หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตะลึง ต่อจากนั้นวิ่งเข้าไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

จ้าวเสี่ยวกังก็ตกตะลึงกับคำพูดของเถียงชุ่นหลิวในเมื่อครู่นี้เช่นกัน เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเถียงชุ่นหลิวจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา

ในความทรงจำของเขาเถียงชุ่นหลิวเป็นผู้หญิงที่อนุรักษ์นิยมและเก็บตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าคำพูดในเมื่อกี้เห็นได้ชัดอย่างมากว่าความหมายคือต้องการช่วยเขาปลดปล่อยในเรื่องแบบนั้น

เถียงชุ่นหลิวกลับเข้ามาภายในบ้าน ภายในใจอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกและหัวใจเต้นแรงอย่างต่อเนื่อง นึกถึงคำพูดที่พูดกับจ้าวเสี่ยวกังเหล่านั้น หัวใจอดไม่ได้ที่จะเต้นแรงมากยิ่งขึ้น

ความหมายของคำเหล่านั้นชัดเจนที่จะสารภาพกับตัวเอง ในดวงตาเต็มไปด้วยท่าทางของตัวเอง ลองนึกดูแล้วก็ทรมานอย่างมาก คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของเถียงชุ่นหลิวทำให้เกราะป้องกันของเธอค่อยๆผ่อนลง

อู๋ต้าเฉียวกำลังนอนอยู่บนเตียงมองดูหน้าตาของเถียงชุ่นหลิว อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย หัวเราะและพูด :"ชุ่นหลิว มีอะไรเหรอ? สามีของเธอจะกลับมาแล้วเหรอ?"

"เอ่อ ยัง…..ยังไม่กลับ"

มองไปที่ดวงตาที่สงสัยของอู๋ต้าเฉียว ชั่วขณะทำให้เถียงชุ่นหลิวไม่รู้ควรอธิบายยังไงดี วิ่งออกไปอย่างไม่ทันระวังโดยตรง

เพียงแต่เมื่อเวลาที่วิ่งออกมา หัวกลับไปชนเข้ากับหน้าอกของจ้าวเสี่ยวกัง

เธอรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อชนกับกล้ามเนื้อที่แข็งแรงพอๆ กับหินแกรนิต

"โอ๊ย……"

"พี่สาว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย พร้อมกับจับไหล่ของเถียงชุ่นหลิวและพยุงขึ้น

มองดูใบหน้าที่ใกล้เท่าฝ่ามือนั้น และยังมีการหายใจออกของจ้าวเสี่ยวกังที่มีความร้อนชนกับหน้าของตัวเอง ทำให้ร่างกายของเถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะตัวอ่อน

"ไม่เป็นไร นาย ทำไหมนายถึงเข้ามาล่ะ"

เพื่อปิดบังความเขินอายของตัวเอง เถียงชุ่นหลิวถามออกไปอย่างลวกๆทันที

"เอ่อ ฉันก็แค่จะเข้ามาดูคุณป้าต้าเฉียว ยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลยที่เมื่อวานคุณสามารถให้คุณป้าต้าเฉียวอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไงดี"

ระหว่างที่พูดไปด้วย จ้าวเสี่ยวกังก็มองเข้าไปภายในบ้าน

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ทันใดนั้นเถียงชุ่นหลิวก็นึกถึงเงินที่เมื่อคืนจ้าวเสี่ยวกังเอาไปวางไว้ที่ใต้หมอน เอาออกมาโดยตรงและพูดกับจ้าวเสี่ยวกัง :"เงินเหล่านี้นายเป็นคนวางไว้ใช่ไหม? นายทำเหมือนกับว่าพี่สาวเป็นคนยังไง นายรีบเอากลับเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นนายก็พาคุณป้าต้าเฉียวไปได้เลย"

ระหว่างที่เถียงชุ่นหลิวพูดไปด้วย พร้อมกับเอาเงินยัดใส่มือของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง หลังจากนั้นเดินออกไป

มองไปที่หลังที่ดื้อรั้นของเถียงชุ่นหลิว ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"คุณป้า คุณหายดีหรือยังไ?"

จ้าวเสี่ยวกังมองดูอู๋ต้าเฉียวที่นอนอยู่บนเตียง สภาพจิตใจดีกว่าเมื่อวานเยอะขึ้น แต่ว่าใบหน้ายังคงซีดขาว เมื่อคิดถึงไม้กลิ้งขนมปังที่น่าตกใจ ภายในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ

"อืม ดีขึ้นมากแล้ว ชอบคุณนะ เสี่ยวกัง"

เดิมทีอู๋ต้าเฉียวมีคำพูดมากมายอยากคุยกับจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเมื่อคำพูดทั้งหมดมาถึงมุมปากแล้วกลับกลืนลงอย่างไม่ตั้งใจ

เพราะว่าเธอรู้ว่าเรื่องในอดีตไม่พูดออกมาดีที่สุดแล้ว ผลกระทบที่พูดออกมาแล้วจะต้องยอมรับไม่ได้อย่างแน่นอน

นอกจากนี้ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ยอมรับไม่ได้

เมื่อได้ยินคำพูดที่เรียบง่ายของอู๋ต้าเฉียวนี้ ชั่วขณะจ้าวเสี่ยวกังก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องขอบคุณ นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว คุณป้า รอให้ฉันเจออู๋ยิ่งแล้วจะต้องสั่งสอนเขาอย่างแน่นอน"

"ห๊ะ ไม่ต้อง ไม่ต้อง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะชีวิตของป้า ไม่รบกวนนายแล้ว"

เมื่อเห็นอู๋ต้าเฉียวมีสีหน้าที่ประหม่า ภายในใจของจ้าวเสี่ยวักงสงสัยอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไหมอู๋ยิ่งทำร้ายอู๋ต้าเฉียวมากขนาดนี้แล้ว ทำไหมอู๋ต้าเฉียวถึงยังใช้คำพูดที่เรียบง่ายแบบนี้อีก

"คุณป้า คุณใจอ่อนเกินไปแล้ว ความโกรธนี้ต่อให้คุณกลืนลงไปแล้ว ฉันไม่มีทางกลืนลงไปแน่นอน ถ้าหากฉันเจออู๋ยิ่งอีกครั้ง ฉันจะต้องช่วยคุณสั่งสอนเขาอย่างแน่นอน"

มองดูจ้าวเสี่ยวกังที่มีความโกรธนั้น อู๋ต้าเฉียวอดไม่ได้ที่จะตะลึง ต่อจากนั้นถอนหายใจ

"เห้อ เสี่ยวกัง ในเรื่องนี้นายไม่ควรมาเกี่ยวข้องด้วย นายอย่ายุ่งดีกว่า นายไม่เข้าใจเหตุผลของเรื่องในนี้เลยด้วยซ้ำ นายไปหาเงินของนายต่อดีกว่า รับซื้อเห็ดสนของนาย หลังจากนั้นเดินออกจากหมู่บ้านบางจื่อของพวกเราและอย่าอยู่ในหุบเขาเล็ก ๆ แห่งนี้ไปตลอดชีวิต"

คำพูดของอู๋ต้าเฉียวนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตกตะลึง

"คุณป้า ฉันไม่มีทางออกไปแน่นอน ฉันต้องการให้คนอื่นเดินออกไป นอกจากนี้ฉันยังอยากนำพาคนในหมู่บ้านของพวกเราให้มีความร่ำรวยและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เหมือนกับคุณป้าอย่างคุณ มีรูปร่างหน้าตาที่สวยขนาดนี้แต่กลับแต่งตัวง่ายๆ ถ้าหากคุณอาศัยอยู่ในสภาพเหมือนในเมือง คงจะเหมือนดาราใหญ่คนหนึ่งแน่นอน นอกจากนี้เป้าหมายของฉันคือให้ผู้หญิงทุกคนในหมู่บ้านสวมเสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ ใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ"

จ้าวเสี่ยวกังพูดถึงเป้าหมายของตัวเองต่อหน้าอู๋ต้าเฉียวเป็นครั้งแรก พูดความในใจของตัวเองออกมา

เมื่ออู๋ต้าเฉียวได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง อดไม่ได้ที่จะตะลึง ต่อจากนั้นส่ายหัวและพูด :"เสี่ยวกัง ความฝันของนายมันก็ดีอยู่หรอกนะ เพียงแต่หมู่บ้านของพวกเราไม่เหมือนกับหมู่บ้านที่อยู่รอบๆ ล้วนแล้วเป็นเหมือนกับครอบครัวเดียวกัน หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านที่มีนามสกุลผสมกัน ดูแลขึ้นมาแล้วมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

"ฮ่าๆๆ คุณป้า ฉันมีวิธีของตัวเอง คุณดูแลรักษาตัวเองไปก่อนดีกว่า ไม่เกินหนึ่งปีฉันจะต้องทำให้หมู่บ้านมีการเปลี่ยนแปลงทั้งหมด ถ้าหากฉันทำผลงานออกมาได้ดี คุณป้าจะต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตให้ฉันฟังนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปจัดการอู๋ยิ่งอย่างแน่นอน"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของอู๋ต้าเฉียวตื้นตันใจอย่างมาก สุดท้ายแล้วจ้าวเสี่ยวกังยังคงใส่ใจเธอ เพียงแต่เมื่อนึกถึงความแตกต่างระหว่างอายุของเธอกับจ้าวเสี่ยวกังแล้ว ภายในใจถอนหายใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

นึกถึงคำพูดของโจวหรานฮวา อู๋ต้าเฉียวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกสาวของตัวเองอู๋เฉียน เพียงแค่คิดแบบนี้ ภายในใจของเธอก็มีความรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"อื้ม นายไปทำธุระของนายได้แล้ว ป้าต้องการพักผ่อนสักหน่อย"

อู๋ต้าเฉียวรู้ว่าไม่สามารถคุยกับจ้าวเสี่ยวกังต่อไปได้แล้ว ถ้าหากยังพูดต่อไปเกรงว่าความรักที่หายไปนานของเธอจะเกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง หลังจากนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้ จะต้องพูดคำพูดที่ไม่ควรพูดกับจ้าวเสี่ยวกังแน่นอน

จ้าวเสี่ยวกังมองดูท่าทางที่เหนื่อยล้าของอู๋ต้าเฉียว ไม่กล้ารบกวนอีกต่อไป ค่อยๆเดินออกไปข้างนอก

ทันทีที่เดินออกมาข้างนอก ก็เห็นเถียงชุ่นหลิวอยู่คนเดียวและเอามือเท้าคาง เหม่อลอยนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์

มองจากด้านหลัง เอวเรียวๆนั้น บั้นท้ายที่ใหญ่อย่างมากล้วนแล้วทำให้เขาอดไม่ได้ที่อยากจะมีการจู่โจมจากด้านหลังโดยตรง คิดไปเรื่อยๆตรงนั้นของจ้าวเสี่ยวกังก็ตอบสนองขึ้นมา

"พี่สาว คุณกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังเดินไปอยู่ต่อหน้า พร้อมกับจงใจใช้ด้านล่างของตัวเองดันบั้นท้ายที่ใหญ่อย่างมากของเถียงชุ่นหลิว

"โอ๊ย"

เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนเช่นกันว่าตรงนั้นของตัวเองถูกจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง

แม้ว่าจะเป็นแค่หนึ่งที แต่ว่าความรู้สึกที่หายไปนานทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมีคาวมกระหายขึ้นมา

"เสี่ยวกัง ทำไหมนายออกมาถึงไม่ส่งเสียงเลย ตอนเดินก็ไม่มีเสียงด้วย"

ระหว่างที่เถียงชุ่นหลิวพูดไปด้วย ดวงตามองไปที่ตรงนั้นของจ้าวเสี่ยวกังอย่างไม่ได้ตั้งใจ

การมองในครั้งนี้ ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาออกจากมันได้เลย

เพราะว่าตรงนั้นถูกดันขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ท่าทางของมันนั้นใหญ่เหมือนกับข้าวโพดที่หันหน้าไปทางดวงอาทิตย์

แม้ว่าจะถูกห่อด้วยกางเกง แต่ว่าเถียงชุ่นหลิวสามารถรู้ขนาดของสิ่งนั้นได้อย่างชัดเจน ใหญ่เหมือนกับข้าวโพดที่อยู่ในสวน ต่อให้ผ้าที่อยู่ด้านนอกหนาขนาดไหน แต่ว่าเมื่อดูจากขนาดแล้วจะรู้ได้ทันทีว่าข้าวโพดที่ดึงออกมาใหญ่ขนาดไหน

"ฮ่าๆๆ ฉันก็แค่อยากจะดูพี่สาวให้มากกว่านี้หน่อยไง? ตอนที่พี่สาวไม่อยู่ด้านใน ภายในใจของฉันรู้สึกเหมือนกับว่าขาดอะไรบางอย่าง"