เมื่อได้ยินคำพูดของหยวนเซียงหลิง จ้าวเสี่ยวกังรีบโบกมือและพูด :"ประธานหยวน คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะพูดว่าฉันมีวิธีอยู่ เพียงแค่วัตถุดิบยานั้นอยู่ในมือของคนอื่น พวกคุณต้องใช้เงินซื้อ ฉันพูดแล้วไม่นับ"

คำตอบของจ้าวเสี่ยวกังทำให้ทุกคนโล่งใจ

เฟิงเซียงหรุถามด้วยความเร่งรีบ :"คนๆนั้นอยู่ที่ไหน วัตถุดิบยาคืออะไร พวกเราจะซื้อ"

"ฮ่าๆๆ คนๆนั้นอยู่ใต้ตึก เป็นคนที่ฉันพามาด้วย เดิมทีฉันต้องการขายให้ประธานหยวน คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้"

คำพูดของจ้าวเสี่ยวกังทำให้เถ้าแก่ทั้งสี่คนที่นั่งอยู่ ทันใดนั้นเริ่มนั่งไม่สงบแล้ว ทุกคนก็ลุกขึ้นเตรียมตัวลงไปข้างล่าง

เมื่อเห็นท่าทางนี้จ้าวเสี่ยวกังก็รีบเดินไปที่ประตูและหยุดทุกคนด้วยรอยยิ้ม :"พี่สาวทุกคน พวกคุณรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะลงไปเอาของขึ้นมาให้พวกคุณเอง ให้พวกคุณวิ่งลงไปเหมือนกับตัวอะไร"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังไม่รอให้ทุกคนเปิดปาก วิ่งลงไปใต้ตึกโดยตรง

ในเวลานี้หวังลี่กำลังเดินไปมาในห้องโถงอย่างไม่สบายใจเล็กน้อย มองดูบันไดครั้งแล้วครั้งเล่าว่าจ้าวเสี่ยวกังจะออกมาหรือเปล่า

นี่เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้อยู่กับจ้าวเสี่ยวกังเท่านั้น หวังลี่พบว่าตัวเองไว้ใจจ้าวเสี่ยวกังมากเกินไปแล้ว ช่วงเวลาที่เธอกำลังลังเลว่าจะออกจากที่นี่ดีไหม กลับพบว่าจ้าวเสี่ยวกังเดินลงมาจากชั้นบนด้วยรอยยิ้ม

ช่วงเวลาที่เห็นจ้าวเสี่ยวกัง ดวงตาของจ้าวเสี่ยวกังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"เสี่ยวกัง ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?"

"ฮ่าๆๆ พี่สาวลี่ ไม่เพียงแค่ทำธุรเสร็จแล้ว นอกจากนี้ยังช่วงคุณจัดการเรื่องของเต่าได้แล้ว คุณเอาเต่ามาให้ฉัน ฉันจะขึ้นไปขายเต่าให้คุณ รับรองว่าไม่ต่ำกว่าราคาที่คุณต้องการแน่นอน"

เมื่อได้ยินคำสัญญาของจ้าวเสี่ยวกังแบบนี้ เมื่อมองเห็นความมั่นใจนั้น หวังลี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าจ้าวเสี่ยวกังดูเหมือนจะโตขึ้นแล้ว

"ได้ อย่างนั้นพี่สาวจะเอาให้นาย ฉันจะไปรอนายที่ข้างนอก นายช่วยเร็วๆหน่อยนะ"

หลังจากพูดจบหวังลี่วางตะกร้าลงในอ้อมแขนของจ้าวเสี่ยวกังโดยตรง จากนั้นเหยียบรองเท้าแตะคริสตัลและเดินออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว เธอมักจะรู้สึกอึดอัดตอนที่อยู่ในห้องโถง ความรู้สึกของการถูกมองจากผู้คนที่ผ่านไปมาทำให้เธอรู้สึกเขินอายและถูกคนดูถูกเหยียดหยาม

แน่นอนจ้าวเสี่ยวกังไม่รู้ความรู้สึกของหวังลี่ เขาหยิบตะกร้าขึ้นโดยตรงและวิ่งไปที่ชั้นสาม

มาถึงชั้นสามจ้าวเสี่ยวกังพบว่าเจิ้งจื่อหรุและหลายคนรอเขาอยู่ที่ประตูแล้ว หยวนเซียงหลิงที่อยู่ด้านข้างสงสัยเล็กน้อย ในตะกร้าของจ้าวเสี่ยวกังใส่อะไรไว้กันแน่

ในไม่ช้า ทุกคนก็มองเห็นในตะกร้าของจ้าวเสี่ยวกังมีเต่า อดไมได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย สำหรับพวกเขาแล้วเต่านั้นไม่ใช่สิ่งของอะไรที่เป็นชั้นเลิศเลย พวกเขามักจะกินตลอด ไม่เข้าใจว่าเต่ามีประโยชน์อะไร

"เสี่ยวกัง เต่าคือวัตถุดิบยาที่นายพูดถึงเหรอ? สัตว์ป่าเหรอ?"

เมื่อได้ยินคำถามของเฟิงเซียงหรุ จ้าวเสี่ยวกังรีบตอบ :"ใช่แล้ว นี่คือน้องชายเสี่ยวฟาที่หมู่บ้านของพวกเราจับได้ นอกจากนี้เต่าที่มีขนาดใหญ่แบบนี้อย่างน้อยๆก็สิบปีขึ้นไป ที่สำคัญคือมีคุณค่าทางยาสูง โดยทั่วไปแล้วอายุน้อยกว่าสิบปีไม่มีผล"

ทุกคนได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดว่าคุณค่าทางยา เดิมทีไม่มีความสนใจ ทันใดนั้นเริ่มสนใจขึ้นมา

นึกถึงซุปงูที่จ้าวเสี่ยวกังทำในก่อนหน้านี้ พวกเขากระตือรือร้นที่จะเคลื่อนไหวเล็กน้อย แทบรอไม่ไหวอยากจะซื้อเต่าตัวนั้นมาครองคนเดียว

"เสี่ยวกัง ซื้อสองพันหยวนนายขายไหม หลังจากนั้นนายสอนว่าทำยังไง เดี๋ยวฉันจะกลับไปทำอาหารเสริมบ้าง"

คำพูดของเฟิงเซียงหรุ ทำให้คนอื่นๆไม่พอใจในทันที

"เสี่ยวกัง นายเอาให้ฉัน ฉันให้สามพัน"

ในไม่ช้าราคาที่ทุกคนเสนอออกไปสูงถึงหกพันหยวนโดยตรง

เมื่อเห็นว่าทุกคนส่งเสียงโวยวายจนหน้าแดงหูแดงจนเกือบจะลงมือกัน ดวงตาที่สวยงามของหยวนเซียงหลิงหมุนหนึ่งรอบ หัวเราะและยืนขึ้นมาพูด :"พอได้แล้ว พอได้แล้ว พวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ฉันมีไอเดีย พวกคุณอยากลองฟังดูไหม?"

เมื่อได้ยินคำพูดของหยวนเซียงหลิง สายตาของทุกคนมองไปทางหยวนเซียงหลิง อยากฟังว่าไอเดียของหยวนเซียงหลิงคืออะไร

เมื่อหยวนเซียงหลิงเห็นว่าทุกคนหยุดทะเลาะกันแล้ว หัวเราะโดยตรงและพูด :"เดิมทีเสี่ยวกังต้องการมาขายของให้ฉัน พวกคุณทะเลาะกันต่อไปเรื่อยๆมันจะทำร้ายความสงบสุขของพวกคุณ เอาแบบนี้ของสิ่งนี้ฉันจะซื้อเอง หลังจากนั้นวันนี้ให้เสี่ยวกังทำให้ เพื่อขอบคุณทุกคนที่ประสบความสำเร็จในการเจรจากับฉันอีกครั้ง ทุกคนไว้หน้าฉันด้วย ฉันจะเลี้ยงทุกคนกินเองเป็นยังไง?"

คำพูดเหล่านี้ของหยวนเซียงหลิงออกมา ทุกคนล้วนแล้วทำตัวไม่ถูกที่จะทะเลาะกันแล้ว ท้ายที่สุดแล้วคนอื่นเขาก็พูดว่าไว้หน้าด้วย ถ้าหากยังคงต่อสู้ต่อไป ผลลัพธ์จะเป็นที่น่ารังเกียจอย่างแน่นอน

คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้เลือกออกมาคนใดคนหนึ่งล้วนแล้วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยวนเซียงหลิง มีเพียงร่วมมือกันสี่คนเท่านั้นที่สามารถต่อสู้กับหยวนเซียงหลิง

"ได้ ในเมื่อประธานหยวนเกรงใจขนาดนี้ อย่างนั้นฉันขอขอบคุณล่วงหน้าแล้ว เรื่องของเห็ดสนฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว"

เจิ้งจื่อหรุเปิดปากพูดแบบนี้ แน่นอนว่าคนอื่นๆก็ไม่พูดมากอะไรแล้ว

"เสี่ยวกัง ในเมื่อทุกคนเรียกราคาถึงหกพันหยวนแล้ว ฉันจะให้นายเจ็ดพันหยวน นายช่วยไปทำให้สักหน่อย พร้อมกับบอกให้หลิวต้าโถวด้วย ให้เขาเตรียมอาหารชั้นเลิศมาหนึ่งโต๊ะ"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์ที่ชุลมุนแบบนี้ จะถูกหยวนเซียงหลิงจัดการได้อย่างง่ายดายแบบนี้ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะชื่นชมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

"ประธานหยวนสบายใจได้เลย ฉันรับรองได้เลยหลังจากพี่ชายหลายคนดื่มแล้ว คืนนี้จะต้องมีความฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือที่ผาดโผน"

แม้ว่าคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังจะดูไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่ยกเว้นหยวนเซียงหลิงที่หน้าแดงแล้ว คนอื่นๆล้วนแล้วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ในไม่ช้า หยวนเซียงหลิงเชิญคนหลายคนไปที่ห้องพิเศษ หลายคนเริ่มพูดถึงวิธีการผูกขาดตลาดเห็ดสนว่าควรจะทำยังไงดี

และจ้าวเสี่ยวกังถ่ายทอดคำพูดของหยวนเซียงหลิงให้กับหลิวต้าโถว หลิวต้าโถวไม่มีเวลาไปสนใจที่จะถามคำถามก่อนหน้าของจ้าวเสี่ยวกังและเริ่มยุ่ง

จ้าวเสี่ยวกังนึกถึงหวังลี่ที่ยังคงรออยู่ข้างนอก และเขายังต้องทำซุปเต่าให้คนอื่นด้วย ถ้าหากเวลาผ่านไปนานหวังลี่จะต้องกังวลแน่นอน ทันใดนั้นเขาจัดการเต่าเสร็จแล้ว เดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

"พี่สาวลี่ เต่าฉันขายออกไปแล้ว ราคาเจ็ดพันหยวน ร้ายกาจไหม?"

เมื่อหวังลี่ได้ยินคำพูดนี้ ถามด้วยความตะลึงเล็กน้อย :"เสี่ยวกัง นายทำอะไร? ไม่ใช่ว่านายไปบังคับคนอื่นนะ?"

มองไปที่ขวานที่อยู่บนเอวของจ้าวเสี่ยวกัง หวังลี่อดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่จ้าวเสี่ยวกังยังเด็ก ท่าทางที่ทำตัวไร้สาระไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินแบบนั้น

"พี่สาวลี่ คุณคิดอะไร สี่คือส่วนหนึ่งของการทำยาของฉัน จึงสามารถขายได้ราคานี้ ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าจะสามารถขายได้ราคาสูงขนาดนี้เหรอ เงินฉันยังไม่ได้รับมา เอาแบบนี้คุณช่วยรอฉันก่อนนะ รอให้พวกเขากินข้าวเสร็จแล้วฉันค่อยเอาให้คุณ"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ หวังลี่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"เด็กอย่างนายใช้ได้เลยนะ คิดไม่ถึงเลยว่ายังทำยาเป็นด้วย ฉันไม่รอนายแล้วนะ ซุปเต่าจะต้องต้มนานมาก ที่บ้านของฉันยังมีเรื่องต้องทำ ฉันขอกลับก่อนนะ"

เมื่อเห็นหวังลี่ยืนกรานที่จะจากไป จ้าวเสี่ยวกังคิดถึงระยะทางไกลขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะถาม :"พี่สาวลี่ คุณขับสามล้อเป็นไหม?"

"เป็นสิ ที่บ้านของฉันก็มีหนึ่งคัน ทำไหมเหรอ?"

"อ่ะ คุณเอากุญแจไปสิ คุณกลับไปได้เลย ระยะทางไกลขนาดนั้นคุณเดินกลับไปจะเหนื่อยมากเลยนะ"

เมื่อหวังลี่ได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่น เมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำในวันนี้ เธอไม่อยากจะกลับไปเล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงความคลุมเครือก่อนหน้านี้กับจ้วาเสี่ยวกังในรถ และสายตาของจ้าวเสี่ยวกังที่มองตัวเอง และการดูแลเอาใจใส่ของจ้าวเสี่ยวกังตอนนี้

หวังลี่อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา :"เสี่ยวกัง นายชอบพี่สาวไหม?"