น้ำเสียงของหวังป้าเทียนเย็นชาอย่างมาก ในเวลาเดียวกันมีทั้งการพูดเหยียดหยาม สิ้งนี้ทำให้หลี่ชุ่ยฮวาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย

"ฉันไม่มีหลักฐาน แต่ว่าฉันไม่เชื่อว่าจางฟู่กุ้ยจะทำร้ายตัวเองและฆ่าตัวตาย เขาจะต้องถูกคนอื่นทำอย่างแน่นอน เขาทำตัวเองคงไม่มีทางเป็นแบบนี้"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮววาเดินไปที่ข้างเตียงและนอนลงบนตัวของจางฟู่กุ้ยและเริ่มร้องไห้

แม้ว่าหวังเซี่ยงหรุจะไม่ค่อยชินกับนิสัยของลูกชายตัวเองแบบนั้น แต่ว่าไม่สามารถเถียงได้เลยเกี่ยวกับการโต้เถียงของหวังป้าเทียนยังอยู่ในขอบเขต บังเอิญร่วมมือกับเขา คนหนึ่งแสดงบทบาทด้านความรุนแรง คนหนึ่งแสดงบทบาทด้านที่เป็นมิตร

"หัวหน้าหมู่บ้านจ้าว คุณก็ได้ยินแล้วใช่ไหม ครอบครัวของนักโทษไม่มีหลักฐานเลยด้วยซ้ำ แต่ว่าพวกเรามีรายงานทางนิติเวชของโรงพยาบาล ยังไงก็ตาม การปล่อยให้นักโทษฆ่าตัวตายเป็นสิ่งที่อยู่ในเขตอำนาจของฉันจริงๆ ฉันล้วนแล้วต้องรับผิดชอบ นี่เป็นเงินห้าหมื่นหยวน คุณช่วยฉันเอาให้ครอบครัวของนักโทษ ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของฉัน แน่นอน ถ้าหากครอบครัวของนักโทษยังต้องการสร้างปัญหาต่อล่ะก็ ฉันไม่รังเกียจที่จะอยู่ด้วยจนเรื่องจบ"

หลังจากหวังเซี่ยงหรุพูดแบบนี้เสร็จ ยื่นเงินไปในมือของจ้าวหวู่โดยตรง หลังจากนั้นพาหวังป้าเทียนออกไปข้างนอกโดยตรง

เพียงแต่ยังไม่ทันรอให้เขาเดินออกไป ก็ถูกจ้าวเสี่ยวกังขวางเอาไว้แล้ว

"เงินห้าหมื่นหยวนก็อยากจบเรื่องแล้วเหรอ? ลุงฟู่กุ้ยไม่ได้ฆ่าตัวตายร้อยเปอร์เซ็นแน่นอน ยิ่งไม่ใช่การทำร้ายตัวเอง การขีดข่วนเหล่านั้นเจ็บปวดจนเกือบตาย ตัวเองยังสามารถเกาได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?"

สำหรับจ้าวเสี่ยวกังที่ปรากฏอย่างกะทันหันและมาขวางอยู่ต่อหน้าตัวเอง หวังเซี่ยงหรุนั้นดูถูกอย่างมาก

"น้องชาย นายอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ห้าหมื่นหยวนไม่ใช่การจบเรื่อง แต่เป็นการขอโทษสำหรับการละเลยหน้าที่ของฉัน ขณะเดียวกันก็ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวผู้ต้องขังด้วย ถ้าหากนายบอกว่าเป็นการจบเรื่อง ฉันล้วนแล้วสามารถไม่ให้เงินก็ได้ ให้เธอไปฟ้องร้องด้วยตัวเองก็พอแล้ว นายอย่ามาก่อกวนอยู่ที่นี่ได้ไหม ระวังฉันโทรศัพท์ออกไปแล้วทำให้นายเข้าไปลองดูนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของหวังเซี่ยงหรุ ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังโกรธมากยิ่งขึ้น

หลิวต้าจ้วงและจ้าวหวู่ได้ยินคำพูดนี้ล้วนแล้วตะลึงอย่างมาก ทันใดนั้นวิ่งไปดึงจ้าวเสี่ยวกังออกมาอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ขอโทษหวังเซี่ยงหรุ

"ท่านผู้นำ คุณอย่าได้ถือสากับเด็กที่ไม่รู้เรื่องเลย เด็กมันไม่รู้เรื่องคุณรีบไปพักผ่อนได้แล้ว"

"ใช่แล้ว ผู้อำนวยการหวัง เสี่ยวกังเป็นหลานชายของฉัน คุณอย่าได้จริงจังกับเขาเลยนะ เด็กคนนี้มีนิสัยที่วู่วามไปหน่อย กลับไปฉันจะต้องสั่งสอนเขาอย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นจ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วงคุกเข่าลงขอโทษ หวังเซียงหรุพูดอย่างไม่แยแส :"อืม พวกคุณสองคนถือว่าเป็นคนที่ฉลาด ต่อจากนี้ไปอย่าให้เด็กคนนี้หุนหันพลันแล่นแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นตายก็ล้วนแล้วไม่รู้ว่าตายยังไง"

หลังจากพูดจบ หวังเซียงหรุก็พาหวังป้าเทียนออกไปข้างนอกโดยตรง ก่อนเดินออกไป ดวงตาของหวังเซียงหรุมองลึกไปที่หลี่ชุ่ยฮวาที่กำลังนอนอยู่บนตัวจางฟู่กุ้ยและร้องไห้ หน้าอกที่อวบอ้วนคู่นั้นบอกได้เลยว่าทำให้เขามีควาประทับใจอย่างมาก

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วงรีบพยักหน้าตอบตกลง ส่งหวังเซียงหรุและหวังป้าเทียนออกไป

เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นแผ่นหลังของทั้งสองคนจากไปแล้ว แทบรอไม่ไหวอยากจะเอาขวานที่อยู่บนเอวออกมาสับทั้งสองคนให้ละเอียด

"ลุงจ้าว ลุงฟู่กุ้ยไม่มีทางฆ่าตัวตายแน่นอน คุณดูบาดแผลนั้นสิ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนทำ"

เมื่อจ้าวหวู่ได้ยินคำพูดนี้ มองไปทางจ้าวเสี่ยวกังด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เขากลัวว่าจ้าวเสี่ยวกังจะทำเรื่องโง่ๆต่อไป ถอนหายใจทันที

"เห้อ เสี่ยวกัง แขนของเราไม่สามารถเหยียดออกจากต้นขาของเราได้ นายรู้ไหมว่าคนๆนั้นเป็นใคร? เป็นผู้อำนวยการของมณฑลพวกเรา ฉันเป็นแค่หัวหน้าหมู่บ้านเล็กๆเท่านั้น ถ้าหากคนอื่นต้องการจัดการพวกเราเพียงแค่หาเหตุผลเล็กๆ ก็สามารถทำให้พวกเราลุกไม่ขึ้นได้ตลอดชีวิต ดังนั้นอย่าหุนหันพลันแล่นเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ในอนาคต"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวหวู่ จ้าวเสี่ยวกังสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"หรือว่าชีวิตของพวกเขาเป็นชีวิต ชีวิตของพวกเราไม่ใช่ชีวิตหรือยังไง? ลุงฟู่กุ้ยจะต้องตายเปล่าแบบนี้เหรอ?"

จ้าวหวู่รู้ว่าภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังโกรธอย่างมาก แต่ว่าพวกเขาอยู่ในสถานที่ที่สูงส่งแบบนั้น ไม่พอใจแล้วจะสามารถทำอะไรได้

"เสี่ยวกัง ลุงไม่ใช่ว่าให้นายกลืนความโกรธนี้ลงไป แต่ว่าก่อนที่นายจะมีความแข็งแกร่งนายช่วยอยู่แบบเชื่อฟังดีกว่านะ ลุงรู้ว่านายหุนหันพลันแล่นได้ง่ายมาก และชอบใช้อารมณ์ทำเรื่อง แต่เรื่องแบบนี้ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตต้องรู้จักหักห้ามตัวเองหน่อย

หลังจากพูดจบ จ้าวหวู่ตบไหล่ของจ้าวเสี่ยวกังเบาๆ หลังจากนั้นเอาเงินห้าหมื่นหยวนให้จ้าวเสี่ยวกังที่หวังเซียงหรุมอบให้เขา ให้จ้าวเสี่ยวกังเอาไปให้หลี่ชุ่ยฮวา

ไม่ว่าจะพูดยังไง การตายของจางฟู่กุ้ยก็หนีไม่พ้นจากเขาเช่นกัน เป็นเขาที่โน้มน้าวใจจางฟู่กุ้ยและส่งขึ้นรถด้วยตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะการโน้มน้าวใจของเขา จางฟู่กุ้ยก็ไม่ต้องทรมานแบบนี้

หลิวต้าจ้วงเห็นจ้าวหวู่เดินออกจากห้องผู้ป่วย ทันใดนั้นเดินไปอยู่ต่อหน้าจ้าวเสี่ยวกังตบไหล่เบาๆและพูด :"เสี่ยวกัง หลังจากนี้ไปเป็นศัตรูกับพวกเขาให้น้อยๆหน่อย ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาเป็นผู้ครอบครองที่นี่ เมื่อก่อนพี่ก็เคยเป็นเหมือนนาย แต่บทเรียนนั้นช่างน่าเศร้า นอกจากนี้เสียใจอย่างมากจริงๆ"

หลิวต้าจ้วงไม่อยากจะพูดลงไปต่อไป แต่ว่าเขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาอยากจะพูดก็พอประมาณแล้ว จากนั้นเดินตามจ้าวหวู่ออกไป

เมื่อได้ยินการพูดปลอบใจของจ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วง ความเลือดร้อนภายในร่างกายของจ้าวเสี่ยวกังก็ค่อยๆเย็นลง

ลองนึกถึงคำพูดของจ้าวหวู่และหลิวต้าจ้วงแล้ว สิ่งแรกที่จ้าวเสี่ยวกังต้องการคือความแข็งแกร่ง ต้องการเงิน เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับซุนหรานหรานและหลี่ชุ่ยฮวาด้วยกัน เขาเพียงแค่รู้สึกว่าเงินพอใช้แล้ว

แต่ว่าในครั้งนี้เขาเพิ่งสังเกตเห็น เพียงแค่มีเงินอย่างเดียวมันไม่พอเลยด้วยซ้ำ นอกจากนี้ต้องมีเงินที่เยอะอย่างมากถึงจะได้ ไม่อย่างนั้นไม่มีสิทธิ์เลยด้วยซ้ำ ไร้อำนาจในการต่อสู้กับหวังเซี่ยงหรุในระดับเดียวกันได้

มองไปที่หลี่ชุ่ยฮวาที่ยังคงสะอื้นร้องไห้อยู่บนตัวของจางฟู่กุ้ย จ้าวเสี่ยวกังค่อยๆเดินไปที่ด้านข้างของหลี่ชุ่ยฮวาและตบไหล่ของเธอเบา ๆ

"พี่สาวชุ่ยฮวา คุณอย่าเสียใจไปเลย แค้นของลุงฟู่กุ้ยนี้ฉันจะจำเอาไว้ ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสักวันที่ฉันต้องแก้แค้นแทนลุงฟู่กุ้ยให้ได้"

เมื่อหลี่ชุ่ยฮวาได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง เงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นและพูด :"เสี่ยวกัง พี่สาวไม่ต้องการให้นายแก้แค้นแทนลุงฟู่กุ้ย ลุงฟู่กุ้ยของนายถูกทำร้ายจนตายแล้ว ถ้าหากนายไปอีกจะต้องตายอย่างแน่นอน อย่างนั้นพี่สาวจะอยู่ยังไง? ต้องการแก้แค้นก็ต้องเป็นพี่สาวไปแก้แค้น หวังป้าเทียนคนนั้นไม่ใช่ว่าต้องการซื้อพี่สาวมาโดยตลอดเหรอ? ครั้งนี้พี่สาวจะทำให้เขาเป็นจริง ถึงเวลานั้นเขาจะต้องกระทำชำเราพี่สาวอย่างแน่นอน พี่สาวจะใช้โอกาสนั้นหยิบมีดออกมาแทงเขา ถ้าหากทำสำเร็จ แสงดว่าพี่สาวสามารถล้างแค้นให้ลุงฟู่กุ้ยได้แล้ว"

"ถ้าหากทำไม่สำเร็จ อย่างน้อยพี่สาวก็แค่ลงไปอยู่กับลุงฟู่กุ้ยด้วยกัน แม้ว่าครั้งสุดท้ายลุงฟู่กุ้ยของนายจะทำให้พี่สาวผิดหวังอย่างมาก ผิดหวังจนตายใจ แต่ตอนนี้เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเศร้าของเขา ทันใดนั้นพี่สาวก็รู้สึกปวดใจจนเหมือนกับว่ากำลังจะตายอยู่แล้ว"

หลังจากพูดจบ หลี่ชุ่ยฮวานอนลงไปบนตัวของจางฟู่กุ้ยและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

จ้าวเสี่ยวกังก็ตัวสั่นด้วยความน่าสยดสยองของจางฟู่กุ้ยเช่นกัน ใบหน้าของจางฟู่กุ้ยถูกขีดข่วนจนมองไม่ออกแล้ว บนร่างกายยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ช่วงเวลาที่จ้าวเสี่ยวกังเตรียมจะเปิดดูร่างกายของจางฟู่กุ้ย เขาก็ต้องอึ้งไปชั่วขณะ

เพราะว่าร่างกายของจางฟู่กุ้ยยังอุ่นอยู่ อย่างนั้นแสดงว่าจางฟู่กุ้ยยังไม่ตาย เพียงแค่เข้าสู่สภาวะการแกล้งตายเท่านั้น

ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังตรวจสอบลมหายใจและจับชีพจรของจางฟู่กุ้ย ลมหายใจอ่อนแออย่างมาก แต่ว่าชีพจรนั้นยังมีจังหวะอยู่

"พี่สาวชุ่ยฮวา ลุงฟู่กุ้ยยังไม่ตาย ยังมีทางรอดอยู่"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง หลี่ชุ่ยฮวาก็มองไปทางจางฟู่กุ้ยอย่างไม่เชื่อเช่นกัน ก็มีการลองจับดูในทันที พบว่าชีพจรยังเต้นอยู่ เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มโดยตรง แต่ว่าต่อจากนั้นเริ่มมีความตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย