"เสี่ยวกัง นายอยากลองความรู้สึกของอาการหายบวมไหม?"

เมื่อได้ยินเสียงที่นุ่มนวลของเถียงชุ่นหลิว ภายในใจของจ้าวเสียวกังมีความตื่นเต้นอย่างมาก

เขาจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเถียงชุ่นหลิวได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่านี่คือการบอกใบ้

"พี่สาว คุณมีวิธีเหรอ? คุณช่วยสอนฉันหน่อยสิ ทุกครั้งฉันต้องรอเป็นเวลานานมากกว่ามันจะหายบวม"

มองไปที่การแสดงออกของจ้าวเสี่ยวกังที่ไม่สามารถเข้าใจได้ แต่มีความคาดหวังอย่างมาก ทันใดนั้นภายในใจของเถียงชุ่นหลิวมีความรู้สึกผิดอย่างหนึ่งปรากฏขึ้น การกระทำเช่นนี้ของเธอดูเหมือนว่าจะทำร้ายเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

แต่ว่าเมื่อนึกถึงจ้าวเสี่ยวกังมีความแข็งแกร่งขนาดนี้ และเธอก็รู้สึกเสียดายที่ต้องปล่อยมือ ท้ายที่สุดแล้วผู้ชายแบบนี้เกรงว่าทั้งชีวิตก็หาไม่ได้อีกแล้ว

"เสี่ยวกัง วิธีนี้ไม่ใช่ว่าพี่สาวไม่อยากสอนนาย เพียงแต่พี่สาวยังคิดไม่ออก รอให้พี่สาวคิดออกแล้วค่อยสอนนายเป็นยังไง?"

ระหว่างที่เถียงชุ่นหลิวพูดไปด้วย พร้อมกับลุกขึ้นยืนไปด้วย

ทันทีที่ลุกขึ้นยืน เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา เพราะว่าเธอเห็นจ้าวเสี่ยวกังจ้องที่หว่างขาคู่นั้นของเธอโดยไม่กระพริบตา

เธอก้มมองดูข้างล่าง ยิ่งมีความเขินอายขึ้นมา เพราะว่าตรงนั้นเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ตัวเธอเองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตรงนั้นมันเปียกชุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่

อึกอึก……

เมื่อเห็นลูกกระเดือกของจ้าวเสี่ยวกังดิ้นไปมา หัวใจของเถียงชุ่นหลิวเต้นแรงตึกตึกตึกไม่หยุด โดยเฉพาะความตั้งใจมองของจ้าวเสี่ยวกังที่ไม่กระพริบตา ยิ่งทำให้เธอมีความคาดหวังเล็กน้อย

เพียงแต่เมื่อนึกถึงสามีของตัวเองขับรถพ่วงอยู่ข้างนอก เธอยังมาคิดเรื่องไม่ดีเหล่านี้อยู่ที่นี่ แรงกระตุ้นภายในใจที่มีความคาดหวังอดไม่ได้ที่จะลดลงอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าของที่อยู่ข้างในของเถียงชุ่นหลิวจะมีความอ่อนไหวขนาดนี้ นอกจากนี้ยังมีความกล้าในการบอกใบ้ให้เขาขนาดนี้

"พี่สาว คุณช่วยสอนฉันหน่อยนะ ฉันเป็นแบบนี้มันอึดอัดมากเลยนะ"

จ้าวเสี่ยวกังลุกขึ้นยืนและชี้ลงไปข้างล่างของตัวเอง แกล้งทำเป็นรู้สึกอึดอัดอยู่ต่อหน้าเถียงชุ่นหลิวและมีการสั่นอย่างต่อเนื่องขึ้นมา

เมื่อเห็นของเล่นอันใหญ่นั้นส่ายไปส่ายมา เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่ตัวเองแต่งงานกับสามีใหม่ๆ สามียืนอยู่ข้างเตียงก็มีการอวดของตัวเองแบบนี้เหมือนกัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอโดยไม่ตั้งใจ

"เสี่ยวกัง พี่สาวขอไปยืมบันไดก่อนนะ เรื่องของการหายบวม ในอนาคตถ้ามีโอกาสจะสอนนาย บางทีรอให้นายหาภรรยาได้แล้ว นายก็จะเข้าใจเอง"

หลังจากพูดจบ เถียนชุ่นหลิวอดทนกับการเต้นของหัวใจและเดินออกจากโกดัง

จ้าวเสี่ยวกังมองดูรูปร่างที่สวยงามของเถียงชุ่นหลิว ร่างกายที่โยกไปมา และตอนเดินยังมีรอยกลีบสองกลีบที่อุดมสมบูรณ์แกว่งไปมาตรงหว่างขาของกางเกงรัดรูป ทำให้ภายในใจของเขาแอบมีความคาดหวังขึ้นมา

สิ่งที่ทำให้จ้าวเสี่ยวกังแปลกใจคือ เถียงชุ่นหลิวไม่ได้ออกไปข้างนอก แต่เป็นการเข้าไปในบ้าน

มองดูร่างกายที่เผยออกมาทางกระจกฝ้าของอีกด้านหนึ่ง จ้าวเสี่ยวกังรู้ทันทีว่าเถียงชุ่นหลิวกำลังทำอะไรอยู่

ที่แท้กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า นึกถึงกางเกงขาสั้นที่เปียกชุ่มช่ำในก่อนหน้านี้ ปฏิกิริยาด้านล่างของจ้าวเสี่ยวกังก็กลายเป็นความรุนแรงเช่นกัน

เมื่อเขาเห็นกางเกงในจีสตริงตัวนั้นที่มีเชือกเส้นเดียวห้อยอยู่บนกระจกฝ้า จ้าวเสี่ยวกังเกือบจะทนไม่ไหวพุ่งเข้าไปโดยตรงแล้ว

ในไม่ช้า เถียงชุ่นหลิวเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นตัวใหม่แล้วเดินออกมา ในครั้งนี้เป็นสีดำตัวหนึ่ง ร่างกายส่วนบนมีการสวมยกทรงเพิ่มเข้ามา

เมื่อเห็นฉากนี้ จ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าวันนี้ไม่มีเรื่องสนุกๆแล้ว

"เสี่ยวกัง นายช่วยรอฉันก่อนนะ ฉันจะกลับมาอย่างรวดเร็ว ช่วยเฝ้าร้านขายของชำให้ฉันหน่อยนะ"

หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวก็ออกไปยืมบันได

ผ่านไปได้ไม่นาน เถียงชุ่นหลิวแบกบันไดกลับมาหนึ่งอัน

เมื่อเห็นเถียนชุ่นหลิวถูกบันไดทับจนไม่สามารถยึดเอวตรงได้เล็กน้อย จ้าวเสี่ยวกังรีบไปข้างหน้าและคว้าบันไดและนำไปที่โกดังอย่างง่ายดาย

ในครั้งนี้จ้าวเสี่ยวกังไม่ปล่อยให้เถียงชุ่นหลิวขึ้นไปแล้ว แต่เป็นตัวเขาเองที่แย่งขึ้นไปก่อน ตามคำแนะนำของเถียงชุ่นหลิว จ้าวเสี่ยวกังเริ่มยืนบนบันไดและยกเหล้าขึ้นมา

แม้ว่าจะทำเหล้าหกออกมาเป็นบางครั้ง แต่ว่าเถียงชุ่นหลิวกลับไม่รู้สึกปวดใจแม้แต่นิดเดียว มองจากด้านล่างขึ้นไป เธอยังสามารถเห็นโครงร่างของสิ่งของของจ้าวเสี่ยวกังได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ยิ่งมองดูยิ่งมีความชอบ เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองแต่งงานแล้ว ภายในใจของเธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างลับๆ

"พี่สาว ใส่เต็มหนึ่งถังแล้ว ฉันว่าเอาพวกนี้แหละ น่าจะมีหนึ่งร้อยกิโลแล้ว"

จ้าวเสี่ยวกังพูดจบ หมุนฝาให้แน่นโดยตรง หลังจากนั้นเดินลงมาอย่างรวดเร็ว

"อืม น่าจะพอแล้ว ลองชั่งน้ำหนักด้วยเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ดู"

เดินตามเถียงชุ่นหลิวไปที่ร้านขายของชำ อย่างที่คาดหนึ่งร้อยกิโลพอดี ในฉากนี้ทำให้เถียงชุ่นหลิวตะลึงเล็กน้อย

"อัยยะ ดูเหมือนว่าความชำนาญของนายใช้ได้เลยนะ เก่งกว่าพี่สาวด้วยซ้ำ"

"ฮ่าๆๆ บังเอิญเท่านั้นแหละ พี่สาวเท่าไหร่เหรอ ฉันจะจ่ายเงินให้คุณ"

เมื่อเห็นว่าจ่าวเสี่ยวกังหยิบธนบัตรสีแดงหนึ่งกองออกมาหนึ่งกอง เถียงชุ่นหลิวหัวเราะและพูด :"หนึ่งกิโลห้าหยวน ห้าร้อยหยวนพอดี"

จ้าวเสี่ยวกังดึงเงินห้าร้อยหยวนยื่นให้เถียงชุ่นหลิวอย่างไม่ลังเล เมื่อเห็นว่าแววตาของเถียงชุ่นหลิวที่ไม่มีความปรารถนาเหมือนในก่อนหน้านี้อีกแล้ว เขารู้ว่าถ้าหากยังดำเนินต่อไปเกรงว่าจะทำให้คนอื่นรังเกียจมากกว่า

เพียงแต่สถานการณ์ในก่อนหน้านี้เหล่านั้น กลับทำให้เขารู้สึกว่าในอนาคตยังมีโอกาสอีกเยอะ

"พี่สาว คุณเก็บเอาไว้ให้ดีนะ รอให้ฉันมีเวลาว่างจะมาทำบันไดให้คุณหนึ่งอัน วันนี้ต้องรบกวนคุณมากจริงๆ"

"อัยยะ รบกวนอะไรกัน นี่คือสิ่งที่พี่สาวควรทำอยู่แล้ว เห็ดสนนายเอากลับไปได้แล้ว เรื่องของบันไดรอให้นายมีเวลาแล้วกัน ไม่มีเวลาก็ไม่เป็นไร"

เดิมทีเถียงชุ่นหลิวต้องการปฏิเสธแม้กระทั่งเรื่องของบันได แต่กลัวว่าจะทำร้ายจิตใจของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ นอกจากนี้เธอยังมีแรงกระตุ้นและความคาดหวังที่อธิบายไม่ได้อย่างจ้าวเสี่ยวกังในใจของเธอ

เมื่อย้าวเสี่ยวกังได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นดวงตาเป็นประกาย

"พี่สาว พูดแล้วห้ามคืนคำนะ บันไดจะต้องให้ฉันทำให้นะ เห็ดสนให้คุณแล้ว ฉันไม่มีทางเอากลับแน่นอน ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ"

พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังแบกเหล้าหนึ่งร้อยกิโลวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

มองไปที่หลังด้วยการวิ่งของจ้าวเสี่ยวกัง ท่าทางที่มีความสุข ทันใดนั้นเถียงชุ่นหลิวรู้สึกว่าการเป็นเด็กหนุ่มสาวนั้นช่างดีเหลือเกิน แม้ว่าเธอจะมีอายุมากกว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่กี่ปี แต่หลังจากแต่งงาน ความคิดของเธอเปลี่ยนไปทั้งหมด ไม่ไร้เดียงสาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

หลังจากลับมาถึงบ้าน จ้าวเสี่ยวกังวางเหล้าไว้ในบ้านและขับรถตรงไปที่บ้านของอู๋ต้าเฉียวอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าจะพูดยังไง เมื่อเขาใช้ถ้ำของคนอื่นเขาแล้วจำเป็นต้องให้ประโยชน์แก่คนอื่นด้วย จะใช้ฟรีๆไม่ได้

ทันทีที่มาถึงหน้าบ้านของอู๋ต้าเฉียว จ้าวเสี่ยวกังได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงในบ้าน

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ ไม่ใช่แค่คนเดียวเท่านั้น ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าโจวหรานฮวาจะมาหาอู๋ต้าเฉียว

ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังหยุดรถโดยตรง เปิดประตูเข้าไปโดยตรงโดยไม่ได้เคาะประตู

ทันทีที่เดินเข้าไปภายในบ้าน จ้าวเสี่ยวกังก็ต้องอึ้งอยู่กับที่ ก็เห็นโจวหรานฮวากอดอู๋ต้าเฉียวเอาไว้แน่นที่นั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่สวมเสื้อผ้าท่อนบน

และอู๋ต้าเฉียวก็ซบเซาอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย ราวกับว่าสูญเสียจิตวิญญาณของคนไป

เมื่อเขาเห็นที่หน้าอกที่เปิดออกของอู๋ต้าเฉียวมีรอยแส้ที่ถูกแส้ฟาดจนมีเลือดไหลออกมาเป็นเส้นๆ ความโกรธของจ้าวเสี่ยวกังระเบิดออกมา

"เสี่ยวกัง นายรีบพาอู๋ต้าเฉียวที่รักษาที่หนิวเกิงซึงก่อน ข้างล่างของอู๋ต้าเฉียวมีบางอย่ายัดอยู่"