มองดูผ้าปูที่นอนที่เปียกไปทั่วทั้งผืน จากนั้นมองไปทางหญิงสาวทั้งสองคนที่มีร่างขาวราวกับหิมะ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกพึงพอใจ

และในเวลานี้หญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่บนเตียงทั้งมีความสุขและทั้งเหนื่อย มีความสุขจนอยากจะบ้าตาย เหนื่อยจนแม้แต่พูดยังขี้เกียจพูดออกมา

จ้าวเสี่ยวกังเหลือบมองโทรศัพท์ของโจวหรานฮวา พบว่าเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ทันใดนั้นรีบกลับไปที่บ้านจัดการเห็ดสน

ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงคาดหวังให้เห็ดสนทำเงินได้

ดวงตาที่พร่ามัวของหญิงสาวทั้งสองคนมองดูจ้าวเสี่ยวกังจากไป และจ้าวเสี่ยวกังก็วิ่งไปตลอดทาง ท้ายที่สุดแล้วเห็ดสนเป็นวิธีเดียวของเขาที่จะสร้างรายได้ในตอนนี้

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังกลับมาถึงบ้าน เขากลับพบว่าเห็ดสนที่บ้านหายไปเกือบหนึ่งในสามแล้ว

จ้าวโหย่วเทียนมองไปที่จ้าวเสี่ยวกังที่หายใจหอบและถามด้วยความสงสัย :"เด็กอย่างนายวิ่งไปอู้งานที่ไหนอีกแล้ว? ดึกขนาดนี้แล้วค่อยกลับมา ถ้าหากคืนนี้นายไม่กลับมา เห็ดสนเหล่านี้ฉันคิดว่ามันคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว"

หลังจากพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนยังคงย้ายเห็ดสนเข้าไปบนรถหลังจากนั้นเดินไปที่บ้านของซุนหรานหราน

จ้าวเสี่ยวกังอดไมได้ที่จะถามด้วยสงสัยเล็กน้อย :"พ่อ คุณไปที่บ้านของพี่ชายต้าจ้วงทำไหม?"

"ยังสามารถทำอะไรได้อีก? บ้านของพี่ชายต้าจ้วงของนายมีตู้เย็น สามารถใส่ได้นิดหน่อย ไม่อย่างนั้นรอให้ถึงวันพรุ่งนี้เห็ดสนเหล่านี้จะต้องเสียแน่นอน เว้นแต่ตากให้แห้ง"

หลังจากพูดจบ จ้าวโหย่วเทียนก็เพิกเฉยต่อจ้าวเสี่ยวกังและแบกเห็ดสนขึ้นมาโดยตรงและเดินไปที่บ้านของหลิวต้าจ้วง

"พ่อ อย่างนั้นเห็ดสนที่หายไปเหล่านั้นคุณเป็นคนเอาออกไปเหรอ?"

"ใช่แล้ว ไม่อย่างนั้นนายคิดว่าไงล่ะ? หรือว่าจะให้ฉันมองดูเห็ดสนเสียหรือยังไง?"

แม้ว่าน้ำเสียงของจ้าวโหย่วเทียนจะโมโหอย่างมาก แต่ว่าภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกอบอุ่น เพราะว่าเขารู้ว่าพ่อของตัวเองกำลังช่วยตัวเองแต่แกล้งโมโหออกมาเฉยๆ เพียงแค่ไม่รู้จะพูดออกมายังไงเท่านั้น

ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็ตามเข้าไปในบ้านของหลิวต้าจ้วงด้วย หลังจากนั้นยืมรถสามล้อมาอย่างราบรื่น กลับบ้านอย่างรวดเร็วและขนเห็ดสนขึ้นมาบนสามล้อ หลังจากนั้นมุ่งหน้าไปทางถ้ำบนภูเขาโดยตรง

เมื่อเวลาที่มาถึงถ้ำบนภูเขา ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังเจอเข้ากับสามีอู๋ยิ่งของอู๋ต้าเฉียวพอดี

นึกถึงหญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ในถ้ำ จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ทันใดนั้นทักทายอู๋ยิ่งอย่างรวดเร็ว

"น้าอู๋ คุณกำลังจะไปไหนเหรอ? ดึกขนาดนี้แล้ว"

เมื่อเห็นจ้าวเสี่ยวกัง อู๋ยิ่งก็ขมวดคิ้วเช่นกัน สำหรับคำวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับจ้าวเสี่ยวกังในหมู่บ้านไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก นอกจากนี้อู๋ยิ่งก็ไม่เคยติดต่ออะไรกับเด็กหนุ่มอย่างจ้าวเสี่ยวกังคนนี้เลย ดังนั้นในทางจิตวิทยายังคงมีความรังเกียจเล็กน้อย

แต่ว่ายื่นมือออกไปไม่ตีคนหน้ายิ้ม มองไปที่รอยยิ้มที่เรียบง่ายของจ้าวเสี่ยวกัง อู๋ยิ่งก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี

"ฉันจะไปดูป้าอู๋ของนายสักหน่อย ได้ยินว่านายจะเอาเห็ดสนมาฝาก ฉันให้เธอมาเปิดประตูให้นายแล้วกลับบ้านเลย แต่นี่มันนานขนาดนี้แล้ว ฉันเป็นห่วงภรรยานิดหน่อย ดังนั้นเลยอยากมาดู"

"ฮ่าๆๆ น้าอู๋ ฉันกำลังจะไปพอดีเลย อย่างนั้นคุณขึ้นมาบนรถได้เลย นั่งรถจะเร็วกว่าหน่อย"

เมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ อู๋ยิ่งรู้สึกว่ามันก็มีเหตุผล ทันใดนั้นก็ไม่เกรงใจจ้าวเสี่ยวกัง หลังจากนั้นขึ้นไปบนรถโดยตรงและออกเดินทางไปยังถ้ำบนภูเขา

และในเวลานี้ผู้หญิงทั้งสองคนกลับยังไม่ฟื้นกลับมาเลย ทั้งคู่ยังหวนนึกถึงความรู้สึกที่มีความสุขในเมื่อกี้

ทันใดนั้นทั้งสองได้ยินเสียงตะโกนของจ้าวเสี่ยวกังจากทางเข้าถ้ำ

"น้าอู๋ คุณไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ ฉันทำตัวคนเดียวก็พอแล้ว คุณเข้าไปดูว่าป้าอู่อยู่ข้างในหรือเปล่าดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องกังวลใจ"

"อืม แบบนั้นก็ได้ อีกสักพักฉันจะออกมาช่วยนายแล้วกัน"

ตลอดทางจ้าวเสี่ยวกังมีการพูดยกย่องอู๋ยิ่งหลายประโยค ทำให้ภายในใจของอู๋ยิ่งมีความสุขอย่างมาก ในเวลาเดียวกันยังมีการเปลี่ยนทัศนคติที่มองจ้าวเสี่ยวกัง

เมื่อได้ยินว่าอู๋ยิ่งกำลังจะเข้ามาในถ้ำ อู๋ต้าเฉียวตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์ เครียดจนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ในเวลานี้เธอเริ่มรู้สึกเสียใจอย่างมากที่มีอะไรกับจ้าวเสี่ยวกัง ท้ายที่สุดแล้วถ้าหากอู๋ยิ่งพบว่าเธอกับจ้าวเสี่ยวกังทำเรื่องแบบนั้นจะต้องหย่ากับเธอแน่นอน นอกจากนี้บางทีอาจถึงชีวิตก็ได้

"พี่สาวหรานฮวา ตอนนี้ควรทำยังไงดี คุณจะต้องหาวิธีให้ฉันนะ"

โจวหรานฮวามองดูท่าทางที่มีความเครียดของอู๋ต้าเฉียว ภายในใจคิดเกี่ยวกับมาตรการรับมือไว้นานแล้ว

หัวเราะและพูด :"น้องสาวสบายใจได้เลย พี่สาวคิดมาตรการรับมือเอาไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นพี่สาวจะให้เธอมาเฝ้าปากถ้ำให้ฉันเหรอ จะให้เธอมาเพลิดเพลินกับไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกังกับฉันด้วยกันได้ยังไง เธอฟังฉันพูด……"

เมื่อได้ยินวิธีการจองโจวหรานฮวา อู๋ต้าเฉียวรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและพูด :"แบบนั้นมันจะไม่ทำให้พี่สาวลำบากใจเหรอ ถ้าหากถูกจ้าวหวู่ของบ้านคุณรู้เข้า อย่างนั้นมันจะไม่กลั่นแกล้งอู๋ยิ่งไปหน่อยเหรอ"

"ฮ่าๆๆๆ……สบายใจได้เลย ที่ต้องการคือผลลัพธ์นี้ ไม่อย่างนั้นต่อจากนี้ไปพวกเราจะออกมาเพลิดเพลินได้อย่างไร"

หลังจากพูดจบ โจวหรานฮวาผลักอู๋ต้าเฉียวล้มลงโดยตรง หลังจากนั้นเธอก็ดูดโดยตรงบนหน้าอกที่อวบอ้วนคู่นั้นของอู๋ต้าเฉียว

เดิมทีความรู้สึกที่กำลังจะจางหายไป ถูกโจวหรานฮวาดูดแบบนี้ ทันใดนั้นอู๋ต้าเฉียวก็ร้องออกมาเบา ๆ

ทันทีที่อู๋ยิ่งเข้าไปในถ้ำ เขาได้ยินเสียงร้องของอู๋ต้าเฉียว เสียงแบบนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเป็นเสียงอะไร

ท้ายที่สุดแล้วเขากับอู๋ต้าเฉียวอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ สำหรับเสียงร้องของอู๋ต้าเฉียวเขานั้นมีความชัดเจนอย่างมาก เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าวันหนึ่งอู๋ต้าเฉียวจะนอกใจเขา

ทันใดนั้นเดินเข้าไปในถ้ำด้วยความโกรธเคืองโดยตรง

แต่เมื่อเวลาที่เขากำลังเดินเข้าใกล้ กลับตะลึงอย่างกะทันหัน เพราะเขาเห็นฉากที่ทำให้เขาเหลือเชื่อ

มองเห็นโจวหรานฮวาที่ไม่สวมอะไรอยู่บนร่างกายเลย แบบนี้เขาเคยเห็นเพียงแค่ในหนังเท่านั้น พร้อมกับมีการดูดหน้าอกของอู๋ต้าเฉียวไปด้วย

โจวหรานฮวาเป็นใคร นั่นเป็นถึงภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านจ้าวหวู่

ช่วงเวลาที่ยังหนุ่มยังสาว โจวหรานฮวาสามารถดูได้ว่าเป็นดอกไม้ของหมู่บ้านบางจื่อ มีผู้ชายกี่คนที่ฝันถึงคนรักที่สวยที่สุด

ถ้าหากไม่ใช่หัวหน้าหมู่บ้านจ้าวหวู่ ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ไม่รู้ว่าจะมีผู้ชายอีกเท่าไหร่มาตามจีบ แม้ว่าจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านจ้าวหวู่ ภายในหมู่บ้านเขารู้ว่ายังมีผู้ชายมากมายที่ยังตามจีบอยู่

ตอนนั้นอู๋ยิ่งก็เคยคิดเช่นกัน เพียงเพราะด้วยความกดดันให้มีลูกหลังแต่งงาน ค่อยๆ ระบายความคิดที่ไม่สมจริงเหล่านั้นออกไป

แต่ว่าคิดไม่ถึงเลย วันนี้เขาได้เห็นฉากนี้จริงๆ ของสิ่งที่เขาอยากเห็นมากที่สุดในชีวิตของเขา

มองดูท่าทางที่มีเสน่ห์ของโจวหรานฮวา มองดูร่างกายที่ขาวราวกับหิมะแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว หัวใจที่กระตือรือร้นดวงนั้นของอู๋ยิ่งถูกจุดไฟแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

เมล็ดพันธุ์แห่งความปรารถนาสร้างรากในหัวใจของอู๋ยิ่งอย่างรวดเร็ว

ในตอนแรกโจวหรานฮวาเพียงแค่ต้องการแกล้งแสดงกับอู๋ต้าเฉียวเท่านั้น แต่ว่าในขณะที่มีการดูดหน้าอกที่อวบอ้วนคู่นั้นของอู๋ต้าเฉียวขึ้นมาจริงๆ ความรู้สึกที่ถูกจ้าวเสี่ยวกังทำยังไม่จางหายก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะแกล้งแสดงแต่ทำจริง

โจวหรานฮวาผลักอู๋ต้าเฉียวล้มลง จูบไปที่กลีบกุหลาบที่สวยงามอย่างมาก คลานไปบนร่างกายของอู๋ต้าเฉียวแล้วเคลื่อนไหวไปมา

อู๋ต้าเฉียวยังคงมีการส่งเสียงครางออกมาไม่หยุด

อู๋ยิ่งมองไปที่ร่างอวบอ้วนของโจวหรานฮวาที่มีแสงส่องประกายแวววาวภายใต้แสงไฟ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายโดยตรง

อดไม่ได้ที่จะนึกถึงในสมัยวัยหนุ่ม ช่วงเวลาที่โจวหรานฮวายังสาว ในเวลานั้นเขาก็ต้องการตามจีบอีกฝ่ายเช่นกัน แม้ว่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีการมั่นหมายกับจ้าวหวู่แล้ว แต่ว่าภายในใจของเขายังคงชอบอย่างมาก กระทั่งยังเคยมีการปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วแอบมอง

คิดไม่ถึงเลยว่าผ่านมานานขนาดนี้ ร่างกายของโจวหรานฮวาดีขึ้นกว่าเดิม ในตอนนั้นคือผอมและสวย ตอนนี้กลับไม่อ้วนไม่ผอมกำลังพอดี

ยิ่งมองอู๋ยิ่งยิ่งมีความรู้สึก ความคิดที่กล้าหาญค่อยๆ ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา…..