ทันใดนั้นจ้าวหวู่และโจวหรานฮวาเชื่อมต่อกัน สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นตรงนั้นของโจวหรานฮวา

โจวหรานฮวาก็ถูกความเร่งรีบของจ้าวหวู่ทำให้รู้สึกเสียวซ่านอย่างมากเช่นกัน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงท่าทางในสมัยวัยหนุ่มของจ้าวหวู่เช่นกัน

ในไม่ช้า จ้าวหวู่จับเอวที่อวบอิ่มของโจวหรานฮวาและเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

โจวหรานฮวาถูกจ้าวหวู่ทำจนหายใจหอบ ค่อยๆส่งเสียงครางออกมา

"ตาเฒ่าบ้า คุณเบาๆหน่อย ทำเร็วขนาดนี้ไม่กลัวออกมาหรือยังไง?"

"ฮ่าๆๆ ทำเร็วหน่อยก็เพื่อทำให้คุณมีความสุขไง?"

แม้ว่าปากของจ้าวหวู่จะพูดแบบนี้ แต่ว่ายังคงมีการเคลื่อนไหวช้าลง ในเมื่อกี้มีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่เขาเหมือนจะออกมาเช่นกัน

แน่นอนโจวหรานฮวาก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลของจ้าวหวู่เช่นกัน เมื่อกี้ถูกจ้าวหวู่ทำจนเริ่มมีความรู้สึกแต่กลับจางหายไป ตัวเองอดไม่ได้ที่จะมีการเคลื่อนไหวอย่างรดวเร็ว

ซู่…….

เดิมทีจ้าวหวู่ต้องการเบาลงสักหน่อย แต่ว่าถูกโจวหรานฮวาเคลื่อนไหวใส่แบบนี้ จ้าวหวู่รู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว

"หรานฮวา หรานฮวา รีบนั่งลง รีบนั่งลง ทนไม่ไหวแล้ว"

ระหว่างที่จ้าวหวู่พูดไปด้วย พร้อมกับถอยออกมา เริ่มทนไม่ไหวเล็กน้อย

เมื่อโจวหรานฮวาได้ยินคำพูดนี้ แน่นอนรู้ว่าจ้าวหวู่กำลังคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นนั่งลงมาและให้ความร่วมมืออย่างมาก เธอรออย่างเงียบ ๆ โดยเปิดปากอย่างมีเสน่ห์

เมื่อเห็นท่าทางของโจวหรานฮวา จ้าวหวู่ยิ่งทนไม่ไหวแล้ว พุ่งเข้าไปโดยตรง

"แค่กแค่กแค่ก……"

จ้าวหวู่หลับตาลงอย่างมีความสุขและเงยหน้าขึ้นและหายใจออกด้วยความหอบ

"คุณอยากตายหรือไง เข้าไปถึงลำคอแล้ว ไม่รู้จักเบาหน่อยหรือยังไง"

ทั้งที่แทบจะสำลัก แต่ว่าโจวหรานฮวากลับไม่มีความโกรธจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายจะหยาบคายในเวลานั้น นอกจากนี้จ้าวหวู่ก็มักจะทำแบบนั้น

มองดูน้ำข้นสีขาวที่โจวหรานฮวาค่อยๆคายออกมา ในเวลาเดียวกันมีการเลียน้ำขนสีขาวเหล่านั้นอย่างมีเสน่ห์ ภายในใจของจ้าวหวู่ร้อนแรงอีกครั้ง

แต่ว่าเมื่อเห็นไอ้นั่นของตัวเองนอนอ่อนตัว รู้สึกมีความท้อแท้เล็กน้อย

"ฮ่าๆๆ หรานฮวา ฉันยังต้องการอีก เอาแบบนี้คุณลองทำให้ฉันหน่อยนะ"

โจวหรานฮวามองไปที่การแสดงออกที่ยังไม่พอใจของจ้าวหวู่ อดไม่ได้ที่จะมีการพูดตำหนิ :"ให้ทำยังไง? เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าหนึ่งครั้งก็พอแล้วเหรอ? ตอนนี้คุณเพิ่งจะออกมา หรือว่ายังสามารถทำได้อีกเหรอ?"

แม้ว่าปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ว่าโจวหรานฮวากลับอ้าปากและทำให้จ้าวหวู่อีกครั้ง

เพียงแต่ในครั้งนี้จ้าวหวู่กลับเริ่มไม่ตื่นตัวแล้ว

ผ่านไปเป็นเวลานาน โจวหรานฮวาเริ่มเมื่อยปากแล้ว ลุกขึ้นโดยตรงและพูด :"ช่างมันเถอะ ฉันว่านะตาเฒ่าบ้าอย่างคุณน่าจะไปทำข้างนอกมาเยอะแล้วแน่เลย ไม่อย่างนั้นไม่เป็นแบบนี้หรอก"

"เข้าใจผิดแล้ว ช่วงนี้ฉันไม่ได้ออกไปประชุมเลยนะ นอกจากนี้มีผู้หญิงในหมู่บ้านกี่คนที่ตามคุณทัน?"

"ฮึ เหตุผลที่ว่าดอกไม้บ้านไม่หอมเท่าดอกไม้ป่า ฉันจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ฉันขอไปแปรงฟันก่อนแล้ว คืนนี้คุณต้องออกไปเล่นไพ่นกกระจอกไม่ใช่เหรอ? อย่างลืมกลับมาเช้าหน่อยนะ"

พูดจบ โจวหรานฮวาบิดเอวแล้วเดินออกจากประตูโดยตรง

จ้าวหวู่มองไปที่ร่างที่สง่างามนั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเรื่องที่ทำในเมื่อก่อนนั้นมันถูกอย่างมาก ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่รู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้นเช่นกัน

เพียงแต่อู๋ต้าเฉียวกลับตราตึงอยู่ภายในใจของเขามาโดยตลอด

หลังจากจ้าวเสี่ยวกังกลับไปจัดการสักหน่อย เตรียมจะขนย้ายเห็ดสนไปไว้ในถ้ำ

คิดอยู่สักพัก รู้สึกว่าใช้ถ้ำของครอบครัวอู๋ต้าเฉียวและอู๋ยิ่งฟรีๆมันรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ทันใดนั้นเตรียมส่งเห็ดสนให้อีกฝ่าย หลังจากนั้นอีกไม่กี่วันตัวเองก็จะขูดดถ้ำที่มีความเย็นในฤดูร้อนหนึ่งแห่ง

ถ้าหากเงื่อนไขเอื้ออำนวย เขายังเตรียมจะสร้างห้องเย็นด้วย ท้ายที่สุดแล้วดินแดนภูเขาของเขาเตรียมจะปลูกผลไม้ ถ้าปลูกและจัดเก็บพื้นที่ขนาดใหญ่จะมีปัญหาแน่นอน ถ้ามีห้องเย็นก็จะไม่เป็นปัญหาใหญ่อีกต่อไป

ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังเตรียมจะสตาร์ทรถ จ้าวโหย่วเทียนเดินออกไปพร้อมกับเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์

"เด็กอย่างนายจะไปไหน? นายเอาเครื่องช่าอิเล้กทรอนิกส์ไปคืนคนอื่นก่อน คนอื่นเขาเปิดร้านขายของชำจำเป็นต้องใช้ และยังลืมเอาไว้ชั้นดีมาให้ฉันด้วยล่ะ"

หลังจากพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนก็วางเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ไว้ในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง จากนั้นเดินเข้าไปในบ้านโดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังถูกพ่อของตัวเองพูดแบบนี้ใส่ รู้สึกมีความเขินอายเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนยืมมากจากคนอื่น ลืมไปสะสนิทเลยว่าคนอื่นเขายังมีการเปิดร้านขายของชำด้วย

เมื่อเห็นว่าไฟภายในบ้างเริ่มสว่างขึ้น จ้าวเสี่ยวกังนึกถึงการนัดหมายของโจวหราฮวา รู้สึกว่าเวลามันคับขันอย่างมาก

ทันใดนั้นกอดเอาไว้และเดินไปที่ร้านขายของชำของเถียงชุ่นหลิวอย่างรวดเร็ว

เพราะมาตรฐานค่าครองชีพต่อหัวในหมู่บ้านบางจื่อไม่สูงมาก ดังนั้นร้านขายของชำของเถียงชุ่นหลิวจึงไม่มีคนมาซื้ออะไรมากนัก หลังจากกินข้าวเสร็จ เถียงชุ่นหลิวอาบน้ำ จากนั้นเตรียมซักเสื้อผ้าที่เปลี่ยนแล้วนำไปตากที่สวนหลังบ้านให้แห้ง

คิดถึงการพบจ้าวเสี่ยวกังอย่างใกล้ชิดในวันนี้ กลิ่นผู้ชายบนตัวของจ้าวเสี่ยวกัง เธออดไม่ได้ที่จะเพ้อฝันเล็กน้อยขึ้นมา

เหตุผลที่ให้จ้าวเสี่ยวกังยืมเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์อย่างมีความสุข ภายในใจของตัวเองก็มีความคิดเช่นกัน

คืนนี้เธอจงใจหยิบน้ำหอมที่เธอไม่เต็มใจใช้มาเป็นเวลานานพ่นใส่บนตัวเล็กน้อย เพื่อต้องการดึงดูดจ้าวเสี่ยวกังให้มากขึ้นเมื่อเวลาที่เขามาคืนเครื่องช่างน้ำหนักอิเล็กทรอนิกส์

เพียงแต่เธอรอเป็นเวลานานอย่างมาก เห็นว่าฟ้ามืดแล้วแต่ก็ไม่เห็นจ้าวเสี่ยวกังมา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แม้แต่ซักผ้าก็ไม่มีแรงซักด้วยซ้ำ แต่เป็นการเป็นครั้งคราว

"พี่สาว ฉันเอาเครื่องชั่งน้ำหนักอิเล็กทรอนิกส์มาคืนคุณ พร้อมกับเอาเห็ดสนมาฝากให้คุณทำกินในวันพรุ่งนี้ด้วย สดมากเลยนะ"

ทันทีที่ได้ยินเสียงของจ้าวเสี่ยวกัง ความสิ้นหวังในสายตาของเถียงชุ่นหลิวที่กำลังซักผ้าอยู่ ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"อัยยะ นายอยากจะใช้ก็ใช้เลย จะเอาของมาให้ทำไหม รู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยนะ"

มองไปที่เถียงชุ่นหลิวที่กำลังซักผ้าอยู่ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมองไปตามคอเสื้อโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทันใดนั้นเขาก็เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามภายใน นอกจากนี้ไม่มียกทรงห่อหุ้มเลย ล้วนแล้วเป็นความโล่ง

เมื่อเห็นฉากนี้ จ้าวเสี่ยวกังเก็บสายตากลับอย่างรวดเร็ว แต่ว่าข้างล่างกลับมีปฏิกิริยาขึ้นมา

"พี่สาว ฉันไม่สามารถใช้เครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ของคุณฟรีๆ ลองคิดดูแล้วน่าจะเอาเห็ดสนมาฝากให้คุณจะดีกว่า ในเมื่อไม่ต้องใช้เงิน แถมราคาไม่แพง"

"ใครว่าไม่ต้องใช้เงิน หนึ่งกิโลสิบห้าหยวนเลยนะ มันแพงอย่างมาก นายรีบเอาเห็ดสนกลับไปได้แล้ว พี่สาวไม่เอา"

ระหว่างที่เถียงชุ่นหลิวพูดไปด้วย พร้อมกับลุกขึ้นและเดินไปทางจ้าวเสี่ยวกัง

รับเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์โดยตรง จากนั้นก็ไปที่ร้านขายของชำแล้ววางเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ให้เข้าที่ พร้อมกับเอาไอศกรีมออกมาสองแท่ง

จ้าวเสี่ยวกังมองดูเถียงชุ่นหลิวสวมกางเกงขาสั้นสีขาวบาง ๆ ขาเรียวยาวสองข้างนั้นปรากฏอยู่ข้างนอกโดยตรง มองจนทำให้คนแทบทนไม่ไหวอยากจะเข้าไปจับสักที

โดยเฉพาะเขาสามารถมองเห็นภายในกางเกงสีขาวบางๆมีกางเกงในสายสีดำหนึ่งตัว สิ่งนี้ยิ่งทำให้เขาถูกกระตุ้นจนมีความกระหายเล็กน้อย

แม้ว่าเถียงชุ่นหลิวจะไม่ใช่หญิงสาวสวยที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านบางจื่อ แต่ว่าไฝสวยที่ยิ้มออกมาแล้วมีความสวยงามอย่างมาก

โดยเฉพาะร่างกายของอีกฝ่ายกำลังพอดี นอกจากนี้อีกฝ่ายก็มีบุคลิกเก็บตัวแบบนั้น ปกติแล้วไม่ค่อยเห็นอีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยมากเท่าไหร่นัก

คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้กลับเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น

จ้าวเสี่ยวกังอดไมได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งที ในเวลาเดียวกันภายในใจคิดเกี่ยวกับมันอย่างต่อเนื่อง นี่อาจเป็นการจงใจพยายามยั่วยุเขาเหรอ?