มาถึงในเมือง หวังลี่รู้สึกปวดก้นเล็กน้อยที่ตกหลุมตกบ่อมากมาย

จ้าวเสี่ยวกังไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียว กลับกันช่วงเวลาที่ร่างกายของหวังลี่ติดกับร่างกายของตัวเอง ทำให้เขามีความสุขอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ประตูร้านอาหารเผิงไหลและพูดคุยกับผู้คนในครัวด้านหลัง จากนั้นพาหวังลี่ไปนั่งรถโดยตรง

ในไม่ช้า ทั้งสองขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปยังเขตของเมือง

ระหว่างที่อยู่บนรถ เสน่ห์ของหวังลี่ล้นหลามอย่างมาก

มองดูทุกคนที่ขึ้นมาล้วนแล้วอดไม่ได้ที่จะแอบมองหวังลี่อย่างไม่ได้ตั้งใจ กระทั่งมีชายหนุ่มสองสามคนสักมังกรและเสือจ้องมองที่ขาหยกเรียวทั้งสองของหวังลี่ด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย แม้แต่กางเกงขาสั้นพวกเขาก็อยากเห็นชัดๆ

นั่งอยู่ข้างจ้าวเสี่ยวกัง ฟังเรื่องตลกที่จ้าวเสี่ยวกังเล่าให้ฟัง ตลอดทางหวังลี่หัวเราะไม่หยุด คนที่อยู่รอบๆล้วนแล้วมีความอิจฉาริษยา

"เสี่ยวกัง นายเรียนเรื่องตลกเหล่านี้จากใคร ทำไหมฉันรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่นายทำไม่เป็นเลย?"

"ฉันอ่านหนังสือไง ในหนังสือล้วนแล้วเขียนไว้อย่างชัดเจน"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของหวังลี่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมจ้าวเสี่ยวกังเล็กน้อย ตอนที่เธอทำงานอยู่ในโรงงาน มุขของผู้ชายล้วนแต่เป็นมุขลามกอนาจาร ไม่ดีเลยสักนิด

แต่ว่าสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูดนั้นล้วนแล้วเป็นสิ่งที่ให้ตัวคุณเองคาดเดา นอกจากนี้เป็นแบบที่ทำให้คุณคิดไปเป็นเรื่องลามกแต่กลับจู่ๆทำให้คุณพลิกกลับอย่างคาดไม่ถึง

"เสี่ยวกัง นายช่างร้ายกาจจริงๆ เนื้อหาในหนังสือของฉันไม่มีประโยชน์เท่านาย ฉันทำเป็นแค่ท่องจำอย่างเดียวเท่านั้น เพียงแต่โชคดีที่ฉันเป็นผู้หญิง ถ้าหากฉันเป็นเด็กผู้ชาย ฉันรู้สึกว่าจะต้องเป็นโสดอย่างแน่นอน"

"ฮ่าๆๆ พี่ลี่ ถ้าหากคุณเป็นผู้ชายจะต้องหล่อระเบิดอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องใช้ใบหน้าแลกข้าวกินก็ไม่มีทางโสดหรอก"

เมื่อหวังลี่ได้ยินคำพูดที่ประจบของจ้าวเสี่ยวกัง อดไม่ได้ที่จะสัมผัสได้ถึงความหวานในหัวใจ

ตลอดทางพูดและหัวเราะ ในไม่ช้าก็มาถึงเขต หลังจากลงรถ สิ่งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังทำคือไปซื้อโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง ท้ายที่สุดแล้วหลิวต้าโถวและเจิ้งจื่อหรุล้วนแล้วเคยเตือนเขาแล้ว นอกจากนี้เขาก็รู้เช่นกันว่าทั้งสองคนล้วนแล้วพูดความจริง หลายๆอย่างทำลำบากอย่างมากถ้าไม่มีโทรศัพท์

เมื่อหวังลี่ได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังจะซื้อโทรศัพท์ นำทางอยู่ข้างหน้าโดยตรง ตรงไปร้านขายโทรศัพท์มือถือ ในก่อนหน้านี้เธอเคยได้ยินเพื่อนร่วมงานบอกว่า โทรศัพท์มือถือต่างประเทศทำงานได้ดี และมีฟังก์ชั่นมากมาย

จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่รู้ว่าควรจะซื้อแบบไหนดี สมัยเรียนแม้ว่าจะเคยได้ยินมาก่อน เมื่อว่าเมื่อถึงเวลาซื้อจริงๆ ณ เวลานั้นเขากลับไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย

ในไม่ช้า ภายใต้การนำของหวังลี่ เขาเข้าสู่ร้านโทรศัพท์มือถือที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลโดยตรง

ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังและหวังลี่เดินเข้ามา ชายหนุ่มหลายคนที่สักมังกรและเสืออยู่ตรงมุมตึกต่างมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

"ลูกพี่ อีกสักพักคุณว่าพวกเราจะจัดการยังไงดี? หุ่นของผู้หญิงคนนั้นดีจนแทบระเบิด ถ้าหากสามารถพาเธอไปที่หอสีแดงในมณฑลของพวกเราได้ จะต้องได้ราคาดีอย่างแน่นอน นอกจากนี้ค่าคอมมิชชั่นรายเดือนก็เพียงพอให้พวกเราใช้ไปได้อีกสักพัก"

คนที่พูดคือชายหนุ่มที่มีปากแก้มเหมือนลิง มีรอยสักงูเห่าที่ดุร้ายอยู่รอบคอ คนแค่มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร

"ฮึ ยังต้องให้นายพูดอีกเหรอ ไม่เห็นบนเอวของเด็กคนนั้นคาดอะไรไว้เหรอ? ไม่อย่างนั้นอยู่บนรถฉันก็ลงมือไปแล้ว เดี๋ยวฟังคำสั่งของฉัน พวกเรา……."

หลังจากฟังคำพูดของลูกพี่ผมสีเหลือง ใบหน้าของทั้งสามคนล้วนแล้วมีแต่ความชื่นชม อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้ลูกพี่ผมเหลือง

แม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะเคยเข้ามาในเมือง แต่ว่าเขาไม่ค่อยได้เข้ามาซื้อโทรศัพท์มือถือในสถานที่ที่ระดับไฮเอนด์แบบนี้ หรือสามารถพูดได้ว่าไม่เคยเข้ามาเลย ท้ายที่สุดแล้วเมื่อก่อนบ้านจน แม้แต่กินข้าวยังเป็นปัญหา ต่อมาพี่ชายแต่งงานและทิ้งหนี้เอาไว้ให้ การใช้ชีวิตยิ่งมีความตึงเครียดมากยิ่งขึ้น

ทันทีที่เข้าประตู พนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูเหลือบมองจ้าวเสี่ยวกังอย่างไม่ใยดี

"ยินดีต้อนรับ"

ช่วงเวลาที่พูดคำพูดนี้ล้วนแล้วมีสีหน้าของการรังเกียจ สายตาที่มองดูจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยการดูถูก แต่เมื่อมองไปที่หวังลี่การแสดงออกก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย

จ้าวเสี่ยวกังไม่ได้รู้สึกมากเกี่ยวกับทัศนคติของทั้งสองคนที่ประตู แต่ว่าภายในใจของหวังลี่กลับไม่พอใจเล็กน้อย

เพียงแต่ในเมื่อมาแล้ว เธอก็ไม่อยากจะมีปัญหา เพราะในเมืองมีร้านโทรศัพท์มือถือไม่มากนัก นอกจากนี้ถ้าเกิดเรื่องใหญ่เธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ระงับความโกรธภายในใจเอาไว้ แล้วดึงจ้าวเสี่ยวกังไปอยู่ตรงหน้าตู้โชว์โทรศัพท์

จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นโทรศัพท์มือถือที่ตระการตาอยู่ที่ตู้โชว์ ทันใดนั้นก็ไม่รู้เล็กน้อยว่าควรจะเลือกเครื่องไหนดี

หวังลี่ก็ไม่ต่างจากจ้าวเสี่ยวกังมากนัก เธอก็ไม่เคยซื้อโทรศัพท์เช่นกัน เงินที่ได้จากการทำงานส่งให้ครอบครัวทั้งหมด เหตุผลที่มาร้านขายโทรศัพท์มือถือที่นี่เพราะว่าเพื่อนร่วมงานในหอพักมักจะมาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือไอโฟนที่แฟนของเธอมอบให้เธอ บอกว่าโทรศัพท์ไอโฟนดีอย่างนุ้นดีอย่างนี้ ถ่ายรูปสวย และยังสามารถบันทึกวิดีโอได้ แม้ว่าตอนกลางคืนเธอกับแฟนหนุ่มของเธอมีอะไรด้วยกันยังมีการบันทึกวีดีโอเอาไว้

"พี่สาวคนสวย โทรศัพท์มือถือไอโฟนเครื่องนี้สามารถเอาให้ฉันดูหน่อยได้ไหม?"

ซุนย่าหนานมองดูชายหนุ่มที่เพิ่งออกมาจากหุบเขาที่มีความน่าสงสารอยู่ตรงหน้าเธอและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจ สวมรองเท้าแตะโบราณ กางเกงยีนที่ซักจนขาวซีดตัวหนึ่ง บวกกับเสื้อเชิ๊ตสีฟ้า มองยังไงก็ไม่เหมือนกับคนมีเงิน

"นายอย่ามาตีสนิทกับคนอื่นไปเรื่อยนะ ฉันไม่มีน้องชายเหมือนกับนาย นายอยากดูก็ได้ แต่ต้องจ่ายมัดจำครึ่งหนึ่งก่อน ไม่อย่างนั้นไม่ให้ดู"

จ้าวเสี่ยวกังจ้องมองความดูถูกภายในดวงตาของอีกฝ่าย ภายในใจก็มีความโกรธเล็กน้อยเช่นกัน ชี้ไปที่คู่สามีภรรยาวัยกลางคนโดยตรงและพูด :"ทำไหมพวกเขาดูไม่ต้องใช้เงินมัดจำล่ะ?"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซุนย่าหนานหัวเราะโดยตรง

"ฮ่าๆๆๆ……นายสามารถเทียบกับคนอื่นได้เหรอ? สร้อยข้อมือสมาร์ทที่สวมอยู่บนข้อมือของคนอื่นเขาราคาหนึ่งพันกว่าหยวน แค่มองดูก็รู้ว่าสามารถซื้อไหว ไม่มีเงินก็อย่ามาขายหน้าที่นี่"

หวังลี่ไม่พอใจอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดนี้

จ้าวเสี่ยวกังสามารถทนได้ ไม่ได้แปลว่าเธอสามารถทนได้

"คุณพูดว่าใครซื้อไม่ไหวเหรอ? คุณดูถูกใครเหรอ? ผู้หญิงอย่างคุณที่ไม่มีมารยาทมีสิทธิ์มาดูแลลูกค้าได้ด้วยเหรอ"

เดิมทีซุนย่าหนานมองไปที่ใบหน้าอันสวยงามของหวังลี่ หุ่นที่เพรียวบางมีความอิจฉาเล็กน้อย โชคยังดีที่อีกฝ่ายถูกหมูตัวหนึ่งหลอก ภายในใจของเธอยังคงสบายใจเล็กน้อย ถ้าหากหวังลี่อยู่กับชายหนุ่มที่มีอนาคตคนหนึ่ง เธอจะต้องพูดชื่นชมสักหน่อยอย่างแน่นอน แต่ว่าอยู่กับคนอย่างจ้าวเสี่ยวกังด้วยกันแบบนี้ เธอกลับดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก เพราะว่าเธอสามารถยั่วยุได้

"ฮึ คำพูดของฉันพูดโดนจุดเจ็บปวดของเธอแล้วใช่ไหม? ต้องการกัดคนเหรอ? เธอมีปัญญาก็ลองซื้อสักเครื่องให้ฉันดูหน่อยสิ? ถ้าเธอมีปัญญาซื้อ ฉันจะขอโทษเธอทันที เป็นยังไง?"

หวังลี่ถูกใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้อึ้งไปชั่วขณะ ต่อจากนั้นมีความโกรธเล็กน้อยและไม่รู้จะทำยังไงดี ท้ายที่สุดแล้วเธอซื้อไม่ไหว ซื้อไม่ไหวจริงๆ

ซุนย่าหนานมองดูท่าทางของหวังลี่ ภายในใจยิ่งได้ใจขึ้นมา

"ฮ่าๆๆ….ซื้อไม่ไหวใช่ไหม ซื้อไม่ไหวก็ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นมีเงินก้อนโตที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับคนจนอย่างพวกเธอแบบนี้"

ช่วงเวลาที่พูด จ้าวเสี่ยวกังเริ่มเปิดปากพูดแล้ว

"ถ้าหากฉันซื้อไหวล่ะ? ถ้าหากฉันซื้อไหว เพียงแค่สามารถแลกกับคำขอโทษของคุณฉันว่ามันไม่พอ ถ้าหากคุณสามารถตอบตกลงเงื่อนไขหนึ่งของฉันได้ ฉันนั้นสามารถซื้อหนึ่งเครื่องก็ได้"

ซุนย่าหนานไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำว่าจ้าวเสี่ยวกังจะสามารถซื้อไหว นอกจากนี้การแต่งตัวของจ้าวเสี่ยวกังไม่เหมือนกับคนมีเงินด้วยซ้ำ

"ฮ่าๆๆ…..ถ้าหากนายปัญญาซื้อไหว นายต้องการให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำอะไร เป็นยังไง? ถ้าหากนายไม่มีปัญญาซื้อ รบกวนให้นายคุกเข่าต่อหน้าฉันแล้วร้องเหมือนหมาสองครั้ง เป็นยังไง?"