ทันทีที่จั่วจวินซั่งเปิดประตู เขาเห็นหวังลี่นั่งอยู่ข้างจ้าวเสี่ยวกัง

โดยเฉพาะขาทั้งคู่ขาวที่เรียวยาวของหวังลี่ทำให้ดวงตาของเขาเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น

เมื่อหวังลี่ได้ยินเสียงหัวเราะของจั่วจวินซั่ง มองไปดูด้วยความกลัวเล็กน้อย ก็มองเห็นพุ่งโตอ้วนของจั่วจวินซั่งพอดี นอกจากนี้หัวเกรียนเต็มไปด้วยน้ำมันที่เยิ้ม โดยเฉพาะดวงตาเล็กๆทั้งคู่ที่หรี่ลงนั้น ทำให้หวังลี่สัมผัสได้ถึงเจตนาที่ไม่ดีของจั่วจวินซั่งได้อย่างรวดเร็ว

จั่วจวินซั่งคิดไม่ถึงเลยว่าหวังลี่จะสวยขนาดนี้ ใบหน้าเมล็ดแตงโม ดวงตาที่มีความสงสัยกลับมีความกลัวเล็กน้อย ใบหน้าที่มีความเขินอายเล็กน้อยล้วนแล้วทำให้จั่วจวินซั่งอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น

นี่มันเป็นถึงระดับที่ดีที่สุดเลยนะ ผู้หญิงแบบนี้เขาไม่ได้เจอมานานมากแล้ว ในก่อนหน้านี้ที่เจอล้วนแล้วมีแต่มาหลอกเงินของเขา หรือไม่ก็หลอกสิ่งของอย่างอื่นของเขาเพื่อริเริ่มเข้ามาใกล้เขา ดูเหมือนว่าคนอย่างหวังลี่แบบนี้กลับไม่มีเลย

แน่นอนจ้าวเสี่ยวกังก็เห็นแววตาของจั่วจวินซั่งเช่นกัน ทันใดนั้นยืนขึ้นและไปขวางอยู่ตรงหน้าของหวังลี่ ยิ้มและยื่นมือออกและจับมือกับจั่วจวินซั่งอย่างสุภาพ

"พี่จั่ว คนนี้เป็นพี่สาวของฉัน คุณอย่าทำให้พี่สาวของฉันตกใจสิ"

ระหว่างพูดไปด้วย พร้อมกับรินชาให้จั่วจิวนซั่งไปด้วย

เมื่อจั่วจวินซั่งได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจยิ่งเซอร์ไพรส์ เดิมทีเขาคิดว่าหวังลี่เป็นแฟนสาวของจ้าวเสี่ยวกัง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่สาว อย่างนั้นเขามีโอกาสลงมือมากยิ่งขึ้นแล้วสินะ ดวงตาที่มองไปทางหวังลี่ก็กระตือรือร้นมากขึ้นทันที

"ฮ่าๆๆ น้องชายเสี่ยวกัง พี่เจิ้งล้วนแล้วบอกกับฉันแล้ว นายสบายใจได้เลย สำหรับการเลี้ยงกุ้งมังกรของนาย ฉันให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่"

เมื่อได้ยินคำพูดของจั่วจวินซั่ง จ้าวเสี่ยวกังและเจิ้งจื่อหรุต่างตกตะลึง ในความทรงจำของพวกเขาแล้วจั่วจวินซั่งเป็นเจ้านายที่ไม่เห็นเป้าหมายไม่มีทางลงมือแน่นอน มีความใจกว้างแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"พี่จั่ว คุณตอบตกลงกับฉันเร็วขนาดนี้มันทำให้ฉันรู้สึกปลาบปลื้มอย่างมากจริงๆ"

ในเวลาเดียวกันระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดก็มีการเปลี่ยนตำแหน่งกับหวังลี่ เพราะว่าเขาเห็นแววตาที่เจตนาชั่วร้ายในดวงตาของจั่วจวินซั่งได้อย่างชัดเจน

จั่วจวินซั่งถูกขวางโดยจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจไม่พอใจอย่างมาก แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเจิ้งจื่อหรุ เขาก็ไม่อยากจะแสดงออกมาให้มันชัดเจนเกินไป

สำหรับจ้าวเสี่ยวกังภายในใจของเขาดูถูกอย่างมาก เด็กชนบทคนหนึ่งสามารถมีอนาคตได้ขนาดนี้ นอกจากนี้ยังมีความคิดที่แปลกประหลาด ถ้าหากไม่ใช่ว่าเพราะเห็นแก่ความสวยของหวังลี่ เป็นประเภทที่เขาไม่เคยทำมาก่อน เขาไม่มีทางเปิดปากพูดตกลงช่วยอย่างแน่นอน

"เสี่ยวกัง พี่เจิ้งล้วนแล้วบอกว่าจะช่วยนายแล้ว ไม่ว่ายังไงฉันก็เคยดื่มน้ำซุปงูและน้ำซุปบาหวังของนายแล้ว ถ้าหากฉันไม่ออกมาช่วยหน่อยมันคงไม่ดีเท่าไหร่"

หลังจากสิ้นสุดเสียงของจั่วจวินซั่ง หลิวหรุยี่และเฟิงเซียงหรุก็มาที่นี่ทีละคน

รูปลักษณ์ที่อ่อนโยนของหลิวหรุยี่ทำให้ดวงตาของหวังลี่เป็นประกายทันที เพียงแต่เธอมองดูร่างกายที่ผอมบางนั้นอยู่สักพัก ทันใดนั้นรู้สึกได้ทันทีว่าหลิวหรุยี่เป็นชายหนุ่มที่ดูได้แต่ใช้งานไม่ได้ แต่เฟิงเซียงหรุสวมเสื้อผ้าและกางเกงที่เรียบง่ายที่ดูเหมือนคนที่ประสบความสำเร็จ

เฟิงเซียงหรุยิ้มและทักทายทันทีที่เขาเข้าประตู กุ้งมังกรยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่ในเมืองจวินไช

"เสี่ยวกัง คิดไม่ถึงเลยนะแค่ไม่เจอกันไม่กี่วันก็พาสาวสวยมาด้วยแล้ว เป็นชายหนุ่มที่มั่นใจสุดๆจริงๆ"

"พี่เฟิง สิ่งที่คุณพูดทำให้ฉันรู้สึกเขินอายเล็กน้อยแล้วนะ ฉันมาในครั้งนี้ มีเรื่องต้องการปรึกษาพวกคุณหน่อย"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นความกระตือรือร้นของเฟิงเซียงหรุ เขาก็ลุกขึ้นทันทีและรินชาให้กับเฟิงเซียงหรุหนึ่งแก้ว หลังจากนั้นรินชาให้กับหลิวหรุยี่หนึ่งแก้ว

หวังลี่มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยผู้ชาย นอกจากนี้ภายในสายตาที่มองเธอล้วนแล้วมีความหมายบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะเขินอายเล็กน้อย

"เสี่ยวกัง นี่เป็นเรื่องของผู้ชายอย่างพวกคุณ ฉันขอไม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกก่อน อีกสักพักค่อยกลับมาหานาย"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าหวังลี่จะจากไปจริงๆ ทันใดนั้นเตรียมจะให้อยู่ต่อ แต่ว่าหวังลี่กลับยืนขึ้นโดยตรงและพูด :"เสี่ยวกัง เบอร์โทรศัพท์ของฉันบันทึกไว้ในโทรศัพท์ของนายแล้ว จำไว้กินเสร็จแล้วโทรหาฉันก็พอ"

หลังจากพูดจบ หวังลี่ยิ้มหวานให้กับจ้าวเสี่ยวกังโดยตรงแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

มองไปที่ก้นบิดไปบิดมาของหวังลี่ จั่วจวินซั่งอดไม่ได้ที่จะตัดสินใจ ผู้หญิงแบบนี้จะต้องเอามาไว้ในมือให้ได้ มีรูปร่างหน้าตาสวยไม่พอ แถมยังมีความฉลาดและรู้เรื่องด้วย มันมีไม่ค่อยมากนัก

"เสี่ยวกัง นายหาแฟนสาวที่ดีคนหนึ่งได้แล้วจริงๆสินะ อายุขนาดนี้แล้วอย่าปล่อยผู้หญิงดีๆแบบนี้หลุดมือนะ"

ระหว่างที่เฟิงเซียงหรุพูดไปด้วย พร้อมกับนั่งลงอย่างช้าๆ

"ฮ่าๆๆ พี่เฟิง เธอเป็นพี่สาวในหมู่บ้านคนหนึ่งของฉัน ยังไม่นับว่าเป็นแฟนสาว"

"ฮึ ไม่ใช่แฟนสาวจะออกมากับนายด้วยกันเหรอ? ดูแววตาของนายมีการทรยศเธอแล้ว ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นอยู่ที่นี่เลย"

ช่วงเวลาที่หลิวหรุยี่พูดยังคงไม่มีการไว้หน้าจ้าวเสี่ยวกังเหมือนก่อนหน้านี้ จ้าวเสี่ยวกังกลับไม่มีความโกรธใดๆ เมื่อคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่หลิวหรุยี่พูด รู้สึกว่าสิ่งที่หลิวหรุยี่พูดนั้นสมเหตุสมผลมาก

เมื่อเจิ้งจื่อหรุเห็นหลิวหรุยี่เปิดปากพูดก็ต้องการเปิดศึก รีบเปิดปากพูดให้ทุกคนเข้าเรื่อง

"พอได้แล้วพอได้แล้ว เสี่ยวหลิว วันนี้พวกเราไม่ใช่มาแข่งกับหยวนเซียงหลิวด้วยกัน วันนี้พวกเรามาร่วมมือกัน อย่าทำให้มีกลิ่นของดินปืนเลย นอกจากนี้เสี่ยวกังมาที่นี่ด้วยความจริงใจ คุณช่วยเก็บอารมณ์นั้นเอาไว้ดีกว่านะ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของเจิ้งจื่อหรุ หลิวหรุยี่ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้าและไม่พูดอะไรอีกเลย

เฟิงเซียงหรุก็หัวเราะและเปิดปากพูดเช่นกัน :"ใช่แล้ว สันติภาพนำมาซึ่งเงิน สันติภาพนำมาซึ่งเงินหน่อยสิ เป็นโชคชะตาที่ทุกคนมารวมกันในวันนี้ นอกจากนี้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถทานอาหารซิกเนเจอร์ของพี่เจิ้งได้ วันนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องให้พี่เจิ้งเอาอาหารซิกเนเจอร์ออกมาให้ได้"

จั่วจวินซั่งหรี่ตามองและพูด :"ใช่แล้ว ฉันนั่งมาตั้งนานแล้ว ก็ไม่เห็นเหล้ายาปลาปิ้งอะไรเลย ไม่ว่ายังไงก็ต้องดื่มสักหลายแก้วก่อน"

ถูกสองคนนี้พูดแบบนี้ เจิ้งจื่อหรุหัวเราะด้วยความจริงใจ หลังจากนั้นโบกมือไปทางประตู ในไม่ช้าอาหารชนบทถูกเสิร์ฟมาทีละจานๆวางอยู่บนโต๊ะ

เจิ้งจื่อหรุเป็นคนเปิดขวดไวท์ที่ดีที่สุดที่เอามาเสิร์ฟบนโต๊ะด้วยตนเอง หลังจากนั้นเติมให้เต็มทีละแก้วๆ

"มา เป็นเรื่องยากที่วันนี้พวกเราจะได้รวมตัวด้วยกัน ดื่มหนึ่งแก้วก่อนแล้วค่อยคุยเรื่องธุรกิจ"

หลังจากพูดจบ เจิ้งจื่อหรุดื่มหมดแก้วโดยตรง

เมื่อเห็นเจิ้งจื่อหรุทำเช่นกัน ทุกคนก็ดื่มหมดแก้วเช่นกัน ความรู้สึกเผ็ดร้อนทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะปล่อยความเผ็ดออกมาและส่งเสียง "อ่า"

ทุกคนรีบทานอาหารหลายคำเพื่อบรรเทาความเผ็ดร้อน เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นเจิ้งจื่อหรุขยิบตาให้เขา รู้ได้ทันทีว่าให้เขาดื่มเหล้าเพื่ออวยพร ท้ายที่สุดแล้วเรื่องของกุ้งมังกรเขายังคงต้องการให้ทุกคนช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นเลี้ยงกุ้งมังกรในสระบัวสามสิบไร่มันเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

"พี่ชายทุกท่าน ฉันเป็นเด็กยากจนในชนบท ตามหลักแล้วฉันไม่คู่ควรที่จะมาดื่มเหล้ากับพี่ชายทุกท่านด้วยกัน แต่ว่าเนื่องจากสามารถมีโอกาสอยู่กับพี่ชายทุกคนด้วยกัน นอกจากนี้พี่ชายทุกคนยังไม่รังเกียจฉัน ภายในใจของฉันตื้นตันใจอย่างมากจริงๆ วันนี้สำหรับเรื่องของฉัน ฉันคิดว่าพี่ชายทุกคนคงรู้กันแล้ว ฉันขอดื่มหมดแก้วให้กับพี่ชายทุกท่าน พี่ชายทุกท่านตามสบายเลย"

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังพูดจบ ดื่มหมดแก้วด้วยตรง

เจิ้งจื่อหรุพูดเสียงดังว่า’ดี’ทันที และก็ดื่มหมดแก้วเช่นกัน

เมื่อเห็นเจิ้งจื่อหรุทำเช่นนี้แล้ว คนอื่นๆก็ไม่คลุมเครืออีกต่อไป ดื่มหมดแก้วโดยตรงเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วแม้ว่าตอนนี้จ้าวเสี่ยวกังจะยากจน แต่ว่าพวกเราล้วนแล้วสามารถมองออกได้ ตัวละครและสมองของจ้าวเสี่ยวกังนั้นยอดเยี่ยมทั้งคู่