การปรากฏตัวอีกครั้งของหวังจวินทำให้จ้าวเสี่ยวกังขมวดคิ้วเอาไว้แน่น นับตั้งแต่ครั้งที่แล้วหลังจากที่เขาทำร้ายอีกฝ่ายแล้ว เป็นเวลานานที่ไม่ได้เจออีกฝ่าย

เดิมทีคิดว่าอีกฝ่ายไม่กล้าปรากฏตัวอีกแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามยังคงปรากฏตัวออกมาด้วยความหยิ่งผยองเหมือนเมื่อก่อน

หวังจวินพากลุ่มนักเลงเหล่านั้นลากตัวหลิวต้าโถวออกมาโดยตรง หนึ่งคนถือท่อเหล็กหนึ่งเส้นบนไหล่ข้างหนึ่ง เพื่อแสดงว่าตัวเองเป็นมาเฟีย

แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังกลับรู้ว่า คนกลุ่มนี้มากสุดก็เป็นได้แค่พวกนักเลง ไม่ต่างจากปลาเค็มเลยด้วยซ้ำ

หวังจวินจับคอเสื้อของหลิวต้าโถวถามด้วยความโกรธอย่างมาก :"พูดมา หลานสาวของแกไปไหนแล้ว ถ้าหากวันนี้ไม่พูดออกมา รับรองว่ามือข้างนั้นของแกฉันก็รักษาไว้ไม่ได้แล้ว และยังมีอีกอย่างบอกที่อยู่บ้านของเด็กคนนั้นในครั้งที่แล้วด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าทำร้ายฉัน ฉันว่ามันคงหนีความตายไม่พ้นแน่นอน"

หลิวต้าโถวมองดูนักเลงกลุ่มนั้นที่มีแววตาที่ดุร้าย ภายในใจก็มีความกลัวอย่างมากเช่นกัน แต่ว่าเขายังคงไม่สามารถทำสิ่งที่ทรยศต่อหลานสาวของตัวเองและจ้าวเสี่ยวกังได้

"น้องชายหวัง นายปล่อยหลานสาวของฉันไปเถอะ ตอนนี้เธอไม่อยู่เมืองชิงซางแล้ว"

"ฮึ ฉันต้องการตำแหน่งที่แน่ชัด เลิกพูดไร้สาระสะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้พี่น้องของฉันจัดการแกสะ นอกจากนี้ยังเป็นลูกน้องที่อายุยังไม่ถึงสิบสี่ปี อยากลองชิมดูไหม?"

หลังจากพูดจบ หวังจวินจ้องมองหลิวต้าโถวด้วยสายตาที่ดุร้าย มองจนหลิวต้าโถวเหงื่อแตกออกมาโดยตรง

สำหรับคนที่อยู่ร้านอาหารบ่อยๆ แน่นอนว่ารู้อยู่แล้วเด็กที่มีอายุไม่เกินสิบสี่ปีเอามาทำอะไร

นั่นก็คือสามารถฆ่าคนได้โดยไม่มีโทษประหารชีวิต นอกจากนี้ยังมีความช่วยเหลือจากพี่ชายของหวังจวนหวังป้าเทียนในด้านมืดและด้านสะอาด โดยเฉพาะล้วนแล้วสามารถทำให้ไม่ติดคุกได้ แค่เอาไปสั่งสอนเล็กน้อยก็พอแล้ว

ช่วงเวลาที่หลิวต้าโถวกำลังสับสนว่าจะพูดออกมาหรือไม่พูดออกมาดี จ้าวเสี่ยวกังขับรถไถ่เดินตามมาถึงหน้าร้านอาหารเผิงไหลแล้ว

ได้ยินเสียงรถไถเดินตามดัง หวังจวินอดไม่ได้ที่จะหันหัวกลับไปมอง

ทันทีที่มองไป รูม่านตาของหวังจวินหดตัว ต่อจากนั้นมีความตื่นเต้นขึ้นมา

ตอนที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลเขาได้ให้คำมั่นว่าจะรอให้อาการบาดเจ็บหายดีจะต้องกลับมาแก้แค้นความขุ่นเคืองนี้

แม้ว่าตอนนี้บาดแผลยังไม่หายดี แต่ว่าเขากลับรอไม่ไหวแล้วอยากกลับมาแก้แค้น

"ไอ้เวร ในที่สุดแกก็มาแล้ว แกรู้บ้างไหมว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตยังไง?"

หวังจวินกัดฟันและมองทางจ้าวเสี่ยวกัง ตอนนี้เพียงแค่ประโยคเดียวของเขา ลูกน้องที่อยู่รอบตัวเหล่านี้สามารถจัดการจ้าวเสี่ยวกังได้โดยตรง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครั้งนี้เขาพาเด็กอายุสิบสามปีสองคนมาด้วย หนึ่งคนถือมีดพับได้คนละเล่ม ช่วงเวลาสำคัญเป็นนักฆ่า

จ้าวเสี่ยวกังมองดูท่าทางที่ดุร้ายของหวังจวิน อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความรังเกียจ :"ชีวิตของแกเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย เพียงแต่แกรังแกน้าหลิว อย่างนั้นมันก็เกี่ยวข้องกับฉันแล้ว ขอโทษน้าหลิวแล้วไสหัวไปสะ"

หวังฟาฟาเดินตามหลังจ้าวเสี่ยวกัง เขาดึงเสื้อผ้าของจ้าวเสี่ยวกังด้วยความกลัวเล็กน้อย

"พี่กัง คนเยอะมากเลย เดี๋ยวถ้ามีการต่อยตีพวกเรารีบหนีกันดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนตีจนตาย"

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังฟาฟา จ้าวเสี่ยวกังหมดคำพูด เพียงแต่กลับไม่ได้ตอบกลับ นอกจากนี้ดวงตาทั้งคู่จ้องไปทางหวังจวินแน่น ท้ายที่สุดแล้วหลักการจับโจรก่อนเป็นราชาเขายังคงเข้าใจอยู่

หวังจวินคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่เพียงแต่ไม่กลัว คิดไม่ถึงเลยว่ายังกล้าแวะมากัดเขา ทำให้เขาโกรธจนแทบระเบิด เขาอยู่ในเมืองเซียงหลิวนานขนาดนี้นี่เป็ฯคนครั้งแรกที่เห็นคนกล้ามากัดเขาแบบนี้

"ไอ้เวร…..ไม่เลว ไม่เลว คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามากัดฉัน ดูเหมือนว่าไม่สั่นสอนแกสักหน่อย ไม่งั้นแกคงไม่รู้จักความน่ากลัวของฉันหวังจวินจริงๆ"

"พี่น้องเอ๋ย โจมตีจุดตายของมันสะ มีเรื่องอะไรฉันรับผิดชอบเอง"

เมื่อมีคำพูดนี้ของหวังจวิน ลูกน้องกลุ่มนั้นมองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยสายตาที่มีการหยอกล้อ

เด็กหนุ่มผมเหลืองคนหนึ่งเย้ยหยันด้วยรอยยิ้มและพูด :"ไอ้ชาติหมา คุกเข่าลงให้ฉันสะ ฉันจะได้ตีแกให้น้อยลงหน่อย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวอีกสักพักฉันคงต้องการฆ่าแกตายจริงๆแน่นอน"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาทั้งคู่มองไปทางชายหนุ่มที่พูดด้วยความดุร้าย จ้องมองอีกฝ่ายแน่น

หลายปีมานี้ไม่ว่าเขาจะอยู่ในโรงเรียน หรือว่าอยู่ในหมู่บ้าน ไม่มีใครกล้าพูดดูถูกเขาแบบนี้มาก่อน และยังเรียกเขาว่าชาติหมา เรื่องแบบนี้มันช่างทำร้ายไปจนถึงก้นบึ้งจิตใจของจ้าวเสี่ยวกัง

ชายหนุ่มผมสีเหลืองถูกจ้าวเสี่ยวกังจ้องมองด้วยดวงตาที่บ้าคลั่งและอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังหลายก้าวด้วยความกลัว แต่ว่าเมื่อนึกถึงรอบๆยังมีคนอยู่มากขนาดนี้ ทันใดนั้นมีความกล้าขึ้นมา บุกเข้าไปโดยตรง ทุบลงไปที่หัวของจ้าวเสี่ยวกัง

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าอีกฝ่ายจะโจมตีกะทันหันแบบนี้ แม้ว่าจะโจมตีเข้ามาอย่างกะทันหัน แต่ว่าเขาก็ไม่มีความกลัวแม้แต่นิดเดียว

เดินขวานที่อยู่ตรงเอวออกมาโดยตรง เล็งไปที่ขาทั้งคู่ของอีกฝ่ายและฟันลงไปโดยตรง

ฉัว…….

โอ๊ย……

จ้าวเสี่ยวกังก้มตัวแล้วฟันลงไปโดยตรง แต่ท่อเหล็กของฝ่ายตรงข้ามกลับทุบโดนแผ่นหลังของเขาอย่างแรง

เพียงแต่ขวานที่อยู่ในมือของเขาก็ฟันโดนน่องของอีกฝ่ายโดยตรง

ทันใดนั้นมีเลือดไหวออกมา ชายหนุ่มผมเหลืองคร่ำครวญกลับหัวกลิ้งไปมา

คนที่อยู่รอบๆเมื่อเห็นเลือด เดิมทีรอยยิ้มที่มีการเยาะเย้ยก็หายไป กลับกลายเป็นความหวาดกลัวขึ้นมา

ถ้าหากไม่ใช่ว่ามีคนเยอะ พวกเราคงหวาดกลัวไปนานแล้ว เหตุผลมี่เลือกติดตามหวังจวิน ล้วนแล้วเป็นเพราะว่าข้างบนมีหวังป้าเทียนคอยหนุนหลังเท่านั้น

สำหรับหวังจวิน เป็นเพียงแค่นักเรียนเทคนิคเท่านั้น และเป็นแบบที่ใช้จ่ายเงินในประกาศนียบัตรเท่านั้น

เมื่อหวังฟาฟาได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของอีกฝ่าย ก็รู้ว่าเรื่องมันกำลังแย่แล้ว แน่นอนว่าเห็นจ้าวเสี่ยวกังฟันลงไปโดยตรง นอกจากนี้ฟันลงไปก็เห็นเลือด

สิ่งนี้ทำให้หวังฟาฟารู้สึกว่าปีศาจร้ายตัวนั้นในโรงเรียนได้ปรากฏตัวออกมาอีกแล้ว ก่อนหน้านี้เขายังกล้าล้อเล่นกับจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าตอนนี้ท่าทางของจ้าวเสี่ยวกังเขาไม่กล้าเลย

"ยังอึ้งอยู่ทำไหม? ลุยเลย หนึ่งคนทุบลงไปหนึ่งทีเขาก็ล้มลงแล้ว"

เมื่อเผชิญหน้ากับแรงกระตุ้นของหวังจวินจากด้านหลังที่ไม่ยอมบุกเข้าไป ภายในใจของคนมากมายหุนหันพลันเล่นจนอยากจะด่าแม่ออกมา โดยเฉพาะมองไปที่ขวานของจ้าวเสี่ยวกังยังมีเลือดไหลอยู่ พวกเขายิ่งมีความกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ หวังจวิน ดูเหมือนว่านายซื้อใจคนไม่ได้แล้ว ขอโทษน้าหลิวสะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ผลที่ออกมาจะเหมือนกับครั้งที่แล้ว ฉันจะทำลายกล้ามเนื้อของแกโดยตรงหนึ่งร้อยวัน"

หวังจวินจ้องจ้าวเสี่ยวกังแน่น พูดอะไรบางอย่างกับเด็กสองคนที่อยู่ข้างๆ หลังจากนั้นตะโกนด้วยความหยิ่งผยอง :"ฮ่าๆๆ……ต้องการให้ฉันขอโทษ? ในพจนานุกรมของฉันหวังจวินไม่มีคำว่าขอโทษสองคำนี้ แต่ว่าแก วันนี้จำเป็นต้องคุกเข่าหัวโคกสามทีขอโทษฉัน ฉันจะไม่ทำให้แกต้องลำบากใจ ถ้าหากแกทำไม่ได้ วันนี้ฉันจะให้ลูกน้องเหล่านี้ของฉันเอาชีวิตของแก"

เผชิญหน้ากับกลุ่มคนทั้งกลุ่มจ้าวเสี่ยวกังยังคงมีความกลัวเล็กน้อย เพียงแต่เมื่อเขามองไปทางคนกลุ่มนั้น ภายในใจมีความกล้ามากยิ่งขึ้น

โดยเฉพาะการปรากฏตัวของชายหนุ่มผมสีเหลือง ช่างเป็นเหมือนกับว่าเปิดโอกาสให้เขาฆ่าทิ้ง

"อย่างนั้นวันนี้ฉันจะเพิ่มสองคำนั้นในพจนานุกรมให้แกเอง"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังถือขวานเดินไปทางหวังจวินโดยตรง

ทุกคนที่มองเห็นจ้าวเสี่ยวกังตกใจกลัวจนค่อยๆหลบทีละคนๆ ภายในใจของหวังฟาฟามีความชื่นชมอย่างมาก

แต่ว่าในไม่ช้า สีหน้าของหวังฟาฟาก็เปลี่ยนทันที

"วันนี้ถ้าหากพวกแกไม่อยากลุย พรุ่งนี้ฉันจะให้พี่ชายของฉันจัดการพวกแกทิ้งสะ หรือไม่ก็พวกแกจัดการเขาสะ หรือไม่ก็พวกแกถูกพี่ชายของฉันจัดการ พวกแกเลือกเองแล้วกัน"

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังจวิน ทุกคนต่างตะลึง ต่อจากนั้นภายในใจมีความรังเกียจขึ้นมา แต่เมื่อเทียบกับความปลอดภัยของตัวเองแล้ว จ้าวเสี่ยวกังเป็นเครื่องป้องกันที่ดีที่สุดในสายตาของพวกเขา

"ทุกคนลุยพร้อมกัน ไม่ต้องกลัว เพียงแค่อีกฝ่ายถูกทำลาย ลูกพี่ของพวกเราจะต้องมีรางวัลตอบแทนพวกเราแน่นอน"