เมื่อหวังจวินได้ยินคำพูดนี้ จู่ๆก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง เปิดปากพุดโดยตรง :"ถ้าหากใครสามารถจัดการเขาให้ฉันได้ ฉันจะมอบเงินรางวัลหนึ่งหมื่นหยวนแก่คนนั้น นอกจากนี้ฉันจะให้เขาไปติดตามพี่ชายของฉันโดยตรง"

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหวังจวิน เดิมทีท่าทางที่ถูกการกระตุ้นกลายเป็นดวงตาทั้งคู่แดงขึ้นมาทันที มีความชั่วร้ายมากขึ้น

แน่ว่าจ้าวเสี่ยวรู้อยู่แล้วว่าการล่อล่วงในปากของหวังจวินใหญ่ขนาดไหน ยังไม่ต้องพูดถึงติดตามหวังป้าเทียน เพียงแค่เงินหนึ่งหมื่นหยวนก็เพียงพอที่จะทำให้คนเหล่านี้บุกเข้ามาแล้ว

"จัดการมัน"

ชายหนุ่มที่เปิดปากพูดในเมื่อกี้เป็นคนที่บุกเข้าไปโดยตรงก่อน สายตาที่มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยความดุร้าย

เมื่อเห็นฉากนี้ จ้าวเสี่ยวกังก็กัดฟันเช่นกัน เปิดรับการโจมตีอย่างเต็มรูปแบบ

"ฆ่ามัน"

เสียงตะโกนที่ดังออกมาจากปากของจ้าวเสี่ยวกัง ในเวลานี้เขาไม่ต้องการหลบหนี เพราะว่าต่อให้วันนี้หนีไปได้ พรุ่งนี้ไม่แน่อีกฝ่ายก็จะไปหาเรื่องที่บ้านของตัวเอง และเรื่องเหล่านี้สามารถหลบได้วันที่หนึ่งแต่หลบไม่พ้นวันที่สามสิบเอ็ดแน่นอน

เมื่อหวังฟาฟาเห็นคนเหล่านั้นบุกเข้ามา สิ่งแรกที่นึกถึงคือต้องการหนี แต่ว่าเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนของจ้าวเสี่ยวกังนั้น กลับหยุดก้าวเดินอย่างกะทันหันและหันตัวกลับไป

จ้าวเสี่ยวกังถอขวานและพุ่งไปข้างหน้าด้วยรูปแบบการเล่นที่คุกคามชีวิต

ทันใดนั้น คนที่บุกเข้ามาเป็นคนแรกคนนั้นถูกจ้าวเสี่ยวกังก้มลงแล้วฟันไปที่หน้าท้องส่วนล่างโดยตรง และบนร่างกายของเขาก็ถูกเหล็กที่แข็งแกร่งตีโดนหนึ่งทีเช่นกัน

ในไม่ช้าจ้าวเสี่ยวกังก็รู้สึกว่ายืนไม่นิ่งอีกต่อไป แม้ว่าเขาต้องการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด เขาก็มักจะเตือนตัวเองโดยสัญชาตญาณว่าอย่าทำเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการฟันเส้นตายของคู่ต่อสู้

พุฟ……

มีดพับหนึ่งเล่มแทงโดนน่องขาของเขาโดยตรง ทันใดนั้นมีเลือดไหลออกมา

จ้าวเสียกังเห็นว่าเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีอายุไม่มากแทงเขา แต่เมื่อเวลาที่เขาเห็นดวงตาของเด็กคนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและบ้าคลั่ง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นวาบ โดยเฉพาะเด็กที่อยู่ข้างๆของอีกฝ่ายก็มีดวงตาที่เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน ถือมีดพับแล้วชี้ไปชี้มา

"ฮ่าๆๆ……"

จ้าวเสี่ยวกังอดกลั้นกับความเจ็บปวดที่โดนท่อเหล็กฟาดใส่ หัวเราะอย่างเย็นชาโดยตรง มือที่ถือขวานข้างนั้นยกขึ้นและฟันลงมาโดนมือของเด็กเหล่านั้นที่ถือมีดพับจนขาดโดยตรง

แม้ว่าจะลงมือไปแล้ว ดูเหมือนว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่มีความลังเลใดๆเลย การโจมตีทุกครั้งล้วนแล้วฟันไปยังส่วนที่อันตรายถึงตายของผู้ที่กำลังเข้ามาหาเขา

ฟันอย่างต่อเนื่องหลายที มีคนล้มลงอยู่บนพื้นสี่ห้าคนแล้ว ทุกคนล้วนแล้วแขนหักหรือไม่ก็ขาหัก

มีเลือดน่องไปทั่วทุกที คนอื่นๆที่เห็นฉากนี้ล้วนแล้วไม่กล้าเข้ามาอีกต่อไป

จ้าวเสี่ยวกังดึงมีดพับออกจากขาของเขาโดยตรง หลังจากนั้นเขาก็เลียมีดเปื้อนเลือดด้วยลิ้นแล้วมองไปทางหวังจวินอย่างเย็นชา

"แก เข้ามาคุกเข่าให้ฉันสะ ไม่อย่างนั้นวันนี้แกต้องตาย หรือไม่ก็ฉันตาย"

หวังจวินก็ตกใจกับคำข่มขู่ของจ้าวเสี่ยวกังอย่างมากเช่นกัน ครั้งที่แล้วแม้ว่าเขาจะกลัวเช่นกัน แต่ว่าในครั้งนี้ความกลัวแบบนี้เป็นความกลัวที่กลัวจนเข้ากระดุกดำ

ในสายตาของเขาจ้าวเสี่ยวกังกลายเป็นร่างปีศาจมารโดยสมบูรณ์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าลงมือจริงๆ นอกจากนี้แม้แต่เด็กๆยังไม่ปล่อย

"ไอ้……ไอ้เวร วันนี้ถือว่าแกโชคดี ฉันขอปล่อยแกไปก่อน แกรอฉันเอาไว้ให้ดี"

หลังจากพูดจบ หวังจวินอยากจะวิ่งหนี

พุฟ……

โอ๊ย……

จ้าวเสี่ยวกังใช้มีดพับเปื้อนเลือดที่อยู่ในมือเล็งและปาไปทางขาของหวังจวินโดยตรง มันบังเอิญไปโดนข้อเท้าของหวังจวินพอดิบพอดี และจมเข้าไปอย่างสมบูรณ์

หวังจวินล้มลงกับพื้นทันทีและร้องไห้อย่างบ้าคลั่งขึ้นมา

คนอื่นๆเมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังกล้าแตะต้องแม้แต่หวังจวิน ยิ่งมีความเย็นวูบวาบขึ้นมา

แม้ว่าจะเป็นหลิวต้าโถวที่ถูกหวังจวินกดลงกับพื้นโดยตรง มีความตะลึงเล็กน้อยที่จ้าวเสี่ยวกังมีความกล้าขนาดนี้

นั่นเป็นถึงลูกชายแท้ๆของหวังเซียงหรุ ต่อให้ร้ายแค่ไหนก็เป็นลูกของตัวเอง ถูกจ้าวเสี่ยวกังจัดการอย่างต่อเนื่องถึงสองครั้ง ผลลัพธ์สามารถจินตนาการได้

"ครั้งที่แล้วฉันเคยเตือนแกไปแล้ว แกไม่ฟังเอง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามายั่วยุฉันอีก พูดมาสิว่าควรจัดการเรื่องของวันนี้ยังไงดี? ถ้าหากไม่ให้คำอธิบายที่น่าพอใจกับฉัน อย่างนั้นวันนี้แกก็ไปตายก่อนได้เลย ฉันรู้เบื้องหลังของบ้านแก และก็รู้สถานการณ์ของฉันด้วย ฉันตัวคนเดียวไม่สามารถต่อกรกับพวกแกทั้งครอบครัวได้ เพียงแต่ฉันสามารถตัดสินใจฆ่าแกทิ้งก่อนได้"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเดินไปอยู่ข้างตัวของหวังจวิน ใช้ขวานจี้ไปที่คอของหวังจวินโดยตรง

หวังจวินตกใจกลัวจนส่งเสียงดังขอร้องออกมาทันที

"เรื่องของวันนี้นายไม่ต้องจัดการ ล้วนแล้วเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอจัดการด้วยตัวเอง ฉันจัดการด้วยตัวเองยังไม่ได้อีกเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ มุมปากของจ้าวเสี่ยวกังยกขึ้นและหัวเราะออกมาและพูด :"แล้วหลังจากวันนี้ล่ะ? ฉันไม่อยากถูกแกจดจำเอาไว้ทุกวัน"

"หลังจากนี้ไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว ถ้าหากฉันยังกล้าอีกแกก็ฆ่าฉันได้เลย ฉันไม่กล้าแล้วจริงๆนะ"

พูดไปเรื่อยๆหวังจวินก็ร้องไห้ออกมาโดยตรง

เมื่อเห็นท่าทางของหวังจวินแบบนี้ ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกว่าไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว

"พอได้แล้ว แกโทรศัพท์ให้มาเอาคนไปได้แล้ว จำคำพูดของแกให้ดี ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าชีวิตของแกไม่เหลือจริงๆแน่"

พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังตะโกนใส่หวังฟาฟาโดยตรงเพื่อขนเห็ดสนและย้ายไปที่ครัวหลังร้าน

เมื่อหลิวต้าโถวที่นอนอยู่บนพื้นเห็นหวังจวินโทรศัพท์ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่แทนจ้าวเสี่ยวกัง

คำพูดของหวังจวินจะสามารถเชื่อได้อย่างไร? ไม่ได้มีคุณธรรมเหมือนพ่อของเขาเลย ช่างเป็นคนที่กลับกันอย่างสิ้นเชิง

"เสี่ยวกัง นายรีบโทรศัพท์หาประธานหยวนออกมารับหน้าแทน ไม่อย่างนั้นเรื่องของวันนี้เกรงว่านายจะต้องติดคุกแน่นอน"

หลิวต้าโถวดึงจ้าวเสี่ยวกังไปด้านข้าง ชี้ไปทางคนที่นอนอยู่บนพื้นที่ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเจ็บปวดและพูด :"นายเห็นหรือยัง คนเหล่านี้ส่วนใหญ่แล้วได้รับบาดเจ็บสาหัส ท้ายที่สุดแล้วนายยังทำร้ายเด็กคนหนึ่ง สิ่งนี้จะกลายเป็นหลักฐานของผู้อื่นมากยิ่งขึ้นเพื่อทำให้นายไม่มีโอกาสลุกขึ้นยืนได้เลยด้วยซ้ำ"

จ้าวเสี่ยวกังนึกถึงท่าทางที่หวาดกลัวของหวังจวินนั้น จากนั้นมองไปบนพื้น ภายในใจรู้สึกว่าหลิวต้าโถวทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

"น้าหลิว ไม่เป็นไร เขาน่าจะไม่กล้าทำแล้ว คุณช่วยไปชั่งเห็ดสนให้ฉันก่อนดีกว่า คำนวณเงินเสร็จแล้วฉันเตรียมจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย"

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกังไม่ใส่ใจ หลิวต้าโถวส่ายหัวและถอนหายใจ

"เห้อ เสี่ยวกัง อย่าโทษว่าน้าหลิวไม่เตือนนายเลยนะ ในเรื่องนี้มันไม่มีทางง่ายแบบนี้หรอก ในครั้งที่แล้วปัญหาของเฉิงเฉิงฉันต้องใช้เงินจำนวนมากว่าเพื่อให้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่อง ในครั้งนี้น้าหลิวหน้าไม่ใหญ่พอที่จะไปรับแทนนายแล้ว"

เมื่อเห็นสีหน้ากังวลและวิตกกังวลบนใบหน้าของหลิวต้าโถว จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะเชื่อเล็กน้อย

"น้าหลิว เอาโทรศัพท์ของคุณโทรหาประธานหยวน ฉันคุยเอง"

เพื่อความปลอดภัย จ้าวเสี่ยวกังยังคงตัดสินใจหาคนช่วยสักหน่อย สามารถช่วยได้ก็ช่วย ไม่สามารถช่วยได้ เขาเชื่อว่ามันก็ไม่เป็นไร

หยวนเซียงหลิงเพิ่งตื่น แต่งตัวเซ็กซี่มากเตรียมออกจากบ้าน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและยกขึ้นมาดู

เมื่อเห็นว่าเป็นหลิวต้าโถวโทรมา สิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือข่าวของจ้าวเสี่ยวกัง

"ฮัลโล เหล่าหลิว มีเรื่องอะไรเหรอ?"

เมื่อได้ยินเสียงของหยวนเซียงหลิงนั้น จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าควรเปิดปากพูดยังไงดี

"ประธานหยวน ฉันเอง"

เมื่อหยวนเซียงหลิงได้ยินว่าเป็นเสียงจ้าวเสี่ยวกัง ทันใดนั้นน้ำเสียงการพูดคุยเปลี่ยนทันที

"เสี่ยวกังเหรอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาได้เลย ฉันไม่มีทางปล่อยให้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองถูกกดขี่แน่นอน"

"ประธานหยวน ฉันฟันคน นอกจากนี้บาดเจ็บสาหัสทั้งหมด อยู่ที่หน้าประตูร้านอาหารเผิงไหล ฉันเห็นพวกเขาล้อมรอบร้านอาหาร ล้อมรอบน้าหลิว ฉันก็เลยหุนหันพลันแล่นไปหน่อย"