถือว่าสวยใช้ได้"

เจียงจิ่วโจวพูดพร้อมกับยื่นมือไปทางหน้าอกของหวังลี่ มือข้างนั้นยังไม่ทันสัมผัสโดนหน้าอกของหวังลี่ เจ้าเสี่ยวกังได้ระเบิดอารมณ์ของตัวเองออกมาโดยตรงทันที

"ไอ้เวรเอ้ย กล้าแตะต้องพี่ลี่ของฉันเหรอ ถึงฉันต้องตายก็ไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน"

"ฮืม? งั้นฉันจะลองดูก็แล้วกัน ดูซิว่าคนอย่างนายมันจะมีความสามารถแค่ไหน"

พูดจบ มือของเจียงจิ่วโจวกดลงไปโดยตรง

ในแววตาของหวังลี่ปรากฏให้เห็นถึงความสิ้นหวังเช่นกัน ที่ขอบตาของเธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว

จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เฟิงเซียนหรุคิดจะดึงเขาไว้ แต่เขาสะบัดออก

"ลุย"

จ้าวเสี่ยวกังพุ่งเข้าไปหาเจียงจิ่วโจวโดยไม่พูดอะไรทันที

ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของเจียงจิ่วโจวชักมีดออกมาแล้วมาขวางอยู่ตรงหน้าของจ้าวเสี่ยวกัง

"พวกนายเล่นให้สนุกก็แล้วกัน แต่อย่าเอาให้ถึงตาย"

หลังจากคำพูดของเจียงจิ่วโจว จ้าวเสี่ยวกังได้ปะทะกับลูกน้องพวกนั้นแล้ว

จ้าวเสี่ยวกังที่สังเกตเห็นมีคนห้าหรือหกคนขวางอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เขายังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

มีดอีโต้ที่อยู่ในมือฟันตรงไปที่คอของคนที่อยู่ตรงหน้า ในแววตาของอีกฝ่ายปรากฏให้เห็นถึงความดูถูก เขาก็ยกมีดขึ้นฟันออกไปที่แขนของจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน

แต่จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย ถึงแม้เขาต้องเสียแขนหนึ่งข้างเขาก็ต้องฆ่าอีกฝ่ายให้ได้

คนคนนี้ก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเป็นคนที่บ้าบิ่นขนาดนี้ เดิมทีเขาคิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะหันมาป้องกันตัวเองแทน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีการใช้การสูญเสียเพื่อแลกกับชัยชนะ คนคนนั้นรีบดึงมีดของตัวเองกลับมาทันที

ตัง…….

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น ด้วยการฟาดฟันครั้งนี้ทำให้อีกฝ่ายล้มหมดสติลงไปที่พื้น โชคดีที่มีฝ่ายชักมีดกลับมาได้ทัน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะโดนจ้าวเสี่ยวกังฟันจนคอขาดไปแล้ว

คนอื่นที่เหลือที่เห็นสถานการณ์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นวูบ อีกฝ่ายคิดจะเอาให้ถึงตาย แล้วแบบนี้จะให้พวกเขาไม่เอาให้ถึงตายได้ยังไง

ยกมีดขึ้นแล้วฟันเข้าไปหาจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังเผชิญหน้ากับมีดที่ฟันเข้ามาหาตัวเอง เขาพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น คิดเพียงอย่างเดียวฆ่าได้หนึ่งคนก็คือหนึ่งคน

เพียงแค่ชั่วพริบตา หัวไหล่และแผ่นหลังของจ้าวเสี่ยวกังมีบาดแผลฉีกขาดปรากฏขึ้น แต่คนที่อยู่ตรงหน้าจ้าวเสี่ยวกังกลับโดนฟันแขนขาดไปโดยตรง

อ่า……..

คนคนนั้นล้มลงกับพื้นแล้วส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด คนอื่นที่เหลือก็รู้สึกตกใจกับการกระทำของจ้าวเสี่ยวกังเช่นกัน

เฟิงเซียนหรุก็คิดไม่ถึงว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเป็นคนที่บ้าบิ่นขนาดนี้ ถ้าหากจ้าวเสี่ยวกังมีศิลปะการต่อสู้อีกนิดหน่อย เฟิงเซียนหรุไม่กล้าจินตนาการเลย เขาต้องเป็นมังกรที่ตื่นจากการหลับใหลอย่างแน่นอน

เลือดสีแดงสดไหลออกจากบนตัวของจ้าวเสี่ยวกังอย่างต่อเนื่อง บาดแผลที่อยู่บนขาและบนแขนที่เริ่มสมานกันก่อนหน้านี้เริ่มฉีกขาดอีกครั้ง

จ้าวเสี่ยวกังจ้องมองจเจียงจิ่วโจวด้วยดวงตาที่แดงก่ำ น้ำเสียงเย็นชาราวกับปีศาจในขุมนรก

"เอามือสุนัขของแกออกไป แล้วฉันจะละเว้นโทษตาย"