หวังลี่รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เร่าร้อนนั้น อดไม่ได้ที่จะดื่มด่ำกับมัน แต่ว่าเมื่อนึกถึงระหว่างทางกลับบ้านถ้าหากถูกคนมาเห็นเข้า อย่างนั้นจะต้องขายหน้าอย่างมากจริงๆ

"อ้าอืม…..เสี่ยวกัง"

แค่เปิดปากพูด แน่นอนว่าฟันขาวนั้นก็ถูกจ้าวเสี่ยวกังปิดออกเช่นกัน จ้าวเสี่ยวกังใช้ลิ้นสอดเข้าไปโดยตรงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเอาออกมา

เขาก็รู้เช่นกันว่าถูกคนมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี แต่ว่าเมื่อเห็นใบหน้าแตงโมที่มีความสวยงามของหวังลี่ก็อดไม่ได้ที่จะทนไม่ไหวเล็กน้อย

เมื่อหวังลี่เห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังผ่อนคลายจากเธอ ทันใดนั้นยื่นมือออกและบีบเอวของจ้าวเสี่ยวกังอย่างแรงหนึ่งที

รสชาติของจ้าวเสี่ยวกังยังคงอยู่ในปาก เพียงแต่รถชาตินี้กลับทำให้เขาชอบอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังเลียริมฝีปากต่อหน้าหวังลี่ หัวเราะและพูด :"พี่ลี่ มีความหวานเหมือนกับน้ำผึ้งเลย มีเวลาให้ฉันมาเก็บน้ำผึ้งอีกนะ ทักษะการเก็บน้ำผึ้งของฉันดีอย่างมากเลยนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ยิ่งทำให้หวังลี่โกรธอย่างมาก

ช่วงเวลาที่เธอเตรียมจะยื่นมืออกมาอีกครั้ง ก็กลับมาถึงหน้าบ้านแล้ว

"ฮึ ถือว่านายยังโชคดี ไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันจะบีบจนนายกลับบ้านไม่ได้เลย"

หลังจากพูดจบหวังลี่ก็กระโดดลงจากรถ เดินเข้าไปในบ้านโดยตรง

หวังฟาฟาก็ลงจากรถเช่นกัน มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยความไม่เข้าใจและพูด :"พี่กัง คุณทำเรื่องอะไรกับพี่สาวของฉันหรือเปล่า?"

เมื่อกี้หวังฟาฟาเห็นระหว่างที่หวังลี่เดินไปด้วยและยังมีการเช็ดริมฝีปากไปด้วย

จ้าวเสี่ยวกังถูกหวังฟาฟาถามแบบนี้ พูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย :"นายคิดว่าฉันกล้าทำเหรอ? ฉันยังอยากมีชีวิตให้มากกว่านี้ ไม่อยากตายตั้งแต่ยังเด็ก"

"ฮ่าๆๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่าพี่สาวของฉันเป็นเหมือนกับแม่เสือสาว เกรงว่าผู้ชายทั่วไปคงไม่ชอบแน่นอน เพียงแค่พี่กังถ้าหากคุณชอบพี่สาวของฉันจริงๆ ฉันสามารถช่วยคุณได้นะ ฉันเป็นถึงพ่อสื่อของการช่วยเหลือเลยนะ"

เมื่อเห็นว่าหวังฟาฟายิ่งพูดคิ้วยิ่งมีการขมวดขึ้นเรื่อยๆ จ้าวเสี่ยวกังรีบมีการหยุดเอาไว้

พูดตลกอะไรกัน หวังฟาฟาพ่อสื่อที่เป็นเพื่อนร่วมทีมที่เป็นเหมือนหมู ไม่ต้องพูดถึงเลย แม้แต่คิดจ้าวเสี่ยวกังยังไม่กล้าคิดเลยด้วยซ้ำ

"พอได้แล้ว ฉันขอกลับก่อนนะ พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำรถไถเดินตามมาหนึ่งคันนะ ตอนเช้าตื่นให้มันเช้าหน่อย ช่วยฉันขนเห็ดสนขึ้นไปบนรถแล้ว นายก็ไม่ต้องทำอะไร"

"พี่กัง คุณสบายใจได้เลย พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเรียกคุณตรงเวลา"

หลังจากหวังฟาฟาพูดจบก็เข้าไปภายในบ้าน จ้าวเสี่ยวกังก็ขับรถกลับเช่นกัน

พอกลับถึงบ้านเขาก็รีบกินข้าวให้เสร็จ จากนั้นไปหาหนิวเกิงซึง

ในก่อนหน้านี้ จ้าวเสี่ยวกังคิดมาโดยตลอดว่าเพียงแค่มีเงิน สามารถทำทุกอย่างได้อย่างกล้าหาญ

แต่ว่าหลังจากเจอกับสามคนนั้นแล้ว หลังจากพบกับมีดบินของชายหนุ่มที่ใส่ชุดสูทจงซานแล้ว ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังพบว่า บางทีมีแค่เงินอาจจะไม่สามารถจัดการทุกอย่างได้

จ้าวเสี่ยวกังถือเห็ดสนวิ่งไปที่บ้านของหนิวเกิงซึง

หนิวเกิงซึงจุดไม้วอร์มวูดอยู่ที่ลานบ้าน เอนตัวอยู่บนเก้าอี้และมีพัดลมเป่าด้วยท่าทางที่มีความผ่อนคลายอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังแค่เดินเข้ามาก็เห็นเขาแล้ว

"เจ้าหนุ่ม นายมาอีกแล้วเหรอ ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรอีกแล้วนะ?"

"ฮ่าๆๆ คุณปู่หนิว ฉันต้องการเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากคุณ ฉันก็อยากรักษาคนเหมือนกัน"

เมื่อหนิวเกิงซึงได้ยินคำพูดนี้ อดไม่ได้ที่จะสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย

"ห๊ะ? วันนี้แดดออกทางทิศตะวันตกเหรอ? เด็กอย่างนายเป็นคนที่เปิดกว้างตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ในตอนเด็กฉันอยากสอนนาย นายก็ไม่เรียน ในเวลานี้ต้องการเรียนเหรอ?"

สำหรับจ้าวเสี่ยวกังแล้วหนิวเกิงซึงยังคงสนใจอย่างมาก โดยพื้นฐานแล้วสามารถจดจำได้ดีเลยทีเดียว นอกจากนี้ความแม่นยำในการระบุจุดฝังเข็มก็สูงมากเช่นกัน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจ้าวเสี่ยวกังสามารถจดจำสมุนไพรบางชนิดได้ สิ่งเหล่านี้คือรากฐาน แต่สิ่งที่เป็นพื้นฐานมากขึ้นคือการทดสอบความสำเร็จในอนาคตของการแพทย์แผนจีนมากขึ้น

"ฮ่าๆๆ คุณปู่หนิว ในเวลานั้นฉันยังไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ฉันก็เข้าใจแล้วนี่ไง?"

"อืม ในเมื่อรู้เรื่องแล้ว ก็เข้าไปเอาหนังสือ"สมุนไพรเซินหน่อง"หนึ่งเล่มที่วางอยู่บนชั้นหนังสือกลับไป ถ้าท่องได้หมดแล้วค่อยกลับมาหาฉันอีกครั้ง"

ความหมายของหนิวเกิงซึงจ้าวเสี่ยวกังจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ทันใดนั้นปลื้มปริ่มอย่างมาก เดิมทีเขาคิดว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะสามารถเป็นลูกศิษย์ได้ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะเรียบง่ายแบบนี้

หลังจากเอาตำรา"สมุนไพรเซินหน่อง"ออกมาจากในบ้าน จ้าวเสี่ยวกังยืนอึ้งไปชั่วขณะ เพราะว่ามันช่างหนาเหลือเกิน นอกจากนี้เนื้อหาภายในตำราไม่ใช่แค่เรื่องของสมุนไพรหนึ่งร้อยอย่างอย่างเดียว อีกทั้งยังมีสูตรการผสมยามากมาย การทำซ้ำของสรรพคุณทางยา ความขัดแย้งของเภสัชวิทยา

"คุณปู่หนิว นี่มันเยอะเกินไปหรือเปล่า? เอาแบบนี้ฉันขอจำหนึ่งในสิบก่อนได้ไหม?"

"ฮึ ถ้านายมีความคิดแบบนั้น อย่ามาตั้งแต่แรกเลยจะดีกว่า อยากเรียนรู้สิ่งต่างๆก็ต้องรู้จักลำบาก ความลำบากแค่นี้ก็ไม่อยากทำ ฉันว่าช่างมันเถอะนะ"

ระหว่างที่หนิวเกิงซึงพูดไปด้วย พร้อมกับลุกขึ้นเตรียมเอาตำรากลับไปเก็บ

จ้าวเสี่ยวกังจะสามารถตอบตกลงได้อย่างไร ใบหน้ายิ้มอย่างรวดเร็วและรีบก้าวถอยหลัง

"คุณปู่หนิว ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณ คุณอย่าจริงจังเลยนะ ฉันจะเอากลับไปท่องเดี๋ยวนี้เลย ท่องเสร็จแล้วฉันจะมาหาคุณ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังรีบหยิบหนังสือแล้วเดินกลับบ้าน

ตลอดทาง เขามักจะรู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามตัวเองตลอดเวลา เพียงแต่เมื่อเวลาที่หันไปกลับมองกลับไม่พบใครเลย สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ช่วงเวลาที่ใกล้จะเดินถึงสุดซอยและกำลังจะออกไป ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็เห็นมีคนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับปืนพกที่ส่องประกายในมือเล็งมาที่เขา

ในฉากนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตกใจอย่างมาก เรื่องกระสุนเหล่านี้เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าจะมีคนหลบพ้นได้

"พุฟ"

"ซู"

จ้าวเสี่ยวกังยังไม่ทันหนี มือของคนๆนั้นก็มีมีดบินแทงเข้ามาแล้ว และชายคนนั้นก็เหลือบมองกลับมา หันหัววิ่งหนีไปโดยตรง

ในฉากนี้เกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนจ้าวเสี่ยวกังล้วนแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง

แต่เมื่อเวลาที่เขาเดินออกมาจากซอย ก็เห็นชายหนุ่มคนนั้นที่สวมชุดสูทจงซานยืนกอดอกพิงอยู่ที่กำแพง ชายรวดเร็วเหมือนสายลมดั่งหยกที่เห็นในตอนกลางวัน

"ขอบคุณนะ ถ้าหากไม่ใช่คุณ เกรงว่าฉันคงตายไปสองครั้งแล้ว"

"ไม่ต้องเกรงใจ ฉันก็แค่ผ่านมาพอดีเท่านั้นเอง เพียงแค่ต้องการมาดูว่าบ้านของจางฟู่กุ้ยถูกยึดไปหรือยัง ในเมื่อไม่ถูกยึด มันก็ไม่ใช่ธุระของฉันแล้ว"

หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็เดินไปที่สี่แยกที่อยู่ไม่ไกล ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหม่แล้วควบขับออกไปอย่างรวดเร็ว จ้าวเสี่ยวกังคุ้นเคยกับมอเตอร์ไซค์คันใหม่คันนั้นอย่างมาก มันก็คือรถมอเตอร์ไซค์ในตอนกลางวันคันที่เขาสนใจนั่นเอง

ฉากในเมื่อกี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตกใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกล้าเอาปืนมาที่หมู่บ้านเพื่อมาฆ่าเขา ถ้าหากอยู่บ้านจะเกิดอะไรขึ้น?

ถ้าหากพ่อแม่ของตัวเองอยู่บ้านล่ะ? ลองนึกดูแล้วทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกกลับอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็เกิดความคิดที่อยากจะไปที่สระบัวหรือฟาร์มบนภูเขาเพื่อสร้างบ้าน

ฟาร์มบนภูเขาห่างบ้านสามกิโลเมตร ถือว่าไม่ไกลเท่าไหร่ ขับรถมอเตอร์ไซค์เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว

ระยะทางของสระบัวใกล้กว่านิดหน่อย แต่ว่าที่สระบัวอากาศจะหนักไปหน่อย ชั่วขณะทำให้จ้าวเสี่ยวกังเริ่มมีการวางแผน

เขารู้ว่าเขาไปยั่วยุใครเข้าแล้ว แต่ว่ากลับไม่อยากจะให้พ่อแม่ของตัวเองต้องมาติดร่างแหไปด้วย

หวังป้าเทียนรออย่างเงียบ ๆ อยู่ในบ้านหลังหนึ่งที่มีความหรูหรากว่าในเมืองด้วยมือไขว้หลัง และข้างๆเขายังมีผู้หญิงที่สวยอย่างมากอยู่สองคน ผู้หญิงสองคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยจากทั่วทุกมุมโลก ถูกเขารับมาอยู่ที่สวนหลังบ้านของตัวเองนานแล้ว

เดิมทีเขาต้องการเอาหลี่ชุ่ยฮวาและซ่งยวี่ชิงมาอยู่ในมือด้วย เพียงแต่พ่อของตัวเองให้ทำอย่างขาวสะอาด ดังนั้นเขาเลยอดทนเอาไว้ไม่เคลื่อนไหว

แต่ว่าตอนนี้หวังเซียงหรุพยักหน้าเห็นด้วยแล้ว เขารู้ว่าโอกาสของตัวเองมาแล้ว