เถียงชุ่นหลิวจงใจถือไอศกรีมสองแท่งไปอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังและยื่นให้จ้าวเสี่ยวกังหนึ่งแท่ง

"อ่ะ เสี่ยวกัง ช่วงฤดูร้อนแบบนี้พี่สาวเลี้ยงนายไอศกรีมหนึ่งแท่ง"

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังมองเห็นมือที่ขาวราวกับหิมะข้างนั้นของเถียงชุ่นหลิวยื่นเข้ามา อดไม่ได้ที่จะมองจนอึ้งไปชั่วขณะ

"ฮ่าๆๆ อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจกับพี่สาวแล้วนะ"

เพื่อปิดบังความเขินอายของตัวเอง จ้าวเสี่ยวกังรีบหยิบไอศกรีม

ดมกลิ่นหอมบนร่างกายที่หอมบริสุทธิ์ของเถียงชุ่นหลิว จ้าวเสี่ยวกังก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย

จ้าวเสี่ยวกังเดินไปข้างหน้าหลายเก้า ทันใดนั้นทำให้ร่างกายของเถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกดดันขึ้นมา

แม้ว่าเธอต้องการทำเรื่องแบบนั้นกับจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเมื่อต้องเผชิญหน้าจริงๆเธอกลับมีความประหม่าแทบตาย

มองดูปากเล็กๆของเถียงชุ่นหลิวกำลังเลียไอศกรีมแท่งนั้นเบาๆ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงถ้าหากอีกฝ่ายสามารถคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของตัวเองแล้วทำแบบนี้จะต้องมีความสุขอย่างมากแน่นอน

เถียงชุ่นหลิวแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน เถียงชุ่นหลิวแต่งงานเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านบางจื่อ โดยเท่าไปแล้วไม่ได้ทำงานในสวน วันๆเฝ้าอยู่แต่ในร้านขายของชำ ดังนั้นการบำรุงรักษาก็ดีมากเช่นกัน

มองไปคอที่ขาวนั้น กระดูกไหปลาร้าลึก จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย

แต่ว่าการก้าวในครั้งนี้ กลับทำให้เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าถอยหลังหนึ่งก้าว

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นท่าทางที่ประหม่าของเถียงชุ่นหลิว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ารักอย่างมาก แม้ว่าอายุจะมากกว่าเขา แต่ว่าพฤติกรรมเหล่ากลับทำให้คนชอบอย่างมาก

เถียงชุ่นหลิวไม่กล้าเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน คำพูดคำจาก็ไม่ได้เปิดเผยขนาดนั้น ก็เพราะว่าการแสดงออกที่ไม่ค่อยกล้าแบบนั้น สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังคิดถึงเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนของเขาทันทีช่วงเวลาที่เขาเรียนอยู่ในโรงเรียน

ผู้หญิงเหล่านั้นก็มีความเขินอายแบบนี้ กลิ่นบนร่างกายก็บริสุทธิ์มากเช่นกัน ก็น่าดมแบบนี้เช่นกัน

"อึกอึก……เสี่ยวกัง ฉันขอเอาเสื้อผ้าที่ซักเสร็จแล้วไปเข้าไปตากก่อนนะ นายกินรออยู่ที่นี่ไปก่อนนะ"

แม้ว่าภายในใจมีความคาดหวังอย่างมากที่อยากลองกับจ้าวเสี่ยวกังว่ามันจะรู้สึกอย่างไร แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วเถียงชุ่นหลิวยังคงทนไม่ไหวอยากจะวิ่งหนี

"พี่สาว ฉันไม่ได้มาเพื่อส่งเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์คืนอย่างเดียวเท่านั้น พ่อของฉันยังต้องการให้ฉันมาซื้อเหล้าด้วย เอาแบบดีๆเลยนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เถียงชุ่นหลิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เดิมทีเธอคิดว่าจ้าวเสี่ยวกังไม่ยอมไปซักที ยังมีการค่อยๆเข้ามาใกล้เธอ รู้สึกว่าอีกฝ่ายคงจะรู้สึกบางอย่างเหมือนกัน คิดไม่ถึงเลยว่าเป็นตัวเองที่คิดมากเกินไป

"เสี่ยวกัง นายช่างกตัญญูจริงๆ นายต้องการเหล้าราคาประมาณไหนเหรอ?"

"เอ่อ เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ เอาแบบนี้พี่สาวเลือกให้ฉันก็พอแล้ว ขายให้ฉันหนึ่งร้อยกิโลก็พอแล้ว"

เมื่อเถียงชุ่นหลิวได้ยินจ้าวเสี่ยวกังเปิดปากพูดว่าหนึ่งร้อยกิโล อดไม่ได้ที่จะตกใจอย่างมาก

ปกติแล้วคนในหมู่บ้านมาซื้อเหล้าล้วนแล้วเอาแค่สี่กิโลหกกิโลเท่านั้น แม้ว่าจะมีคนเคยซื้อยี่สิบกิโลก็มีไม่มาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนึ่งร้อยกิโล

"นายจะเอาเยอะขนาดนั้นจริงๆเหรอ?"

เพื่อต้องการยืนยันสักหน่อย เถียงชุ่นหลิวยังคงถามอีกครั้ง ท้ายที่สุดแล้วเหล้าห้าสิบกิโลไม่ใช่ตัวเล็กน้อยๆเลย

"พี่สาว ทำไหมฉันต้องหลอกคุณด้วยล่ะ? ฉันต้องการเยอะขนาดนี้จริงๆ"

เมื่อเห็นว่าจ้าวเสี่ยวกังต้องการเหล้าห้าสิบกิโลจริงๆ เถียงชุ่นหลิวก็รู้สึกดีใจอย่างมากเช่นกัน เหล้าราคาแพงเธอสามารถทำกำไรได้หนึ่งกิโลต่อหนึ่งหยวน หนึ่งร้อยกิโลก็สามารถทำกำไรได้หนึ่งร้อยหยวน

"ได้ นายตามฉันมาสิ เหล้าดีล้วนแล้วอยู่ในลานบ้าน"

หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวหยิบอ่างล้างหน้าที่ใช้ซักเสื้อผ้าขึ้นมาแล้วบิดเอวเข้าไปในสวนหลังบ้าน

จ้าวเสี่ยวกังเดิมตามข้างหลังตลอดทาง มองดูวิวที่กำลังลุกเป็นไฟในชุดกางเกงขาสั้นสีขาวที่อยู่ด้านใน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"นายรอฉันที่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปเอากุญแจโกดังมา พร้อมกับไปตากเสื้อผ้าด้วย"

จ้าวเสี่ยวกังพยักหน้า มองดูเถียงชุ่นหลิวเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นเปิดไฟที่ลานบ้าน

ทันทีที่เปิดไฟ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเสื้อผ้าบนราวตากผ้าเหล่านั้น

เพราะสิ่งที่แขวนอยู่บนนั้นล้วนสวมใส่อยู่ภายในของเถียงชุ่นหลิว โดยเฉพาะล้วนแล้วเป็นกางเกงในจีสตริง และยังมีลายลูกไม้อีกด้วย แต่ว่าล้วนแล้วค่อนข้างเล็กอย่างมาก แต่ว่าด้วยความเล็กนี้กลับทำให้จ้าวเสี่ยวกังคิดลึก

หลังจากตากผ้าเสร็จแล้วเถียงชุ่นหลิวก็เห็นจ้าวเสี่ยวกังจ้องมองเสื้อผ้าที่ตากอยู่บนราวตากผ้าเหล่านั้นด้วยคามอึ้งอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นท่าทางของจ้าวเสี่ยวกัง เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายขึ้นมา

เธอก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะเป็นสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าในก่อนหน้านี้เธอจะมีการจงใจฉีดน้ำหอมรอจ้าวเสี่ยวกัง แต่ว่าเรื่องของด้านหลังทั้งหมดเธอไม่ได้ตั้งใจเลย

คิดถึงคำพูดที่ผู้หญิงในหมู่บ้านพูดกับเธอบ่อยๆเหล่านั้น เธอใช้โอกาสที่จ้าวเสี่ยวกังมองดูเสื้อผ้าเหล่านั้นที่ตากอยู่บนราวตากผ้าไม่หันไปทางอื่น รีบมองลงไปข้างล่างของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าการมองในครั้งนี้ ทำให้เธอตะลึงจนอ้าปากค้าง

เพราะว่ามันช่างใหญ่เหลือเกิน เธอไม่เคยเห็นอันที่มันใหญ่ขนาดนี้มาก่อน เมื่อก่อนเพียงแค่เคยได้ยินผู้หญิงในหมู่บ้านเหล่านั้นพูด แต่ว่าคนที่เคยเห็นจริงๆมีเพียงไม่กี่คน

คิดถึงของปลอมที่สามีของตัวเองซื้อให้เพราะกลัวว่าเธออยู่บ้านคนเดียวจะเหงาเกินไป จากนั้นมองไปทางของจ้าวเสี่ยวกัง มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

มันเทียบกันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ความคิดแรกของเถียงชุ่นหลิวคือของสิ่งนั้นจะต้องทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่เธอต้องการสัมผัสมาโดยตลอด แต่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนแบบนั้น

ช่วยไม่ได้ เถียงชุ่นหลิวอดไม่ได้ที่จะเดินหลายก้าวไปอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังด้วยความกล้า

แต่ว่าหลายก้าวนี้กลับทำให้จ้าวเสี่ยวกังมีปฏิกิริยา

เมื่อเห็นสายตาของเถียงชุ่นหลิวมองดูข้างล่างของตัวเอง ภายในแววตาเต็มไปด้วยความเร่าร้อน จ้าวเสี่ยวกังอดไมได้ที่จะรู้สึกราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น

เพียงแต่เมื่อนึกถึงบุคลิกของเถียงชุ่นหลิว เขายังคงไม่กล้ามีการเคลื่อนไหวอะไรมากเกินไป

เพียงแค่หัวเราะด้วยความเขินอาย ในเวลาเดียวกันหันตัวกลับ กดของเล่นอันใหญ่นั้นลงอย่างแรง

"ฮ่าๆๆ พี่สาว คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นผู้หญิงที่มีรสนิยมขนาดนี้คนหนึ่ง ถ้าหากฉันไม่ได้เดินมาที่สวนหลังบ้านก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคุณจะมีรสนิยมเหมือนกับดาราหนังแบบนั้น"

เดิมทีจ้าวเสี่ยวกังที่มีความเขินอายเลือกที่จะเป็นฝ่ายโจมตีก่อน

เมื่อเถียงชุ่นหลิวได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง แน่นอนรู้ว่าสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูดคือเรื่องของเสื้อผ้าที่ตากอยู่บนราวตากผ้าเหล่านั้น อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา แต่ว่าสามารถถูกจ้าวเสี่ยวกังชมแบบนี้ นอกจากนี้ยังเอาเธอไปเทียบกับดารา ภายในใจของเธอมีความสุขอย่างมาก

"นายไม่ต้องชมพี่สาวแล้ว พี่สาวจะสามารถเทียบกับดาราได้อย่างไร พี่สาวเป็นเพียงแค่หญิงสาวในชนบทเท่านั้น"

"พี่สาว สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงนะ ถ้าหากคุณไปแสดงหนัง จะต้องสวยกว่าพวกเธออย่างแน่นอน นอกจากนี้สวนใหญ่เป็นพวกศัลยกรรม ของคุณเป็นสวยแบบธรรมชาติ พวกเธอเทียบกับคุณไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"

ถูกจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ เดิมทีเถียงชุ่นหลิวที่มีความเขินอายอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

"พอได้แล้ว พอได้แล้ว คนอื่นล้วนแล้วบอกว่าปากของนายหวานจนสามารถทำให้คนโดนพิษจนตายได้เลย ดูเหมือนว่าไม่ผิดเลยจริงๆ ไม่น่าล่ะในตอนนั้นนายถึงสามารถโต้เถียงจนเอาชนะคนในหมู่บ้านเหล่านั้นได้ วันนี้พี่สาวถือว่าได้เห็นแล้วจริงๆ"

หลังจากพูดจบ เถียงชุ่นหลิวเอากุญแจเตรียมเปิดประตูโกดังโดยตรง

เธอแกล้งเดินไปอยู่ข้างจ้าวเสี่ยวกัง หลังจากนั้นต้นขาสีขาวและเรียบเนียนคู่นั้นแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้ตั้งใจและค่อยๆ ไปถูกกับสิ่งของในเป้าของจ้าวเสี่ยวกังเบาๆ

ทันใดนั้นอุณหภูมินั้น และความรู้สึกราวกับเหล็กนั้นทำให้ใจเธอสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

จ้าวเสี่ยวกังก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเถียงชุ่นหลิวจะมาโดนเขา นอกจากนี้ยังบังเอิญมาโดนตรงนั้นพอดี เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าอีกฝ่ายจงใจทำ

ทันใดนั้นเดินตามไปอย่างรวดเร็ว มองดูกางเกงรัดรูปสีขาวที่สวมอยู่ตัวนั้น ทำให้จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมองจนอึ้งอยู่กับที่เล็กน้อย