ด้านนอกของโรงพยาบาล พระอาทิตย์แผดเผาไปทั่ว ร้อนจนทำให้คนกระวนกระวาย

แต่ว่ารถสีดำคันหนึ่งภายในกลับเย็นเหมือนฤดูหนาว หวังเซียงหรุสูบบุหรี่แรงๆเข้าไปหนึ่งทีจากนั้นเหลือบมองลูกชายของตัวเอง และถาม :"ไอ้สารเลวคนนั้นนายแน่ใจแล้วนะว่าไม่มีทางรอดแล้ว? ต้องรู้ว่าต่อให้มีหนึ่งลมหายใจก็ต้องขจัดต้นตอของความหายนะให้หมดสิ้นและไม่ทิ้งปัญหาในอนาคต หลายปีมานี้นายก็น่าจะรู้วิธีจัดการของฉันนะ"

"ฮ่าๆๆ คุณพ่อ คุณสบายใจได้เลย ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น ต่อให้ไม่ตายชาตินี้ก็ไม่มีโอกาสกลับมาแก้แค้นแล้ว นอกจากนี้หมดลมหายใจแล้ว พวกเราไม่ได้ให้หมอในโรงพยาบาลช่วยแม้แต่นิดเดียว เสียเวลามานานขนาดนี้แล้ว เกรงว่าคงไม่มีทางช่วยแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังป้าเทียน หวังเซียงหรุขมวดคิ้วแน่น และพูด :"เดี๋ยวอีกสักพักลองส่งคนไปตรวจสอบดู พร้อมกับไปจัดการเรื่องของผู้หญิงคนนั้นให้เสร็จด้วย ในเรื่องนี้พ่อให้นายไปทำได้ตามใจชอบเลย"

หวังป้าเทียนคิดไม่ถึงเลยว่าหวังเซียงหรุจะสนับสนุนให้เขาไปกระทำหลี่ชุ่ยฮวา นี่เป็นครั้งแรกที่หวังเซียงหรุสนับสนุนเขา สัญญาณแบบนี้มันทำให้เขาดีใจจนเกือบจะดีดออกจากรถไปแล้ว

"สบายใจได้เลย พ่อ เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการได้เลย ถึงเวลานั้นลูกชายจะเอาเธอมาส่งให้คุณ ให้คุณกระทำก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

หวังเซียงหรุมองหวังป้าเทียนลึกๆ หลังจากนั้นพ่นควันบุหรี่ พูดเสียงเบา :"ออกรถ ไปได้แล้ว"

แม้ว่าหวังเซียงหรุไม่ได้ตอบตกลง แต่ว่าหวังป้าเทียนก็รู้แล้วว่าหวังเซียงหรุตกลงแล้ว

ภายในโรงพยาบาล จ้าวเสี่ยวกังรีบไปเรียกหมอ จ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วงก็ช่วยอย่างเร่งรีบเช่นกัน

หลังจากที่จ้าวเสี่ยวกังจ่ายเงินมัดจำหนึ่งหมื่นหยวน ในไม่ช้าหมอก็มาตรวจเช็คอย่างรวดเร็ว

เมื่อเปิดผ้านวม เมื่อเวลาที่เห็นบาดแผลบนตัวของจางฟู่กุ้ย หมอล้วนแล้วตะลึงอย่างมาก ต่างส่ายหัวและถอนหายใจ รู้สึกว่าทางรอดนั้นไม่มีความหวังอย่างมาก

"คุณหมอ คุณช่วยลองดูก่อนนะ ไม่ว่าจะรอดหรือว่าไม่รอด คุณช่วยลองดูสักหน่อย เงินพวกเรามีอยู่แล้ว ค่ารักษาพวกเราก็มีเช่นกัน คุณช่วยลองดูสักหน่อยนะ"

มองไปทางการแสดงออกที่วิตกกังวลของจ้าวเสี่ยวกัง หมอวัยกลางคนไม่พูดไร้สาระ ให้คนเข็นจางฟู่กุ้ยไปที่ห้องผ่าตัดโดยตรง

รอเป็นเวลาเกือบจะสามชั่วโมง ในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก

จ้าวเสี่ยวกังและคนอื่นๆเข้าไปล้อมรอบด้วยความกังวล มองหมอวัยกลางคนอย่างมีความหวัง

"คุณหมอ เป็นยังไงบ้าง? สามารถช่วยเอาไว้ได้ไหม?"

"ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณด้วย ผู้ป่วยมีความปรารถนาที่แรงกล้าอย่างมากเพื่อให้อยู่รอด ชีวิตช่วยเอาไว้ได้แล้ว เพียงแต่ใบหน้านั้นพวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว"

"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังและคนอื่นๆก็รู้สึกโล่งอกเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วสำหรับชีวิตของคน เมื่อเทียบกับใบหน้าแล้วมันก็ไม่เป็นไร"

"ขอบคุณคุณหมอ นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ….."

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังมองดูรอบๆว่าไม่มีกล้องวงจรปิดอะไรพวกนี้ไปด้วย พร้อมกับหยิบเงินก้อนหนึ่งไปใส่ในมือหมอวัยกลางคน

เมื่อหมอวัยกลางคนเห็นฉากนี้มีการตะลึงอย่างมากก่อน หลังจากนั้นรีบยัดเงินกลับไปให้จ้าวเสี่ยวกังอย่างรวดเร็ว

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังยังเด็กขนาดนี้แต่กลับเข้าใจเรื่องแบบนี้แล้ว เพียงแต่ในฐานะวิชาชีพหมอเขายังคงมีจรรยาบาลอยู่

"น้องชาย นายอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย หมออย่างพวกเรามีจรรยาบาลของหมออยู่ นอกจากนี้ช่วยคนก็เป็นหน้าทีของฉัน ดังนั้นนายอย่าทำแบบนี้กับฉันดีกว่า เดี๋ยวอีกสักพักผู้ป่วยถูกเข็นออกมาแล้วพวกคุณลองไปตรวจสอบพูดคุยกับคนไข้สักหน่อยดีกว่า นอกจากนี้บาดแผลที่เขาได้รับไม่เพียงแต่บาดแผลภายนอก ยังมีบาดแผลภายในใจ ท้ายที่สุดแล้วไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเผชิญกับการเสียโฉมบนใบหน้าของตัวเองได้"

หลังจากชายหนุ่มวัยกลางคนพูดจบ เขาจึงเดินตรงเข้าไปในห้องผ่าตัดอีกครั้ง

พร้อมกับชายวัยกลางคนเข้าไปได้ไม่นาน จางฟู่กุ้ยก็ถูกเข็นออกมาแล้ว บาดแผลบนใบหน้าของจางฟู่กุ้ยเหล่นนั้นส่วนใหญ่หมอเย็บให้หมดแล้ว สำหรับบาดแผลบนร่างกายแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังรู้ว่าน่าจะจัดการเกือบจะหมดแล้ว

จ้าวเสี่ยวกังกับหลิวต้าจ้วงและยังมีจ้าวหวู่ช่วยกันเข็นจางฟู่กุ้ยเข้าไปในห้องผู้ป่วย สิ่งแรกที่จางฟู่กุ้ยทำคือเรียกให้หลี่ชุ่ยฮวาและจ้าวเสี่ยวกังมาอยู่ต่อหน้าตัวเอง หลังจากนั้นเชิญให้จ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วงออกไปก่อน

เมื่อเห็นร่างกายที่อ่อนแอของจางฟู่กุ้ย หลี่ชุ่ยฮวาเจ็บปวดอย่างมาก

จ้าวเสี่ยวกังก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าจางฟู่กุ้ยต้องการทำอะไร ท้ายที่สุดแล้วเขากับจางฟู่กุ้ยก็นับญาติกันไม่ได้ นอกจากนี้ให้เขาอยู่ต่อ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

"เสี่ยวกัง คำพูดที่นายพูดกับพี่สาวชุ่ยฮวาในก่อนหน้านี้ลุงฟู่กุ้ยได้ยินหมดแล้ว ตอนนี้ลุงฟู่กุ้ยฟื้นกลับมาแล้ว ต้องการขอร้องนายเรื่องหนึ่ง นายสัญญากับฉันได้ไหม?"

มองดูสภาพร่างกายที่อ่อนแอของจางฟู่กุ้ยแบบนั้น แม้ว่าไม่รู้ว่าจางฟู่กุ้ยจะให้เขาสัญญาเรื่องอะไร แต่ว่าด้วยความวู่วามชั่วขณะ จ้าวเสี่ยวกังพยักหน้าและพูดโดยตรง :"ลุงฟู่กุ้ย คุณพูดมาได้เลย เพียงแค่ฉันสามารถทำได้ ฉันล้วนแล้วสัญญากับคุณ"

"ดี ดี ดีมาก ฉันต้องการมอบชุ่ยฮวาให้นายดูแล แม้ว่าเธอบอกว่าหย่ากับฉันแล้ว แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วใบสมรสยังอยู่กับฉัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องให้ชุ่ยฮวาเซ็นชื่ออะไร แต่ว่าฉันหวังว่านายจะสามารถดูแลชุ่ยฮวาให้ดี อย่าให้เธอได้รับความลำบากใจ นายสามารถทำได้ไหม?"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าจางฟู่กุ้ยจะพูดเรื่องดูแลหลี่ชุ่ยฮวาออกมา นี่เป็นเรื่องที่เดิมทีเขาต้องการขอร้องยังไม่ได้เลยนะ แต่ว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันกะทันหันไปหน่อย

"ลุงฟู่กุ้ย คุณสบายใจได้เลย พี่สาวชุ่ยฮวาฉันจะต้องดูแลให้ดีอย่างแน่นอน เพียงแต่คุณพูดแบบนี้ฉันไม่เข้าใจเล็กน้อย หลังจากรอให้คุณหายดีแล้วก็สามารถกลับไปดูแลพี่สาวชุ่ยฮวาได้ไม่ใช่เหรอ?"

"ฮ่าๆๆ ฉันมีแผนของตัวเองสำหรับเรื่องนี้แล้ว นายช่วยอยู่ต่อคุยเป็นเพื่อนกับฉันก่อน ให้ชุ่ยฮวาออกไปก่อนดีกว่า"

หลี่ชุ่ยฮวาคิดไม่ถึงเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่พูดกับจางฟู่กุ้ยแม้แต่คำเดียว ต่อจากนั้นก็ถูกจางฟู่กุ้ยเชิญออกไป

แม้ว่าจะผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าสำหรับผลลัพธ์นี้ ดูเหมือนว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว

ต่อให้จางฟู่กุ้ยคุยกับเธอแล้วจะทำอะไรได้? หรือจะสามารถทำให้หัวใจดวงนั้นของตัวเองที่มีจ้าวเสี่ยวกังอยู่ในใจเปลี่ยนไปได้เหรอ? คำตอบคือ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

หลี่ชุ่ยฮวาเดินออกไปนอกประตูจากนั้นปิดประตูเบาๆ รอคอยอย่างเงียบๆ รอจ้าวเสี่ยวกังออกมาอย่างใจจดใจจ่อ

จ้าวเสี่ยวกังไม่เข้าใจว่าทำไหมจางฟู่กุ้ยถึงให้ตัวเองอยู่ต่อคนเดียว เพียงแต่ในเมื่อจางฟู่กุ้ยต้องการให้เขาอยู่ต่อ เขาตัดสินใจฟังสิ่งที่จางฟู่กุ้ยพูด

"เสี่ยวกัง ตามหลักแล้วฉันน่าจะตายไปแล้ว เพราะว่าฉันรู้สึกว่าฉันมีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไร แต่ว่าในเมื่อนายช่วยฉันเอาไว้แล้ว อย่างนั้นฉันก็ติดหนี้นายหนึ่งชีวิต……."

จางฟู่กุ้ยกำลังพูดอยู่ที่นั่นคนเดียว พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาอย่างมาก ดูเหมือนว่าไม่มีความโกรธใดๆเลย เย็นชา

แต่ว่าสิ่งที่จางฟู่กุ้ยพูดเมื่อตกมาถึงหูของจ้าวเสี่ยวกัง ทำให้จ้าวเสี่ยวกังรู้สึกได้ถึงความหนาวสั่นทั้งตัว ในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้ว่าบทบาทที่โหดร้ายของหวังป้าเทียนและหวังเซียงหรุที่เขาเคยเผชิญมาก่อนนั้นเป็นอย่างไร

"ลุงฟู่กุ้ย ฉันไม่ต้องการให้คุณตอบแทนฉัน ตอนนี้ฉันสามารถยืนยันได้ว่าถ้าหากถูกพวกเขารู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ คุณกำลังตกอยู่ในอันตรายไม่มากก็น้อย ดังนั้นคุณรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า ออกจากสถานที่ที่ผิดศีลธรรมแห่งนี้ดีกว่า"

"ฮ่าๆๆ เสี่ยวกัง นายรู้สึกว่าสภายอย่างฉันสามารถไปได้เหรอ?"

แม้ว่าจางฟู่กุ้ยจะหัวเราะได้สงบอย่างมาก แต่จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นความเศร้าหมองในดวงตาของอีกฝ่าย แม้ว่าจะไม่มีความคาดหวังว่าจะรอดใดๆเลย สิ่งที่มีสิ่งสุดท้ายน่าจะเป็นร่องรอยของความบ้าคลั่ง

ความบ้าคลั่งนั้นบางทีอาจจะเป็นความบ้าคลั่งที่จางฟู่กุ้ยต้องการแก้แค้นอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย