มองไปที่ดวงตาสีแดงเลือดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของซ่งยวี่ชิงรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที เสียใจที่ตัวเองบอกเรื่องนี้กับจ้าวเสี่ยวกังเร็วไปหน่อย

"พี่สะใภ้ ฉันเชื่อฟังคุณ ก่อนที่ฉันยังไม่มีอำนาจ ฉันไม่มีทางไปแก้แค้นแน่นอน"

แม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ แต่ว่าภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังกลับแทบจะรอไม่ไหวไปแก้แค้นให้พี่ชายของตัวเองแล้ว

"นายจะเชื่อฟังพี่สะใภ้จริงๆเหรอ?" ซ่งยวี่ชิงมีใบหน้าที่ไม่เชื่อ เธอเห็นดวงตาที่โกรธจัดของจ้าวเสี่ยวกังและร่างกายที่สั่นเทาอย่างชัดเจน

"เชื่อฟัง ฉันก็ยังเข้าใจความจริงที่ว่ายังไม่สายเกินไปที่สุภาพบุรุษจะแก้แค้นแม้จะช้าไปสิบปี"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

"เห้อ! อันที่จริงแล้วการตายของพี่ชายนายฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ถ้าหากฉันไม่แต่งงานกับพี่ชายของนาย หวังป้าเทียนก็ไม่มีทางทำร้ายเขาจนตาย ตอนนั้นถ้าหากว่าฉันตอบตกลงไปเป็นกิ๊กของหวังป้าเทียน พี่ชายของนายก็จะไม่เป็นแบบนี้"

หลังจากพูดจบ ภาระภายในใจของซ่งยวี่ชิงก็หมดไป แม้ว่าภายในใจจะกังวลเล็กน้อยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะไม่ชอบเธออีกต่อไปเพราะเหตุนี้ แต่ว่าให้เธออยู่กับจ้าวเสี่ยวกังด้วยภาระที่ใหญ่หลวงแบบนั้น เธอกลับทำไม่ออกมาเช่นกัน

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

"พี่สะใภ้ คุณหมายความว่าหวังป้าเทียนทำร้ายพี่ชายของฉันจนตายเหรอ?"

"อืม มันเป็นอุบัติเหตุที่เขาก่อขึ้นด้วยมือตัวเอง เขาเป็นคนพูดกับฉันเอง ไม่อย่างนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไหมฉันถึงไม่ได้อยู่กับนายด้วยกันล่ะ เพราะว่าภายในใจของพี่สะใภ้มักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่เหมือนกับใคร พี่สะใภ้กลัวว่าถ้าอยู่กับนายด้วยกันจะทำร้ายนายไปด้วย"

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ ไม่พูดเป็นเวลานาน ในเวลานี้เขาไม่ได้ปลอบใจซ่งยวี่ชิง แต่ในสมองเต็มไปด้วยพี่ชายของตัวเองถูกแบกออกมาจากสถานที่ก่อสร้าง

นึกถึงสมัยที่ตัวเองเรียนอยู่ พี่ชายยืนอยู่หน้าประตูภายใต้แสงแดดแผดเผารอส่งอาหารให้เขา ถึงฝนจะตก ก็แค่สวมเสื้อผ้าและรออยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ

นึกถึงท่าทางของพี่ชายของตัวเองที่ไม่ยอมใช้เงิน แต่เอาเงินเหล่านั้นมาซื้อปากกาที่แพงอย่างมากหนึ่งด้ามให้เขา

นึกถึงฉากที่พี่ชายพาเขาไปบนเขื่อนริมแม่น้ำและขอให้เขาดูแลซ่งยวี่ชิงฉากนั้น ดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังชุ่มชื้นโดยไม่สมัครใจ

ซ่งยวี่ชิงก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าน้ำตาของจ้าวเสี่ยวกังจะไหลออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นน้ำตาของจ้าวเสี่ยวกัง

เมื่อก่อนแม้ว่าจ้าวเสี่ยวกังจะถูกคนทั้งหมู่บ้านมารุมด่า เขาก็ไม่เคยร้องไห้ออกมา ต่อให้ได้รับบาดเจ็บก็ไม่เคยส่งเสียงร้อง น้ำตาอย่างกะทันหันของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ซ่งยวี่ชิงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

เดิมทีภายในใจของเธอยังคงมีความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่จ้าวเสี่ยวกังไม่ปลอบใจเธอ แต่ว่าตอนนี้ความน้อยใจของเธอหายไปหมดแล้ว สิ่งที่มีคือจะทำยังไงเพื่อไม่ให้จ้าวเสี่ยวกังเสียใจ

"เสี่ยวกัง ทำไหมนายถึงร้องไห้ล่ะ? เป็นเพราะพี่สาวไม่ดีเอง ไม่ควรบอกเรื่องนี้กับนายเร็วขนาดนี้"

"พี่สะใภ้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ล้วนแล้วเป็นเพราะฉันเองที่ไม่แข็งแกร่งมากพอเท่านั้น ถ้าหากฉันแข็งแกร่งพออย่าว่าแต่หวังป้าเทียนเลย แม้แต่พ่อของเขาฉันก็ทำได้"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเช็ดน้ำตา แผนที่อยู่ภายในใจก่อนหน้านี้อดไม่ได้ที่จะยิ่งอยากจะเร่งให้เร็วมากยิ่งขึ้น

"พี่สะใภ้ รอให้บาดแผลของคุณหายแล้ว ไปหาฉันที่บ้าน ฉันมีเรื่องสำคัญอย่างมากต้องการให้คุณไปช่วยฉัน"

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังอย่างมากของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าอย่างจริงจังและพูด :"สบายใจได้เลย พรุ่งนี้ฉันจะก็ไปหานาย"

"ไม่เป็นไร ฉันไม่รีบ รอให้บาดแผลที่คอของคุณหายแล้ว ค่อยไปหาฉันก็พอ ฉันขอกลับก่อนนะ เรื่องของหวังป้าเทียนฉันรู้แล้ว อย่าพูดกับพ่อแม่ของพวกเรานะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินออกมาโดยตรง

ภายใต้แสงจันทร์ซ่งยวี่ชิงมองเห็นแผ่นหลังที่แข็งแรงของจ้าวเสี่ยวกังและรู้สึกว่ามีความสง่างามมากกว่าเมื่อก่อน

ในเวลานี้ ซ่งยวี่ชิงค้นพบทันทีว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่ใช่เด็กหนุ่มคนนั้นที่เธอรู้จักมาก่อนอีกต่อไปแล้ว แต่ว่ากลายเป็นผู้ชายคนหนึ่งจริงๆแล้ว ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความอดทน

มองดูจ้าวเสี่ยวกังปิดประตู ซ่งยวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตัวเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันที่บอกเรื่องเหล่านี้ออกไป ไม่รู้ถูกหรือผิดกันแน่

หลังจากออกมาจากบ้านของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังเคาะประตูบ้านของหลี่ชุ่ยฮวาทันทีโดยตรง

เดิมทีเขาคิดว่าคืนนี้อาจจะสามารถอยู่ด้วยกันกับหลี่ชุ่ยฮวาดีๆสักครั้ง แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นของซ่งยวี่ชิงทำให้เขาหมดอารมณ์อย่างสิ้นเชิง เขาต้องการแข็งแกร่งให้เร็วมากขึ้น ต้องการแก้แค้นให้พี่ชายเร็วๆ แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าหวังป้าเทียนได้ตรงๆ แต่ว่าเพียงแค่เขามีความแข็งแกร่งมากขึ้น มีเป็นพันเป็นหมื่นวิธีที่จะสามารถทำให้หวังป้าเทียนตายได้

เดิมทีหลี่ชุ่ยฮวาที่อยู่ในบ้านยังคงมีความท้อแท้เล็กน้อย นึกถึงจ้าวเสี่ยวกังอุ้มซ่งยวี่ชิงที่มีความห่วงใยแบบนั้น จะบอกว่าเธอไม่มีความอิจฉามันก็แปลกแล้ว เพียงแต่เธอก็รู้เช่นกัน เกรงว่าจ้าวเสี่ยวกังคงชอบซ่งยวี่ชิงตั้งแต่แรกแล้ว ในจุดนี้แม้ว่าเธอไม่อยากยอมรับ แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้

ท้ายที่สุดแล้วเป็นคนโง่คนหนึ่งก็สามารถมองออกได้ ยิ่งกว่านั้นเธอก็ไม่ใช่คนโง่

ทันทีที่ได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกังตะโกนเรียกดังมาจากที่ประตู หัวใจของเธอก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที แม้กระทั่งวิ่งออกไปโดยตรงที่ลานบ้านเปิดประตูให้จ้าวเสี่ยวกังโดยไม่สนว่าจะสวมแค่ชุดชั้นในโดยไม่สวมเสื้อคลุม

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเห็นฉากที่ทำให้เลือดไหลพุ่งพล่านทันทีที่เขาเข้าประตู

แม้ว่าลานบ้านจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ดวงจันทร์ที่สว่างไสวทำให้เขามองเห็นฉากของหน้าอกที่อวบอิ่มที่ทำให้เลือดไหลพุ่งพล่านอยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

ความโค้งงอของหน้าและหลัง เอววิลโลว์และก้นอ้วนนั้นสมบูรณ์แบบและเซ็กซี่ปรากฏอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกัง

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาเห็นการเคลื่อนไหวที่น้ำลายไหลของจ้าวเสี่ยวกัง กอดจ้าวเสี่ยวกังเอาไว้แน่นโดยตรง

"เสี่ยวกัง พี่สาวคิดว่านายจะไม่เอาพี่สาวอีกแล้วสะอีก"

"พี่สาวชุ่ยฮวา เกิดอะไรขึ้น? ฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ? คืนนี้ที่ฉันมาอยากจะให้คุณช่วยฉันสักหน่อย"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หลี่ชุ่ยฮวาอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปชั่วขณะ แต่ว่าเมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังอย่างมากของจ้าวเสี่ยวกัง โดยเฉพาะสิ่งที่อยู่ด้านล่างไม่ตอบสนองต่อเธอ ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

"มีเรื่องอะไรเหรอ? สิ่งที่พี่สาวสามารถทำได้ช่วยนายแน่นอน นายพูดมาได้เลย?"

ระหว่างที่หลี่ชุ่ยฮวาพูดไปด้วย พร้อมกับล๊อกประตู หลังจากนั้นลากจ้าวเสี่ยวกังเข้ามาภายในบ้าน

ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกัง เธอก็ไม่มีความเขินอายใดๆเช่นกัน ห้อยอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังโดยสวมแค่ชุดชั้นในแบบนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรินชาให้จ้าวเสี่ยวกัง ความแน่นของหน้าอกทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่อยากจะผลักเธอลงทันที

แต่ว่าเมื่อนึกถึงเรื่องของพี่ชาย อารมณ์ของเขากลับหายไปทันที

ค่อยๆหยิบถ้วยชาที่หลี่ชุ่ยฮวารินให้แล้วจิบไปหนึ่งที จ้าวเสี่ยวกังพูดตรงประเด็นหลักโดยตรง :"พี่สาวชุ่ยฮวา ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันจัดการ"

"จัดการเรื่องอะไร? คำพูดของนายฉันไม่เข้าใจเล็กน้อย?"

"พี่สาวชุ่ยฮวา คุณก็รู้ว่าตอนนี้การรับซื้อเห็ดสนของฉันยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าฉันตัวคนเดียวก็เริ่มทำไม่ไหวแล้ว ดังนั้นฉันต้องการให้คุณช่วยฉันจัดการ ด้วยบุคลิกและนิสัยของคุณเหมาะสมอย่างมาก ฟาร์มบนภูเขาฉันเตรียมจะหาคนมาเก็บเห็ดสนเพิ่ม และคุณมีหน้าทีช่วยฉันรับซื้อเห็ดสน จัดการคนที่ทำงานที่ฟาร์มบนภูเขาให้ฉัน ถึงเวลานั้นฉันจะทำสัญญาให้คุณเซ็น ฉันจะให้ค่าคอมมิชชั่นแก่คุณ"

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังมีท่าทางที่จริงจัง หลี่ชุ่ยฮวาใช้เวลาสักครู่และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

"เสี่ยวกัง นายปฏิบัติต่อพี่สาวเหมือนคนนอกใช่ไหม?"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวาอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ความหมายในคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังชัดเจนและเธอรู้สึกว่านี่คือจังหวะที่จะกีดกันเธอออกไป