เมื่อได้ยินเสียงที่มีการเยาะเย้ยอย่างกะทันหันนี้ ทั้งสามคนที่เตรียมลงมือต่างตกตะลึง ค่อยๆหันตัวกลับไปมองคนที่อยู่ตรงทางเข้าประตู

เมื่อพวกเขาเห็นชายผู้นั้นยืนอยู่ที่ประตูอย่างชัดเจน ใจของพวกเขาอดไมได้ที่จะสั่นขึ้นมา ทันใดนั้นภายในใจพวกเขาก็จำฉากที่มีการลอบสังหารอีกฝ่ายขึ้นมาได้ทันที ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับพวกเขาสามคนในเมืองชิงซาง นอกจากนี้พวกเขาสามคนล้วนแล้วอยู่ในที่ลับตาผู้คน บนเน็ตเต็มไปด้วยหมายจับด้านอาชาญกรรม เพียงแค่ถูกคนจับได้หรือว่ามีคนรู้จัก ผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถยอมรับได้อย่างแน่นอน แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้กลับเป็นคนที่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้เลย

ต่อให้มีการสู้กันก็มีแต่ตายสะทานเดียว ทางเลือกที่ดีที่สุดคือการหนี

มองดูสามคนที่มีการหลบสายตา ชายที่ประตูดูเหมือนจะเข้าใจเจตนาของคนสามคนเป็นอย่างดี นำมีดบินสามเล่มออกจากชุดสูทจงซานโดยตรง

ยิ้มอย่างเหยียดหยามและพูด :"วันนี้พวกแกสามคนถูกฉันเจอเข้าแล้วหรือว่าอยากจะวิ่งหนีเหรอ? พูดมา ให้ฉันไปส่งพวกแกที่สถานีตำรวจด้วยตัวเอง หรือว่าพวกแกจะโทรศัพท์แจ้งตำรวจด้วยตัวเอง?"

ทั้งสามคนจ้องหน้ากัน มองดูชายหนุ่มที่สวมชุดสูทจงซานด้วยความดูถูกอย่างมากและพูด :"พี่หลง ครั้งนี้คุณปล่อยพวกเราไปเถอะนะ พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้ว พวกเราเพียงแค่ต้องการทำภารกิจนี้เสร็จแล้วค่อยล้างมือให้ขาวสะอาดเท่านั้น พี่หลง พวกเราผิดไปแล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ"

"ฮ่าๆๆ ตอนที่พวกแกลักลอบสังหารฉันก็ปล่อยพวกแกไปครั้งหนึ่งแล้ว ทำไหม? ในครั้งนี้ยังต้องการให้ฉันปล่อยพวกแกไปอีกครั้งเหรอ?"

"ปล่อยพวกแกไปไม่ใช่ว่าไม่ได้ พวกแกฆ่าตัวตายแล้วกัน มีดของฉันจะได้ไม่สกปรก"

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยใบหน้าที่เย็นชา ดูเหมือนว่าไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่นิดเดียว รอการตัดสินใจของทั้งสามคนอย่างเงียบๆ

เมื่อทั้งสามคนเห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นมีท่าทางที่เย็นชาเหมือนหยก รู้ว่าวันนี้ยากที่จะหนีออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ทันใดนั้นจ้องหน้ากันหนึ่งที ในเวลาเดียวกันก็ส่งจังหวะที่มีความกล้าออกมา

"ฆ่ามัน"

ทั้งสามคนโจมตีพร้อมกัน เดิมทีชายหนุ่มตรงกลางที่ไม่มีอาวุธ ทันใดนั้นมีดสั้นยาวมากสองด้ามก็ปรากฏขึ้นที่แขนเสื้อ

เมื่อเห็นฉากนี้ ชายหนุ่มที่สวมชุดสูทจงซานพูดด้วยความเหยียดหยามอย่างมาก :"ดาบที่อยู่ในแขนเสื้อของแกแบบนั้นมันช่างเปล่าประโยชน์เหลือเกิน"

พูดจบ ชายคนนั้นทักทายโดยไม่มีการหลบเลี่ยง

ชายในชุดสูทจงซานต่อกริชเล่มนั้นและแท่งเหล็กโดยตรงและไม่มีการหลบเลี่ยงหรือหลีกเลี่ยงใดๆ บิดบินที่อยู่ในมือบินออกไปอย่างรวดเร็ว

ท่าทางที่มีความมั่นใจนั้น ทำให้จ้าวเสี่ยวกังที่ล้มลงบนพื้นรู้สึกประทับใจมาก หวังฟาฟาที่พยุงเขาอยู่ข้างๆ ก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าวิชากังฟูล้วนเป็นของปลอม แต่ว่าวันนี้เมื่อเห็นการต่อสู้ของผู้ชายสวมชุดสูทจงซานแล้ว จึงรู้ว่าวิชากังฟูไม่ใช่ของปลอม เพียงแค่พวกเขาไม่เคยเห็นเท่านั้น

ก่อนที่อาวุธในมือของชายหนุ่มทั้งสามจะมาโดนตัวของชายในชุดสูทจงซาน ก็ถูกมีดบินทั้งสามเล่มของชายหนุ่มชุดสูทจงซานแทงเข้าไปที่ข้อมือโดยตรง

ยังไม่ทันรอให้ทั้งสามคนตอบสนอง จู่ๆมือของชายหนุ่มในชุดสูทจงซานก็มีมีดบินปรากฏอีกสามเล่ม ขว้างออกมาโดยตรง

ทันใดนั้น ที่ข้อต่อแขนของทั้งสามคนก็มีมีดบินเพิ่มอีกสามเล่ม

การต่อสู้นั้นง่ายและรวดเร็วมาก แต่ว่ากระบวนการที่มีความอันตรายนั้นทำให้ทุกคนกลัวอย่างมาก

คนเดียวที่อยู่ในสถานที่ที่สามารถรักษาความสงบเอาไว้ เกรงว่ามีเพียงแค่ชายหนุ่มในชุดสูทจงซานเท่านั้น

มองดูทั้งสามคนที่นอนอยู่บนพื้น ชายหนุ่มในชุดสูทจงซานเดินเข้ามาโดยตรง ชักมีดบินหกเล่มนั้นออกมาโดยไม่มีความลังเลใดๆ

"ในเมื่อแกทำข้อตกลงกับสามคนนี้แล้ว อย่างนั้นแกก็โทรเรียกตำรวจแล้วกัน ไม่อย่างนั้นมีดบินของฉันจะฆ่าคนได้"

หลังจากพูดจบ สายตาของชายหนุ่มในชุดสูทจงซางมองไปทางเถ้าแก่รถมอเตอร์ไซค์อย่างเย็นชา

ถูกสายตาที่มีความเย็นชาของชายหนุ่มมองแบบนี้ เถ้าแก่รถมอเตอร์ไซค์ราวกับว่าตกลงไปในใต้มหาสมุทรน้ำแข็ง ตกใจจนสั่นสะท้านไปทั้งตัวทันที รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและโทรศัพท์ไปหาตำรวจทันที

ภายใต้สายตาของผู้ชายคนนั้น ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่กล้าพูดออกมาว่ามีชายที่สวมชุดสูทจงซานอยู่ด้วย

หลังจากแจ้งความเสร็จ ชายหนุ่มในชุดสูทจงซานมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งทีและพูด :"ในอนาคตไม่มีความอำนาจก็อย่าสร้างปัญหาไปเรื่อย วันนี้ถ้าหากว่าฉันมาช้าไปก้าวหนึ่งชีวิตของนายคงไม่เหลือแล้ว"

พูดจบ ชายหนุ่มเดินออกมาโดยตรงอย่างวางมาดและเต๊ะท่า

หลังจากออกไปได้ไม่ไกล ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออกไป

"ฮัลโหล หัวเหล็ก เรื่องฉันจัดการเสร็จแล้ว เด็กคนนั้นไม่เลวเลยนะ อดทนอย่างมาก แต่น่าเสียดายเกือบต้องตายไปแล้ว ถ้าหากว่าไม่ใช่เห็นแก่หน้าน้องสองฉันก็ไม่มีทางมาที่นี่จัดการผักปลาสามตัวนั้นหรอก"

ภายในวิลล่าสุดหรูในเมืองหลินไห่ จางฟู่กุ้ยฟังการสนทนาระหว่างหัวเหล็กกับผู้ชายคนนั้น หัวเราะและพูด :"เด็กคนนี้ยังคงมีความหยิ่งผยองขนาดนั้น เพียงแต่ยังคงมีทุนของความหยิ่งผยองเช่นกัน ให้เขาไปเดินเล่นในเมืองชิงซานไปก่อนแล้วกัน อาจจะสามารถจัดการหวังป้าเทียนไปก็ได้"

"เดิมทีฉันต้องการลงมือด้วยตัวเอง ตอนนี้ลองนึกดูแล้วไม่จำเป็นต้อง"

หลังจากพูดจบ มีร่องรอยของความเหงาอยู่ในดวงตาของจางฟู่กุ้ย

หัวเหล็กบอกคำพูดของจางฟู่กุ้ยให้กับชายหนุ่มในชุดสูทจงซาน กลับแลกกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

"เขาใจแล้ว ยังคงพูดจาไร้สาระขนาดนั้น ภายในสามวันฉันจะออกจากเมืองชิงซาง ยังมีอะไรต้องการพูด พูดออกมาพร้อมกันเลย"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จางฟู่กุ้ยและหัวเหล็กต่างตกตะลึง ในไม่ช้าจางฟู่กุ้ยก็ส่ายหัวและพูด :"ไม่มีแล้ว ส่วนเด็กคนนั้นถ้าหากว่าจัดการไม่ได้ถือว่าฉันมองพลาดไปก็แล้วกัน"

ชายหนุ่มในชุดสูทจงซานได้ยินคำพูดนี้ ตัดสายโทรศัพท์โดยตรง หลังจากนั้นเรียกรถหนึ่งคันจากไป

จ้าวเสี่ยวกังถูกหวังฟาฟาพยุงออกมาจากร้านขายรถมอเตอร์ไซค์

เมื่อเถ้าแก่ร้านขายรถมอเตอร์ไซค์เห็นฉากนี้ นำเงินหกพันหยวนในก่อนหน้านี้ที่มีการโกงจ้าวเสี่ยวกังเอาไปยัดไว้ในมือของจ้าวเสี่ยวกัง พูดด้วยความกลัวเล็กน้อย :"น้องชาย ฉันมีตาหามีแววไม่ นายอย่าเอาผิดฉันเลยนะ ครั้งนี้ปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้าหากนายต้องการซื้อรถมอเตอร์ไซค์ฉันยินดีขายในราคาทุนให้กับนายเลย เป็นยังไง?"

จ้าวเสี่ยวกังมองอีกฝ่ายลึกๆหนึ่งที หลังจากนั้นมุมปากเปิดออก

"ฉันสามารถปล่อยคุณไปได้ คุณดูพวกเขาสามคนให้ดีแล้วกัน นั่นล้วนแล้วเป็นถึงพวกฆาตกรเลยนะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังรับเงินโดยตรงและให้หวังฟาฟาพาตัวเองกลับไปที่หมู่บ้าน

แม้ว่าจะมีคลินิกอยู่ในเมือง แต่เขาเชื่อในทักษะทางการแพทย์ของหนิวเกิงซึงมากกว่า อาการบาดเจ็บเล็กน้อยบนร่างกายของเขารู้สึกว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในมือของหนิวเกิงซึง

หวังฟาฟาขับรถไถเดินตาม ระหว่างทางมองดูจ้าวเสี่ยวกังที่มีเลือดไหลออกมาด้วยความกังวล

ในไม่ช้าทั้งสองคนก็กลับมาถึงหมู่บ้านบางจื่อ หวังฟาฟาขับรถส่งจ้าวเสี่ยวกังไปที่หน้าประตูของหนิวเกิงซึงโดยตรง

เมื่อไดยินเสียงของรถไถเดินตาม หนิวเกินซึงก็เดินออกมาเช่นกัน

เมื่อเห็นร่างกายของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยเลือด ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเช่นกัน

"คุณปู่หนิว คุณรีบช่วยเสี่ยวกังเร็วเข้า เขาถูกคนแทง"

ระหว่างที่หวังฟาฟาพยุงจ้าวเสี่ยวักงไปด้วย พร้อมกับเดินไปทางหนิวเกิงซึง

"เกิดอะไรขึ้น? เด็กคนนี้ไปต่อสู้กับคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม?"

ทันใดนั้นหวังฟาฟาก็เล่าเรื่องทั้งหมดของจ้าวเสี่ยวกังหนึ่งรอบ

เมื่อได้ยินว่าจ้าวเสี่ยวกังเพราะว่าเพื่อความยุติธรรมแล้วขับไล่คนไปจนเรื่องเข้าตัว สีหน้าของหนิวเกิงซึงก็ผ่อนคลายลงมาก

"ไอ้เด็กเวร ทั่วทั้งหมู่บ้านบางจื่อนายมาที่นี่ของฉันมากที่สุดแล้ว ตั้งแต่เด็กนายก็เอาแต่ทำให้ฉันยุ่ง โตขึ้นมาก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ ถอดเสื้อออก ฉันจะล้างแผลให้นายก่อน"

"ฮ่าๆๆ คุณปู่หนิว คุณก็รู้สึกว่าสิ่งที่ฉันทำถูกต้องใช่ไหม? คุณก็ไม่คุ้นชินกับการรังแกคนอื่นของพวกเขาใช่ไหม?"